Vísir - 04.06.1980, Blaðsíða 13

Miövikudagur 4. júni 1980.
12
HROLLUR
TEITUR
ÁGGI
MIKKI
))
» <m
/
Ég ætla aö krækja I einn hringinn se
er á vindsænginni
Danni dinamit
rýkur á
Trölla...
Aggi/ég held aöþú hugsir]7Æi' láttu ek
meira um þessa
leiöinlegu og Ijótu
Oka
bumn
Þaö gengur yfírleitt betur ef einhver
annar telur! Einn... tveir... lokaöu
augunum... þrlr...
VÍSIR
Mi&vikudagur 4. júni 1980.
„Dúndur
Hressandí
og skemmti-
leg della”
- Vfslr í ökutúr með
ralldrottningunní
Nlaríönnu Friðjénsdóttur
,,Ertu nokkuð hrædd-
ur eða hefurðu kannski
verið i svona keyrslu áð-
ur”, — spyr unga frisk-
lega sfúlkan og iskrar af
ánægju um leið og hún
rekur bensingjöfina i
botn svo að Minibiilinnn
dansar i loftköstum utan
i öskjuhliðinni. Tíðinda-
maður blaðsins situr
hins vegar reyrður i
sætið við hlið hennar,
fölur sem nár en fæst þó
ekki til að viðurkenna
að hann sé hræddur, —
enda engin ástæða til þvi
undir stýri er greinilega
fagmaður (-kona) i sinni
grein. Fullvissan um
það gerir tiðindamann-
inn rólegan þótt vissu-
lega sé hann bilhræddur
að eðlisfari.
Undir stýri situr Mari-
anna Friðjónsdóttir sem
fyrst kvenna hefur farið
með sigur af hólmi i
rallaksturskeppni hér á
landi. Það afrek vann
hún i Borgarfjarðarrall-
inu sem háð var um
siðustu helgi er hún
sigraði i flokki 0-1300 cc
bifreiða á Miniinum
sinum. Marianna var
svo elskuleg að leyfa
Visi að koma með sér i
ökutúr svona rétt til að
kynnast handbragðinu i
hinni göfugu iþrótt rall-
akstrinum.
Að keyra löglega eins og
vitleysingur
„Séröu þessa grind hérna”, —
segir Marianna og bankar i þykkt
rörviö þakbilsins.— „Þettaer 38
mm þykkt, heildregiö stálrör
þannig aö það er allt i lagi þótt viö
förum á toppinn, billinn leggst
ekki saman svo aö þú getur veriö
alveg rólegur,” — bætir hún sak-
leysislega við, eins og til að hrella
tiðindamanninn ögn meira, en
hann lætur sér þó hvergi bregöa
enda annálaö karlmenni.
„Þetta er bæði della og iþrótt,
—en alla vega mjög skemmtileg
della og alveg dúndur hressandi,”
— segir hún þegar hún er spurö
um hvort rallaksturinn sé raun-
veruleg iþrótt eöa einungis fifla-
skapur sem stofni lifi og limum
manna i hættu að óþörfu.
„Maður fær góöa útrás i þessu.
Ég til dæmis vinn hjá sjónvarpinu
i fremur stressandi starfi en i
þessu fæ ég góða útrás fyrir allt
stressiö. Ralliþróttin er skipulögö
innan ramma laganna og þarna
geta menn keyrt löglega eins og
vitleysingar. Það besta við þetta
er, að þarna er lögð áhersla á að
„organisera” biladellu innan lög-
legs ramma sem dregur auðvitað
úr þeirri hættu að þeir sem haldn-
ir eru ólæknandi biladellu séu að
gefa I á vegum úti.
í rallinu er auk þess lögð á-
hersla á öryggi og bilarnir eru
sérstaklega styrktir og útbúnir i
þvi skyni svo að slysahætta er
hverfandi litil. Ég held að það
hafi aldrei komið fyrir hér á landi
að maður hafi slasast i ralli svo
að hann hafi orðið að hætta
Texti: Sveinn
Guöjónsson.
Myndir: Jens
Alexanders-
son.
keppni. Hins vegar veit ég um tvö
tilfelli þar sem menn hafa orðið
aö hætta við keppni eftir að hafa
dottið af hestbaki.”
Við þessar upplýsingar lyftist
brúnin á tiðindamanninum og er
hann nú orðinn hinn hressasti.
Fannst bifreiðaíþróttir
hallærislegar
Marianna er nú spurð aö þvi
hvort hún hafi lengi þjáðst af bila-
dellu:
„Lengi vel fannst mér þessar
bifreiðaiþróttir hallærislegar en
svo byrjaði ég að vinna við Visis-
rallið sumariö ’78 og þá fannst
mér svo ægilega gaman að fylgj-
ast með þessu að ég fór að fá á-
huga fyrir þessari iþrótt og hef
eiginlega verið með delluna siðan
þá. Ég gekk i Bifreiðaiþrótta-
klúbb Reykjavikur og sit þar nú i
stjðrn. Enþaðerstuttsiðan aðég
fór að hugsa um það i alvöru að
keppa sjálf. Við keyptum þennan
bil fyrir mánuði ég og Gestur
bédðir minn, en hann var að-
stoðarökumaður minn i Borgar-
fjarðarrallinu.
Þetta var dæmigerður konubill
eftir vélinni að dæma þegar við
keyptum hann og við fórum með
hann norður i land þar sem hann
var gerður upp og undirbúinn
fyrir keppnina.”
Þátttakan var hálfgert
leyndarmál
Talið berst nú að Borgar-
fjarðarrallinu en um það segir
Marianna m.a.:
„Þetta var hálfgert leyndar-
mál, þátttaka min i þessu ralli.
Ég vinn á sömu vakt og Ómar
(Ragnarsson) og hann hafði t.d.
ekki hugmynd um að ég ætlaði að
taka þátt I rallinu. Það var ekki
fyrr en um hádegi á laugardag,
þ.e.a.s. eftir að keppnin var byrj-
uð að hann vissi að ég var dku-
maður Minisins.
Menn ráku lika upp stór augu
og gerðu hálfpartinn grin að okk-
ur þegar við mættum til leiks.
Það var sjálfsagt bæði af þvi að
ökumaðurinn var kona og svo
leist mönnum ekkert á ökutækið
sjálft. Það lá við að veðmál færu i
gang um það hvort Miniinn kæm-
ist i gegnum fyrstu sérleið. Alla
keppnina var siöan verið að
spyrja um hvort Miniinn væri
virkÚega ekki enn dottinn úr
keppninni og allan daginn glumdi
við i talstöðvunum: „Hvað, er
Miniinn ennþá með?”. Annars
finnst mér sjálfri stórfurðulegt að
billinn skuli hafa komist i gegn,
en það bilaði ekkert og sprakk
ekki einu sinni. Það erfiðasta við
keppnina var að billinn var svo
kraftlaus að ég var orðin þreytt á
aö standa bensinið i botni allan
timann.”
Og sigurinn i rallinu virkar
náttúrulega sem bensin á dell-
una? — spyr tiðindamaðurinn
eins og fávis kona:
„Það er auðvitaö gaman aö
vinna i svona keppni. En það get-
ur lika verið slæmt að ganga
svona vel í byrjun þvi þá freistast
menn til aö halda að þeir séu
svona klárir. En þetta er ekki
alveg svona einfalt og menn
verða alltaf að gæta aö sér. Þetta
er ekki bara spurning um að troða
bensinið i botn heldur verður að
gera það af skynsemi, annars er
maður kominn út af i næstu
beygju.”
Og hvað er svo framundan?
„Það er Húsavikurrallið I
næsta mánuði, en þar ætla ég að
keppa á þessum sama bil. Ég get
hins vegar ekki tekið þátt i stóra
rallinu seinna i sumar þar sem ég
er i keppnisstjórn.”
Og með það skilar Marianna
tiðindamanninum af sér viö Siðu-
múlaog það siðasta sem hann sér
til hennar er að hún er komin hálf
niður I vélina, — þaö sauð nefni-
lega á bilnum.
—Sv.G.
Ralldrottningin ásamt bróöur slnum og aöstoöarökumanni, Gesti Friöjónssyni. (Vlsismynd: JA.)
„Þaöer vissara aö vera vel spenntur”, — segir Marianna um leiö oghún spennir öryggisbeltin á vi&vaninginn.