Morgunblaðið - 10.11.2001, Qupperneq 56

MINNINGAR
56 LAUGARDAGUR 10. NÓVEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigríður Sigur-björnsdóttir
fæddist á Húsavík 24.
janúar 1913. Hún lést
á Landspítalanum
við Hringbraut 2.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Petr-
ína Ingibjörg Jó-
hannesdóttir og
Sigurbjörn Óskar
Sigurjónsson frá
Vargsnesi við Skjálf-
anda.
Sigríður giftist
Hólmgeiri Árnasyni
frá Knarrareyri á Flateyjardal 2.
júní 1935. Þau hófu búskap á Látr-
um við Eyjafjörð. Þau fluttu til
Flateyjar á Skjálfanda og byggðu
þar húsið Grund árið 1939 og
bjuggu þar til ársins 1961, er þau
fluttu til Húsavíkur. Hólmgeir
Árnason lést 10. febrúar 1988.
Þau hjón eignuðust sjö börn. Þau
eru: 1) Sigurbjörn Ingvar, f. 15.
júní 1936, býr í Kópavogi. Maki
Björg Gunnarsdóttir, f. 11. janúar
1939, d. 13. júlí 1999.
2) Jóhanna Árný, f.
6. október 1937, d.
21. október 1960. 3)
Guðmundur Aðal-
björn, f. 14. október
1939, býr á Húsavík.
Maki: Helga Jónína
Stefánsdóttir, f. 2.
júní 1946. 4) Sigur-
jón Ævar, f. 30. júlí
1941, d. 25. júní
1967. 5) Sigrún
Björg, f. 4. desember
1942, d. 20. septem-
ber 1984, eftirlifandi
maki: Vilhjálmur
Bessi Kristinsson, f. 2. nóvember
1943, Ása Dagný, f. 13. júlí 1945,
býr í Ásgarði í Grímsnesi, maki
Pétur Sigurgeir Olgeirsson, f. 12.
október 1945. Elsa Heiðdís, f. 24.
nóvember 1951, býr á Akureyri,
maki Óli Austfjörð, f. 7. nóvember
1950. Barnabörnin eru 14 og
barnabarnabörnin 24.
Útför Sigríðar fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Þrátt fyrir að árin í ævitali ömmu
Siggu væru orðin 88 talsins er
óhætt að segja að nánustu ættingj-
ar og vinir hafi ekki litið á hana sem
aldraða konu. Þvílík var orkan og
atorkusemin alla daga enda hefur
hún ávallt verið ung í anda. En
amma Sigga sofnaði svefninum
langa aðfaranótt föstudagsins 2.
nóvember þrátt fyrir að hafa alið þá
von í brjósti að hún fengi bót sinna
meina með mikilli hjartaaðgerð,
sem hún ákvað að fara í nýverið.
Aðgerðin sem slík gekk að óskum,
en bakslag kom í seglin fáeinum
dögum síðar sem læknavísindin
réðu ekki við.
Hún hélt enn sitt myndarheimili
á Laugarbrekku 20 á Húsavík og
komu menn aldrei að tómum kof-
unum á þeim bæ. Hlaðborð með alls
kyns góðgæti ásamt heitu súkkulaði
með rjóma var töfrað fram í einu
vetfangi ef gesti bar að garði. Oftar
en ekki var fólki svo boðið til stofu
þar sem húsmóðirin steig gamla
fótstigna orgelið sitt af krafti og
spilaði óskalögin sín sem og ann-
arra, ekki síst barnabarnanna, sem
hún hafði sérstakt dálæti á. Þau
tóku gjarnan strikið beint inn í eld-
hús þar sem dótaskúffuna var að
finna.
Amma Sigga skipaði sess sem
höfuð ættarinnar meðal afkomenda
enda var hún mikil fjölskyldukona
og ætíð í góðum tengslum við ætt-
menni sín. Líf ömmu hefur á hinn
bóginn ekki alla tíð verið dans á
rósum. Á sinni lífstíð þurfti hún að
horfa á eftir þremur af sjö börnum
sínum yfir móðuna miklu auk þess
að missa eiginmann fyrir fjórtán ár-
um. Á hverju sem dundi var amma
eins og klettur í hafinu með skyn-
semina að leiðarljósi í lífinu. Sjálf
sagði hún nýlega að hún hefði svo
sem getað breitt yfir haus eftir þau
áföll, sem á henni dundu, en hún
hefði bara ekki leyft sér það. Það
hefði örugglega ekki hjálpað nein-
um. Það er ekki ofsögum sagt að
hún amma Sigga hafði breitt bak.
Tónlist hefur skipað veglegan
sess í lífi ömmu allt frá unga aldri
og rifjaði hún gjarnan upp fyrir
okkur þegar pabbi hennar keypti
handa henni fyrsta orgelið, sem
flutt var sjóleiðis að Vargsnesi, og
bar hann það á bakinu ásamt
bræðrum sínum úr bátnum og upp
snarbratta hlíðina heim í hús.
Seinna varð amma kirkjuorganisti í
Flatey á Skjálfanda þar sem hún
bjó um margra ára skeið eða þar til
hún flutti til Húsavíkur 1961. Ræt-
ur hennar voru þó ávallt bundnar
eyjunni þar sem hún kom upp sín-
um börnum. Það hefur verið henni
sérstakt ánægjuefni að fylgjast
með uppbyggingu hússins hennar,
Grundar í Flatey, sem afkomendur
hafa verið að gera upp síðastliðinn
tuttugu ár og nýta sér í sumarleyf-
um. Um síðustu verslunarmanna-
helgi var Sigga amma heiðursgest-
ur á ættarmóti fjölskyldunnar í
Flatey þar sem hún skemmti sér,
dansaði, söng og hélt ræðu í góðum
hópi skyldmenna.
Amma var mikil hannyrðakona
og liggja eftir hana ófá sokka- og
vettlingapör svo ekki sé nú minnst
á öll milliverkin, sem hún af mynd-
arskap sá fjölskyldunni fyrir.
Yngstu barnabarnabörnin eiga
meira að segja hekluð milliverk í
fullorðinssængurnar því eins og
hún orðaði það væri með öllu óvíst
hvorum megin hún yrði þegar grípa
þyrfti til þessa.
Amma vildi öllum vel og fannst
okkur barnabörnunum oft dálítið
skondið þegar hún labbaði sig upp á
Dvalarheimili aldraðra á Húsavík
til að spila fyrir „gamla“ fólkið, eins
og hún orðaði það, þótt flestir hafi
verið yngri en hún.
Elsku amma. Um leið og við vilj-
um þakka þér samfylgdina í gegn-
um árin viljum við láta þig vita að
minningin um þig er ljós í lífi okkar.
Megi hún lifa um ókomna tíð.
Vertu sæl að sinni.
Jóhanna og Sigríður.
Amma mín elskuleg er látin eftir
stutta sjúkralegu 88 ára að aldri.
Amma, þú varst einstök kona.
Hægt er að fullyrða að fáir hafi
þurft að ganga í gegnum allar þær
raunir sem þú gerðir. Það var aðdá-
unarvert hvernig þér tókst að lifa
lífinu á jákvæðan hátt, þrátt fyrir
allt og allt.
Þú varst líka yndisleg amma.
Sem barn man ég þig alltaf eins.
Ekta amma, eins og við barnabörn-
in höfðum oft á orði, með flétturnar
og hárnetið, í kjól með svuntuna
framan á þér, í flókaskónum. Oftar
en ekki varstu í eldhúsinu, að baka
allt það besta, hita kakóið þitt, nú
eða elda þinn dýrindis ömmumat.
Ekki var það sjaldnar sem við kom-
um að þér í stólnum þínum við
hannyrðir, þú heklaðir og prjónaðir
á einstakan hátt handa börnum,
barnabörnum, barnabarnabörnum
og vinum og vandamönnum. Alltaf
var hægt að leita til ömmu ef vant-
aði lopaleista á kalda fætur. Ynd-
islegt var að fá að gista hjá ykkur
afa eina og eina nótt á yngri árum,
þú passaðir upp á að svangir munn-
ar fengju heitt kakó og með því
kvölds og morgna. Minnist ég þess
sérstaklega þegar þú hafðir yfir
bænirnar með okkur krökkunum og
afi kom og breiddi sængina yfir
okkur um miðjar nætur. Betra var
ekki hægt að hugsa sér það.
Ekki er hægt að minnast þín,
elsku amma, án þess að tala um eyj-
una okkar og húsið sem er okkur
svo kært. Það er yndislegt að eiga
minningar um þig í fullu fjöri þar,
sumar eftir sumar. Ég þakka Guði
fyrir að fjölskyldan skyldi öll fá að
vera þar saman í ágúst sl. og þú
manna hressust. Þér leið svo vel að
vera á þínum heimaslóðum með allt
fólkið hjá þér. Þú ferðaðist um eyj-
una í hásæti á traktor, fórst á tón-
leika, spilaðir á orgelið í kirkjunni,
dansaðir við harmonikutónlist á
veröndinni og fleira og fleira. Við
getum yljað okkur við þessar minn-
ingar og ég efast ekki um að þú ger-
ir það líka.
Mínar uppáhaldsstundir með
þér, elsku amma mín, voru þó alltaf
þær stundir sem þú spilaðir á org-
elið þitt. Þú spilaðir svo sannarlega
af lífi og sál. Vænst þykir mér þó
um það að þú skyldir spila brúð-
arvalsinn fyrir mig og Heimi á
brúðkaupsdaginn okkar í fyrra, 87
ára gömul. Ég veit að þú naust
þess. Þú hringdir í mig dagana á
eftir og sagðist upplifa þessa stund
aftur og aftur – þú varst svo ánægð.
Þú varst líka einstök þetta kvöld.
Yndislegt var einnig að fá að hafa
þig í skírn sonar míns, yngsta af-
komanda þíns, síðustu helgina sem
þú varst á fótum, fyrir tæpum mán-
uði.
Það fæst aldrei fullþakkað að fá
að alast upp í nágrenni við ömmu og
afa sem hafa miðlað fróðleik, ástúð
og hlýju í gegnum árin.
Elsku amma, þín verður sárt
saknað – ég ylja mér við yndislegar
minningar.
Þín
Sædís.
Elsku amma. Daginn sem þú
fórst suður til að fara í aðgerðina
sagðistu biðja til Guðs að við mynd-
um hittast aftur. Hann heyrði í þér
en hann gat bara ekki gert okkur
þann greiða að hittast alveg strax,
við verðum að bíða aðeins lengur.
Ég mun aldrei gleyma öllum
kvöldunum sem ég gisti hjá þér á
Laugarbrekkunni þegar ég var lítil
og þú spilaðir fyrir mig á orgelið.
Svo fengum við okkur kanelsnúða
og mjólk og svo straukstu á mér
bakið og fórst með bænirnar á með-
an ég sofnaði.
Elsku besta vinkona, ég sakna
þín alveg ofboðslega mikið en ég
veit að þér líður vel hjá afa Geira og
öllum hinum.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt
(Þýð. S.E.)
Þín
Heiðdís.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast Sigríðar Sigurbjörns-
dóttur móður vinar míns, Ingvars
Hólmgeirssonar.
Þrátt fyrir stutt kynni mun ég
aldrei gleyma þessari stórkostlegu
konu, en það var hún svo sannar-
lega. Hún var svo hrein og bein og
sagði meiningu sína afdráttarlaust.
Hún fylgdist með öllum sínum hvar
sem þeir voru á landinu eða erlend-
is, hún vissi alltaf hvar hver var. Á
89. aldursári tók hún þá ákvörðun
að fara í hjartaaðgerð, því hún sætti
sig ekki við að vera svo léleg til
heilsunnar sem hún var orðin. Þrátt
fyrir að aðgerðin tækist vel kom
bakslag sem leiddi til andláts henn-
ar.
Það fór ekki framhjá mér hvað
sonur hennar Ingvar reyndist móð-
ur sinni vel þegar hún dvaldist hjá
honum þegar hún kom í bæinn til að
leita sér læknis eða bara í heim-
sókn. Hann naut þess að snúast í
kringum hana og gerði allt sem
honum var unnt til að henni gæti
liðið sem best og ég veit að hún naut
þess að vera hjá honum og uppi á
spítala var hann þegar yfir lauk.
Ég var svo lánsöm að upplifa ætt-
armót „Grundara“ í sumar, sem
haldið var í Flatey á Skjálfanda.
Þar var Sigríður drottningin, hún
var keyrð í hægindastól á dráttar-
vélarvagni á milli húsa og það var
gaman að sjá hvað hún naut þess að
vera þarna og hvað allir lögðu sig
fram um að láta henni líða vel. Það
var auðséð að á Grund naut hún sín
og að sjá hana spila á orgelið í kirkj-
unni var ógleymanlegt.
Mig langar að lokum að þakka
henni fyrir okkar stuttu en ánægju-
legu kynni og vænt þykir mér um
að hún veitti mér þá ánægju að
heimsækja mig og dætur mínar í
Hrísmóana, síðast skömmu fyrir
andlátið. Mér þykir mjög leitt að
geta ekki fylgt henni síðasta spöl-
inn þar sem ég verð stödd erlendis.
Ættingjum hennar öllum votta
ég samúð mína.
Guð blessi minningu Sigríðar
Sigurbjörnsdóttur.
Særún Sigurgeirsdóttir.
Við systkinin eigum margar góð-
ar og ógleymanlegar minningar af
heimsóknum okkar til ömmu og afa.
Þar var okkur alltaf vel tekið og var
þangað gott heim að leita. Við höf-
um oft hlegið að því að þar var alltaf
sex sinnum sest að borði á degi
hverjum. Enginn fór nokkurn tím-
ann svangur frá ömmu enda fannst
okkur hún baka besta brauð í heimi
svo ekki sé nú minnst á kleinurnar
hennar góðu. Og svo var hún ein-
staklega mikil hannyrðakona og
dundaði hún sér við að hekla allt
fram á seinustu daga.
Við urðum þess láns aðnjótandi
að nú sl. sumar héldu afkomendur
ömmu og afa ættarmót úti í Flatey.
Nú þegar amma blessunin er
horfin á vit nýrra ævintýra eru
minningar okkar frá ættarmótinu
okkur sérstaklega ljúfar. Amma
gamla kom út í Flatey í hraðbát,
ákveðin í að missa ekki af þessari
samkundu, þrátt fyrir hrakandi
heilsu og ört versnandi sjón og
heyrn. Við barnabörnin útbjuggum
handa henni „hásæti“ á vagni sem
dreginn var af dráttarvél hvert sem
um eyjuna var farið, svo amma gæti
notið samverunnar og glaðst með
afkomendum sínum. Hún átti ekk-
ert minna skilið.
Okkur er ofarlega í huga dillandi
hlátur hennar og ánægja þegar
Ingvar, elsti sonur hennar, spilaði á
harmonikkuna allt kvöldið og við
hin sungum undir langt fram á nótt,
að hætti Grundara. Það fannst
gömlu konunni gaman. Og okkur
hinum líka.
Sigurgeir, sem búsettur er er-
lendis, grunar að gamla konan hafi
vitað að þegar þau kvöddust í sum-
ar hafi bæði grunað að þetta yrði í
síðasta sinn sem þau sæjust. Sem
og varð raunin.
Nú er hún elsku amma okkar
sem reyndist okkur svo vel og sem
stóð alla tíð sem klettur gegnum
allt sitt líf, þrátt fyrir stór áföll og
barnamissi um aldur fram, horfin
yfir móðuna miklu. Við sem eftir
stöndum erum ríkari vegna þess að
við fengum að njóta samvistar við
hana eins lengi og raunin er og get-
um svo sannarlega glaðst yfir hin-
um mörgu góðu minningum um
elsku ömmu Siggu og afa Geira,
sem við berum í brjósti. Við vitum
að glatt hefur verið á þingi þar sem
hár og tignarlegur maður, sem var
hennar lífsförunautur hérna megin,
hefur tekið á móti Siggu sinni og
hafa þeir endurfundir án efa verið
báðum afar góðir.
Það verður aldrei samt sem áður
að koma til Húsavíkur og mikið tóm
að amma verði þar ekki lengur að
taka á móti okkur, svo ekki sé nú
talað um veðurfréttirnar sem við
fengum alltaf frá henni og var henni
mikið áhugamál. Þeir fjölskyldu-
meðlimir sem sjóinn hafa stundað
verða nú sjálfir að fara að fylgjast
með veðrinu en áður gátum við allt-
af treyst á að hún hringdi í sína af-
komendur sem skipstjórar voru og
varaði þá við ef blikur voru á lofti.
Elsku amma, með þessum fáu og
fátæklegu orðum viljum við kveðja
þig í hinsta sinn. Söknuður okkar er
mikill en við gleðjumst yfir því að
þú fékkst að fara í friði eins og þú
vildir. Minningar þær sem þú skilur
eftir hjá okkur verða okkur mikið
huggunarefni í sorg okkar allra. Við
munum heiðra minningu ykkar afa
um ókomin ár.
Ykkar barnabörn
Sigurgeir, Linda og Sævar.
SIGRÍÐUR
SIGURBJÖRNS-
DÓTTIR
✝ Gunnur Magnús-dóttir fæddist í
Seyðisfirði 12. júlí
1916. Hún lést á
sjúkrahúsi Seyðis-
fjarðar 4. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðbjörg Þórðar-
dóttir, f. 30. janúar
1899, d. 8. október,
og Magnús Magnús-
son, f. 10. júlí 1897,
d. 6. janúar 1973.
Fósturforeldrar
hennar voru Þórunn
Sigmundsdóttir og
Oddur Sigfússon.
Gunnur giftist hinn 19. febr-
úar 1939 Ragnari Nikulássyni
frá Gunnlaugsstöðum, f. 26. des-
ember 1911, d. 5. apríl 1982.
Börn Gunnar og
Ragnars eru: Oddur
Þórarinn, maki Kol-
brún Ingimundar-
dóttir; Gunnar
Nikulás, maki Guð-
laug Vigfúsdóttir;
Guðrún Ósk, maki
Magnús Sigurðsson;
og Þráinn Víking-
ur. Barnabörnin
eru orðin sautján
og barnabarna-
börnin eru tólf.
Gunnur vann
ásamt húsmóður-
störfunum hin ýmsu
störf sem verkamaður allan sinn
starfsferil.
Útför Gunnar fer fram frá
Seyðisfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku amma Gunnur, mér er efst
í huga þakklæti þegar ég skrifa
þessi orð. Þakklæti fyrir móttök-
urnar sem ég og systkini mín feng-
um hjá þér þegar við komum til þín
til Seyðisfjarðar sem börn. Ég man
ekki hvað sumrin voru mörg sem
ég heimsótti þig en þau voru öll
mjög eftirminnileg. Þú tókst alltaf á
móti mér með hlaðborði af kræs-
ingum, varst búin að baka kökur,
kleinur, pönnukökur og Guð má
vita hvað og svo bara brostir þú út
að eyrum þegar þú horfðir á mig
borða kræsingarnar og þegar ég
var búinn í kökunum var skellt læri
eða einhverju öðru lostæti í ofninn
og ég skyldi bara halda áfram að
borða. Þú hafðir algjöra unun af að
stjana í kringum okkur krakkana
og það verður seint þakkað. Ég er
þakklátur fyrir uppeldið sem ég
fékk hjá þér, ég var iðinn við að
koma mér í allavegana vandræði og
fékk stundum bágt fyrir en það
gleymdist alltaf fljótt. Við skröltum
á Lödunni um allar sveitir og
gleymi ég þeim ferðalögum aldrei,
sérstaklega heimsóknunum uppí
Mársel til skyldfólks okkar, sem við
fórum á hverju sumri. Hestar voru
í miklu uppáhaldi hjá þér og eru
allar hestamyndirnar sem við
horfðum á saman mér í fersku
minni. Því miður hef ég ekki verið
duglegur að heimsækja þig síðustu
ár, en kom þó og hitti þig í sumar í
síðasta skipti og þykir mér mjög
vænt um það. Minningarnar um þig
og Seyðisfjörð hrannast upp þegar
ég hugsa til baka. Og þær munu
fylgja mér alla ævi.
Ég er glaður í dag, því nú þarft
þú ekki að glíma við fleiri sjúkdóma
eða veikindi. Ég veit þér líður vel
núna og ert á góðum stað.
Elsku amma mín, þangað til við
hittumst aftur bið ég Guð að blessa
þig og varðveita.
Sigurður Magnússon.
GUNNUR
MAGNÚSDÓTTIR