Morgunblaðið - 10.11.2001, Blaðsíða 52

MINNINGAR
52 LAUGARDAGUR 10. NÓVEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Halldór Guð-mundsson fædd-
ist í Magnússkógum í
Hvammssveit í Dala-
sýslu 10. ágúst 1952.
Hann lést í Sjúkra-
húsi Akraness 1. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Guðmundur
Halldórsson bóndi
þar, f. 16. ág. 1905, d.
4. maí 1993, og Ólöf
Jónasdóttir, f. 16. júlí
1921. Halldór var
þriðji í röð sex barna
foreldra sinna. Systk-
ini hans eru Ingibjörg Sigríður, f.
19. sept. 1949, Jónas Kristinn, f.
24. nóv. 1950, Arndís, f. 5. des.
1953, Guðbjörn, f. 25. maí 1955, og
Jensína, f. 23. febr. 1957.
Halldór kvæntist 2. des. 1979
Guðrúnu Guðmundsdóttur, f. í
Vogum á Vatnsleysuströnd 27. ág.
1959. Foreldrar hennar eru hjónin
Guðmundur Í. Ágústsson og Guð-
ríður Þórðardóttir. Halldór og
Guðrún eignuðust fjórar dætur: 1)
Dagný Ósk viðskiptafræðinemi, f.
23. maí 1977, unnusti hennar er G.
Reynir Georgsson frá Akranesi og
eiga þau soninn Halldór Vilberg,
f. 24. júní 1999; 2) Anna Berglind
stúdent, bóndi í
Magnússkógum III,
f. 27. apríl 1980, unn-
usti Ólafur B. Hall-
dórsson frá Gils-
fjarðarmúla, sonur
hans er Björgvin
Bragi, f. 28. janúar
2000; 3) Kristín nemi
í FVA, f. 24. mars
1982, unnusti Marinó
Nordquist frá Akra-
nesi; 4) Sigrún Mar-
grét, f. 1. júní 1991.
Halldór ólst upp í
foreldrahúsum í
Magnússkógum.
Hann stundaði nám í barnaskól-
anum á Laugum og tvö ár í Hér-
ðasskólanum á Laugarvatni og
lauk þaðan unglingaprófi 1968.
Hann þurfti ungur að taka til
hendi við bú foreldra sinna vegna
heilsubrests föður síns en vann þó
ýmis störf önnur bæði til sjós og
lands. Hann gerðist bóndi í Magn-
ússkógum árið 1977 ásamt Guð-
birni bróður sínum og byggði þar
nýbýli. Halldór rak einnig hin síð-
ari ár verktakafyrirtæki á sviði
bygginga og jarðvinnslu.
Útför Halldórs fer fram frá
Hvammskirkju í Dölum í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Okkur er kennt að eignast en ekki
að missa. Stórt skarð hefur verið
höggvið í hóp okkar systkinanna við
andlát Halldórs bróður míns. Við vor-
um sex systkinin fædd á átta árum og
það var heldur betur líf í kringum
okkur í þá daga svo mörgum þótti
nóg um. Sól skein ávallt í heiði. En
bernskuárin voru ekki bara leikur og
slagsmál; við þurftum líka að vinna.
Foreldrar okkar voru fljót að sjá
að Halldór var hæfastur við bústörf-
in. Hann hafði þetta allt í sér. Hann
þekkti allar kindur án þess að líta á
markið. Hann var ekki gamall þegar
hann fór að gera við það sem bilaði í
vélunum og ekkert mál var að lag-
færa húsakostinn. Við vissum öll að
hann yrði sá sem tæki við búinu af
foreldrum okkar, sem hann líka
gerði, ásamt Guðbirni bróður.
Halldór gerðist bóndi í Magnús-
skógum og reisti sér nýbýli í túnjaðr-
inum.
Hann var stórhuga og byggði gott
íbúðarhús, fjárhús sem hann hannaði
sjálfur og síðan verkfærageymslu.
Hann gerði þetta allt sjálfur, ásamt
því að yrkja jörðina og rækta góðan
fjárstofn. Eftir að hann lauk við sínar
byggingar gerðist hann verktaki í
tómstundum. Þetta tómstundagam-
an vatt upp á sig, því síðustu árin var
hann orðinn umsvifamikill á því sviði,
enda féll honum aldrei verk úr hendi.
Sveitin okkar og Dalabyggð hafa því
misst mikið við fráfall hans.
Halldór var gæfumaður í einkalíf-
inu. Ungur að árum fann hann Guð-
rúnu sína, þá óvana sveitastörfum en
hann stóð eins og klettur við hlið
hennar og hún blómstraði sem
bóndakona í sveit. Þau eignuðust
fjórar dætur og honum þótti huggun
að því í veikindum sínum að vita
hvert hugur þeirra stefndi. Elsta
dóttirin Dagný er háskólanemi og
var búin að færa honum lítinn afa-
strák, Halldór Vilberg. Anna Berg-
lind er hetjan sem ætlar að taka við
búinu og verða sjötti ættliðurinn sem
býr í Magnússkógum. Kristín er
framhaldsskólanemi og búin að
kaupa sér íbúð aðeins 19 ára. Sigrún
10 ára er enn óskrifað blað, en
mamma hefur þennan sólargeisla til
að halla sér að á þessum erfiðu tím-
um.
Það er erfitt að sætta sig við að
maðurinn með ljáinn þurfi að sækja
stórbóndann og þúsundþjalasmiðinn
okkar aðeins 49 ára gamlan.
Ég votta Guðrúnu, dætrunum og
fjölskyldum þeirra, mömmu og
systkinum mínum mína dýpstu sam-
úð.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Arndís Guðmundsdóttir.
Góður vinur og frændi er horfinn á
braut, það er erfitt að skilja hvers
vegna hann fór svo fljótt, ekki eldri
en hann var.
Við höfum verið svo lánsöm að hafa
verið í tengslum við fjölskylduna í
Magnússkógum í fjöldamörg ár, allt
frá því að Fríða var hjá ömmu sinni
og afa í sveit í mörg ár og síðan sonur
okkar, Guðjón, hjá Ólöfu, Guðmundi
og sonum.
Við eigum margar góðar minning-
ar um systkini og fjölskyldur í Magn-
ússkógum. Eftir að Halldór og Guð-
rún stofnuðu sitt eigið býli í
Magnússkógum III varð það föst
venja að fara í réttirnar og dvelja hjá
þeim sem og oft áður. Oft var þröngt í
„kotinu“ en stelpurnar gengu úr
rúmum til þess að færi sem best um
gestina.
Halldór var mjög gestrisinn maður
og vildi að allir fengju nóg að borða
og drekka. Ekki var Guðrún síðri, ég
man nú bara ekki eftir öðru en hún
væri alltaf í kringum eldavélina eða
vaskinn til þess að þjóna okkur sem
best.
Það var oft kátt í „kotinu“ eftir að
búið var að reka grundirnar og koma
fénu í gerðið á Skerðingsstöðum og
síðan eftir sjálfan réttardaginn,
seinni árin, er Halldór hafði stóran
bálköst við fjárhúsin okkur til
skemmtunar.
Ekki má gleyma þeim fjölmörgu
ferðum sem við fórum með fjölskyld-
unni í Magnússkógum í „vötnin“. Það
var reyndar farið í eitt vatn á sumri,
og nú í sumar komu Halldór, Guðrún
og Sigrún Margrét til okkar strák-
anna í Hólmavatnið og áttum við
góða stund saman.
Dugnaður og snyrtimennska var
mikil hjá Dóra eins og hann var oft
nefndur, ekki aðeins fallegt heimili
heldur öll umgjörðin í kringum bú-
skapinn. Einnig var Dóri verktaki við
margskonar framkvæmdir í héraðinu
ásamt öðrum og nú síðast við hita-
veitulagnir í Búðardal, verkin tala
sínu máli.
Það hefur verið ánægjulegt hjá
Dóra þegar Anna dóttir þeirra og
unnusti ákváðu að taka við búi í
Magnússkógum III í sumar eftir að
veikindi hans fóru að taka til sín.
Við þökkum Dóra allar góðar
stundir og biðjum Guð að blessa
minningu hans.
Elsku Ólöf, Guðrún, dætur og fjöl-
skyldur, við vottum ykkur innilega
samúð á kveðjustund.
Böðvar og
Hólmfríður Kristín.
„Veikindi koma eftir mörgum leið-
um en alltaf óboðin“ segir tékkneskt
máltæki. Enginn veit hvenær barið
verður að dyrum og hversu harka-
lega. Jafnvel hjá ungum bónda, dug-
legum bónda sem sinnir veigamiklum
hjáverkum, hjálplegum bónda. Óör-
yggi bústólpa landsins og fjölskyldna
þeirra er mikið, þegar erfið veikindi
koma upp, og kjör þeirra ekki öf-
undsverð. „Þegar þú átt annríkt
stríðirðu ekki við veikindi“ segir jap-
anskt máltæki. Bóndinn hélt áfram
að reka niður girðingarstaura og
gera eitt og annað. Að lokum töpuðu
hann og læknavísindin þó stríði sem
enn er því miður vonlítið að heyja.
„Í raun reynist fjölskyldan best“
segir burmanskt máltæki. Svo var
hér, háskólanámi jafnvel frestað. Og
bóndanum ekið í hjólastól í dilkinn í
síðustu réttum. Síðustu réttirnar
komu allt of snemma.
Jón Ögmundur Þormóðsson.
Elsku frændi, mikið er erfitt að
átta sig á að þú sért dáinn. Hugsunin
um að sjá þig ekki oftar í fallegu
sveitinni okkar er svo fjarlæg. Með
dyggum stuðningi fjölskyldu þinnar
háðir þú hetjulega baráttu gegn erf-
iðum sjúkdómi sem ég trúði allt fram
á hinsta dag að þú myndir sigra. Það
er huggun harmi gegn að hugsa til
þess að þú ert núna á góðum stað þar
sem þér hefur verið fagnað af mörg-
um góðum vinum. Fallegar minning-
arnar um þig lifa í hjarta okkar hinna
sem hér enn þá dveljum.
Kraftar þínir og dugnaður virtist
oft engum takmörkum háður. Oft
velti ég fyrir mér hvernig þú fórst að
því að áorka öllu sem þú gerðir. Það
virtist sama hvað þú tókst að þér, allt
virtist fara þér vel úr hendi og enda-
laust virtist þú geta bætt á þig verk-
efnum. Í bóndastarfinu vissir þú upp
á hár hvað þú varst að gera og sinntir
búskapnum af mikilli natni. Þú gerðir
alls konar tilraunir og varst ófeiminn
við að fara ótroðnar slóðir. Það var
alltaf gaman að fá að fara með þér á
fjallið á haustin. Þá reyndi ég yfirleitt
að sperra eyrun og fylgjast með þeg-
ar þú bentir okkur á kennileitin og
kenndir okkur örnefnin. Þú gafst
okkur lærisveinunum á fjallinu einn-
ig ýmis góð ráð og minnist ég sér-
staklega þegar þú fyrir mörgum ár-
um kenndir okkur Dagnýju að fara á
réttum stöðum yfir mýrarnar. Að-
ferðin hljómaði eiginlega alveg and-
stætt því sem ég hafði ímyndað mér
að væri best en öll haust síðan þá hef
ég haft þessar leiðbeiningar þínar í
huga þegar ég hef farið um fjallið og
hef heldur betur haft gagn af.
Elsku Dóri. Takk fyrir samfylgd-
ina hér á jörð og hafðu það gott í nýj-
um heimkynnum þínum.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku Gunna, Sigrún, Kristín,
Marinó, Anna, Lolli, Björgvin,
Dagný, Reynir og litli Dóri, megi
góður Guð styrkja ykkur í þessari
miklu sorg.
Björk.
Það er erfitt á þessari stundu að
setjast niður og kveðja frænda sinn
og besta vin, Halldór Guðmundsson
bónda í Magnússkógum, hinstu
kveðju, en hann var aðeins 49 ára að
aldri er hann lést. Það ber að þakka
fyrir þann mikla vinskap sem haldist
hefur milli okkar og fjölskyldna okk-
ar allt frá fyrstu tíð. Aldrei hefur fall-
ið skuggi á þá miklu vináttu sem
skapaðist á milli okkar frá því við vor-
um litlir strákar í sveitinni og svo síð-
ar þegar við urðum ráðsettir menn.
Það voru forréttindi að fá að dvelja
fram yfir fermingu í sveit yfir sum-
artímann í Magnússkógum hjá for-
eldrum Halldórs, þeim heiðurshjón-
um Guðmundi frænda mínum og
konu hans Ólöfu. Meðan ég dvaldi í
sveitinni kynntist ég Halldóri og
systkinum hans og hefur sú vinátta
haldist alla tíð síðan.
Fyrstu minningarnar sem ég á eru
þegar við frændsystkinin vorum lítil
og lékum okkur upp á „Koti“, en það
var barð fyrir ofan bæinn. Þar rákum
við myndarbúskap með því að nota
leggi fyrir búpening og gamla potta
og pönnur til eldamennsku.
Þegar við frændsystkinin urðum
eldri var unnið við heyskapinn og
voru ávallt notuð nýjustu heyvinnslu-
tækin sem á markaðinn komu enda
fylgdist Guðmundur bóndi alltaf með
nýjustu tækni hverju sinni. Sá mikli
framfarahugur sem einkenndi Guð-
mund hélt svo áfram eftir að þeir
bræður tóku við búrekstri í Magn-
ússkógum.
Dóri frændi minn varð þeirrar
gæfu aðnjótandi að kynnast ungri
stúlku, Guðrúnu Guðmundsdóttur
frá Vogum á Vatnsleysuströnd, sem
þá var nemandi á Húsmæðraskólan-
um á Staðarfelli, en hún varð síðan
eiginkona hans. Dóri sagði mér fljót-
lega frá þessari ungu stúlku sem
hann hafði kynnst og man ég það
þegar hann kom til Reykjavíkur, og
hitti mig áður en hann fór í heimsókn
suður í Voga til þess að heimsækja
sína heittelskuðu og kynnast foreldr-
um hennar. Það hefur örugglega ver-
ið mikið átak fyrir unga stúlku að
hverfa að heiman og flytja í sveitina
og hefja búskap. En ástin var heit og
byggðu þau upp í sameiningu stór-
býlið Magnússkóga III. Frændi minn
var svo heppinn að þessi unga stúlka
hafði mikinn áhuga á sveitastörfum
og þess vegna var búskapur þeirra til
mikillar fyrirmyndar þannig að eftir
var tekið.
Fljótlega eftir að ungu hjónin hófu
búskap sinn í Magnússkógum eign-
uðust þau sinn frumburð, Dagnýju
Ósk. Síðan eignuðust þau þrjár stúlk-
ur í viðbót en það voru þær Anna
Berglind, Kristín og svo litla prins-
essan, Sigrún Margrét.
Það var á hverju ári sem við Ólöf
og dóttir okkar Ásthildur komum í
heimsókn til fjölskyldnanna í Magn-
ússkógum. Oftast var í þeim heim-
sóknum gisti hjá Gunnu og Dóra. Há-
punktur þessara heimsókna var
þegar réttirnar stóðu yfir. Þá var
mjög fjölmennt á heimili þeirra hjóna
og mikil stemmning og ávallt var
frændi minn hrókur alls fagnaðar.
Það var þessi mikla lífsgleði og rækt-
arsemi við sína nánustu sem ein-
kenndi Dóra alla tíð. Aldrei leið hon-
um betur en þegar allt fólkið hans var
komið og helst áttu allir að gista. Það
voru oft á milli fimmtán og tuttugu
manns sem gistu, öll rúm nýtt en
endalaust pláss á stofugólfinu.
Það var oft mikið brallað þegar
réttirnar stóðu yfir og tók þá unga
fólkið ekki síður þátt í því en hinir
eldri. Þegar elsta systir Dóra varð
fimmtug fyrir tveimur árum og rétt-
irnar stóðu yfir, ákvað Dóri að koma
henni rækilega á óvart og gefa henni
óvænta afmælisgjöf. Farið var út í
skemmu og sóttir tveir spónapokar
og síðan var kveiktur varðeldur á
miðju túninu. Eftir augnablik voru
allir komnir út á tún og byrjaðir að
syngja. Síðan hefur sá háttur verið
hafður á að kveikja varðeld um rétt-
irnar í Magnússkógum.
Dóri var mikill atorkumaður til
verka og lék allt í höndum hans. Hin
síðari ár rak hann mikla verktaka-
starfsemi í sýslunni með búskapnum.
Það var alveg sama hvar hann bar
niður, hvort sem hann stóð utanhúss
að grilla ljúffengt lambalær eða
renndi fyrir lax, allt fórst honum vel
úr hendi.
Það var svo fyrir tæplega tveimur
árum sem frændi minn greindist með
illkynja æxli í höfði og varð hann að
fara í aðgerð út af því til Reykjavíkur.
Í hans miklu veikindum stóðu Gunna
og dæturnar þétt við hlið hans og
studdu hann á allan þann hátt sem
hægt var. Anna Berglind dóttir
þeirra sá um heimilið fyrir vestan og
einnig um reksturinn á fyrirtækinu,
en á þeim tíma var frændi að end-
urbyggja hótelálmuna á Laugum í
Dalasýslu. Dóri varð síðan að fara í
aðra aðgerð ári seinna. Allt benti til
þess að seinni aðgerðin hefði heppn-
ast en því miður reyndist svo ekki
vera. Í haust fór heilsu hans að hraka
og var hann kominn í hjólastól um
HALLDÓR
GUÐMUNDSSON

 


 
 
  
   


    
   ! 
       ! "#$ ! ""%
&'(  
)*'(""%  +   " $
"

,- #., */0 (" !1
 2//"0 
     


 #$    % &   
'( ( 
%     
   !      

 3) !")0 ""%
456 )0 ""%$
) 
 

 *.
 % 8+9:
 
'
* 
 +  ,   & 



$  -     

.  
'


/  0
&    '  

* .!"*++/ "  7/ %)""%$