Morgunblaðið - 13.07.2001, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 FÖSTUDAGUR 13. JÚLÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Þórsteinn Berg-
mann Magnússon
kaupmaður, faðir okk-
ar og vinur lést síðast-
liðið sumar 75 ára að
aldri. Sína kaupmanns-
tíð starfaði hann á Njálsgötu 64.
Fyrst í Kiddabúð og síðan Njálsbúð.
Ung að aldri fórum við að hjálpa
pabba í búðinni og eru okkur minn-
isstæðir margir hans viðskiptavinir
sem voru úr öllum stéttum þjóð-
félagsins. Margir komu um langan
veg til þess að kaupa ávexti hjá
Steina. „Þeir eru úrvals“ sagði pabbi
og brosti. Honum þótti vænt um fólk
og hafði gaman af að spjalla – og
hlusta. Hann var sálusorgari
margra. Einstaklega vænt þótti
ÞÓRSTEINN
BERGMANN
MAGNÚSSON
✝ Þórsteinn Berg-mann Magnússon
fæddist í Uppsölum í
Eiðaþinghá 13. maí
1925. Hann lést á
Landspítalanum 9.
júlí 2000 og fór útför
hans fram frá Graf-
arvogskirkju 14. júlí
2000.
honum um börn og
kom fram við þau eins
og jafningja. Illa var
honum við að vera not-
aður til að hræða börn-
in. „Á ég að leyfa búð-
armanninum að eiga
þig?“ sagði einhver
móðirin og önnur
sagði: „Ég læt búðar-
manninn taka í þig ef
þú ert svona óþekkur“.
Það vakti lukku hjá
öðrum viðskiptavinum
þegar búðarmaðurinn
tók málstað barnsins
og sagði: „Ég tek í
hana mömmu þína ef hún segir
svona.“ Ófáar ferðirnar fór hann
með vörur til fólks, sem ekki átti
heimagengt. Og ófáar kökurnar
fékk hann að launum.
Þetta ritum við til minningar um
kaupmanninn á horninu – föður okk-
ar og vin – um ljúfar stundir – af-
slappað andrúmsloft – bros og tíma
til að spjalla og hlusta.
Berglind Karitas
Þórsteinsdóttir,
Þorsteinn Þórsteinsson.
✝ Ólöf Jóna Vern-harðsdóttir fædd-
ist á Hvítanesi í Ög-
ursveit í Norður-
Ísafjarðarsýslu 5.
júní 1911. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Skjóli 4. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Vernharður
Einarsson bóndi,
kennari og hrepp-
stjóri, f. 4.8. 1870, d.
3.4. 1937, og kona
hans, Jóna Runólfs-
dóttir, f. 10.10. 1876,
d. 22.10. 1928. Börn
þeirra Vernharðar og Jónu voru
tólf auk Ólafar; Guðrún, Guð-
mundur, Kristín, Sigríður, Eva,
Einar, Gunnar og Svava sem eru
látin, en á lífi eru systurnar Svana,
Ingibjörg og Þórhildur.
Hinn 1. júní 1957 kvæntist Ólöf
Sigurjóni Jónssyni frá Þorgeirs-
stöðum í Lóni, verslunarmanni og
rithöfundi, f. 3.9. 1911, d. 2.9. 1968.
Ólöf nam við Héraðsskólann á
Laugarvatni 1930–
32. Nokkru eftir það
gerðist hún ráðs-
kona Guðjóns Sam-
úelssonar, húsa-
meistara ríkisins, og
gegndi því starfi þar
til hann lést árið
1950. Ólöf lauk hús-
mæðrakennaraprófi
1952. Hún kenndi hjá
Kvenfélagasam-
bandi Íslands 1953–
54. Fyrri hluta ársins
1956 kenndi hún við
Melaskólann, en
haustið 1956 hóf hún
kennslu við Réttarholtsskóla, og
kenndi þar þangað til hún lét af
kennslu sökum aldurs 1981. Vet-
urinn 1975–76 fékk hún orlof og
nam þá við Kennaraháskólann í
Kaupmannahöfn. Ólöf dvaldi síð-
ustu árin á Hjúkrunarheimilinu
Skjóli.
Útför Ólafar fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Þegar fregnir berast um andlát
samferðamanna setur mann hljóðan,
jafnvel þótt fregnin sé ekki óvænt.
Maður hugsar til hins látna og minn-
ingar um liðnar samverustundir líða
um hugann.
Ólöf Vernharðsdóttir sem nú er
minnst var ein okkar 16 skólasystra
sem hófu nám í Húsmæðrakennara-
skóla Íslands haustið 1950. Fram
undan var nær tveggja ára annasamt
en jafnframt lærdómsríkt nám.
Skólaaginn var strangur og vinnu-
dagurinn oftast langur. Miklar kröf-
ur voru gerðar til okkar nemenda, að
kunna til verka, sýna vandvirkni og
nákvæmni á öllum sviðum. Við þess-
ar aðstæður urðu kynni okkar óvenju
náin og sú trygga vinátta sem þarna
var lagður grunnur að hefur haldist
fram á þennan dag.
Ólöf er sú fimmta úr hópnum sem
kveður. Hún var talsvert eldri að ár-
um en flestar okkar hinna, jafnframt
bjó hún yfir þeirri dýrmætu reynslu
að hafa staðið fyrir heimili hins
kunna arkitekts Guðjóns Samúels-
sonar, húsameistara ríkisins. Þar
þurfti hún oft að sinna gestamót-
tökum, enda leyndi sér ekki færni
hennar á sviði matargerðar og heim-
ilishalds á öllum sviðum. Hrein unun
var að horfa á sýnikennslu hennar
þegar hún handlék hráefnin og töfr-
aði fram hina ljúffengustu rétti. Okk-
ur er minnisstæð matvælasýning
sem haldin var í skólanum fyrir al-
menning og var þáttur í þjálfun okk-
ar. Þar vakti Ólöf sérstaka athygli
gesta fyrir matreiðslu á hvalkjöti
sem þá var ekki á hvers manns borði.
Á Laugarvatni þar sem við dvöld-
umst sumarlangt við verklegt nám
og æfingakennslu var vani að
skreyta húsakynnin með blómum.
Fyrir fallegt handbragð við þessar
skreytingar fékk Ólöf oft sérstakt
hól frá skólastjóra, frk. Helgu Sig-
urðardóttur, sem hafði næmt auga
fyrir litaröðun og hagræðingu
þeirra. Ólöf stundaði námið af alúð
og samviskusemi sem einkenndi öll
hennar störf. Hún hlífði sér hvergi
og var hjálpleg þeim sem minni
reynslu höfðu. Hún var elskuleg í
samskiptum og góður félagi allra
sinna skólasystra.
Ólöf var sannkölluð heimskona,
falleg, glaðlynd, létt á fæti og ávallt
glæsileg til fara. Hún hugsaði vel um
mataræði sitt, var trú þeirri stefnu
er hún nam og miðlaði síðar nem-
endur sínum um hve rétt fæðuval
getur haft áhrif á heilsufar og útlit.
Að loknu námi hélt Ólöf mat-
reiðslunámskeið víða um land á veg-
um Kvenfélagasambands Íslands. Í
einni slíkri ferð urðu þáttaskil í lífi
hennar, en þá hitti hún draumaprins-
inn sinn Sigurjón sem síðar varð eig-
inmaður hennar.
Þau áttu saman hamingjurík ellefu
ár en þá lést Sigurjón um aldur fram.
Aðalstarfsvettvangur Ólafar var
kennsla í heimilisfræðum lengst af í
Reykjavík. Henni líkaði starfið vel og
að sögn nemenda hennar hafa þau
búið vel að fræðslunni. Margar gleði-
stundir höfum við skólasystur átt
saman á stórum stundum í lífinu
meðal annars á fallegu, listrænu
heimili Ólafar í Eskihlíð. Þar var
gestrisni í hávegum höfð og mynd-
arskapur húsfreyju naut sín að fullu.
Erla Kristinsdóttir, skólasystir
okkar sem búsett er í Bandaríkjun-
um, sendir samúðarkveðjur heim.
Við vottum systrum Ólafar og fjöl-
skyldum þeirra innilega samúð og
kveðjum Ólöfu skólasystur okkar
með virðingu og þökk.
Skólasystur.
ÓLÖF VERNHARÐS-
DÓTTIR
✝ Garðar Andrés-son fæddist á
Hamri í Múlasveit í
Austur-Barðastrand-
arsýslu 20. mars
1935. Hann lést á
líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi 5.
júlí síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðný Gestsdóttir, f.
12. ágúst 1895, d. 9.
apríl 1987, og Andrés
Gíslason, f. 21. apríl
1888, d. 5. mars 1976.
Garðar var fjórtándi
í röðinni í hópi fimm-
tán systkina. Elstur Haukur
Breiðfjörð, f. 1919; Gísli, f. 1920, d.
1945; Guðbjartur Gestur, f. 1922;
Sigurbergur, f. 1923, d. 1989;
Kristín, f. 1924; Andrés Berglín, f.
1925, Guðrún Jóhanna, f. 1927;
Páll Straumberg, f. 1928; Sigríð-
ur, f. 1929, d. 2000; Bjarni Krist-
inn, f. 1930; Jón, f. 1931; Ingibjörg
Sigurhildur, f. 1932, d. 1943; Egg-
ert, f. 1933; Björg, f. 1937. Garðar
eignaðist eina dóttur með Erlu
Waage, f. 3. mars 1933, Eddu Ruth
Hlín Waage, f. 19. september
1969, í sambúð með Andrési Ró-
bertssyni, f. 24. mars 1972. Garðar
kvæntist eftirlifandi eiginkonu
sinni hinn 19. mars 1970, Fríðu
Hrönn Sigtryggsdóttur verka-
konu, f. 11. maí 1946. Börn þeirra
eru: 1) Garðar Guðlaugur, f. 20.
desember 1969, kvæntur Guðleifi
Hallgrímsdóttur, f.
11. nóvember 1977,
börn þeirra eru:
Guðmundur Gestur,
f. 15. júlí 1995; Sindri
Dagur, f. 28. febrúar
1997 og Dagný
Björk, f. 11. febrúar
1999. 2) Sigurlinni
Gísli, f. 3. maí 1971, í
sambúð með Guðný
Karen Ólafsdóttur, f.
15. nóvember 1971,
barn þeirra er Linda
Karen, f. 19. ágúst
2000. 3) Þórunn
Helga, f. 21. janúar
1977, í sambúð með Unnari K.
Erlingssyni, f. 24. apríl 1968.
Garðar lauk almennri grunn-
skólamenntun í sinni sveit. Hann
vann síðan við almenn bústörf til
ársins 1953 en flutti þá suður og
lærði skipasmíði. Hann fékk
sveinsbréf árið 1958 og meistara-
bréf 1971. Hann starfaði við sína
iðn til ársins 1976 að undanskild-
um árunum 1962–1968 þegar
hann hélt bú á Hamri. Hann fór á
sjó 1976 og stundaði sjómennsku
til ársins 1987, næstu 3 ár þar á
eftir vann hann við húsasmíðar.
Frá árinu 1989 og til dauðadags
starfaði hann sem verkstjóri hjá
Vatnsleysustrandarhreppi.
Útför hans fer fram frá Kálfa-
tjarnarkirkju á Vatnsleysuströnd
í dag og hefst athöfnin klukkan
14.
Elsku pabbi, tengdapabbi og afi nú
ertu dáinn. Ekki grunaði okkur að
það væri svona stutt eftir þegar þú
komst í afmælisveislu til okkar í byrj-
un maí. Þá varstu búinn að vera í erf-
iðri geislameðferð en varst fullur
bjartsýni á að nú væri búið að ráða
niðurlögun sjúkdómsins. Svo nokkr-
um vikum síðar varstu kominn inn á
sjúkrahús og okkur var tilkynnt að
það væri ekkert hægt að gera. Þrátt
fyrir að þú værir mikið veikur hafðir
þú meiri áhyggjur af barnabörnum
en sjálfum þér, þau voru sólargeisl-
arnir í lífi þínu. Linda Karen fékk
ekki að kynnast þér nema í rúma 10
mánuði en minning þín verður alltaf
hjá henni. Henni fannst nú ekkert
leiðinlegt að kíkja til þín á spítalann
og spjalla við afa og afi svaraði alltaf
litlu stellunni eins og hann kallaði
hana eða litla sólargeislann sinn. Við
munum segja henni hvernig mann þú
geymdir, hæverskur, traustur og
hugsaðir alltaf um aðra áður en þú
hugsaðir um sjálfan þig. Þú varst
alltaf til fyrir okkur og alltaf tilbúinn
að gera hvað sem er og aðeins meira
ef mögulega hægt var. Það var hægt
að leita til þín með allt ef þurfti að
gera við bílinn, smíða eitthvað eða
bara til að tala, alltaf varstu til stað-
ar. Þú fylgdist alltaf með hvað við
værum að gera og hafðir mikin áhuga
á hvernig fiskaðist og hvar ég væri að
fiska. Ég gleymi því aldrei þegar ég
fékk að fara með þér á sjóinn 7 ára
gamall snáði, þá varstu stýrimaður á
humarbát og við fengum dragúldinn
hákarl og það urðu allir sjóveikir af
lyktinni nema þú. Þú varst alltaf
hetja í mínum augum. Svo fékk ég að
koma með þér á togaranum nokkur
sumur í röð. Þar áttum við ógleyman-
legar stundir saman sem ég á aldrei
eftir að gleyma. Þó að þitt kall sé
komið vitum við að þú fylgist með
okkur brosandi hinum megin og
heldur verndarhendi yfir okkur.
Sigurlinni Gísli, Guðný Karen
og Linda Karen.
Elsku Garðar minn, það er svo erf-
itt að trúa því að þú sért farinn frá
okkur.
Þessi seinasti mánuður var búinn
að vera þér erfiður. Það virtist allt
vera svo bjart fram undan hjá þér í
byrjun maí, þú varst svo hress þá,
ætlaðir að fara að vinna í byrjun júní.
En svo kom reiðarslagið í lok maí,
meinið var búið að dreifa sér víðar.
Eftir sitjum við og syrgjum þig, við
erum búin að missa svo mikið. Alltaf
varstu reiðubúinn að hjálpa okkur,
þú hjálpaðir okkur svo mikið við hús-
ið okkar sem við keyptum uppi á
Akranesi og vil ég þakka þér fyrir
það. Alltaf voru þið hjónin tilbúin að
passa börnin fyrir okkur þegar við
vorum með hann Sindra okkar inni á
spítala. Þau Sindri og Dagný leituðu
mikið að þér er við komum saman
inni í Vogum á laugardaginn sein-
asta, það er erfitt fyrir lítil börn að
skilja að þú komir ekki aftur. Þú
varst svo mikill afakarl, þér þótti svo
vænt um litlu barnabörnin þín, þau
voru litlu ljósin þín og best sýndi það
sig þegar þú komst tvisvar sinnum
upp á Borgarspítala að heimsækja
litla afastrákinn þinn hann Sindra
okkar og hafðirðu svo miklar áhyggj-
ur af honum og var þér mikið létt er
hann var kominn. Elsku Garðar
minn, ég vil þakka þér fyrir allar
góðu stundirnar sem áttum saman.
Elsku Fríða, Edda, Garðar, Siggi og
Þórunn, megi guð gefa ykkur styrk á
þessum erfiðu tímum.
Þín tengdadóttir,
Guðleif Hallgrímsdóttir.
Elsku afi minn, nú ertu farinn frá
okkur og nú líður mér voðalega illa í
litla hjartanu mínu.Við vorum svo
góðir vinir, ég var sko stóri afa strák-
urinn þinn. Bestu stundirnar okkar
saman voru þegar við fórum í bíl-
skúrinn saman. Það var svo gaman
þá enda bað ég þig alltaf að koma í
skúrinn þegar við komum í heim-
sókn. Í vor baðstu mig að koma ein-
hvern tíma í sumar að hjálpa þér við
að slá og raka og hlakkaði ég svo til,
en nú verður ekkert af því. Elsku afi,
ég ætla að fara til ömmu og slá fyrir
þig og hjálpa ömmu. Elsku afi, ég
mun sakna þín svo mikið en ég mun
aldrei gleyma þér. Ég bið guð að
passa þig. Elsku amma, megi guð
gefa þér styrk í þinni miklu sorg.
Þinn afastrákur,
Guðmundur Gestur.
Þegar nákomnir yfirgefa þessa
jarðvist sækir ósjálfrátt á huga
manns hvað það er sem hefur skipt
máli og hvað þeir skilja eftir sig í
minningu okkar hinna sem eftir
stöndum. Nú þegar ég kveð kæran
frænda minn og móðurbróður, Garð-
ar Andrésson frá Hamri á Múlanesi í
Austur-Barðastrandarsýslu, leitar
þessi hugsun á mig og mér verður
ljóst að Gæi gaf mér gjafir sem ég hef
æ síðan búið að. Fyrir um 40 árum,
þegar ég dvaldi á sumrin á Hamri hjá
afa og ömmu – Andrési Gíslasyni og
Guðnýju Gestsdóttur – urðu veikindi
annars móðurbróður míns til þess að
Gæi fluttist aftur vestur að Hamri og
bjó þar um nokkurra ára skeið með
foreldrum sínum. Það var þá sem ég
kynntist Gæja. Hann var allt annars
konar fulltrúi sveitarinnar en afi og
amma, hann hafði farið suður og
komið aftur með nýjar hugmyndir og
sjónarmið á lífið og tilveruna og það
lá í eðli hans að deila þeim með öðr-
um, líka rétt ófermdum systursyni
sínum. Viðmót Gæja við mig var
þannig að mér fannst að tilvist mín
og vinnuframlag á Hamri á sumrin
skipti máli en slíkt er mjög mikilvægt
óhörnuðum unglingi og hefur reynst
mér dýrmætt veganesti. Þessi gjöf
Gæja gerði það að verkum að þegar
fór að vora varð ég nánast friðlaus og
fannst skólinn aldrei ætla að taka
enda, en fyrr komst ég ekki vestur til
fundar við ömmu og afa – og Gæja.
Eins var það á haustin, mér fannst
alltaf erfitt að kveðja og fara suður
og sjá á bak fólkinu mínu og ekki síst
Gæja. Ég man enn eftir því 13 ára
gamall, þegar ég kvaddi Gæja í síð-
asta sinn fyrir vestan og ég finn enn
fyrir örmum hans utan um mig og
söknuðinum sem nú rifjast upp þegar
ég kveð vin minn og frænda hinstu
kveðju. Vertu sæll, frændi, og takk
fyrir sumurin á Hamri og þakka þér
líka fyrir tvílembinginn hana Meiri-
svört. Fríðu og börnunum þeirra
Gæja votta ég mína dýpstu samúð
sem og systkinum hans öllum. Góður
Guð hefur kallað Garðar Andrésson
til sín en minningin um góðan dreng
lifir.
Hreggviður.
Garðar var verkstjóri hjá Vatns-
leysustrandarhreppi í 12 ár og þau 10
ár sem ég vann með honum kynntist
ég ósérhlífnum manni sem ætíð gekk
í verkin með jafnaðargeði þrátt fyrir
mikið vinnuálag oft á tíðum. Það er
nú svo að maður hefur tilhneigingu
til að setja of mikla vinna á þá sem
eru vinnusamir og samviskusamir og
Garðar fékk að finna svolítið fyrir
því. Í starfi var honum ávallt efst í
huga að skila góðu verki og spara fyr-
ir hreppinn og er mér minnisstæðast
að þegar GSM-símarnir komu notaði
hann símann eingöngu til að svara
símtölum en hringdi úr almennum
síma því honum blöskraði kostnaður-
inn. Hann var listasmiður og var
draumastarfið hans að smíða fallega
hluti.
Það var erfið stund þegar hann
sagði mér frá veikindum sínum. En
hann var vongóður og sannfærður
um að ná heilsu á ný. Hann kynnti
sér allar hliðar sjúkdómsins og lífs-
líkur þeirra sem hann fengu. Með-
ferðirnar sem tóku við gengu vel og
mætti hann gallvaskur á árshátíð
hreppsins í mars. Í vor kom hann í
heimsókn, leit vel út og var á leið í
síðustu meðferðina. Hann var von-
góður og ræddi um að koma til vinnu
hluta úr degi í sumar. Það gladdi mig
að sjá hann fullan lífsgleði og bjart-
sýni hans smitaði út frá sér. Eins og
hendi væri veifað hrakaði honum og
var allur tveimur mánuðum seinna.
Það verður erfitt að fylla í skarðið
sem Garðar skilur eftir sig.
Ég votta Fríðu og fjölskyldu mína
dýpstu samúð.
Jóhanna Reynisdóttir.
GARÐAR
ANDRÉSSON