Vísir - 04.12.1958, Blaðsíða 21

JÓLABLAÐ VÍSIS
23
-„Eigi er mark að draumum”
Frainh. af bls. 15.
þegar hana dreymdi hann öðru
sinni. Og svo dreymdi hana
drauminn í fjórða sinn-------
svo fimmta og sjötta og í þrjú
seinustu skiptin nótt eftir
nótt.“
Mér varð litið á manninn, því
að sársaukahreimur var í rödd
hans, eins og hann þjáðist sár-
lega. Hann var dálitla stund
að jafna sig af þeim tilfinning-
um sem á hann höfðu leitað,
og svo tók hann enn einu sinni
til máls:
,.Konan varð sannfærð um,
að hér væri um aðvörun að
ræða. Barnið hennar væri 1
hættu, og forlögin væru að gefa
henni tækifæri til að bægja
hættunni frá því. Hún átti að
koma í veg fy-rir að litli dreng-
urinn hennar yrði undir bifreið,
sem gæti annað hvort orðið
honum að bana eða gert hann
að örkumlamanni ævilangt.
Hún var þakklát forsjóninni
fyrir aðvörunina og afréð að
sýna þakklæti sitt með því að
gæta þess vandlega að inna af
hendi hlutverk sem hún taldi
sér ætlað. Hún sór þess dýran
eið að hún skyldi fórna öllu til
að bjarga lífi barnsins — ekk-
ert skyldi látið ógert sem hún
eða maður hennar gætu
gert.....
Finnst yður það ekki eðli-
legt?“
,,Eg get ekki neitað þvi, að
allir vilja bægja hinu illa frá
sér -og sínum,“ svaraði eg. „Þó
verð eg að segja, að ef hún trú-
ir því, að þarna sé um vísbend-
ingu örlaganna að ræða, þá
verður engu breytt, þótt hún
vilji leggja sig alla fram. Eg
dreg þessa ályktun af draumn-
um að forlögin hafi aðeins ver-
ið að tilkynna henni, af lifs-
skeið drengsins hennar væri
senn á enda, og við því væri
ekkert að gera — hún gæti
engu breytt í því efni.“
Eg virti inanninn fyrir mér,
um leið og eg sagði þetta, og
eg var sannfærður um, að eg
hefði fært fram gild rök. Hann
studdi hendi undir kinn og var
'mjög þungbúinn. Hann starði
beint ofan í gólfið, svo að ó-
■gerningur var að sjá svip hans.
Þó þóttist eg' sjá einhverja
| kippi í vöngum hans, eins og
íhann væri að berjast við til-
jfinningar, sem kæmu fram i
svip hans.
Síðasti hluti frásagnar hans
hafði vakið athygli mína og
forvitni, svo að þegar hann virt-
ist ætla að þegja drykklanga
stund, gat eg ekki annað en
lagt fyrir hann spurningu:
„Hvað gerði móðirin til að
bægja hættunni frá barni
sínu?“
Hann virtist hika stutta
stund, eins og honum hafi fund-
izt svar mitt áður eitthvað ó-
hagstsett, en svo settist hann
allt í éinu upp, laut að mér og
sagði 'heldur lægri rómi en áð •
ur:
.„Hún .gerði allt — bóksfaf-
lega ALLT! Hún byrjaði á því
að fara til lögreglunnar og biðja
hana að banna umférð úm gÖt-
una. Lögreglan benti á, að það
væri ekki hægt án gildra á-
stæðna, og þegar konán skýrði
frá ástæðufn sínum, brosti lög-
reglumaðurinn aðeins með
samúð og spurði hana, hvort
hún héldi, að þetta mundi nú
ekki lagast bráðlega.......
Hún fór heim við svo búið,
en morguninn eftir ræddi hún
við sjálfan lögréglustjórann.
Hún spurði, hvort hann gæti
ekki ákveðið einstefnuakstur 1
götunni---------og þá átti að
vera óheimilt að aka úr þeirri
átt sem draumabíllinn hafði
komið. Lögreglustjórinn hafði
víst haft einhvern pata af fyrri
heimsókn hennar því að hann
svaraði, að það væri ekki venja
að banna umferð að einhverju
eða öllu leyti um götur, þar sem
um litla umferð væri að ræða.
Öðru máli gegndi, er um fjöl-
farnar verzlunargötur í mið-
bænum væri að ræða ....
En konan gafst samt ekki
upp. Móðir, sem veit um lífs-
hættu, er vofir yfir barni henn-
ar, gefst ekki upp, meðan hún
getur sjálf staðið á fótunum.
Hún gekk á milli allra aðila,
sem hún taldi, að gætu orðið að
liði, og alltaf var tilgangurinn
að stöðva umferðina um göt-
una. Árangurinn varð enginn
— nákvæmlega enginn. Allir
héldu vitanlega, að konan væri
sturluð. Menn höfðu samúð
með henni, en það var lika allt
og sumt . . ..“
Nú þagnaði ■ sessunautur
minn snögglega laut fram,
studdi hendi undir kinn, og var
mjög hugsi eins og áður. Loks
ýtta eg við honum óg sagði:
„Jæja, hvernig lyktaði
þessu?“
„Þegar enginn opinber aðili
vildi hjálpa henni — jafnvel
presturinn bað hana að vera
rólega, því að þetta mundi vera
draumórar — afréð hún að taka
málið í sínar hendur. Hún
ákvað, að drengurinn litli skyldi
ekki fá að fara út, fyrr en hann
væri orðinn miklu stærri en
hún sá hann í draumnum. Þar
var ráðið fengið, og hún þótt-
ist hafa fagnað sigri. Um leið
sagði hún við sjálfa sig, að hún
hefði átt að gera sér grein fyrir
þessu fyrr í stað þess að gera
sig að fífli með öllum þessum
heimsóknum til lögreglunnar
og víðar.“
„Jæja, þá hefir þetta allt end-
að vel?“ sagði ég.
„Sagan er ekki alveg búin,“
svaraði maðurinn, hugsaði málið
stutta stund og hélt svo áfram:
„Þegar hún hafði haldið drengn
um inni nokkrar vikur, fór að
bera á því, að hann var lasinn.
Hann hafði hitavellu á hverj-
um degi, svo að konan leitaði
læknis. Hann komst að því með
spurningum, að drengurinn
ha£ði ekki fengið að koma út
undir bert loft í tvo eða þrjá
mánuði. Hann sagði konunni
þess vegna, að það væri ekki
von á góðu, úr því að barnið
fengi ekki að vera úti í sólskini
og góðviðri. Það, sem að drengn
um væri, væri ekkert annað en
það, að hann -hefði farið á mis
\úð útiveru og næga hreyfingu.
Og hann komst meira að segja
svo að orði: „Þér getið gert
drenginn að aumingja með
þessu, já, hann gæti hreinlega
dáið hérna inni hjá yður, alveg
eins og hægt er að drepa -blóm
með því að láta þau hvorki
njóta lofts né ljóss ...“
Þér skiljið, að þetta hafði óg-
urleg áhrif á móðurina. Þarna
var hún sökuð um að stofna
barni sínu í bráðan voða, þegar
hún var einmitt að réyna að
bjarga því frá válegum bana.
Þetta reið henni nærri að fullu,
en svo gerði hún sér grein fyrir
því, að hún mætti ekki gefást
upp. Hún hafði fengið aðvörun,
og hún varð að hagnýta hana.
Ef hún sinnti henni ekki, þá
kæmi kannske eitthvað énn
verra fyrir ...“
„Segið mér,“ greip ég nú
fram í, því að mér fannst eitt
atriði vanta í söguna, „dreymdi
konuna alltaf sama drauminn,
við og við, meðan á þessari bar-
áttu hennar stóð, og meðan hún.
lokaði barnið inni?“ i(
„Nei-nei,“ svaraði maðurinn
hiklaust. „Hana dreymdi draúm
inn aldrei eftir að hana hafði
drevmt hann þrjár nætur í röð
-----ég var búinn að segja yð-
ur frá því, var það ekki ...?“
Já, mig minnti það ... Nei,
hana hafði aldrei dreymt hann
eftir þetta------það var það
einkennilega.“
„Ég skil ekki,“ mælti ég þá„
„hvers vegna hún sefast ekki,
úr því að draumurinn lét ekki
á sér bæra framar. Ég held, áð
í hennar sporum hefði ég prð-
ið rólegur aftur.“ £
Um leið ög ég sagði þetta, leiii
maðurinri á mig, og í svip hans
var bæði að sjá meðaumkun og
megna fyrirlitningu.
„Það er greinilegt, að þér er-<
HÉÐINN
Veitum allar tækmlegar upplýsingar
VerSið hvergi hagstæðara.
HEÐINN