Vísir - 04.12.1958, Blaðsíða 16

JÓLABLAÐ VÍSIS
NORTOIM CLAV:
A
BOM
Hún varð að gera sér þetta
að góðu.
Bíllinn hafði stöðvazt, og
henni var ómögulegt að koma
honum í gang. Þarna sat hún
á sjálfa jólanóttina, í myrkri
og snjókomu. Það var að
minnsta kosti klukkustundar
akstur til ákvörðunarstaðarins.
Hún kveikti sér í vindlingi,
sat við stýrið og hugsaði um
hvað hún ætti til bragðs að
taka.
Auðvitað hafði verið heimsku-
legt að leggja svo seint af stað.
En hún var dugleg og ákveðin
stúlka, og vænti þess, að ferðin
gengi vel. Enda hafði hún aldr-
ei fyrr lent í vandræðum.
Hún vann sem dráttlistar-
kona við stórt blaðafyrirtæki,
og hafði mikið að gera. Hún
var mjög skyldurækin. Þennan
aðfangadag komst hún ekki hjá
því að vinna lengi að myndum,
sem áttu að vera tilbúnar rétt
eftir nýár. Þá fyrst, er þessu
verki var lokið, gat hún með
góðri samvizku farið til Karen
móðursystur sinnar í Skelsmark
og hvílast þar.
Henni var ljóst, að færi hún
án þess að ljúka þessu Verki,
myndi hún hafa svo vonda sam-
vizku, að það kærni í veg fyrir
ánægju þá, er jólaleyfið átti að
veita henni.
Hún ætlaði að dvelja eina
viku í friði og ró hjá móðursyst-
ur sinni.
Hún gat ekki vænzt þess, að
fá gert við bílinn, og það var
líka óhugsandi, að hún gæti
fengið lánaðan lítinn bíl þetta
kvöld og í þessu veðri. Hún,
Judith Hald, sem ætíð var svo
sjálfstæð og óhrædd, var nú
að því komin að fara að gráta.
Hvað myndi móðursystir henn-
ar segja, ef hún kæmi ekki?
Hún yrði hrædd um, að Judith
hefði lent í slysi.
Judith starði út í myrkrið
og hugsaði um það með nokk-
urri sjálfhæðni, hve oft hún
á uppdráttum sínum hafði látið
stóra, sterka menn hjálpa litl-
um stúlkum, sem komnar voru
í vandræði. Nú var hún sjálf
hjálparþurfi. Hana vantaði
glæsilegan, hraustan mann, til
þess að bjarga sér úr þessum
ógöngum. Nei, glæsilegur þurfti
hann ekki að vera. En að hann
bæri skyn á bíla var nauðsyn-
legt.
Hefði hún gifzt einhverjum
þeirra manna, sem vildu fá
hana fyrir ” eiginkonu, myndi
hún, að líkindum, ekki hafa
setið þarna ein í biluðum bíl
eyrun og' flýtti sér í áttina til
hússins.
Þetta Var skrítið. Ljós inni í
húsinu, en enginn kom til dyra,
hversu mikið sem hún hringdi.
Það var dulrænt. Hún hringdi
enn, og þar næst barði hún á
gluggana.
Enginn árangur. — Vindur-
inn þeytti mjöllinni í andlit
hennar. Önnur hús voru ekki
sýnileg. Hún reiddist. Þvílík
meðferð á jólanótt var fyrir-
litleg. Hún Var hjálparþurfi.
Hún gekk aftur að útidyrahurð-
inni og barði á hana í stað þess
að hringja. Hún greip í hún-
inn og dyrnar opnuðust.
Hún nam staðar á þröskuldin-
um og kallaði: „Er nokkur
þarna?“
Ekkert svar. Var það gerlegt,
að fara inn? Já, auðvitað. Ef
til vill var einhver inni í hús-
inu, sem þarfnaðist hjálpar
hennar.
Hún kominn í lítið anddyri
og lokaði hurðinni. Það var
hlýtt inni og snjóhnoðrarnir í
hári hennar bráðnuðu. Dyrnar
inn í stofuna, sem blasti við
henni, voru hálfopnar. Ljós-
rærna barst út um þær.
„Fyrirgefið! Er noltkur
hérna?“
Ekkert svar. Sú sýn, sem nú
blasti við, gerði hana forviða,
þótt hún væri eðlileg á jólanótt.
Dúkað borð stóð úti í horni
stofunnar, sem var mjög hlý-
leg. Kúluflöskur úr kristalli
með rauðvíni og slípuð glös
stóðu á borðinu. Vínið glóði
eins og roðasteinar í bjarman*
um frá arninum. Það var börið
á borð fyrir þrjá. Þetta var
regluleg jólastofa. I útskotinu
stóð fallegt jólatré með indælu
skrauti. Betlehems-jata var á
arinhillunni og jólaföstusveigur;
í ljósakrónunni. Henni þótti
þetta furðu gegna í húsi, sem
enginn virtist vera í. Snarkið
í eldinum var hið eina, sem gaf
til-kynna, að þarna hefðu menn
verið fyrir skömmu.
Hún dró djúpt andann og tóls
húfuna af höíðinu. Svo virtist,
sem rækt hefði verið lögð við
að undirbúa þetta jólahald sem
bezt, en eitthvað komið fyrir
á síðustu stundu, er kollvarpaðií
fyrirframgerðri áætlun.
Henni brá ónotalega. Henni
varð hugsað til sakamálasagna.
Hafði eitthvað alvarlegt komið
fyrir íbúa hússins? Hafði ein-
hver dáið? Verið myrtur?
Hún fann dyr, sem lágu úti
að stiga, og spurði einu sinnl;
enn: „Er nokkur hér?“ j
Þögn.— Hún hugsaði um þaðs
hvort hún ætti að fara upp á
efri hæðina. Bæði feimni og óttj
aftraði henni frá því. Hún vildi
ógjarnan komast í vandræði
fyrir frekju. <i
Vindurinn hvein á stafni
hússins og hún sneri til stof*
unnar aftur. Hún kom auga á
síma, er stóð á breiðu skrif*
borði sem var úti við glugg-*
ann. Hún varð að hringja til
Karen móðursystur sinnar. Hún,
gekk að símanum og lagði hönd* ’
ina á taltækið. Ef til vill kæmi
einhver af íbúum hússins, eg
hún hringdi. Myndi það ekki
þykja skrítið, ef hún stæði
þarna og símaði? f
Skyndilega voru lagðir arm-
ar um hana. Hún stirðnaði, og
varð svo óttaslegin, að hún gat
ekki rekið upp óp. Hún þóttist
viss um, að ill örlög biðu henn-
ar. Ósýnilegur morðingi í
mannlausu húsi. Að sekúndu
liðinni yrði ógnandi orðum
hvíslað í eyru hennar eða hönd*
um lætt urn háls hennar -og
þrýst að.
á jólanótt. En auðvitað giftust
stúlkur ekki einungis til þess
að hafa vélfræðinga við hönd-
ina. Judith spurði sjálfa sig
þeirrar spurningar, hvort hún
hefði nokkru sinni raunveru-
lega verið ástfangin. Þessari
spurningu svaraði hún neit-
andi. Henni hafði liðið vel án
eiginmanns fram til þessa.
En nú var hún einmana og
hjálparþurfi
Hún var dauðþreytt. Undan-
farna mánuði hafði hún lagt
hart að sér, og nú kom það
fram, að hvíld var henni nauð-
synleg.
En ekki mátti hún láta hug-
fallast. Út á þjóðveginn varð
hún að fai'a og leita hjálpar.
Óh j ákvæmilegt var að hún
hringdi til móðursystur sinnar.
Hún var ekki stödd í miðri Sa-
hara, og ekki ástæða til þess að
örvænta. Hún slökkti í vind-
lingnum og fór út úr bílnum.
Hú! En sá kuldi og bleyta!
Hún labbaði af stað og litað-
ist um. Jú, hún sá Ijós í húsi,
sem var í grenndinni. Það virt-
ist standa í skógarjaðri. Hún
dró loðhúfuna betur niður á
. . . . Skyndilega voru armar lagðar-um hana. Hún stjrð?—Si ,. .,