Morgunblaðið - 06.03.2002, Qupperneq 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. MARS 2002 33
hryggjar birtingarform andstæðn-
anna birtist. Umfram allt var Árni
hjartahlýr og greindur maður sem
vildi vel og réttlæti meðal manna
umfram annað – en hafði sinn drösul
að draga eins og við öll.
Í samskiptum okkar í Kópavogs-
skóla tók Árni öllum ábendingum
mínum af lítillæti og auðsveipni –
hann virti hreinskilni og ég held og
vona að honum hafi oft létt við orða-
skipti okkar og hans drösull hafi fyr-
ir bragðið orðið honum léttari í taumi
hin síðari ár.
Árni kom oft inn á skrifstofu til
mín, örskotsstund í senn, eða hringdi
um helgar til að hrósa einhverju sem
honum fannst til fyrirmyndar en
hann fann líka að – og oftar en ekki
veittu aðfinnslur hans mér tækifæri
til lagfæringa sem aldrei verður full-
þakkað.
Árni var vellátinn kennari, mjög
vel að sér í sinni kennslugrein og síð-
asta verk hans, gerð skólanámskrár í
íslensku fyrir 5.–10. bekk, á sjálfsagt
eftir að nýtast miklu fleiri skólum en
Kópavogsskóla í náinni framtíð. Árni
hætti formlega störfum í Kópavogs-
skóla sl. vor en kenndi íslensku í 8.
bekk Y í vetur og sakna nemendur
nú íslenskukennara síns. Ég held að
Árni hafi kvatt vinnustað sinn í sátt
og samlyndi við allt og alla. Sam-
verkamennirnir þakka honum sam-
fylgdina.
Við hér í Kópavogsskóla sendum
eiginkonu Árna, Guðrúnu Höllu Guð-
mundsdóttur, sonum þeirra og öðr-
um ættingjum hugheilar samúðar-
kveðjur.
Ólafur Guðmundsson,
skólastjóri Kópavogsskóla.
Kæri Árni. Megi ferð þín, hver
sem hún er, verða þér gjöful og lær-
dómsrík. Ég veit nú ekki hverjir
möguleikarnir eru á að þú sjáir þessi
orð í Morgunblaðinu, en ég vona þó
að þú finnir fyrir mér þegar ég skrifa
þetta.
Þegar pabbi dó þá sagði mér ber-
dreymin vinkona okkar systkinanna
að sorgin sem hann gengi í gegnum
væri eins mikil og okkar sem eftir
lifðum. Eftir það hef ég hugsað öðru-
vísi til ykkar sem hverfið frá. Ég
vona að þú finnir ást og stuðning í
Guði, eða hvaða nafni sem við ættum
að kalla hann. Þú veist það eflaust
betur en ég, þaðan sem þú nú stend-
ur. Á stundum sem þessum er traust
það eina sem við getum reitt okkur á,
hvorum megin lífslínunnar sem við
erum, og ég vona að bæði þú og Halla
og strákarnir sleppið ekki af því tak-
inu.
Lífið er skrítinn fugl sem síðan
deyr. Mannfólkið á erfitt með að
horfast í augu við dauðann og lifa
með honum. Finnst þér það ekki
skrítið? Þetta ætti að vera svo eðli-
legt, en það er það ekki. Enn þann
dag í dag græt ég hann pabba, sem
dó fyrir næstum fimm árum, og alltaf
hugsa ég: Jæja, núna er þetta komið,
nú get ég hætt og haldið áfram. Ég
hef komist að því að það er ekki hægt
að skilgreina dauðann með hugan-
um, það eina sem hægt er að gera er
að hlusta á hjarta sitt.
Megi Guð vera hjá þér og í guð-
anna bænum nældu þér í eins mikla
ást og eins mikið traust og þú mögu-
lega getur á meðan þú ert þarna hin-
um megin. Þú þarft örugglega á því
að halda þegar þú fæðist á ný, í þessa
voluðu eymdarveröld.
Takk fyrir allan stuðninginn sem
þú veittir mömmu í gegnum árin.
Þvílíkur bróðir sem þú varst. Ég hef
litið upp til þín og stundum efast um
hvort ég sé eins góður bróðir og þú.
Ávallt til staðar, ávallt reiðubúinn,
ávallt jákvæður og ávallt ástríkur.
Þú sýndir okkur systkinunum eins
mikinn stuðning og áhuga. Ég naut
þess að gefa Árna frænda „status
report“ yfir kaffibolla hjá mömmu.
Þú skrifaðir meira að segja undir lán
sem ég þurfti að taka. Slíkt traust er
ekki auðfundið.
Ást og stuðning sendi ég ykkur,
elsku Halla, Snorri, Lilja, Hulda,
Sverrir og Fanný. Ég hugsa til ykk-
ar og hlakka til að hitta ykkur þegar
ég kem heim til Íslands. Það er skrít-
ið að vera svona langt í burtu á stund
sem þessari en ég kem með hana
Melkorku, hún ætti að geta laðað
fram lítið bros að minnsta kosti.
Tristan og Tara senda líka ástar-
kveðjur. Við biðjum fyrir ykkur.
Stefán Árni,
Los Angeles.
Góðan dreng er gott að muna,
geymum fögru minninguna,
hún er perla í hugans reit.
Kynnin þökkum þér af hjarta,
þau eru tengd því hreina og bjarta,
berst til himins bænin heit.
(I.S.)
Með þessum ljóðlínum viljum við
minnast vinar okkar og mágs Árna
Stefánssonar, sem lést svo óvænt
hinn 24. febrúar sl. Við þökkum þér
allar góðu stundinar á Melaheiðinni,
í Gullsmáranum og síðast en ekki
síðst í fallega sumarbústaðnum þín-
um á Grímsstöðum, þar sem þú varst
sem kóngur í ríki þínu. Alltaf varstu
boðinn og búinn að lána okkur bú-
staðinn og mikið eigum við ljúfar
minningar frá sl. hausti er við dvöld-
um með ykkur Höllu í bústaðnum og
fórum síðan saman á fjölskyldumót.
Það voru góðar stundir.
Elsku Halla, Snorri, Sverrir, Ing-
unn og fjölskyldur, við biðjum Guð
að blessa ykkur og styrkja á þessum
erfiðu tímum.
Sverrir og Sigrún.
Okkur systurnar langar til að
minnast móðurbróður okkar, Árna
Stefánssonar, sem varð bráðkvaddur
sunnudaginn 24. febrúar.
Þetta ótímabæra andlát var okkur
öllum mikið áfall. Minningarnar
streyma fram og er brosið hans of-
arlega í hug okkar. Það náði ávallt til
augnanna, glettnislegt og hlýtt.
Þegar Stefán afi okkar lést fyrir
aldur fram var Árni á fimmtánda ári
og gekk hann þá Sigurði bróður sín-
um og Ingunni systur að mörgu leyti
í föðurstað. Þessu hlutverki sinnti
hann til síðustu stundar og var henni
ávallt stoð og stytta. Þegar mamma
nálgaðist fimmtugt sagði hún í
gamni að nú ætti honum að vera
óhætt að sleppa hendinni af litlu
systur, en lífið er hverfult og á fimm-
tugsafmælinu var hún skyndilega
orðin ekkja og kom þá í ljós sem aldr-
ei fyrr hversu umhyggjusamur Árni
var og samband þeirra systkina
traust.
Okkur systkinunum hefur alltaf
þótt gott að heimsækja þau Árna og
Höllu. Heima hjá þeim var notalegt
andrúmsloft, og oftar en ekki vorum
við komin undir teppi uppi í sófa eftir
matinn, alls ómeðvituð um stress og
hraða hversdagsins. Á sinn hægláta
hátt var Árni mikill húmoristi og var
gæddur sagnagáfu. Það var einstakt
að hlusta á frásagnir hans þar sem
bæði fólk og ferfætlingar urðu að
spaugilegum karakterum. Árni
samdi barnasögu um Hallfreð vand-
ræðamús og hin dýrin í Múlabyggð.
Það gladdi Höllu Sólveigu mikið þeg-
ar Árni ákvað að senda henni þetta
handrit þegar hún stundaði nám í
myndskreytingum og fór svo að
teikningarnar við söguna urðu loka-
verkefni hennar. Þessi bók á eflaust
eftir að gleðja börnin í fjölskyldunni
um ókomna tíð. Við systkinin og
makar okkar þökkum fyrir að hafa
átt samleið með Árna.
Elsku Halla, Snorri, Lilja, Hulda,
Sverrir og Fanný, nú þegar þung
spor eru framundan hugsum við til
ykkar og erum til staðar.
Auður Rán og Halla Sólveig
Þorgeirsdætur.
Hann ákvað að hætta störfum í
vor sem leið, lokaði kennslubókinni,
þurkaði af töflunni og lagði frá sér
krít. Nútíð og þátíð voru liðið náms-
efni en framtíðin var hans. Þetta
hafði hann löngu ákveðið, það stóð.
Reyndar frétti ég það með haustinu
að hann væri ekki alveg hættur,
kenndi fáeina tíma og vann að nám-
skrá, römm er sú taug.
Það er aldarfjórðungur síðan við
kynntumst, við kenndum í sama
skóla þá og síðar kom í ljós að ljúf-
lingurinn í næstu íbúð í blokkinni
minni var móðir hans. Þegar hann
talaði vakti það athygli, hann var vel
máli farinn og rökfastur, hvort sem
hann talaði um skólamál eða pólitík,
og hafði sitt til málanna að leggja og
greinilega að yfirveguðu máli. Hann
var svarthærður í þá daga og stund-
um skeggjaður og fyrir aldarfjórð-
ungi reykti hann vindil á kennara-
stofunni, á föstudögum að lokinni
kennslu, þá minnti hann dálítið á
hóglífan fursta. Í frosthörkum vetr-
arins bar hann þykka loðhúfu yfir
svörtum augnabrúnum, það var til-
komumikið. Mikið er eiginlega stutt
síðan þetta var, virðist bara eins og
myndband sem er rétt að hefjast og
hvenær sem er hægt að spóla til baka
og byrja á ný og fresta sögulokunum.
En það er víst ekki því að heilsa.
Að Árna vini mínum stóðu ættir
Húnvetninga og Dalamanna en
snemma á ævinni var hann kominn í
Kópavog, þar var hann alinn upp,
þar var starfsvettvangur hans og þar
átti hann sitt heimili. Hann hafði
sterkar taugar til bæjarfélagsins,
hann tók þátt í pólitísku starfi frá
ungaaldri og skipaði sér til vinstri í
stjórnmálabaráttunni. Hann var fé-
lagshyggjumaður og gegndi trúnað-
arstörfum fyrir Alþýðubandalag og
forvera þess í Kópavogi og naut sín
þar dugnaður hans, rökhyggja og
mælska. Hann var einnig virkur í
starfi stéttarfélags síns í héraði,
bæði að kjara- og skólamálum. Í
kennarastarfi sínu var hann sívirkur,
hann var fastheldinn á það sem hafði
gefist vel en nýjungar sem til heilla
horfðu áttu greiða leið að námsefni
hans og kennsluháttum. Hann setti
sér þar sem annars staðar skynsam-
leg markmið og vann ótrauður að
þeim með hag nemenda að leiðar-
ljósi. Mér er minnisstætt frá þeim
tíma er við sátum saman fundi um
skólamál hve öll orðræða hans var
yfirveguð og markviss, það var í senn
aðdáunarvert og lærdómsríkt hve
vel hann hélt fram máli sínu í sókn og
vörn.
Árni Stefánsson var ágætur fram-
kvæmdamaður, hann var drátthagur
og notaði þá leikni sína til að gera
uppdrætti og skipulag að ýmsu því
sem hann vildi hrinda í framkvæmd
heima við eða í sumarbústað þeirra
hjóna í Borgarfirði. Hann var mikill
fjölskyldumaður og vann að velferð
síns fólks á öllum sviðum. Fram-
kvæmdir hans og veraldleg sýsla á
heimili tók öll mið af því. Ungur
kvæntist hann Guðrúnu Höllu Guð-
mundsdóttur. Stundum, þegar Árni
vinur minn hafði sýnt mér teikning-
ar, reifað fjármögnun og áætlanir að
næstu framkvæmd, dró hann fram
mynd af Höllu, þá brosti hann dálítið
eins og feiminn og lagði mynd henn-
ar á riss og uppdrætti en glampinn í
auganu leyndi sér ekki. Á vináttu
okkar bar aldrei skugga, mér var
hann hinn besti lærifaðir í praktísk-
um málefnum herskyldunnar, en svo
nefndi hann þá lífsins þraut að koma
sér og sínum fyrir með sæmilegri
reisn. Árni var ekki bara vinur í orði
kveðnu, hann rækti vináttuna af heil-
indum, ófáir eru þeir laugardags-
morgnar sem hann renndi í hlað hjá
okkur hjónum, stundum til að leyfa
okkur að fylgjast með hvað hann
hafði í bígerð, stundum til að taka
þátt í því sem við höfðum á prjónum,
oftast til að vitja vina. Þessar stundir
gleymast ekki. Árni var gæfumaður
á þeim sviðum er hann sjálfum sér
réð en á öllum sviðum lífs hans fór
ekki saman gæfa og gjörvileiki, fyrir
kom að ástríkur fjölskyldumaður og
góðvinur minn var sleginn þeirri
blindu að ekkert nema óráð stýrði
för, hóflega drukkið vín var ekki
hans gleði. Ég vildi að ég hefði kunn-
að að gæta bróður míns.
Nú hækkar sól á lofti dag frá degi
og bráðum vorar og með sumrinu
leggja framkvæmdamenn á ráðin um
næstu skref. Árni hafði búið í haginn
fyrir sig við starfslok. Mér fannst
hann að vísu hætta störfum of ungur
en hann hafði reiknað og skipulagt
allt fyrir löngu, auðvitað. Ég mun
sakna hans, vináttunnar, greiðvikn-
innar og þess að bjástra með honum
stutta stund í sumarblíðu eða haust-
regni að því sem kannski er bara vin-
átta og virðing þegar maður hefur
lagt frá sér hamarinn. Höllu og son-
unum Snorra og Sverri Árnasonum
og fjölskyldum þeirra vottum við
Guðrún innilegustu samúð, svo og
Ingunni systur hans. Við söknum
hans sárt en líf og minning Árna
Stefánssonar verður okkur kær.
Eiríkur Páll Eiríksson.
5  

8
 
 
'6
+


  
,

 +  
  

' 
   

 ='
   
 ! 
 % 
D# 
 % *
7 

 .
   

 . 
  0 
 

 0
 ! 
 
  +

 
 

 + 

+






 +' '< 

> " *
25) "   =0 . 
% ' *
&
 

  
  


  

0

  '
    (
 )'

 ' 8)
!


2
 ,

 +   
 8)
!
  +


#22%
 #'    
 !     %  0 
 25)   
&      6 !
 % 
  E 
%( () *
&
 
' 

 








*3
&

,&

  
      


2  

3 ! 

  9' 

  '
3

  
##
#22%
 5  ! %

  *
 %   2)=   
2 2)=    3   (5 % 
  8  5 %  &  (% 0 .  
( () %( ( () *
:   ;
 !  

'

 
  

 
  +- !  
&
&
06&F <=
-> 
3 
 &


 #%%'
  

4 +  -'

 5) '" 
 %
%"5) < *
&

 
  
 

 

&F
3&0 5 !#% 
! 

  3

'  +


#22%
/ ! 
 

 ?
  
+ ;
 ' @@$$$%
2 < ,!  
' ! &<5 "% 
 . & 
'   
,!&<5 "%   '" &    
4
  &<5 "   &  
.  % 
&< &<5 "  
=4.
=' % 
 +  &<5 " 
%( () *