Vísir - 24.06.1978, Blaðsíða 17

VISIR Laugardagur 24. júnl 1978
17
hann sat í 10 ár. Þegar hann var
laus aftur hélt hann aö sjálfsögöu
til Sviss en í leiöinni kom hann viö
I Englandi og geröi samning viö
Bretadrottningu, — Hocksfield
Greek samninginn svokallaöa.
Þetta var i kringum 1960 en
samningurinn fól I sér afnot af
eyjunni Grand Bahama I 99 ár
meö öllum skattfriöindum. Og
auövitað var þaö i skjóli pening-
anna sem Mr. Groves haföi stol-
iö úr bankanum sinum i Seattle aö
þessi samningur var geröur og
fyrir þýfiö sem guö má vita hvaö
nam hárri upphæö, byggöi hann
upp alla starfsemi sina á eyjunni.
Pálmatré voru flutt inn frá
Flórida sáð i sandflákana og
hótelbyggingar, spilaviti og verk-
smiðjur risu af grunni. Siöast
þegar ég vissi var karlinn sprell-
lifandi og hélt öllum þráöum i
hendi sér.”
Hvað var i svörtu
töskunni?
,,Ég átti þess kost einu sinni aö
sjá og fylgjast meö þessum
manni, en það var þegar viö flutt-
um húsgögn fyrir hann út i eyju
sem hann átti þarna I eyjaklasan-
um. Mr. Groves kom um borö
meö mikla hirö i kringum sig, —
fremur ófritt föruneyti aö yfir-
bragöi enda samansafn dólga og
illmenna. Þegar þetta var haföi
ég ekki hugmynd um tengsl Mr.
Groves og þessara manna viö
Mafiuna. Engu aö siöur kom karl-
inn mér mjög einkennilega fyrir
sjónir. Hann var afskaplega
barnalegur og þaö vakti athygli
mina aö hann var alltaf meö stóra
svarta skjalatösku sem hann
skildi aldrei viö sig.
Ég velti þvi mikiö fyrir mér
hvað væri i töskunni og varö mjög
hissa þegar ég komst aö hinu
sanna. Alla' leiðina gekk Mr.
Groves á milli manna sinna og
skipaöi þeim aö spila viö sig.
Þeim var þaö auðsjáanlega þvert
um geö en þoröu ekki annaö en aö
hlýða. Kom þá i ljós aö svarta
taskan innihélt barnaspil af ýmsu
tagi svo sem Lúdó, Dóminó, Millu
og þess háttar og ekkert annaö
var I töskunni. Ég var alveg
gáttaöur á þessu og ekki slöur
þegar ég tók eftir aö þeir 'létu
hann alltaf vinna spilin. Karl-
greyiö var hálfgert barn i sér
ehda farinn að reskjast.**
Á einkaeyju Mr.
Grooves
„Eyjan var sannkölluö paradis
meö sendnum ströndum, pálma-
trjám og öllu tilheyrandi. Karlinh
átti þarna griöarlegt hús og þar
voru tennisvellir og sundlaug en
umhverfis allt var rammgerð
giröing meö vopnuöum vöröum.
Viö höföum fariö i land á
björgunarbátunum og fengum
leyfi til aö skoöa eyjuna, — allt
nema villuna og umhverfis hana.
Inn fyrir girðinguna máttum viö
ekki stíga fæti og þótti mér þaö
einkennilegt þá,en er náttúrulega
skiljanlegt i ljósi þess sem seinna
kom á daginn. Raunar þótti mér
þaö ekkert miöur þvi aö viö
dvöldum þarna i góöu yfirlæti hjá
þremur svertingjafjölskyldum
sem sáu um eyjuna.
Þetta var ákaflega elskulegt
fólk sem duridaöi sér viö hænsjia-
rækt á milli þess sem þaö sinnti
skyldustörfum sinum fyrir karl-
inn. Viö liföum þarna eins og
greifar — syntum i sjónum og
fólkiö skar niöur kókoshnetur úr
pálmtrjánum handa okkur.”'
Karlarnir köfuöu eftir Cong-
kuöungum en maturinn úr þeim
er mikið lostæti enda hef ég siöan
verið alveg vitlaus i Cong-
kuðunga.
Upphaf deilna við
Mafiuna
,,A Bahamaeyjum var gamla
Esján máluö og nafninu breytt I
„Lucaja” sem þýöir hengirúm en
skipið sigldi eftir þaö undir fána
Panama. A Grand Bahama var
skipiö aöallega notað i svo-
kallaðar „tenderingar” en þaö
fólst i þvi að selflytja fólk úr stór-
um farþegaskipum i spilavitin
sem voru á eyjunni. Ég haföi
ákveöiö að vera áfram á skipinu
auk nokkurra annarra úr áhöfn-
inni en þeir tindust i burtu einn af
öðrum uns ég var einn Islendinga
eftir.
Lucaja eða gamla Esjan átti
eftir aö veröa heimili mitt næsta
áriö þvi að ég bjó um borö allan
timann þótt mér stæöi aö visu til
boöa að flytja I land. Þaö var
mikið verk aö viöhalda vélum
skipsins og halda þeim gangandi
þvi þær voru úr sér gengnar. Til
þess aö halda þessu gangandi
varö ég aö vinna 17 tima á sólar-
hring en þar sem ég var yfir
maður á skipinu átti ég sam-
kvæmt samningum ekki aö vinna
yfirvinnu. Yfirvinnuna fékk ég
ekki greidda og þaö varö upphafiö
aö útistööum viö yfirboöarana
sem I þessu tilfelli var Mafian.
Sennilega hefur lif mitt aldrei
hangiö á veikara þræöi en þegar
þær deilur stóöu sem hæst en sem
betur fer haföi ég engan grun um
það þá.”
„Þeir hefðu þá kál-
að mér,,
„ÞAÐ ER ENGIN MAFtA TIL
OG VIÐ MUNUM SKJÓTA
HVERN ÞANN SEM SEGIR AÐ
SVO SÉ”, — er haft eftir ein-
hverjum Mafiuforingjanum og er
hér var komiö sögu spuröum viö
Kristján hvort hann teldi þaö
hættulaust aö ræöa svo opinskátt
um Mafiuna vitandi þaö aö fátt
likar þeim háu herrum verr en
opinbert umtal?
„Nei, ég er ekkert hræddur við
það, —■ þeir heföu þá kálaö mér
þegar ég stóö I stappinu viö þá um
yfirvinnugreiðsluna. Ég kvartaöi
fyrst viö skipstjórann, en þaö
gekk ekkert. Þá heimtaöi ég aö fá
að tala viö æöri menn á skrifstof-
unni en skipstjórinn sagöi mér aö
þaö væri ekki hægt og þótti mér
þaö vægast sagt undarlegt. Var
mér sagt aö eina ráöiö væri aö
skrifa þeim sem ég og geröi.
Gengu þessi bréfaskipti á milli i 3
f.t-
Kristján með nokkrum af yfirmönnunum á Lucaya.Ann-
ar frá hægri er Pétur Hallgrímsson sem var 2. vélstjóri á
skipinu um nokkurt skeið.
Frá tímum líkf lutninganna. örin bendir á Sigurð en yfir kistunni bograr skipstjór-
inn ásamt ættingjum hins látna.
„Hugsa til þess
með skelfingu,,
blóödropi til i andlitinu á honum.
Sjálfsagt heföi mér liöiö eins heföi
ég vitað hiö sanna um viömæl-
endur mina og stundum hugsa ég
til þess með skelfingu. I herberg-
inu rikti dauöaþögn aö mér fannst
I heila eilifö. Svar mitt haföi
greinilega komiö þeim mjög á
óvart. Þá var þaö maöur, sem ég
haföi hvorki séö né heyrt nefndan
sem rauf þögnina og spuröi mig
afar einkennilegrar spurningar,
aö mér fannst: „Heyröu vinur,
hvert er þitt starf eiginlega um
borö i skipinu?”
Eftir aö hafa staöiö i þessu
stappi i þrjá mánuöi fannst mér
spurningin hámark ósvifninnar
og ég spratt á fætur þeytti upp-
sagnarbréfinu á borðiö og hreytti
út úr mér: „Ég er ekki hingaö
kominn til aö svara heimskuleg-
um spurningum frá heimskum
mönnum, — hér er mitt svar,” —
sagði ég, benti á bréfiö og gekk i
átt til dyranna.. Skipstjórinn var
kominn undir boröplötuna og leit
út eins og liöiö Hk."
„Þannig vilja þeir
hafa það”
^Maðurinn sem var ráöninga-
stjóri fyrirtækisins T. Ireland,
sagöi mér þá aö biöa og enn þann
dag i dag furöar mig á þvi
hvernig hann tók þessu. Þegar ég
var sestur viö boröiö tók hann aft-
ur til máls og sagöi: „Fyrirgeföu
vinur, þetta er alveg rétt hjá þér.
Þetta var. mjög heimskuleg
spurnir.g en ég viðurkenni aldrei
aö ég sé heimskur maöur. Eigum
viö ekki aö ræöa þessi mál I bróö-
erni og þú fyrirgefur þótt ég
uOkkur var visaö inn i stórt
fundarherbergi þar sem hópur
manna sat umhverfis hringborö.
Menn þessa haföi ég aldrei séö
áöur nema útgeröarstjórann,
Timinsky og skal ég viöurkenna
Sigurður á baðströnd í Freeport ásamt vinkonu sinni frá
Dóminikanska lýðveldinu.
Gamla Esjan er ekki stór í samfélagi úthafsskipanna
eins og sést á þessari mynd. Hér er hún í hlutverki sínu
að selflytja farþega úr stórum skemmtiferðaskipum í
spílavitin á eyjunni Grand Bahama.
mánuöi án þess að nokkur lausn
fengist. Þessi bréfaskipti átti ég
aðallega viö útgeröarstjórann,
pólskan mann aö nafni Rom
Timinsky, en hann átti eftir að
koma mikiö viö sögu mina siöar.
Þetta endaöi meö þvi aö ég
stoppaði skipiö i miöri önn og þá
fyrst komst skriöur á málið.”
„Einn morguninn, þegar viö
vorum aö leggja upp i fyrstu
feröina út i eitt farþegaskipiö fór
ég upp I brú afhenti skipstjóran-
um uppsagnarbréf og tilkynnti
honum um leið aö allar vélar
skipsins yröu stoppaöar kl. 5 um
daginn fengi ég ekki viötal viö
þessa háu herra og leyst yröi úr
minum málum án frekari tafar.
Karlinn brást illur viö og spuröi
mig hvort mér þætti þetta sann-
gjarnt. Ég kvaö svo vera og
snaraöist úr brúnni viö svc búiö.
Þegar viö komum i land aftur
úr þessari ferö sá ég undir iijarn-
ar á karlinum upp bryggjuna og
tel ég sjálfsagt aö hann hafi fariö
meö bréf mitt og tilkynningu upp
á skrifstofu. Siöan kemur hann
aftur og viö förum tvær feröir i
viöbót en þá kallar hann mig upp I
brú og spyr hvort ég sé reiðubú-
inn að mæta á fund kl. 10 þennan
morgun. Ég man aö ég tók eftir
þvi hvaö karlinn var órólegur,
enda vissi hann vel viö hverja var
að fást og hefur sjálfsagt óttast
afleiðingarnar.**
aö mér leist ekkert á samkund-
una enda mennirnir hver öörum
skuggalegri. Okkur var sagt aö
setjast og mennirnir horföu á
okkur drykklanga stund án þess
að mæla orö frá vörum. Siöan
stóö Timinsky upp og hellti sér
yfir mig meö fúkyröum og óbóta-
skömmum.
Viö þessar móttökur varö ég
ofsareiöur enda þótti mér litil
sanngirni I þvi sem Timinsky
sagði. Þegar hann haföi rutí
þessu út úr sér spuröi hann mig
hvort ég vildi segja eitthvað mér
til málsbóta. Ég var svo reiöur aö
ég mátti vart mæla, en ég leit yfir
hópinn og spuröi hvort hin fiflin
vildu ekki ryöja drullunni úr
kjaftinum á sér eins og Timinsky
haföi gert, áður en ég tæki til
máls.
Þegar ég haföi sagt þetta varö
mérlitiö á skipstjórann sem hann
seig niður I sætiö og þaö var ekki *
I þjónustu Mafiunnar