Alþýðublaðið - 22.12.1987, Qupperneq 11

Þriðjudagur 22. desember 1987
11
„Klikkaði Færeyingurinn“ i bátnum sinum. Líklega verður báturinn
seldur, og andvirðið látið renna í sjóð, sem Ove Joensen stofnaði til að
byggja sundhöll fyrir börnin i Nolsö, heimabæ Joensen.
ÆVINTYRINU ER LOKIÐ
„Klikkaði Fœreyingurinn ‘‘ Ove Joensen, hefur róið í sína hinstu
Af einhverjum ástæðum
öðlast fólk, sem hefur náö
þvi takmarki, sem það hefur
sett sér, djúpan innri frið
sem geislar út frá því.
Þannig verkaði Ove Joen-
sen á fólk. Sumir kölluðu
hann Ove ræðara, aðrir
„klikkaða Færeyinginn"
aldrei þó á illkvittinn hátt
heldur í aðdáunartón. Gleðin
bókstaflega geislaði af hon-
um, þegar hann hélt „inn-
reið“ sína í Kaupmannahöfn,
á hlýjum ágústdegi árið 1986.
Þá var hann að koma úr róðri,
sem hafði varað í 42 sólar-
hringa og verið 1700 km.
langur. Róðurinn hófst í Fær-
eyjum, yfir Atlantshafið,
Norðursjó, gegn um Lima-
fjörð, Kattegat og Eyrarsund
að takmarkinu: Litla haf-
meyjan við Löngulínu í Kaup-
mannahöfn. Þar var honum
ákaft fagnað af íbúum Kaup-
mannahafnar.
Eftir að hafa gert tvær mis-
heppnaðar tilraunir á árunum
1984 og 1985, hafði hann sýnt
og sannað að þetta væri
hægt. Bátinn, „Diana
Victoría" smiðaði hann sjálf-
ur. Hann lét sér það í léttu
rúmi liggja að hann var
stundum kallaður „klikkaði
Færeyingurinn", var meira að
segja svolítið hreykinn af því.
Nú er Ove Joensen allur.
Það má kalla það kaldhæðni
örlaganna að í róðrarferð
sem tekur aðeins einn og
hálfan tíma, skuli hann, af
óþekktum ástæðum drukkna.
Ferðinni var heitið til Skále- •
fjord, á milli Runavik og
Nolsö, þár sem hann ætlaði
að heimsækja móður sfna.
Sundhöllin
Sendum
landsmönníwi öllum
nýársk\ieðjur.
Pökkum viðskipíin
á árinu.
Hinn heimsfrægi bátur
hans hefur nú verið fluttur til
Nolsö. Reiknað er með að
hann verði seldur til ágóða
fyrir sjóð sem Ove Joensen
hafði stofnað, í því skyni að
koma upp sundhöll eða
sundlaug í þessu litla samfé-
lagi, svo börnin þar gætu
lært að synda.
Sjórinn var hans heimur, líf
hans og yndi. Hann vissi að
hafið gat verið hættulegur
vinnustaður. Samt lærði hann
aldrei að synda, en Ove vildi
sjá til þess, að börnin í
heimabæ hans fengju tæki-
færi til þess.
Þrákálfur
Ove Joensen varð þrjátíu
og átta ára gamall. Þeir, sem
hann blandaði mest geði viö
kölluðu hann stundum þrá-
kálfinn, af þvi hann kunni
ekki að gefast upp. Vinir
hans og þeir voru margir,
sögðu hann vera hressan
náunga, broshýran og alltaf
með brandara á vörunum.
Róðra Ove gerði skörp skil
á milli kunningja og vina, og
þeir voru ekki margir sem
hann opnaði sig fyrir en ef
hann á annað borð opnaði
hug sinn einhverjum vina
sinna, þá var það upp á gátt
og vináttan gulltryggð.
Þannig vini ætlaði hann að
heilsa upp á í Nolsö um leið
og hann heimsækti móður
sína eftir langa útiveru.
Gamlir skútukarlar myndu
kannast við manngerð eins
og Ove Joensen sann-
kallaðan járnkarl!
Hann byrjaði að sigta um
höfin blá sem kornungur
maður, sigldi á allskonar
skipum hingað og þangað í
heiminum. Hann var óþreyju-
fullur og öðlaðist fyrst innri
ró, þegar hann fékk tækifæri
til að gera draum sinn að
veruleika: Langi róðurinn frá
Nolsö til „litlu hafmeyj-
arinnar".
Ove Joensen eignaðist
hvorki fjölskyldu eða heimili.
Þegar hann kom til Kaup-
mannahafnar eftir fjörutíu og
tveggja sólarhringa siglingu
með sjálfum sér, afhentu full-
trúar borgarstjórnar Kaup-
mannahafnar, honum gjöf,
uppábúið hjónarúm! Seinna
sama dag hoppaöi elskuleg
ung stúlka upp í rúmið til
hans og á næstu dögum
sáust þau hér og þar haldast
í hendur og láta vel að hvort
öðru. Vinir hans vonuðu að
nú færi hann að festa ráð sitt
og seinna trúði Ove þeim
fyrir því, að hann hefði
næstum því fallið fyrir freist-
ingunni!
Allt umstangið og frægðar-
Ijóminn í sambandi við ferða-
lagið var orðið of mikið fyrir
einfaraeðli hans og hann
dreif sig aftur til Færeyja,
konulaus en með „Diana
Victoria" í farteskinu.
Ove Joensen treysti á mátt
sinn og megin. Það blessist
á úthöfunum en ekki I Skále-
fjord. (Det fri Aktuelt)