Vísir - 04.12.1958, Blaðsíða 32

32
JÓLABLAÐ VÍSIS
orðum. Jóhimnes Steinn gat ekki.
áttað sig á, hvort það voru end- I
.Urminningar œskuþrár, afþrýði-
ssemi, öfund, saerðar tilfinningar,
ínisskilningur eða hleypidómar, |
ikannske réttara að segja, sam-;
Jjland af öllu þessu.
Heldurðu að það hefði ekki
yerið munur fyrir þig, að giftast
jnanni, sem átti eftir að verða
Jnargfáldur milljóneri? sagði
Karl og leit glettnislega til konu
dSinnar.
Berglind hristi höfuðið og
endurgalt tillit manns síns með
ástúðlegu brosi.
Þótt við séum ekki rik, á þann
Jnælikvarða, sem venjulega er.
Jagður í .það orð, þá hef ég samt |
allt sem ein kona óskar sér, góð-
ian mann, indæl börn, og eigin
Jbúð.
Það liggur við, að ég verði [
'íeiminn í vjðurvist annarra, að
Jllusta á svong hjartnæmar játn-;
ingar, sagði Karl hlæjandi. En 1
Jetta, sem við höfum eignast er
ekki síður að þakka konunni
Jninni, hún er bæði hagsýn og
J’áðdeildarsöm.
hikandi i áttina til gestsins. i Steins, og þó var eins og hún
Jóhannes Steinn dró aflangan horfði einhvern veginn framhjá
pakka upp úr vasa sinum og honum, en virti fyrir sér í
Sá á nóg sér nægja lætur,
Jnælti Jóhannes Steinn annars
hugar. Nú vissi hann að það var
rangt, sem hann hafði látið sér
til hugar koma, að Linda væri
giysgjörn og eyðslusöm.
Allt í einu var hurðinni hrund-
ið upp, og ljóshærð teipa á hvítri
peysu, með s'kauta dinglandi um
6x1, snaraðist inn.
Mamma! Það var svo gaman á
skautunum í dag, kallaði hún
glöðum rómi.
Hvaða ógnar óðagot er á þér
barn, heilsaðu gestinum!
Þetta er Margrét, elzta barnið,
og svo eigum við tvo drengi
yngri, mælti Berglind.
Hvað ertu gömul? spurði Jó-
hannes Steinn um leið og hann
heilsaði ungu heimasætunni.
Tiu ára, svaraði hún feimnis-
lega og hneigði sig. Hún hafði
ekki átt von á ókunnugum gesti.
Hún er lifandi eftirmýndin
þín, sagði Jóhannes Steinn, og
leit til Berglindar.
Jæja, finnst þér það, spurði
Berglind brosandi, það er
kannske augna. og háraliturinn,
-.en anna.rs finnst mér hún engu
siði’r lík rabba sínum.
Þú hefur ekki enn gefið bér
tíma til að kvænast, fiármáia-
, vafstrið lætur ekki að sér bæða,
sagði Karl dálítið spozkur á svip-
inn.
rétti telpunni.
Þetta áttú að eiga, — já, það
er ofurlítil jólagjöf frá mér til
þin, mælti hann þýðlega.
Margrét litla tók við pakkan-
um og reif utan af honum bréfið
með barnslegum ákafa og eftir-
væntingu í svipnum. Þegar hún
opnaði öskjuna blasti silfurarm-
bandið dýra við allra augum.
Mæðgurnar ráku samtímis
upp lágt undrunaróp. Þvílíkt og
annað eins!
Armbandið er víst of stórt, en
þú getur geymt það þangað til
þú ert orðin stærri, mælti Jó-
hannes Steinn, og lét sem ekk-
ert væri. Hann langaði til að
bæta því við, að hún gæti lánað
mömmu sinni það, þegar hún
færi út að skemmta sér. En hann
hætti við það, af ótta við að
móðga Berglind.
Berglind var lengi að átta sig
á þessu óvænta atviki, og
kannske skildi hún það aldrei til
fulls, 1 fyrstu ætlaði hún ekki að
taka í mál að dóttir hennar tæki
við þessum forkunnar fagra,
-dýra grip. En Jóhannesi Steini
var alvara, og fyrir fortölur hans
lét hún loks tilleiðast.
nýju ljósi löngu liðinn atburð.
Þá er liklega jafnt á komið
með okkur bæði. En maður
þroskast mað aldrinum, sagði
Jóhannes Steinn ihugandi, og
hlýtt bros brá birtu yfir karl-
mannlegt andlit hans. Nú vissi
hann, að í augum Berglindar
hafði hann hlotið uppreisn. Þá
var tilgangi hans náð.
Jóhannes Steinn dvaldi enn um
stund í góðu yfirlæti á heimili
Karls og Berglindar. Og þegar
hann kvaddi, hafði hann
skyggnzt inn í þann hamingju-
heim, sem honum var algerlega
lokaður.
Jóhannes Steinn ók hægt heim-
leiðis. Honum lá ekkert á, það
var enginn sem beið hans. En
hugsanirnar knúðu þess fastar á.
I dag hafði hann eignazt annað
og msira en fljóttekinn peninga-
gróða. Af einskærri tilviljun
höfðu augu hans opnast fyrir
því, hver voru raunveruleg verð-
mæti lífsins. Peningar voru góð
þróaðar lifsverur kunna að búa. | komið til hærri þroska,
Skilningarvit þeirra gætu ver- ! an streymir hjálpræðisvilji til

ið fleiri og næmari. Þær kynnu 'útgarðanna, þjónustubundnir
að hafa fjarskynjunargáfur, ! andar svarp hjálparbeiðni að
sem aðeins finnst vísir að hjá
einstaka manni. Er ekki einnig
hugsanlegt, að þær kunni að-
neðan. Lífmögnunin kemur
mest til greina þar, sem menn-
irnir reyna að stilla hug sinn á
ferðir til að fara hamförum á hina æðri bylgjulengd.
einu augnabliki milli fjarlægra j Reyndar er ekkert af þessu
hnatta? Allt sem vér vitum um ólíkt guðfræði kirkjunnar nema
lífið bendir til þess, að það hafi helzt að orðatiltækjum. Megin-
ráð undir rifi hverju, þar sem , hugmyndirnar eru hinar somu.
vitið og hinn andlegi þroski erjHið mikla samband heitir á
komið á nógu hátt stig. Vér|máli kristindórnsins:
sjáum enn svo sem í skuggsjá ‘bænarinnar.
máttur
og óljósri mynd. Englunum á
himnum eru allir vegir færir.
Hið mikla samband.
Auðsætt er af því, sem nú
hefur verið sagt, að englar eru
engin þjóðsaga, þeir hljóta að
vera til. En hafa þá jarðneskir
menn nokkru sinni heyrt söng
þeirra, notið leiðsagnar þeirra
Þegar vér höfum sannfærzt
um dýrð Guðs í upphæðum,
veruleik æðri heima pg íbúa
þeirra, og samband þeirra við
þennan heim, þá fyrst verður
gild ástæða til að veita boðskap
þeirra um frið á jörðu og náð-
arvilja Guðs mönnum til handa
mikla athygli.
Það grimma stríð, sem löng-
eða huggunar, eins og syo , um geisar í þessari veröld, staf-
margir hafa fullyrt? I ar af því að fæstir trúa á neitt
Það kann að sýnast erfiðara af þessu. Þess vegna er barizt
að trúa á Jakobsstigann, ef vér jum peninginn og þau gæði, sem
ílytjum veraldir énglanna í hann getur veitt, að menn skilja
ir út af fyrir sig, ef þeir byrgðu . mörg hundruð ljósára fjarlægð, það ekki eins vel og postulinn,
Margrét litla þakkaði ókunn-
uga manninum fyrir gjöfina.
Ljómandi af gleði vafði hún bréf-
inu aftur utan um öskjurnar, og
lét pakkann hjá hinum jóla-
bögglunum, sem lágu hjá jóla-
trénu, er stóð skreytt úti i ejnu
horni stofunnar.
Eg hef vist aldrei skilið þig
rétt, mælti Berglind e-ftir stund-
arþögn, og leit dreymandi, fjar-
rænu augnaráði til Jóhannesar
ekki alla útsýn eða lokuðu dyr-
unum fyrir hamingjudisinni.
Jóhannes Steinn rétti sig upp
í sætinu, og jók hraðann. Allir
hugarórar, víl og vol voru hon-
um fjarri skapi- Hann var enn
ungur og átti lífið framundan.
Það var tekið að rökkva. Uppi
á háheiðinni bldsti við skær, blik-
pndi stjarna i skýjarofi. Kannske
var hún heillamerki.
En eitt var víst, í lífi Jóhann-
esar Steins voru vetrar sólhvörf.
Svartasta skammdegið var liðið,
en framundan bjartur dagur með
hækkandi sól.
en meðan vér trúum því að að mestur alls er kærleikurinn.
þær væru ekki nema nokkur Orðið friður þýðir meira en
hundruð faðma yfir höfðum i það að halda að ?ér höndum og
vorum. En til þess þarf þó
sennilega ekki annað en betri
þekkingu.
'Jólðihufjvekja —
Framh. af bls. 1.
Jónas hugsar hér á vísinda-
legan hátt fremur en trúar-
legan. Honum er ljóst, að bilið
mikla milli guðs og manna
hlýtur að vera brúað af verurn
á ýmsum þroskastigum. Og
þetta er einmitt það, sem lang-
flest trúarbrögð gera ráð fyr-
ir. Með þeirri þekkingu, sem
nútímavísindi ráða yfir, ætti
þetta að vera enn Ijósara og
stappa nærri fullri vissu.
Þú hefur sjálfsagt ekkert
breytzt síðan í gamla daga, mælti
Berglind, og það var einhver
dulinn broddur í orðu.m hennar,
sem stakk hann óþyrmilega.
Jóhannes Steinn var seinn til
svars og hnyklaði brýrnar, og
sr>öggvast kom hörkusyipur á
andlit hans. Átti hún við, að
hann hefði ekki tímt að kaupa
armbandið og gefa henni, —
ekki talið hyggilegt né hagkvæmt
að kvænast henni, — látið nízk-
una sitja i fyrirrúmi fyrir ást-
inni?
Nei, ég hef ekkert breytzt öll
þessi ár, sagði Jóhannes Steinn
og kvað fast að orðunum. Hann
reyndi að dylja gremju sína og
reiði.
Það varð óviðkunnanleg þögn
í stofunni.
Allt í einu birti yfir svip Jó-
hannesar Steins. Honum hafði
dottið snjallræði í hug.
Komdu hingað til mín, Marg-
rét litla, sagði hann brosandi.
Telpan vissi ekki hvaðan á sig
Btóð veðrið, en færði sig samt
Þar rísa bjartar hallir.
Það eru elcki aðeins trúar-
bragðahöfundarnir heldur einn
ig skáldin sem skynjað hafa
veraldir englanna:
Á fegra landi gróa blómin bláu
í bjartri dögg við lífsins
helgan straum
segir Benedikt Gröndal, og
i Einar Benediktsson kemst
þannig að orði:
stund til falls trúin á himneskar
veraldir og sendiboða þaðan. En
þegar vér höfum aftur hugsað
málið að nýju, mundi þá ekki
epn mega benda upp í stjörnu-
bjarta himnana og segja: Þarna
eru bústaðir englanna. Ó-
endanlega margir eru þeir og
yndislegir. Sú himinstjarna,
sem vér byggjum, á til mikla
og fjölbreytilega fegurð. En
eins og stjarna ber af stjörnu í
ljóma, eru efalaust til aðrar enn
fegurri. Þetta sá völvan:
Einn af heimspekingum vor-
um og beztu vísindamönnum,
Helgi Péturss, hefur leitast við
að gera grein fyrir því, er hann
kallar: hið mikla samband. Al-
heimurinn er ein lífræn heild.
Efni, andi og orka eru aðeins
hliðar á hinum sama hlut.
Milli hnattanna er hughrifa-
samband, sem geimdjúpið veit-
ir enga fyrirstöðu. Hinar æðri
berjast ekki. Það er rótskylt
sögninni að frjá, sem þýðir að
elska. Friður þýðir kærleikur
manna á meðal. í öllum trúar-
brögðum kemur það og í ljós,
að ljómi sá, sem fyígir sendi-
boðum æðri heima, er fyrst og
fremst sú birta andans, sem
leikur um fagrar hugrenningar
og góð verk. Það er birta,kær-
leikans.
verur leitast við að draga alla'logar í hugum og hjörtum
til sín, umskapa lífið til sinnar j mannkynsins, þó að vopnahlé
myndar. Vítin, eru lífstöðvar eigi að heita.
Svartasta myrkrið, sem nú
hvílir yfir jörðunni, eru skugg-
ar ófriðarins, sem hvarvetna
þar sem þessi þróun er komin
skammt á veg. Þar er rándýra-
líf og myrkur í hugum og
hjörtum. En þar sem lífið er | oka hver aðra, af því að bróður-
eru bjartari veraldir. Það- elskuna vantar. Valdagirndin,
I stað þess að ástundá frið
keppast þjóðirnar við að smíða
hver við aðra og þrá að undir-
Sal sér hún standa
sólu fegra
gulli þaktan
á Gimléi;
þar skulu dyggvar
dróttir byggja
og um aldurdaga
yndis njóta.
því heiðloftið sjálft er
huliðs-tjald,
sem hæðanna dýrð oss felur.
Nútíma guðfræðin hefur litla
tilraun gert til að útskýra,
hvar englarnir búa. En í forn-
öld og á miðöldum hefði eng-
inn verið í vafa um þetta efni.
Hiklaust hefði hver, sem spurð-
ur var, bent upp í bláa himin-
festinguna. Þar voru upp-
hæðirnar, sem hersveitir engla,
æðri og lægri, áttu heima.
Sú heimsmynd, sem þessir
menn áttu, hrundi að vísu til
grunna og með henni riðaði um
Aðrar veraldir.
Það væri fásinna að halda að
mennirnir á jörðunni væru
æðstu verur skppunarverksins.
Stjörnufræðingar vita um
milljónir sólkerfa. Til eru risa-
sólir, sumar bláar, aðrar rauð-
ar og með öllum regnbogans
litum. Fylgi reikistjörnur þess-
um geysimiklu orkugjöfum má
nærri geta, að þar eru lífsskil-
yrði fjölbreytileg og sennilega
sums staðar stórum betri en á
jörð vorri. Vera má að þróun
lífsins eigi sér þar viða lengri
sögu og sé því miklu lengra
komin en hjá oss, sem vart höf-
um enn þá steypt af oss dýrs-
haminum. Ekki er unnt að gera
sér í hugarlund yfir hvers kon-
ar máttugleikum slíkar há-
Til (oess að vernda húð yðar
ættuð þér aá verjo nokkrum mínútum ó hverju kveldi til
oð snyrta andlit yðor og hendur meó Nivea-kremi. Það
hressir, styrkir og sléttir andlitshúðina og hendurnar
•verða mjúkar og follegar. Niveo-krem hefir inni oð
halda euzerit, 'sem er skylt eðlilegri húóftu. Þess vegna
gengur þoð djúpt inn í húðin.o, og hefr óhrif longt
inn ryrir yfrborð hörundsins. Þess vegna er Nivea-krem
SVO gott fyrir húðina.
§• k
1
£
AC '