Alþýðublaðið - 25.06.1988, Blaðsíða 2

2
Laugardagúr'25. júni 1988
LITILRÆÐI
Flosi Ólafsson
skrifar
Stundum þegar ég er hnuggínn eöa dap-
ur í bragöi hugsa ég sem svo:
— Þessi andskotans ólund gengur ekki.
Þaö hlýtur aö vera hægt að komast þurrum
fótum bæjarleið í þessum táradal. Og svo
fer ég aö hugsa um þaö, hvaö gæti nú helst
oröið til þess aö koma mér í þetta eftirsókn-
arverða sólskinsskap, sem allir eru einlægt
aö fjasa um.
Mín aðferð eraö ná í blööin og lesa gaum-
gæfilega, frá orði til orós, þaö sem í þeim
stendur. Og viti menn. Áöur en varir leik ég
við hvern minn fingur, hugarvílið er horfið
eins og dögg fyrir sólu og ég orðinn hlátur-
mildari en erviö hæfi fyrir viröulegan mann
á mínu reki.
Myndbrengl og fyrirsagnir eru mínar ær
og kýr.
Ein fyrirsögn í blaöi getur jafnvel orðið
aflvaki langvarandi kátínu, jáenst mérheilu
dagana, vikur, jafnvel mánuöi og ár, eöaævi-
langt.
Og, ef þió vissuð, elsku vinir mínir, hvað
vel lukkuð myndbrengl geta orðió mér upp-
spretta mikillar og ómældrar gleði.
Þaö hálfa væri nóg.
I gærmorgun rak ég höfuðið í náttborös-
hornið þegar ég var aö fara framúr, sem var
auðvitað engum öðrum að kenna en mér
sjálfum. Af langri reynslu áég að vera farinn
að vita, að það er alltaf affarasælast að
skjótafótunum fram af rúmstokknum áund-
an höfðinu.
Nema að við þetta komst ég í manndráps-
skap, sem ég lét svo bitnaá heimilisfólkinu,
eins og lög gera ráð fyrir.
Það var svo ekki fyrr en búið var að gefa
mér kaffi, að ég gat náð í blöðin, svonaeins-
og til að lappa aðeins uppá sálarástandið.
Og viti menn. Ekki var ég kominn nema á
aðra síðuna í Morgunblaðinu, þegar ég
rakst einmitt áóskafyrirsögn, fyrirsögn sem
breytti dimmunni í dagsljós, súldinni I heið-
ríkju, ólundinni í kátínu.
Fyrirsögnin var svona:
LÖGREGLUMAÐUR SLEGINN AFTAN Á
HNAKKANN.
Þarna sat ég í stólnum himinlifandi yfir
því að maðurinn skyldi þó ekki fá höggið
framaná hnakkann.
Og í framhaldi af þessu fórég svo að leiða
hugann að því hvað væri framaná óæðri
endanum á mannskepnunni, og hló mig svo
máttlausan að þessari dæmalausu aula-
fyndni.
Jávinirmínir. Lítiðerungs mannsgaman.
Allir hafa einhvern tíma lesið um það hví-
lík ógæfa fylgir happdrættisvinningum.
Ég er einlægt að fá allskonar lotteríis-
vinninga, nú síðast för til Italíu fyrir tvo.
Þessi vinningur var lengi búinn að valda
mér ómældu hugarangri, þegar ég rakst á
grein í Morgunblaðinu 11. júní undir fyrir-
sögninni:
ÍTALSKA BEINT í ÆÐ.
Ég hafði semsagt hugsað sem svo, að ís-
lenska sumarið væri ónýtt, ef ég færi að
þvælast til Ítalíu í hitasvæluna þar, þegar
sumarblíðan væri I hámarki hérna heima, og
það sem mér fannst þó verra og þungbær-
ara, er sú staðreynd, að ítalir tala annað
tungumál en ég, semsagt ítölsku.
I Morgunblaðsgreininni segir frá því, að
nú sitji nokkrir tugir manna þrjá tíma á dag
í Odda, húsi Félagsvísindadeildar Háskól-
ans, og — einsog segirorðrétt í greininni —
noti öll skilningarvit til aö komast inní
ítalskt mál og menningu.
Nú hoppaði hjartað í mér hæð sína í ölI-
um herklæðum, því ég fann að hér var enn
ein blaðagreinin, til þess fallin að koma mér
í sólskinsskap.
Og ég las greininagaumgæfilega, orð fyr-
ir orð og fann hvernig ég varð léttari og létt-
ari í skapi eftir því sem á leið:
— Vandinn er að ítalska er ekki enska...
það eru aðrar ástæður sem draga fólk að
ítölskunámi en enskunámi...Nemendur
koma ekki á námskeið til að læra að biðja
um bolla af kaffi á ítölsku, heldur til að skilja
hvað kaffibolli er fyrir ítala....Við viljum
koma til móts við þessar óskir með því að
kenna málið hratt og vel „bene e presto“...
svo að þeir sem, sem nú geta aðeins þagað
á ítölsku, geti fengið útrás seinna meir.
Og nú var ég kominn I sólskinsskap, sem
átti eftir að breytast I langvarandi kátínu,
eftir að ég var búinn að skoða myndina sem
fylgdi.
— Italska beint í æð, hugsaði ég og hló
eins og vitfirringur.
Eg get sagt ykkur það, elsku vinir mínir,
að þegar svona myndir birtast með svona
greinum í svona virðulegum blöðum, þá
kemst ég í sálarástand sem jaðrar við
himnaríkissælu og þessvegna birti ég
myndina hér.
Ég hef frá því ég sá þetta exemplar af
Morgunblaðinu 11. júní verið að velta því fyr-
ir mér hvar þessi mynd hafi átt heima og
hallast helst að því að hún hafi átt að fylgja
frétt um Kynfræðslustöðina sem verið var
að setja á laggirnar á dögunum, en á þeirri
menntastofnun kvað það vera aðalnáms-
greinin að kenna konum að vera sjálfum sér
nógar.
En svo ég verði ekki ásakaðurfyrirótukta-
skap, þá vil ég taka það skýrt fram að ég er
klár á því að hér hafa orðið myndbrengl í
Mogganum að þettaerekki endurmenntun-
arstjóri Háskólans á tali við skólastjóra
Mondo Italiano.
Það sem mestu máli skiptir þó fyrir mig
er, að útaf þessu öllu er ég í þessu líka sól-
skinsskapinu og verð áreiðanlega framund-
ir mánaðamót, ef ekki ævilangt.