Vísir - 04.12.1958, Blaðsíða 27

r
JÖLABLAÐ VÍSIS
27
INIOTT
* Osló
honum vel útilátið hnefahogg
í hausinn; riðaði hvutti við og
lagði ekki til atlögu aftur. Þeir
Bjarni og Björn tóku sinn und-
ir hvora hönd skipstjóra og
léiddu hann upp á dekk og út
að öldustokk skipsins. Bjarni
fór þar niður á kaðli, sem lá
niður með hlið skipsins. Björn
gaf skipstjóra bendingu að fara
á eftir. Hann virtist ekki alveg
á því, og ætlaði að ráðast á
Björn. Þreif Björn þá í bringu
hans af afli miklu, og benti
honum á kaðalinn. Sá skip-
stjóri, að hér var við ofufrefli
að etja og gaf upp alla vörn,
en renndi sér léttilega niður
kaðalinn. Þegar niður kom, tók
Bjar'ni hann og leiddi inn í skýl-
ið, sem strandmönnunum var
búið á fjörunni. Inni í skýlinu
voru nokkrir Suðurveitungar að
sproka við þá frönsku og fá
smávegis hressingu hjá þeim.
Þar á meðal var fullvaxinn pilt-
ur, Bjarni Þorleifsson að nafni,
þá vinnumaður hjá Sigfúsi
Skúlasyni á Leiti við Kálfa-
fellsstað. Þegar kapteinn kom
inn í skýlið, réðst hann strax
að Bjarna. Var þá gengið á
milli þeirra. En það nægði ekki.
Kapteinninn mátti ekki sjá
Bjarna, hvorki úti eða inni. Hér
horfði til vandræða. Bjarni
röskur og eitthvað kenndur og
vildi ógjarnan láta sinn hlut,
en kapteinninn fokillur. Þegar
deilan stóð sem hæst milli
Bjarna og skipstjóra, kom mað-
ur við aldur hlaupandi í hóp-
inn, þar sem menn höfðu fylkt
sér um deiluaðilana, og sagði:
„Fleiri stela hér en ég.“ En
þannig var mál með vexti, að,
þessi aldraði bóndi hafði fund-
ið öxi mikla og biturlega og
gengið frá henni á nokkuð ör-
uggurn stað, að honum fannst.
En þegar hann ætlaði að taka
til axarinnar um kvöldið, þegar
hann var að halda heirn, var
hún horfin. Þá varð honum
þetta að orði: „Fleiri stela hér
en ég.“
Glfmt
í glensi.
Enn harðnaði árás skipstjóra
á Bjarna. Var þá það ráð tekið,
að þeir Þórhallur og Runólfur,
synir Bjarna á Kálfafelli, og
Benedikt bróðir minn slógu sér
í félag og fóru með Bjarna heim
að Leiti. Það var hressilegt, að
horfa á eftir þessurn ungu,
vösku mönnum, þegar þeir
héldu af stað frá strandinu, all-
ir hýrir, þó að Bjarni væri
þeirra hýrastur. Nú var fólk
háttað, þegar þeir komu að
Leiti. Verður Sigfús þó var
mannaferða, því að stutt var
frá því hann kom af strandinu,
eitthvað kenndur. Drífur hann
sig léttklæddur út og slær upp
á glensi við þá pilta. Lendir þá
í glímu með honurn og Bjarna,
en allt í bróðerni. Þegar Guð-
Framh. af 12. síðu:
„Ég' stóð við altarið, þegar þú
komst inn. Mér þykir vænt um
komur þínar hingað, sonur
minn.“
„Geturðu sagt mér hvers
vegna ég kem, faðir? Ég veit
það nefnilega ekki sjálfur."
„Guð hefur snert sál þína,
sonur.“
„Ástin hefur snert hana, fáð-
ir.“
„Stundum er það eitt og hið
sama.“
„Óttinn hefur einnig farið
um hana höndum.“
rún, kona Sigfúsar verður þess
vör, að hann er horfinn úr rúm-
inu, snarast hún fram í bæjar-
dyr og sér hvar þeir Sigfús og
Bjarni glíma af kappi í kál-
garðinum framan við bæinn.
Verður henni þá að orði: „Nú
held ég að hann Fúsi sé orðinn
vitlaus.“
Þegar samfylgdarmenn Bjarna
sáu, að öllu var óhætt, og allt
var í bróðerni, héldu þeir að
Kálfafelli, þar sem þeir bræður
áttu heima, og háttuðu þar allir
í sama rúmi. En svefnsamt varð
þeim ekki; rúmið var lítið, en
mennirnir í stærra lagi.
Kringum viku eftir strandið,
voru mennirnir af því fluttir
til Hornafjarðar, en þar sem
þeir fóru á skip. Ekki löngu
síðar var uppboð haldið og
strandið selt.
„Hvort tveggja er kannske
sent þér í sama tilgangi.“
Stutt þögn.
„Hún er öðrum gefin, faðir.
Er ást mín þá ekki synd?“
Munkurinn gamli strauk
skegg sitt. — „Boðorðin banna
þér ekki að elska eiginkonu ná-
unga þíns, sonur. Þau banna
þér aðeins að girnast hana.“
Þögn og friður. Og í kyrrð-
inni skynjaði hann mikinn
leyndardóm.
„Er það rétt skilið, faðir,“
mælti hann að langri stundu
liðinni, „að dýpsta sæla ástar-
innar sé í því fólgin að óska
einskis sjálfum sér til handa?“
„Það er rétt, sonur.“
Ef ég hefði kynnzt Irmu á
venjulegum tímum, mundi ég
ekki hafa orðið svona sæll í ná-
lægð hennar. Þá hefði ég aldrei
þekkt þessa dýrð, sem ein er
þess megnug að ögra dauðan-
um, — sem vex og verður feg-
urst í skugga hans).
„Og óttinn, faðir, sálarstríðið,
neyð hjartans —?“
„Ástgjafir Guðs, sonur minn.“ '
Friður og þögn. Ómur af
fögru sálmalagi fyllti kirkjuna;
— Lýs milda Ijós —.
þurfa að vera
á hveriu skrifborði.
ÖLL
Fást í bókaverzlunum
og ritfangaverzlunum
eða beint frá okkur.
Kaupntemt
tg kaupfélðg
Engin auglýsing er jafn áhrifamtkil
og
vacjcja ímanöinvi
frá
Hríngið til okkar í síma 1-1640 og fáiS upplýsingar.
FJÖLSKYLDAN
KLÆÐIST
FATNAÐI
FRÁ

^Jdíce^avevzian
^ydndréóar ^Jndvéóóonav