Morgunblaðið - 21.01.2001, Síða 36

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 21. JANÚAR 2001 37

  

                 

 
 



 
   
 
! ! "
 !!#$% &'
"( )!*+ ,
- "%##
.#  ! #

%0 +1 ##!  ! $.%
 ! #2%$  ! $.%
"%## )! !##
3! #!34 # 0 3! #!3! #!34 #
0 5 *%# +1  !
6+% 61#$#,

 

  
  
 

 



 


    
   
  ! "# 
   
   
 

  

 !
"
  !

  # 
 !   
 $ !
"
  % %&

$%$$ & '( 
)" %
* '(   !($ + ' )$
& 
* )$ , % * ) %  '( 
 $
* '( 
- 
* '(  # .  " )$
 / $ )%  $%  / $0

 

   
  



   

 
   
   

 

    

    

  !"   
"#   
$   %& ' (
 #! )       ) (
      
(
    * + ,(
   - 
$    
'  % 
$  (
    
$    
.      (
 ! *       &

 


 
 

 





 




   



   
 
  
 
   
 

  
 



 

  
!  








  
 
  

"
  
 #  # ! 
 $ %&%&' (
!"  #  $ % 
  
 
&
&  $ %  '(
  
 (

&  

& ) 
&
& *
 +  
  
!
 

&
$ $%  & $ $ $% 






 

   ! 

  

 
 
  

   

"#$  %
anlega mikið og ég á eftir að sakna
sárt samvistanna við þig.
Hvíl þú í friði, elsku amma.
Ragna Dóra Rúnarsdóttir.
Ágæt móðursystir mín, hún Inga
frænka, var að kveðja 93ja ára gömul.
Hún ólst upp á Mosvöllum í Önund-
arfirði í glaðværum hópi fimm systk-
ina, já og einnig fimm fóstursystkina,
því tveir Guðmundar bræðrasynir
föður hennar, Guðmundur og Sigríð-
ur börn Páls móðurbróður hennar
komu þangað í fóstur við skyndilegt
fráfall feðranna og einnig hún Þór-
hildur Þórðardóttir við fráfall móður
sinnar, þótt hún væri þeim óskyld.
Í æsku smalaði Inga hlíðar Mos-
vallafjallsins, sem alltaf var kallað
Mosvallahorn, rak kýrnar, sótti hest-
ana og vann í heyskapnum, sem sé al-
geng og sjálfsögð sveitastörf. Barna-
skólanámið, frá 10–13 ára aldurs, var
aðeins tvo til þrjá daga í viku á vet-
urna, í farskóla, og síðar tók við
tveggja vetra nám í Héraðsskólanum
á Núpi í Dýrafirði.
Að Núpsdvölinni lokinni fór hún í
kaupavinnu að Ósi við Steingríms-
fjörð, að beiðni Magnúsar skólabróð-
ur síns þar og undi þar vel hag sínum.
Næsta sumar var hún svo í kaupa-
vinnu í Flóanum til að kynnast öðrum
hlutum landsins en okkar ágætu
Vestfjörðum. Þá tók við vetrarvist á
myndarheimili í höfðuborginni
Reykjavík hjá dr. Gunnlaugi Claes-
sen og frú. Þann vetur kynntist hún
svo tilvonandi eiginmanni sínum Ósk-
ari Gíslasyni múrarameistara sem
síðar var lengi vinsæll ökukennari í
Reykjavík.
Inga kom heim til Mosvalla í skjól
foreldranna og eignaðist þar fyrsta
barn sitt dótturina Elínu, í júnímán-
uði 1933. Óskar var önnum kafinn við
að byggja þeim hús og framtíðar-
heimili á Skeggjagötu 5, en gaf sér þó
tíma til að koma vestur til Mosvalla til
að kynnast tengdafólki sínu og þá var
Ella skírð þar síðari hluta sumars.
Þær mæðgur fluttu svo suður í nýju
íbúðina þegar hún var tilbúin.
Tólf árum síðar þegar ég kom til
náms í höfðuborginni fékk ég húsa-
skjól hjá Ingu móðursystur og Óskari
á Skeggjagötunni. Dæturnar voru þá
orðnar tvær, Elín og Valgerður.
Íbúðin var ekki stór og barnaher-
bergið sem ég fékk var eitt hið
minnsta sem ég hef séð um dagana,
önnur húsgögn en dívan og lítið skrif-
borð með stól komust þar ekki fyrir,
en mér leið ágætlega hjá þeim og
félagskapurinn var góður.
Það var erfitt að fá bíómiða nema
með ærnum fyrirvara, um þetta leyti
og ég minnist þess með þakklátum
huga að Inga frænka bauð mér
stundum með sér á úrvals bíómyndir,
t.d. Á hverfanda hveli, sem varð mjög
eftiminnileg. Þegar þriðja barnið,
Gísli, var væntanlegt í heiminn fann
ég mér svo annað húsnæði en alltaf
var gaman að koma í heimsókn á
Skeggjagötuna, þar var ætíð gest-
risni og hlýju að finna og góði andinn
frá Mosvöllum umlukti mann.
Margs góðs er að minnast, alltaf
var gaman að hittast og gleðjast í
skírnarveislum, fermingarveislum og
á stórafmælum, eins og t.d. gullbrúð-
kaupsafmæli afa og ömmu á Stórholt-
inu. Mosvallasystkinin tóku lagið og
sungu saman við flest tækifæri og
það voru ljúfar stundir og eftirminni-
legar. Afkomendur þeirra ættu að
halda áfram að syngja í minningu
þeirra og reyndar gerum við það
sum, sem betur fer.
Á kveðjustundum sem nú koma
mér stundum í hug ljóð og stökur vin-
ar okkar, frænda og jafnaldra Ingu
frænku, Guðmundar Inga Kristjáns-
sonar:
Vaka skal enn og vera til
vinarhugurinn forni,
hafa í minni orðsins yl
undir Mosvallahorni.
Milli draums og dáða
döggvuð kulda og yl,
liggur leiðin þráða
lífsins gæfu til.
Ég votta afkomendum Ingu mína
innilegstu samúð og vona að mann-
kostir ættmóðurinnar verði þeim
góður arfur og veganesti um ókomin
ár.
Valdimar Ólafsson.
Hví drjúpir laufið á grænni grein?
Hví grætur lindin og stynur hljótt?
Hví glampa daggir á gráum stein
sem grúfa yfir dalnum þögul nótt?
Ég veit þú grætur litla lind
og langt er síðan hún hvarf þér frá
hún skoðar ei framar fallega mynd
í fleti þínum með augun blá.
(Hulda.)
Við kynntumst fyrst Ásdísi
Traustadóttur eða Dísu árið 1991 í
kveðjuhófi sem við héldum fyrir
félaga og vini áður en haldið var til
Svíþjóðar til náms. Hilmar vinur
okkar hafði þá nýlega kynnst Dísu,
hæglátri, glæsilegri og glaðlegri
konu. Kynnin þá voru stutt en í far-
arnesti fengum við góð ráð frá Dísu
sem gagnast myndu í Svíþjóð, enda
hafði hún búið þar um árabil. Svíþjóð
varð síðar meir, eftir því sem kynnin
urðu meiri, sameiginlegt áhugamál
og óþrjótandi umræðuefni. Dísa
þreyttist aldrei á að tíunda kosti Sví-
þjóðar og bar sterkar taugar til
landsins. Þeir sem búið hafa í Svíþjóð
og kynnst hafa vori í sænska skerja-
garðinum skilja hvernig hægt er að
tengjast þannig landi og þjóð.
Það var eftirtektarvert hversu
samhent Hilmar og Dísa voru í öllu
því sem þau tóku sér fyrir hendur,
hvort sem það laut að starfi eða leik.
Saman byggðu þau upp ljúfa, ham-
ingjuríka og nægjusama tilveru sem
endurspeglaðist í því hreiðri sem þau
bjuggu sambandi sínu. Strax í upp-
hafi bar heimili Hilmars og Dísu þess
merki að Dísa nostraði við það smáa
og lagði yl og hlýju á móti hverjum
þeim gesti er þar bar að garði. Þegar
leið okkar lá þar um var Dísa æv-
inlega einlæg og full áhuga á því sem
á daga okkar hafði drifið frá síðustu
heimsókn. Vildi það oft dragast að
við kæmum okkur heim á leið að nýju
ÁSDÍS
TRAUSTADÓTTIR
✝ Ásdís var fædd í Reykjavík 16.maí 1950. Hún lést á gjör-
gæsludeild Landspítalans í Foss-
vogi hinn 12. janúar. Foreldrar
hennar voru Trausti Jónsson, f.
25.10. 1922 á Snæfellsnesi og Eng-
ilgerður Sæmundsóttir, f. 22.4.
1919 í Byrgisvík á Ströndum hún
lést 14.1. 1991. Ásdís átti einn
hálfbróðir, Ríkharð Kristjánsson,
f. 3.3. 1940, kona hans er Bryn-
hildur Þorsteinsdóttir.
Ásdís lauk gagnfræðaprófi og
síðan námi í snyrtifræði og fóta-
aðgerðum 1971. 1972 flytur hún
til Svíþjóðar og stundaði nám við
lýðháskólann á Biskops Arnö. Að
því loknu stundaði hún nám við
Háskólann í Uppsölum frá 1974
og lauk þaðan prófi í norrænum
málum, ensku og mannfræði. Að
því loknu stundaði hún kennslu
við og tók þátt í uppbyggingu á
Lýðháskólanum á Skeppsholmen í
Stokkhólmi. Í Svíþjóð kynntist
hún fyrri manni sínum, Gunder
Forss, og giftist honum 1973. Þau
eiga saman eina dóttur, Irju Jón-
ínu Forss. Þau skildu 1989. Ásdís
flutti til Íslands 1989 og hóf fljót-
lega störf sem læknafulltrúi við
Borgarspítalann og starfaði þar
þangað til hún hóf störf á Lækna-
setrinu í Mjódd þar sem hún starf-
aði síðan. Ásdís giftist síðari
manni sínum, Hilmari Þór Sveins-
syni, hinn 7.8. 1993. Þau eiga sam-
an eina dóttur, Þuríði Simonu
Hilmarsdóttur, f. 22.1. 1996.
Útför Ásdísar fer fram frá
Langholtskirkju á morgun, mánu-
dag og hefst athöfnin klukkan 15.
enda spunnust jafnan á heimili þeirra
ákafar umræður um menn og málefni
líðandi stundar. Í þeim samræðum
eða rökræðum skein iðulega í gegn
einlæg og jákvæð sýn Dísu á lífið þótt
á stundum léti hún á eftir sér góðlát-
lega hæðni þegar hún taldi það eiga
við.
Þá var ánægjulegt að fylgjast með
góðu sambandi milli þeirra mæðgna,
Dísu og Irju, þótt á stundum yrðu á
milli þeirra öflug skoðanaskipti eins
og verða vill þegar tvær ákveðnar og
tilfinningaríkar manneskjur mætast.
Komu vel í ljós hin nánu og styrku
bönd, sem á milli þeirra voru, þegar
Irja fluttist til Svíþjóðar. Mátti heyra
á Dísu að hún vildi gjarnan hafa Irju
nær sér þótt hún samgleddist og
styddi hana heilshugar í þeim verk-
efnum sem hún hafði þar tekið sér
fyrir hendur.
Árið 1997 kom Þuríður litla inn í líf
Hilmars og Dísu. Ógleymanleg er
eftirvænting þeirra og tilhlökkun og
jafnframt hamingja þeirra og stolt
þegar þau kynntu okkur fyrir Þuríði
Simonu. Þarna var hún komin, dökk-
eyg, hvöt og í alla staði, gullfalleg lítil
stúlka, óskabarn foreldra sinna.
Fljótlega eftir komu Þuríðar dundi
hins vegar ógæfan yfir. Dísa var veik,
haldin illvígum sjúkdómi. Dísa barð-
ist hetjulegri baráttu við þennan
ógnvald og vonuðum við fram á síð-
ustu stundu að hún myndi hafa yf-
irhöndina í þeirri baráttu, þótt inn á
milli dyndu yfir ný áföll, ný veikindi.
Okkur er minnisstætt síðasta
skiptið sem við hittum Dísu í nóvem-
bermánuði síðastliðnum. Við sátum
með þeim eina kvöldstund, nutum
kunnuglegrar gestrisni og deildum
með þeim bjartsýni á framtíðina og
helstu áformum. Stuttu síðar veiktist
Dísa aftur og átti ekki afturkvæmt.
Með þessum fátæklegu orðum vilj-
um við minnast kærrar vinkonu sem
á vegferð sinni varpaði birtu og yl inn
í líf okkar. Elsku Hilmar, Irja og
Þuríður. Megi Guð vera með ykkur
og styrkja ykkur í þessum mikla
missi ykkar.
Ég man þig enn og mun þér aldrei gleyma
minning þín opnar gamla töfraheima
blessað sé nafn þitt bæði á himni og jörðu.
(Davíð Stef.)
Björn Halldórsson
og Kristbjörg Stephensen.
Kynni okkar Ásdísar Traustadótt-
ur hófust er hún kom til starfa hjá
mér sem læknaritari á lyflækninga-
deild Borgarspítalans, síðar Sjúkra-
húsi Reykjavíkur, í maí 1990. Hún
vann hjá okkur þar til í lok nóvember
1994 er hún flutti sig yfir á Lækna-
setrið.
Það birti yfir skrifstofunni okkar
þegar Ásdís kom. Hún var yndisleg
og mjög vönduð manneskja, háttprúð
svo af bar, ljúf og falleg, og meiri út-
geislun hef ég ekki fundið frá nokk-
urri annarri konu. Hún var líka góð-
ur vinur og reyndist hún mér, og
okkur öllum starfsfélögunum, ein-
staklega vel alla tíð. Jafnvel eftir að
hún var hætt og farin annað gat ég
leitað til hennar þegar á bjátaði.
Ásdís þurfti að reyna margt á sinni
ævi – en þegar allt virtist svo bjart,
nýlega gift og komið lítið barn sem
þurfti á allri hennar umhyggju að
halda, veiktist hún. Eftir það hefur
hún og fjölskylda hennar háð erfiða
baráttu sem nú er lokið.
Lífi Ásdísar hér var ekki lifað til
einskis, hún gaf öðrum svo óendan-
lega mikið þó að ævin hennar yrði
ekki lengri. Hennar verður sárt
saknað.
Ég votta aðstandendum hennar
mína innilegustu samúð.
María Henley.
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram.
Formáli minn-
ingargreina