Vísir - 16.08.1980, Blaðsíða 25

Laugardagur 16. ágúst 1980
bar hana ab vörum hennar. Hann
lagöi hana siöan logandi á nátt-
borBsröndina. Sigarettan mundi
skemma fallega pússaBa viöinn,
hugsaöi hún.
Hún fann á sér, aö hann ætlaöi
aö leita á hana og hvorki grát-
bænir né mótþrdi hennar mundu
hindra hann. Hún leit á andlit
hans, þar örlaöi hvorki fyrir
skilningi né mannlegri tilfinn-
ingu. Hann reif utan af henni
blússuna, siöan brjóstahaldarann
og virti hana fyrir sér.
„Ég ætla aö losa þig og ég vil aö
þú klæöir þig úr fötunum,” sagöi
hann og i framhaldi af þvi af-
klæddi hann sig lika.
Hann gaf henni fyrirskipanir,
húnhlýddi vélrænt. Þetta var viö-
bjóöslegt niöingsverk. Hún haföi
aídrei Imyndaö sér, aö hún ætti
eftir aö samþykkja slika auömýk-
ingu, frekar heföi hún viljaö
deyja. Þannig hugsa flestir aö
óreyndu. En Gill vissi, aö hún átti
aðeins tvo kosti, annar var lif
hinn dauöi, og hún vildi lifa, sina
vegna, fjölskyldu sinnar vegna og
barns sins vegna. „Þegar þessu
erlokiö”,hugsaöi hún, „....reiöist
hann ekki þótt ég spyrji um
Söru.”
Og þegar þvi var lokið, faömaöi
hann nakinn likama hennar allt
að þvi bliölega aö sér. „Lofaöu
mér þvi Billy aö meiöa ekki
Söru.” Húnávarpaöi hann eins og
hann haföi beöið hana um. „Kall-
aöu mig Billy,” haföi hann sagt
og hún haföi samþykkt þaö i
þeirri von aö ná einhverju mann-
legu sambandi viö þennan aö-
komumann.
„Henni er óhætt, Gill.” Hann
notaöi einnig hennar gælunafn.
„....! alvöru, þaö er allt i lagi meö
hana. Ég mundi ekki meiöa hana.
Þú veist, aö ég á litla stelpu sjálf-
ur.” Fyrr um kvöldiö haföi hann
dregiö fram litmynd af þriggja til
fjögurra ára stúlku. Þaö var dótt-
ir hans Nicky. „En hvaö hún er
falleg,” haföi Gill Moran sagt.
„Já....mér þykir ákaflega vænt
um hana.” Og þegar hann tók föt
sin og yfirgaf hana, þá fannst
henni, aö hvaö, sem þessi maöur
kynni aö gera, þá mundi hann
aldrei meiöa barn. Á þessari
stundu var þetta hennar eina
huggun.
Gloppótt leit
Miðvikudagurinn var nú liöinn.
1 fangelsinu I Leicester haföi
hann byrjaö á heföbundinn hátt.
Chesterfieldborg notar þetta
fangelsi fyrir gæsluvaröhalds-
fanga sinaog þvibeiö Hughes þar
eftir réttarhöldunum i
nauögunarmálinu.
Hughes haföi litrika sakaskrá
og ofbeldishneigö hans olli lög-
reglunni áhyggjum, en samt
haföi enginn haft fyrir þvi aö
skýra fangelsisyfirvöldunum frá
þessum staöreyndum. í þeirra
augum var Hughes ekki frá-
brugðinn öörum firngum. Þvl var
honum auövelt aö stela hnif úr
fangelsiseldhúsinu og fela hann.
Rétt fyrir klukkan átta þann
tólfta janúar kom Simmonds
fangavöröuraösækja hann. Sam-
kvæmt venju þuklaöi hann Hugh-
es i vopnaleit en aöeins aö ofan-
veröu. Heföi Simmonds veriö
kunnugt um ofbeldisferil Hughes
heföi leitin veriö nákvæmari.
Hvorki Simmonds né hinn fanga-
vöröurinn 1 förinni, Sprintall,
höföu haft afskipti af Hughes
fyrr, en þeir vissu þó, að hann
haföi tvisvar áöur yfirgefiö
fangelsiö i lögreglufylgd og þá
veriö rólegur.
Þeir þremenningar yfirgáfu
fangelsiö i leigubil. Reynolds, bil-
stjóri hans og eigandi, haföi áöur
sinnt slikum verkefnum fyrir
fangelsiö. Billinn stefndi út úr
Leicester og i noröur eftir M1
hraöbrautinni i átt til Chester-
field. Frammi i sátu bilstjórinn
'Reynolds og Sprintall fangavörö-
— Það er kannski
auðvelt að vera hug-
rakkur og sterkur gagn-
vart ofbeldismanni/ sem
aðeins hefur birst þér í
fréttum dagblaðanna.
Mundi kjarkurinn vera
sá sami, ef hann stæði á
stofugólfinu heima hjá
þér með eggvopn í
hendi?
gat þaö ekki. Hún óttaöist viö-
brögö bilstjórans....Mundi hann
bregöast heimskulega viö?
Kannski sýna Hughes, hvaö hún
heföi skrifaö. Hún óttaðist þær af-
leiöingar, sem þaö mundi hafa
fyrir fjölskyldu hennar. Hún
óttaöist reiöi Hughes.
Hún skrifaöi nafniö sitt, sagöi
„takk fyrir” eins og venjulega og
gekk aftur inn. Tækifæri til aö
leita hjálpar var fariö i súginn.
Hún leit i gegnum glerhuröina
aö stofunni og sá fööur sinn sitja
grafkyrran i stólnum meö ábreiö-
una yfir sér. Hughes sá til henn-
ar: „Haföu ekki áhyggjur af hon-
um Gill, hann er sofandi. Þess
vegna fann ég handa honum
ábreiöuna.... svo honum veröi
ekki kalt. Faröu nú inn i eldhús og
búöu til kaffi handa okkur.”
Gill Moran hellti I bollann hjá
Hughes og beiö eftir frekari fyrir-
mælum. Þau létu ekki á sér
standa. Hughes sagbi henni aö
hringja á skrifstofuna og segjast
vera veik. Hún geröi þaö og
hringdi siöan aö skipun Hughes i
skólann hennar Söru og tilkynnti
veikindi. Llkt og I fyrra samtalinu
talaöi Gill meö fullkomlega eöli-
legri röddu. Skólastýran vildi
gjarnan ræöa um skólagöngu
Söru viö móöur hennar og þvi tók
samtaliö nokkrar minútur. Þetta
reyndi á þolinmæöi hennar, en
húngættiþess aö látaekkiá neinu
bera. Loksins lauk samtalinu.
Hughes réttiGill billyklana henn-
ar. Hún horföi á hann undrunin
uppmáluö.
„Mig vantar blööin”, sagði
hann. „Ég vil sjá, hvaö þau segja
um mig. Mig vantar lika sigarett-
ur. Faröu aö ná i þær fyrir mig,
Gill.”
Hann ætlaöi aö hleypa henni út
úr húsinu. Hún trúöi varla eyrum
sinum. „Mundu, aö ég er með alla
fjölskylduna þina hérna.” Hún
heyröi sjálfa sig svara: „Þú getur
treyst mér, Billy. Ég geri ekki
neitt Þú mátt trúa þvi.”
í NÆSTU VIKU
Gfll hefur lif
mordingjans í
hendisér en
reynir ekki aö
sleppa, enda
veit hún ekki
ad hann hefur
líka myrt Söru
litlu
— Sálkönnuðir vita, að
auk óvissunnar er ekk-
ert áhrifaríkara við að
brjóta vilja einstak-
lingsins niður en að
veita honum vonina og
svipta hann henni sitt á
hvað. Þekkti Billy Hug-
hes þessa leyndardóma
sálfræðinnar?
Fangaverðirnir Sprintall og Simmonds á sjúkrahúsi eftir blóðuga árás og hlið
fangelsisins í Leicester.
ur. Simmonds sat aftur i járnaöur
viö Hughes.
Skyndilega, i útjaöri Chester-
field, og öllum aö óvörum, beygöi
Hughes sig aö framsætinu og
stakk Sprintall. Blóöiö flóöi úr
hdlsi hans. Reynolds snarbrems-
aöi, en billinn var ekki stöövaöur,
er Hughes réöst til atlögu viö hinn
fangavöröinn. Aöferöin var sú
sama, Hughes stakk hann 1 háls-
inn. Blóöiö spýttist úr hálsinum.
Hughes heimtaöi lyklana aö
handjárninu og losaöi sig. Hann
skipaöi fangavöröunum aö leggj-
ast i alblóðugt gólfiö en bil-
stjóranum skipaöi hann að aka I
gegnum borgina og út fyrir hana.
Þar skipaöi Hughes honum aö
yfirgefa bilinn ásamt fanga-
vöröunum. Sjálfur settist hann I
bilstjórasætiö og ók á brott.
Aö fáeinum minútum liðnum
gat Reynolds stöövaö póstbil.
Póstmennirnir söguöu i sundur
handjárnin, sem Hughes haföi
læst alblóöuga fangaveröina
saman meö, óku þeim siöan á
næstu krá og geröu lögreglunni
viðvart.
I skyndi var hróflaö upp leitar-
skipulagi en varla var byrjaö aö
koma upp vegatálmum, þegar
lögreglubill tilkynnti, aö leigubill-
inn heföi fundist yfirgefinn og
skemmdur. Hann haföi runniö út
af snjóugum veginum og lent á
steinvegg á Beeley heiðinni. Ovist
var, I hvaöa átt Hughes heföi
haldiö. Leitarsvæöiö var stórt,
aukalið var þvi kallaö út og hund-
ar Utvegaöir. Þeir reyndust aftur
á móti gagnslausir, þvi jöröin var
blaut og viöa snævi þakin. En
meöan á öllu þessu stóö, rétt und-
ir klukkan ellefu fyrir hádegi,
haföi Hughes þegar komið sér
fyrir i Pottery Cottage.
Lögreglan hafði ástæöu til aö
ætla, að Hughes mundi leita sér
aðstoðar i Derby, borg milli Lei-
cester og Chesterfield. Þvi fylgdi
hugur ef til vill ekki hönd, þegar
leit var framkvæmd á víöfeðmdri
heiöinni og i þeim húsum, sem
hann gat hugsanlega leynst i þar.
Lögreglumönnunum var skipað
aö heimsækja afskekkt býli og
leita þar I hverjum krók og kima.
Skipulagninguna vantaði hins
vegar. Lögreglumennirnir til-
heyröu mismunandi umdæmum
Gill Moran og svivirti hana kyn-
feröislega, hafði hann myrt fööur
hennar.Hughestaldi ógnun fólgna
i þessum 72 ára öryrkja, sem var
ekki af þeirri kynslóð, sem búiö
hafði viö hryöjuverk og glslatök-
ur og haföi veriö kennt ab sýna
ógnvaldi sinum þolinmæöi og
stillingu. Hughes lét gamla
manninkrjúpa fyrir framansig á
gólfiö og stakk hann afturog aftur
þar til siðustu kvalarhljóöin frá
honum dóu út. Eftir moröiö kom
Hughes likinu aftur fyrir i stóln-
um, stillti upp aö þvi gervifætin-
um, sem dottiö hafði af við átökin
og varpaði yfir það ábreiöu.
Um nóttina fann Hughes þörf-
ina fyrir frekari félagsskap og
heimsótti aö þessu sinni Richard
Moran. Hann talaöi viö hann,
minntist hvorki á moröiö né
nauögunina en stæröi sig þvi meir
af öörum afrekum á afbrotasviö-
inu, sem annaö hvort báru vitni
um likamsþrótt hans eöa kænsku.
Mest var þetta eintal, en stundum
þóttist Richard fullur aödáunar
og reyndi þannig aö vinna traust
Hughes. Af og til um nóttina gaf
Hughes hinum föngunum á efri
hæöinni lika gætur. Amy Minton
svaf úrvinda af þreytu en Gill
Moran kom ekki dúr á auga.
t dögun fór Gillian fram á baö-
herbergiö. Á hálsinum, öxlunum
og viöa um likamann voru merki
eftir heimsókn Hughes. Hún sneri
aftur i herbergi sitt og reyndi aö
hressa upp á útlitiö. Hughes kom
inn og fylgdist þögull meö.
Skyndilega heyrðist bilhljóö
fyrir utan og þau ruku bæöi út aö
glugganum. Þaö var tankbill frá
bænum, sem kom i viku hverri til
aö hreinsa úr rotþrónni. Bilstjór-
inn setti dæluna i gang og hringdi
siöan á bjöllunni.
„Þú sérö um hann,” sagöi
Hughes, „og gættu vel aö þér.”
Hún fór niöur og hugsaöi I flýti.
Þetta var stórfenglegt tækifæri.
„Góöan daginn,” sagöi hún,
þegar hún opnaöi dyrnar. „Já,
sömuleiðis,” svaraöi bilstjórinn.
Hann litur nú samt ekki vel út.
Fer sennilega aö snjóa.” Hann
rétti henni kvittanaspjaldið og
blýant. Hún vissi, hvaö hún átti aö
skrifa „Hjálp! Hughes er hér”,
eöa „Viö erum fangar. Náöu i lög-
reglu”. En hún vissi lika, aö hún
Billy Hughes/ fangelsis-
yfirvöld höfðu ekki verið
vöruð við hættunni.
og hvert þeirra túlkaöi skipunina
á sinn hátt. 1 sumum tilfellum
voru hús grandlega rannsökuö, I
öðrum tilfellum stöövuöu lög-
reglumennirnir einungis bila,
sem leiö áttu um og báöu um aö fá
aö sjá ökuskirteiniö án skýringa.
Sum húsin rannsökuðu lögreglu-
mennirnir vandlega en öörum
óku þeir framhjá, þar á meöal
Pottery Cottage.
Tækifærin gefast
Aöur en Billy Hughes réöist á
— A tímum hryöju-
verka og gíslatöku hef ur
reglanum að berjast til
hinsta manns vikið fyrir
reglunni um stillingu og
varúð viljirðu lifa af.
— En rólyndi Moran
f jölskyidunnar virtust
engin takmörk sett. Var
það hugleysi, sem olli
því, að hún veitti enga
mótspyrnu eða hafði ó-
menntaður ofbeldis-
maðurinn brotið vilja
hennar kerfisbundið
niður allt frá byrjun?