Tíminn - 21.01.1968, Blaðsíða 6

TÍMINN
SUNNUDAGUR 21. janúar 1968.
Kisa mín.
Bernskuminning
Ein af þeún minningum,
sem mér verSa ógleymanleg-
ar frá æskuárum mínum, er
um gráa kisu, sem mér var
ætíð eignuð. Það er stundum
svo, að við munum betur eft-
ir mállausu vinunum okkar,
heldur en mönnunum, sem við
höfum kynnzt á lífsleiðimni.
Stundum marka dýrin, mál-
leysingjarnir, dýpri spor í
sjóði minninganma en menn-
imir geta nokkurn tíma gjört.
Það er órofa tryggðin og
traustið, sem dýrin sýna okk-
ur, sem ætíð verður ógleym-
anlegt.
Það er dýrmætt, að hafa
fengið tækifæri til þess að al-
ast upp í nánu sambandi við
þau.
Ekki man ég, hvort hún
kisa min fæddist á heimilinu
og ekki kann ég ættartölu
hennar að rekja, enda gerist
þess engin þöri. Við sváfum
oftast saman, systkinin, og
venjulega svaf kisa hjá okkur.
Systur minni var ekkert um
það gefið, þegar kisa skreið
uipp í á kvöldin. En kisa
kærði sig kollótta um það.
Hlún bara hreiðraði um sig á
milli okkar, stakk trýninu und
ir vanga minn, og reyndi sem
bezt hún gat að ná með fram-
löppunum um hálsinn á mér.
Ég man, hvað hún móðir
mín hafði gaman af kisu einu
siinni. Ég var stödd frammi í
buri, þar sem móðir mín var
að taka til morgunmatinn. í
búrinu var stór kista, sem að
sjálfsögðu var kölluð búrkist-
an. En í þetta sinn var ég
eitthvað að snúast þarna, og
þurfti að beygja mig yfir kist-
una.
Ég veit þá ekki fyrr en kisa
er þar komiin, leggur framlapp
irnar sína á hvora kinn mér
og rekur trýnið beint á munn
mér, sennilega til þess að bið;a
mig að gefa sér eitthvað á
bollann sinin.
Eitt sumar reri ég, með föð-
ur mínum og bróður, á litl-
um árábát, og eins og gefur
að skilja, var það á ýmsurn
tímum sólarhrings, sem við
komum að landi. En það mátti
ég eiga víst, að kisa kom á
móti mér niður tiúnið, 1 hvaða
veðri, á hvaða tíma sem var,
neri sér upp við fætur mína,
og skokkaði svo-hreykin heim
með mér. JJift simn ..var ég
heilan vetur ‘að heiman. En
PÚSTKASSINN
ekki brá kisa þeim vana sín-
um, þegar ég kom heim, að
skríða upp í rúmið til mín.
Á næsta bæ við heimili mitt
var um þessar mundir verstöð
mikil. og voru þaðan gerðir
út margir vélbátar. Faðiir
minn átti þá vélbát, sem var
einmitt gerður út þaðan.
Eitt siinn kom það í minn
hlut að vinna við þennan bát
og urðum við að vera sum-
arlangt að heiman. Skömmu
eftir að ég fór hvarf kisa, og
engiinn hafði hugmynd um,
hvað af henni varð. Svo leið
sumarið, og ekkert spurðist
til kisu. Það var þá venja, að
útgerðartíminn væri frá fyrsta
júní til síðasta september, og
svo var í þetta sinni einnig.
Að kvöldi síðasta september
kom ég heim. Þennan dag
var rigning og kalt í veðri og
snjóaði um nóttina. En þessa
sömu nótt kom kisa heim.
Hún kom þó ekki einsömul.
Um nóttina vaknaði einhver
við það, að kisa mjálmaði sár
an á glugganum, og í kjaft-
inum bar hún vesælan og veik
burða kettling. Daginn eftir
korti hún svo með annan. En
þegar hún lagði af stað aftur,
veittu bræður mínir henrni eft-
irför, og sáu, að hún sótti
þriðja kettlinginn í holu,
langt fyrir sunnan bæinm. All-
ir dáðust að þessu afreki kisu,
og að sjálfsögðu fékk hún að
halda kettlingunum sínum, því
Hér er hugmynd úr spönsku Carlos og Luis, rita nöfn sín
unglingablaði. Stúlkan á mynd á ljósa blússu. ÞeSsa sömu
inni hefur látið skólasystkini hugmynd má nota í lítinn dúk
sín, sem heita nöftnum eins og á kommóðu eða veggteppi.
Hafið þiö reynt tauþrykk?
í Skiltagerðinni, Skólavörðu
stíg 21, og sjálfsagt víðar,
einkum í tómstundavöruverzl-
unum, fást litir, sem ætlaðir
eru til tauþrykks. Þessir litir
ekki getað búið án þess að
hennar yrði vart.
• Menn tala oft um dýrin
sem skynlausar skepnur, og
vera má, að þau séu misvit-
ur, rétt eims og mennirnir. En
einmitt þetta, að bjarga fyrst
barninu, sem vesælast var,
sýnir að minnsta kosti það, að
hún kisa mín bar vel skyn-
bragð á, að mesta nauðsyn bar
til þess, að koma þessum vesa-
ling í öruggt skjól.
Næsta sumar vorum við aft-
ur í þessari sömu verstöð og
hafa þá eiginleika, að þeir
endast mjög vel í efninu, sem
þrykkt er, og þó að flíkin
eða dúkurinn séu þvegin ótal
sinnum, dofnar liturinn lítið.
afdrif kisu minnar. Hennar
varð vart í verstöðinni, eftir
að við vorum hætt að vinna
þar, ein þar þótti hún vargur
í véum, því að hún leitaði sér
bjargar í fjörunni. Hún vissi
ekki, að æðarungarnir, sem
trítluðu um fjöruna, áttu að
vera friðhelgir. Svo kom að
því, að hún þótti of djarftæk,
og maður nokkur tók sér fyr-
ir hendur að útrýma þessum
óvætti. Þannig urðu endalok
kisu mimnar og ég saknaði
hennar lengi, eins og dýrmæts
grund 11, Sauðárkróki, semdi koti og flugvélinni hans,
Hér eru tvær myndir í viðbót frá litla listamanninum í Bólstaðarhlíðinni, Sigurði Vali Sigurðssyni.
Hann er reyndar 9 ára, en ekki sjö, og Barna-Tíminn biður hann inniiega afsökunar á mistökunum.
SUÐURLAND.
Ema Björk Hjaltadóttir,
Bjarnastöðum, Ölfusi skrifar
okkur bréf: Ég ætla að senda
ykkur sögu, sem er svona:
Einu sinni var stelpa, hún
hét Stína. Stína var vargur,
sem vildi fá allt, sem hún sá.
Einu sinni, þegar Stína fór
með mömmu sinni í kaupstað-
arferð, fóru þær í leikfanga-
búð, þar sem mamma hennar
ætlaði að kaupa jólagjöf.
Stína fór strax að skoða
dúkkumar í búðinni, en
mamma leit á stóru dúkkurn-
ar. sem Stína hafði ekki kom-
ið auga á, en Stína sá, að
mamma tók eina dúkkuna og
lót setja í stóram kassa og
pakka inn.
Ema mín! Það virðist sem
endirinn á söguna þína vanti,
og kannske hefur hann týnzt
hjá okkur. Viltu skriía okkur
aftur og við birtum þá fram-
haldið í næsta Barna-Tíma,
eða þar næsta. Teikningarn-
ar frá systur þinni hafa ekki
fundizt heldur, og þú biðvr
hana að búa til fleiri og senda.