Morgunblaðið - 21.01.2001, Blaðsíða 35

MINNINGAR
36 SUNNUDAGUR 21. JANÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ


  
   
               

 

  

      ! 
 "#$ % &'
   
 
!"" 
#" 
!"" 

$
%
& ' 
!"" 

 

     
  



     
 !"!! #
$  !%

 
   

  
   

    
      

 
   ! 
 "
 
# 


& '  ! 
) *
! !+  ! , -!+  
*.
! !+  ++/ ! +  
01 - *0 1! +  
2! *   % +  
"! !"'  *
'  +!

 


  
 



 



    
  



    
  

  !

 "" 

   #$$
   

 
  !  
   

"  
       !
#   $%
   
&  
  !  ' ( 
! ) )* 



 



      
 ! "#
$  %  &  $ '
 



  
( #'' 

( #'' 
( 
( )
 (
( )!
✝ Ingileif Stein-unn Guðmunds-
dóttir fæddist á
Mosvöllum í Ön-
undarfirði 6. ágúst
1907. Hún lést á
Elli- og hjúkrunar-
heimilinu Grund í
Reykjavík 14. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðrún Jóna
Guðmundsdóttir,
húsfreyja og Guð-
mundur Bjarnason,
bóndi á Mosvöllum.
Ingileif átti fjögur
systkini, þau eru: 1) Ragnheiður
Guðmundsdóttir, f. 25. október
1902, d. 7. apríl 1991, húsfreyja á
Mosvöllum og í Reykjavík, gift
Ólafi Hjálmarssyni, f. 26. ágúst
1903, d. 30. ágúst 1986, bónda og
birgðaverði. 2) Halldóra Ó. Guð-
mundsdóttir, f. 29. apríl 1906, d.
15. október 1998, netagerðar-
maður. 3) Ólafur E. Guðmunds-
þeirra þrjú eru: 1) Elín Óskars-
dóttir, f. 26 desember 1933, kenn-
ari á Eskifirði síðar í Reykjavík.
Maður hennar var Kristján Ing-
ólfsson, f. 8. október 1932, d. 31.
janúar 1977, fræðslustjóri á Aust-
urlandi. Börn þeirra eru: Stein-
unn, Ingólfur og Óskar. 2) Val-
gerður Óskarsdóttir, f. 30 júlí
1938, húsmóðir og verkakkona á
Reyðarfirði. Maður hennar er
Rúnar Halldórsson, f. 28. maí
1937, múrari. Börn þeirra, Guð-
rún, Ragna Dóra, Inga Ósk og
Sigurjón Gísli. 3) Gísli Óskarsson,
f. 27. apríl 1947, mælingamaður í
Kópavogi. Kona hans Vilborg
Guðmundsdóttir, f. 8. júní 1950,
sjúkraþjálfari. Synir þeirra eru
Jóhann V. og Óskar V. Barna-
barnabörn Ingileifar eru orðin
tólf og barnabarnabarnabarn
eitt.
Ingileif verður jarðsungin frá
Fossvogskapellu á morgun,
mánudaginn 22. janúar og hefst
athöfnin klukkan 15.
son, f. 29 desember
1908, d. 15. febrúar
1993, húsgagnasmiður
í Reykjavík, kvæntur
Þorbjörgu Þorvalds-
dóttur, f. 13. ágúst
1913, d. 17 ágúst 1993,
húsmóður. 4) Margrét
Guðmundsdóttir, f. 6.
júní 1912, húsfreyja á
Hóli í Önundarfirði,
síðar í Kópavogi, gift
Jóni Jónatanssyni, f. 3.
febrúar 1902, d. 29.
febrúar 1991, bónda á
Hóli.
Maður Ingileifar var
Óskar Gíslason, f. 8. ágúst 1910,
d. 4. júní 1982, frá Stokkseyri,
múrarameistari og ökukennari í
Reykjavík. Foreldrar hans voru,
Valgerður Grímsdóttir frá Ós-
eyrarnesi og Gísli Gíslason, skó-
smiður frá Eyrarbakka.
Ingileif og Óskar hófu búskap
árið 1932. Þau bjuggu lengst af á
Skeggjagötu 5 í Reykjavík. Börn
Mig langar hér að raða saman
nokkrum minningabrotum um
tengdamóður mína, þá miklu hvunn-
dagshetju. Þau urðu 20 árin sem við
urðum samferða og ekki nein óveð-
ursský á lofti okkar í milli. Hún var
létt á fæti og í lund, mjög fljót að
kynnast fólki og kunni ógrynnin öll af
ljóðum og lögum. Eftirherma var hún
listagóð. Beitti jafnt líkamsmáli, og
látbragði sem orðfæri, þess er hún
tók fyrir. Heyrði ég hjá henni marga
frasa og skondin tilsvör ömmu minn-
ar í móðurætt enda fjölskyldurnar
tengdar þar eð Halldóra systir Ingu
var lengi ráðskona Torfa Her-
mannssonar afabróður míns. Voru
þau nágrannar í Norðurmýrinni.
Foreldrar mínir þekktu hana einnig
frá ungdómsárunum í Dýrafirði og
Önundarfirði. Inga var tvo vetur í
Núpsskóla 1925–1927, eins og reynd-
ar öll hennar systkini, sem segir
mikið um menningarlegt uppeldi
þeirra.
Fyrri veturinn var Steinn Steinarr
einn skólabræðra hennar og er kafl-
inn um Núpsskóla í nýútkominni bók
Gylfa Gröndal um ævi Steins, mjög
lærdómsrík lesning fyrir okkur af-
komendur nemenda þeirrar merku
menningarstofnunar Vestfirðinga.
Síðari veturinn voru Ólafur bróðir
hennar og Guðmundur Gíslason faðir
minn með henni í skólanum.
Þarna ásamt heimilislífi fjölskyld-
unnar á Mosvöllum var lagður grunn-
ur að bókmenntaáhuga og listilegri
meðferð íslenskrar tungu, ásamt eld-
heitum bindindisanda og ást á ætt-
jörðinni. Sem dæmi má nefna að
hverja kennslustund hófu nemendur
með söng ættjarðarljóðs. Á ferðalög-
um með Mússu, eins og hún ávallt var
kölluð á mínu heimili, var mikið sung-
ið.Við fórum saman vestur hvert ein-
asta sumar meðan strákarnir voru
litlir. Hún söng alla leiðina óháð því
hvort ég tók undir og þá leið henni
held ég sérstaklega vel. Þægilegri
ferðafélaga var ekki hægt að hugsa
sér, alltaf í góðu skapi og jákvæð út í
mínar uppástungur um ferðatilhög-
un. Þess utan var hún að sjálfsögðu
frábær hjálp með strákana enda
hefði hún vaðið eld og brennistein
fyrir þá.
Margar ferðirnar fór hún líka með
okkur Gísla og strákunum um
óbyggðir og vílaði ekki fyrir sér að
gista í tjaldi eða skála troðfullum af
fólki.
Á Hveravöllum voru þau Jói
stjörnurnar í skála FÍ, hann eins og
hálfs og hún 76 ára.
Í Þórsmörk nokkrum árum seinna
voru Mússa og Malli stjörnurnar,
hún 80 hann 90.
Malli var faðir vinnusystur minnar
og tók hann virkan þátt í gleðskap
okkar vinnufélaganna um árabil, náði
hann 99 ára aldri.
Útivist og hreyfing skipuðu háan
sess hjá henni aldraðri. Eftir að hún
missti mann sinn, þá 75 ára gömul
reri ég að því öllum árum að hún færi
að sækja félagsstarf aldraðra í
Lönguhlíð, í göngufæri frá heimili
sínu. Hún hafði lítinn áhuga á föndr-
inu en fékkst loks til að prófa leikfim-
ina og eftir það var hún á beinu
brautinni. Stundaði hún leikfimina
þarna í ein tíu ár ásamt því að ánetj-
ast „Gönguhrólfum“ nokkru seinna
og gekk með þeim um bæinn á hverj-
um laugardegi í hvernig veðri sem
var í nokkur ár. Þetta var það eina
sem hún vildi ekki láta trufla sig við,
en annars var hún alltaf tilbúin að
passa fyrir okkur Gísla og kom þá
bara með strætó, gisti ef með þurfti
og fór svo með strætó þegar hentaði.
Slík þjónusta af hálfu tengdamóður
er stórhættuleg hverri tengdadóttur
því hætt er við að misnotuð verði. En
konur hennar kynslóðar kunnu ekki
að setja sínar þarfir ofar þörfum
barna sinna og barnabarna, alla vega
ekki Mússa. Þessi algjöra fórnfýsi
var líklega eini þátturinn í hennar
fari sem mér mislíkaði enda heila-
þvegin af anda Rauðsokkahreyfing-
arinnar. Við áttum hin áhugamálin
hér að framan talin sameiginleg. Og
ekki gat ég merkt á Mússu að henni
mislíkaði blakbröltið í mér seint og
snemma. Nei, hún var ávallt tiltæk að
passa heimilið fyrir mig á meðan.
Enda gæti ég best trúað að hún
hefði stundað einhverja íþrótt hefði
hún fengið að stunda leikfimi í Núps-
skóla í stað þess að sitja við hann-
yrðir vil hlið leikfimisalarins meðan
piltarnir léku sér þar. Þegar ég hins
vegar var á Núpi var öldin önnur sem
betur fer.
Húsmóðir var hún mikil og góð og
alltaf til matur í potti ef einhver af-
komandinn rakst inn á „Skjeggjó“.
Hún gat líka saumað og gert ýmislegt
annað sem tilheyrir nytjahanda-
vinnu. Slátur tókum við lengi vel
saman eða allt þar til að hún veiktist
og voru það okkur báðum góðar og
notalegar samverustundir. Þar
reyndi hún á sinn pena hátt að fá
tengdadótturina til að sauma keppina
þéttar svo þeir lækju ekki. Sú lét nú
ekki tengdó stjórna sér, heldur hélt
sig við þau handtök sem hennar móð-
ir hafði kennt, en það var að stinga
frá sér í hverju spori. Mússa aftur á
móti stakk að sér. Það eina sem
Mússa var virkilega ósátt við hjá
tengdadótturinni var að ekki voru
„stórresar“ og gardínur sem hægt
var að draga fyrir gluggana í stof-
unni.
Síðustu sjö ár ævi sinnar var hún
haldin ellihrörnunarsjúkdómi sem
leiddi til þess að hún vistaðist á
Grund síðustu fimm árin. Þar fékk
hún það öryggi og þá stöðugu um-
önnun sem hún þurfti á að halda og
leið vel þar miðað við sinn sjúkdóm. Í
okkar nútímasamfélagi er slíkt ekki
hægt í heimahúsi, þótt við hefðum
reynt það í tvö ár með hjálp frá
öldrunardeild Ríkisspítala í Hátúni
10 B.
Síðasta aðfangadagskvöldið okkar
núna árið 2000 var eins og friður
hefði færst yfir hana og sjúkdómur-
inn á undanhaldi. Við fjölskyldan
munum eiga góða minningu um síð-
ustu samveruna og þegar við keyrð-
um hana heim á Grund um kvöldið.
Óskar keyrði bílinn á æfingaleyfinu í
ökukennslunni og Jói hjálpaði henni
niður tröppurnar í Lyngbrekkunni
sem voru orðnar ansi strembnar fyrir
hana. Inni á Grund gat hún svo geng-
ið hjálparlaust í sinni göngugrind og
varð svo glöð þegar „blessuð stúlkan“
á vaktinni tók á móti henni til að
hjálpa henni í háttinn. Síðasta daginn
hennar sat ég svo hjá henni með
prjónana mína, en þá hafði ég ekki
haft tíma til að snerta síðan löngu fyr-
ir jól. Biðum við saman eftir Gilla
hennar á leið heim úr Svíþjóðarferð
og beint að andlátsbeði móður sinnar
og var hann þar með systrum sínum á
andlátsstund móður þeirra.
Blessuð sé minning minnar kæru
tengdamóður.
Vilborg Guðmundsdóttir
frá Höfða.
Jæja, þá hefur þú fengið hvíldina,
amma mín. Ég var að hugsa áðan,
þegar ég stóð við dánarbeð þinn, um
allar fallegu minningarnar sem ég á
þér tengdar. Minningar um vel gefna
glaðlynda konu sem fædd var í torbæ
vestur í Önundarfirði. Konu sem fékk
mun styttri formlega skólagöngu en
gengur og gerist í dag en þó konu
sem kunni svo margt. Eftir tvo vetur
á Núpi kunnir þú dönsku til þess að
lesa hana þér til skemmtunar. Að
loknum þeim vetrum kunnir þú líka
meira af dróttkvæðum vísum og Ís-
landssögu en hægt var að troða í mig
alla mína skólagöngu. Þú ólst upp við
ungmennafélagshugsjónina og bind-
indi á tóbak og áfengi. Ungmenna-
félögin voru ljóma vafin í þínum
minningum, alltaf tengd söng og sól-
skini þegar þú sagðir frá. Og svo
varstu á Ströndunum í vist og svo í
Flóanum og svo hjá dr. Claessen og
svo giftist þú afa og eignaðist með
honum fjögur börn og misstir eitt. Þú
bjóst aldrei við neina ofgnótt en fórst
vel með svo þið komust vel af. Og svo
komum við barnabörnin og barna-
barnabörnin. Við afkomendurnir vor-
um þér alltaf ofarlega í huga og þú
vissir hvað allir voru að gera, alveg
fram undir það síðasta.
Mikið var oft gaman árið sem unga
fjölskyldan mín bjó í Vestmanneyjum
þegar þú komst og fylltir húsið af
kveðskap, glaðværð og hlýju. Já, og
þú hélst líka upp á áttræðisafmælið
þitt hjá okkur. Fékkst svona skínandi
fallegt veður eins og alltaf þegar mik-
ið stóð til. Á þessum árum varst þú
líka á kafi í gönguklúbbnum Göngu-
hrólfum, gekkst úr Norðurmýrinni
inn í Laugardal til þess að fara með
þeim út að ganga.
Og ferðalögin okkar, t.d. áttræð-
isferðin til Norðurlanda. Mér, af
þotukynslóð, fannst allt verða minn-
isstæðara að hafa þig, af torfbæjar-
kynslóðinni, með. Þú settir alltaf upp
gleraugun áður en við borðuðum og
gast talað árum saman um veitinga-
staðinn sem við borðuðum á, veit-
ingastaðinn sem ég hefði annars ver-
ið búinn að gleyma næsta dag.
Eða ferðina okkar tveggja vestur í
Önundarfjörð í áttræðisafmælið
hennar Margrétar systur þinnar.
Gott ferðaveður eins og alltaf hjá þér.
Þú á áttugasta og sjötta aldursári í
íþróttagalla á ferðalaginu. Svo bjóst
þú þig upp á og varst sem drottning
þennan dag í heimahögunum innan
um gamla æskuvini. Og svo suður um
kvöldið.
Nú ert þú farin í ferðalag sem eng-
inn kemur víst til baka úr. Minning-
unum um þig fjölgar því ekki úr
þessu en þær gömlu eru vandlega
geymdar.
Ingólfur Kristjánsson.
Elsku amma mín. Nú þegar ég
kveð þig, streyma fram minningar
um einstaka ömmu og frábæran
félaga.
Ég minnist bílferða með þér og afa
til Reykjavíkur og heimsókna á
Skeggjagötuna. Þú varst fastur
punktur í tilveru lítillar telpu austan
af landi og alltaf svo áhugasöm um
mína hagi. Þú leiðbeindir mér um
rangala stórborgarinnar og kenndir
mér á lífið í Reykjavík. Á þessum
tíma kynntist ég einstakri kímnigáfu
þinni, ljóðaþekkingu og síðast en ekki
síst alþýðlegri réttlætiskennd. Þetta
veganesti er mér dýrmætt.
Seinna þegar ég var flutt til
Reykjavíkur og hafði stofnað fjöl-
skyldu, fann ég hve mikið lán það var
að eiga þig að. Þar sem við hjónin er-
um bæði utan af landi og foreldrar
okkar oftast víðs fjarri reyndist þú
okkur sú stoð sem við getum seint
þakkað. Alltaf varst þú tilbúin að
hlaupa undir bagga við barnapössun-
ina og barnaafmælin voru óhugsandi
án þín. Þú gafst okkur öllum óend-
INGILEIF STEINUNN
GUÐMUNDSDÓTTIR