Vísir - 04.12.1958, Blaðsíða 11

Vísir - 04.12.1958, Blaðsíða 11
11 . J OLABLAÐ.yí S I S Hún hnipráði sig saman og þrýsti’ handleggjunum að barmi sér meðan hún beið eftir sprengjudynkinum. Hvinurinn lét enn í eyrum hennar, ískr- aði í hverri taug. Hún hafði veiklað hjarta. Gegnum lam- andi óttann skaut furðu rórri hugsun upp í vitund hennar: Ég held þetta ekki út. „Irma?“ ’ Hún leit upp og í áttina til þess, er talað hafði; en í her- berginu var myrkur. „Já?“ svaraði hún lágróma. „Ég held að — hún ætli ekki að springa, þessi?“ i (Kyrrlátt, ilmandi rjóður skóginum, . langt frá manna- byggð! Hvíla þar, hverfa í gras- ið, finna moldarþefinn. Og hann! — ég hef aldrei fundið hann!). i „Nei,“ svaraði hún. „Þessi sprakk ekki.“ Hún talaði hægt og rólega. „Erlendu verkamenn- irnir hjá þeim gera það, sem íþeirra valdi stendur til að —.“ Hún hnipraði sig fastar sam- an í myrkrinu, en sprengingin hristi húsið, svo að gnast og brakaði í öllu. Á efri hæðinni brotnuðu rúður. (Það verður svo að vera; — ég losna þá, -— það er ekki hægt að halda þetta út!) Nýr dynkur, fjær. Skothryn- urnar úr loftvarnabyssunum jukust fram úr öllu hófi. (Ég verð að æpa!) Rósemi raddar hennar þjáði hana sjálfa, líkt og aðkenning af martröð, er hún sagði — „Það fer nú að verða búið.“ „Hvað — stríðið?“ Röddin, sem var drengjaleg ★ ★ ★ Sögubrof eftir Kristmann Guömundsson ★ ★ ★ rödd hans, hörkuleg rödd, með hreim, er ósjalfrátt leiddi hug- ann áð móðursýki, jafnvel grimmd. — Hann er líkur Þjóð- verjum, hugsaði hún; undarlegt hvað Odd Berg er líkur Þjóð- 'verjum. Maðurinn, sem sat við hlið hennar, kom lítið eitt við hönd- ina á heiini; fingurgómar hans snertu handarbak hennar eina sekúndu eða svo, og hún vissi og öldungis ósnortin af hætt-1 það vár ekki tilviljun. Hann unni, sem yfir vofði. Hún sá ^ fann, að hún var hrædd og vai (Enda þótt ég lifi af og allt gangi vel, þá verður hún aldrei mín. Irma — ó, Irma!) Hann hefði aldrei farið út í þetta, veiklaður maður og hug'- lítill. — Hann gæti kannske snúið við enn? En þá kom hann aldrei til að sjá hana aftur! Stuna í myrkrinu; éinhver féll úr sæti sínu á gólfið, Snögg- ar hreyfingar, hvísl: „Það er liðið yfir hana! Svona, fíjótt nú!“ Það var Eva Hansen, leik- í huga sér andlit hans, frítt og a<5 hughreysta haha. Hún gat^konan. Hún var ein af þeim, glaðlegt, bjart af heilbrigði, og ekki varizt brosi, því hún vissi sem átti ekki heima.i þessum. hún brosti í myrkinu. Hún a® hann var sjálfur hræddur. ■ (Dökkur skógui’ bak við okk- félagsskap, en vildi aldrei gef- ast upp. Það leið yfir hana i fullri alvöru hvað lítið sem á brosti ávallt, er hún sá hann eða heyrði rödd hans. Hann hét |ur- Ágústkvöld, tunglskin i JSÍils; hann var góður og indæll a firðinum og röddin hans.) jbjátaði, og einmitt það hafði drengur, sem engin kona gat Almar Rank! Hana langaði til | bjaigað lífi hennar að minnsta orðið ástíangin af. að ségja það upphátt. Og nú koáti tvisvar! „Bretar varpa ekki sprengj- fór hjartað aftur að hamast í Þrusk á ganginum; hurðin jum á íbúðahverfi,11 sagði dimm- brjóstinu á henni og munnur- opnaðist hljóðlega. Glettin raddaður maður' skammt frá inn þörnði. að innan: — fóta- ' karlmannsrödd spurði: -‘„Hvers henni. Málrómur írans var ó- | takið heyrðist ekki lengur á vegna sitjið þið í myrkinu?“ ptyrkui'. „ „Auovitað ekki, Davío,“ anz- aði hún stuttlega. Iívinur nýrr- ar sprengju smaug um taugár' henni e'ins'ög ískur í korlcl! Ein- hver stundi lágt, svo varð stun- an að snöggú kveini. (Það getur ekki versnað úr þessu.) stígrium! — Dauðakyrrð, þrátt j Það var Per Christensen', fyrir'skothríðiná, sem nú heyrð- . maður Irmu og eigandi hússiris, ist úr nokkurri fjarlægð. •— Var : sem þau voru stödd í. Hann ;k.anns?té^vé:rfðý áð tfmkringja brá upp vasaljóskeri og lýsti framan í þau, hvert á eftir öðru. — Irma sá ekki andlit maiíns síns, en fann að hann brosti húsið? ! -i—* ' G.uð almáítugur, er verið að úmkririgja húsið! — Almár Rank 'farin hverníg ósögð orðin duridu' 'í. dimmunni, eins og og vissi að góðlátlegur hæðpis- Q, allt £ e.-nu várp hún ró. 'neyðaróp. Hann.kreppti hnef- .svipur fylgdi brosinu. Hún viási leg. ° Herpingin í brj'óstinu ***>'. tíl þess áð s'tandast J éinnig, að mennirnir tveir. sem slalcnaði og þægilegur doði inguna að þrifa um hond þa‘'með honum höfðu komið og 0„ iíí,,w,,„„ :__ er hann hafði. aður sriért hugg- jstóðu bak við hann í myrkrinu, ndi fingrum, höndiria, sem j voru fölir og harðlegir á svip. færðist um allan líkamann. Þstta var síðasta sprengjan! „Maður heyrir aldrei í þeirri sem riittir!" sagði hún glaðlega, án uppgerðar. „Og svo verður fnaðui' aldrei fyrir nema einni,“ sagði Nils spelcingslegá. „Mér. heyrðist ég heyra fótatak?11 hann ávallt þráði að srierta. Það En Per kunni ekki að hræðast; dró úr horium mátt og kjálka- vöðvarnir stirðnuðu. (Ég get 'ékki Iátið þá taka mig íífándi! — Ég þori ékki að verjast! Er betrá.að deyja?) Á þessari skélfilegu þagnar- stund var skynj'un hans næm- Hvinurinn var þagnaður, en arj en nokkru sinni fyrr: — sprengmgm kom ekki. í her- "stoían, sem þáu voru sjö sam- berginu var dauðaþögn. Hún fann spennu þessarar ægilegu þagnar í dimmunni; kyrrðin var éins og öskur. Og samtímis heyrði hún fótatakið, sem nálg- aðist á stígnum fyrir utan. Ein- hver var að læðast heim að húsinu. „Berg!“ hvíslaði hún. En hann var staðinn á fætur og komirin á sinn stað við dyrn-. an, og húsið, tveggja hæða villa í stórum garði, borgin um kririg, 7— allt þetta varð skyndi- lega að lifandi raunveruleika innra með honum, varð til á annan og undraverðari hátt en áður. — Maínótt, laufið byrjað að sprettá, ilmur úr jörðu. 'Un- aður lífsins birtist honum allt í einu líkt og óþolandi kvöl: Eg gét þetta ekki —og á ensk- ar. — „Allt í lagi!“ tautaði dimm is annars völ! hann hafði gaman af hættunni. Per var það sem kallað er hetja. „Mér sýnist þú vera eitthvað skrítinn í framan, Finne,“ sagði hann hlæjandi. „Fullmikill háv- aði, eða hvað?“ „Mætti vera minni,“ var svai'- að vesældarlega. Aumingja David Finne^sem öllum var í nöp við, hugsaði Irma. Hann var svo áberandi ragur. Og þó skarst hann aldrei úr leik; þó var hann alltaf boð- inn og búinn til að vinna erfið og hættuleg störf. En honum var ekki treyst. Per sagði, að hann myndi bráðna eins og smér, ef hann sæi „leikföng" gestapópiltanna. Hún hnipraði sig saman og það fór um hana nístandi hroll- ur. — Margir Norðmenn höfðu þegar fengið að sjá og reyna þessi „leikföng11. Það gat farið svo, að þeir, sem hér voru inni, kæmust líka í kynni við þau. Já, fyrr eða síðar hlaut svo að fara, og hvernig mundu þeir þé berast af? — Per hafði hlegið, þegar hún minntist á þetta við hann. — „Við kitlum þá nú eitthvað áður; ætli maður verði ekki búinn að leggja dálítið inn hjá þeim, og það er þó alténd huggun!“ — En svo varð hann allt í einu alvarlegur: „Þú mátt ekki gleyma að hafa hvítu pill- urnar á þér, Irma mín. Það er, betra en -—.“ Já, vissulega var það betra. Hún gleymdi aldrei hvítu pill- únum; hún gætti þeirra svo vel, að stundum blygðaðist hún sín fyrir það. — Gudrun Dalen hafði engar pillur haft. Samt | þagði hún, þangað til að hún missti málið. En þá var hún búin að þola fimm „yfirheyrsl- ur“ hjá Gestapó. David Finne sagði upp úr eins mann.s hljóði: — „Það er verra að sitja svona aðgerða- laus og bíða — bíða —.“ Hann endaði ekki setninguna, því Per kveikti í sama bili. Það var svo sem óhætt; gluggarnir voru tryggilega byrgðir. „Það er aiveg satt,“ sagði Per. „Maður styttir sér bezt stund- irnar með því að dunda við eitt- hvað.“ „Þú ert særður, Per!“ Irma reyndi að segja þetta hóglát- lega, en hjartað tók slíkan kipp í brjóstinu á henni, er hún sá blóðuga hendi manns síns, að rödd hennar varð dálítið annarleg. Hún stóð upp og gekk til hans. En hann rétti hendina aftur fýrir bak og hló framan í hana eins og státinn strákur. Ég hruílaði mig á Þjóðverja, húsgögnum. Per Christensen var efnamaður í góðri stöðu, og Irma hafði góðan smekk. Irmu var allt vel gefið! Hann horfði á hana andartak, þar sem hún stóð fyrir framan mann sinn. Hún var bjartari en aðrar kon- ur, ljós og ljúf og yndisleg, hvar sem á hana var litið. Og hrein — eins og ekkert jarðneskt hefði snert hana. Þótt hún væri um þrítugt, átti hún enn þokka ungrar meyjar. Hann hafði oft undrast þennan tæra ferskleika, er ávallt fylgdi henni. Gat hann stafað af því að hún hafði aldrei eignast barn, eins og ein vin- kona hennar komst að orði? (Ég vildi vera lítill drengur og sonur þinn, — flýja til þín, — sofna í faðmi þínum!). Hún vai’ í meðallagi há, grönn og mjúklega vaxin, myrkbláeyg og hörundshvít. Hárið jarpljóst, nefið langt og beint, munnur- inn nokkuð stór, bleikrjóðar amorsbogavai’ir, hvítar tennur, eilítið misstórar; andlitið var fölt en ungt og lifandi, hendurn- ar langar og grannar. (Hendurnar þinar — fullar af huggun!). Hann laut höfði og lokaði aug unum andartak. Svo leit hann aftur upp og horfði rannsakandi á Per Christensen. Það lá ó- venjulega vel á honum, þá var eitthvað sérstakt á seiði? — Viðkunnanlegur maður Per; hlýr og traustur. Þó hafði hann sjálfsagt drepið fleiri menn með eigin hönduin en nokkur Norð- maður annar? Hann var dökkur á brún og brá, meðalhár og sam svaraði sér vel, glaður í aug- um, munnfríður. Þótt hann væri kominn á fimmtugsaldur var hann enn grannur og stælt- ur, með drengslegan svip. Kát- ur var hann og fyndinn, en fas- hægur og prúðmenni hið mesta í allri framkomu;,— Þau hjónin „Ilvcrs vrgna sitjii sem ég rakst á í myrkrinu. Mér er ekkt grunlaust um að hann hafj fiumbrast eitthvað líka.“ „Svo mikið, að það komi í blöðunum á morgun?“ spurði Odd Berg dimmraddaður. Per leit snöggt til haris. — „Það held ég varla,“ anzaði hann dræmt, „Mér er sa'gt að sjálfsmorð gei'ist æ tíðari í þýzka hernurn; en þeir hafa ekki hátt um þau.“ Odd Berg glotti. — „Þannig lagað. Já, þú ert sérfræðingur í þeirri list!“ Loftvarnarflauturnar hvinu. Hættan var liðin hjá. Almar Rank hafði setið ann- ars hugar. Nú rétti hann úr sér og leit yíir stofuna. Þetta var stórt' herbergi og búið fögrum i M5 í mjuirint!?11 sómdu sér vel saman og voru talin hamingjusöm. Þessa stundina horfðu allir á þau. Á dimmleitu andliti Odds Berg var illa dulinn fvrirlitn- ingarsvipur. En Nils Osgárd ljómaði af hrifningu, er hann virti Per fyrir sér. Að áliti hans var enginn slikur í Ncregi. í svip Davids Finne mátti einnig lesa aðdáun. En hvort það var Per eða Irma, sem olli þeirri kennd, varð ekki séð. Finne var um þrítugt, heldur óásjálegur; andlit hans var fölt, með óhreinni húð, og augun flóttaleg. Hann sat við hlið Evu Hansen leikkonu, sem nú var röknuð við og virtist hin brattasta. Hún var lj óslituð,, með rautt hár

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.