Morgunblaðið - 24.05.2002, Side 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. MAÍ 2002 41
hyggjusamar, ekki síst eftir að
Jónas frændi dó 1988. Ég er ákaf-
lega glöð yfir því að hafa fengið að
sjá hana daginn áður en hún dó.
Hún vissi ekki af mér, en ég vissi
að nú var hún á leiðinni heim.
Ég vil muna hana eins og hún
var þegar hún kom síðast í Sellát-
ur. Það var1989. Þá var tengda-
dóttir mín að vinna örnefnaskrá um
Sellátur. Dagbjört fór um alla ey
og taldi upp hvað hver þúfa og hver
steinn hétu sem nafn höfðu. Ég á
mynd af henni standandi á háeynni.
Hún er glæsileg með vindinn í gráu
fallegu hárinu. Þetta var góður
dagur og ég held að hún hafi ekki
komið í Sellátur eftir það. Ég veit
að vel hefur verið tekið á móti
henni. Jóhanna sagði mér að eitt
það síðasta sem hún sagði hefði
verið að kalla á Stínu. Hún er efa-
laust búin að finna hana nú.
Samúðarkveðjur til allra sem
þótti vænt um Birtu frá mér og
minni fjölskyldu.
Dagbjört Sigríður
Höskuldsdóttir.
Húsfreyjan í Elliðaey var drottn-
ing húss síns, hvar sem heimili
hennar og eiginmannsins, Jónasar
Pálssonar, stóð. Við hjónin nutum
ástríkis þeirra og fengum að njóta
þess að dvelja í Elliðaey og Stað-
arfelli. Sigla með bátnum Kára og
njóta leiðsagnar Jónasar um
Breiðafjarðareyjar, þar sem Elliða-
ey skartaði sínu fegursta.
Svipmynd bregður fyrir núna:
Staðarfell er timburhús, lifandi
umgjörð langra tíma. Okkur hjón-
um var boðið að gista. Við gengum
upp þröngan tréstiga. Þessi stigi
meðtók og mældi hvert fótatak. Við
gengum til náða í norðurherbergi
og gripum bækur til að lesa.
Litlu seinna komu Dagbjört og
Jónas upp stigann. Og hann mældi
þeirra fótspor. Er þau gengu til
náða, ræddu þau um daginn og
veginn. Hvort loka skyldi gluggan-
um, eða hafa hann opinn. Hvernig
veðrið yrði á morgun. Og hversu
gjöfull þessi dagur hefði verið. Síð-
an lásu þau saman bænir. Hjá þeim
var bænin kjölfestan. Guðsorðið til
næringar og styrks í daglegri önn.
Það var aflgjafi dagsins.
Og sem ég lá þarna og ómur
bænarinnar barst inn til mín, þá
varð mér hugsað til þess, hvort við
gætum þess nægilega vel að hafa
kjölfestu lífs okkar í lagi.
Mín niðurstaða var sú, að þrátt
fyrir öll nútímans gæði, ættum við
ekki betri lífsfyllingu en sú kyn-
slóð, sem enn varðveitir bænina
sem kjölfestu lífs síns.
Og þegar ég gekk niður stigann
morguninn eftir, fannst mér hann
segja: Bænin má aldrei bresta þig.
Lotning fyrir lífsins höfundi birt-
ist átakalaust hjá Dagbjörtu. Hún
var hæglát, hlý og hamingjusöm.
Ósérhlífni og vinnusemi voru henn-
ar, en aldrei miklaðist hún af verk-
um sínum.
Dagbjört hafði þolgæði og trúar-
vissu og vissi, að vor upprisunnar
væri framundan. Æviganga þess-
arar mikilhæfu konu er á enda.
Dagbjört Níelsdóttir fór hávaða-
laust gegnum lífið, en skildi engu
að síður eftir sig djúp spor í hjarta
samferðamanna sinna.
Blessuð sé minning mætrar
konu.
Sigríður Jóhannsdóttir.
Elsku langamma. Okkur langar
til að rifja upp nokkrar minningar
um þig.
Okkar sterkasta minning er þeg-
ar við komum á Staðarfell, fengum
pönnukökur með sykri og appelsín
að drekka, fengum að fara í langa-
skápinn í eldhúsinu, ná í litina og
litabækurnar, setjast inn í stofu og
hlusta á borðið með spiladósinni.
Okkur fannst líka gaman að fara
upp á loft, upp stigann sem var svo
brattur og fara í búðarleik í her-
berginu þar sem lundinn var, en þú
áminntir okkur alltaf að passa okk-
ur í stiganum. Það sýndi hversu
vænt þér þótti um okkur.
Í langan tíma eftir að afi dó
geymdir þú alltaf sixpensarann
hans og stafinn með merkjunum á
frammi í forstofu eins og afi var
vanur að gera.
Það leið ekki sá aðfangadagur að
við hittumst ekki öll heima hjá ykk-
ur langafa og þú að sjálfsögðu
tilbúin með súkkulaði og kökur og
eftir að þú fluttir á Dvalarheimili
hélt sú hefð áfram. Einhver jólin
komum við til þín og þú drapst tím-
ann með því að horfa á teiknimynd-
ir í sjónvarpinu og kom þá eitt gull-
korn upp úr þér: ,,Sit ég hérna eins
og hálfviti og horfi á þessa hálf-
vita.“ Þetta sýnir hversu lífsglöð þú
varst, þér fannst nú ekki leiðinlegt
að setjast niður með barnabarna-
börnunum og horfa á teiknimyndir.
Oft eftir skóla þegar við vorum
svöng var voða notalegt að koma til
þín því þú varst svo glöð að sjá
okkur og áttir alltaf eitthvað að
borða. Oft laumaðir þú líka fimm-
tíukalli í vasann hjá okkur, við mik-
inn fögnuð.
Við fundum það alltaf að þú
saknaðir langafa og varst einmana
án hans, en meiri áhyggjur hafðir
þú af því að hann væri einmana án
þín.
Í seinni tíð talaðir þú alltaf um
að fara að drífa þig til hans og nú
loks hefur þú hitt hann á ný og við
vonum að þú skilir til hans kveðju
frá okkur. Það er góð tilhugsun að
vita til þess að þið munið fylgjast
með okkur og leiðbeina í gegnum
lífið.
Þessa bæn fórstu með fyrir okk-
ur og kenndir okkur þegar við vor-
um lítil:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesú mæti.
Minningin um þig, elsku
langamma, mun lifa alla ævi og vit-
um við að þér líður vel. Takk fyrir
allt.
Þín barnabarnabörn
Margrét Hildur Ríkharðs-
dóttir, Jóhanna María
Ríkharðsdóttir, Kristín
Óladóttir, Árni Ásgeirsson,
Unnur Lára Ásgeirsdóttir.
Dagbjört var húsfreyja í Elliðaey
á Breiðafirði þegar ég kom í Stykk-
ishólm. Elliðaey var ein hin svip-
mesta eyja hér á firðinum og tign
hennar er enn sú sama. Ég kynnt-
ist Dagbjörtu betur þegar þau
hjónin fluttust í Hólminn og ef til
vill seinustu árin best. Hún var
svipmikil kona og dugleg að hverju
sem hún gekk. Mikil trúkona og
hafði góða söngrödd.
Kona mín og hún voru miklar
vinkonur, báðar í kristniboðsfélagi
kvenna hér í Stykkishólmi. Hún
kom því oft á heimili okkar og allt-
af var hún aufúsugestur. Það var
virkilega gaman að heyra hvað hún
var trúföst og hvað hún lagði til
málanna.
Dagbjört kunni alveg óhemju af
kvæðum og söngröddin hennar ent-
ist henni fram til hins síðasta. Hún
dvaldi á Dvalarheimilinu hér sein-
ustu árin og þar ómaði röddin
hennar, jafnvel eftir að minnið var
þrotið.
Hún trúði og treysti Drottni sín-
um, sagði frá því hvað hann hefði
verið sér mikill í lífinu og hversu
hann hefði aldrei brugðist sér þeg-
ar hún sendi sínar bænir til hans.
Mörg hefði sú stundin verið erfið
þegar hún vissi af manni sínum úti
á sjó í vondu veðri. Þessu sagði hún
mér oft frá. Þá voru engin tök á að
koma skilaboðum eða grennslast
eftir hvernig gekk á sjónum. Ým-
islegt lærði ég af henni og sér-
staklega þeirri gleði sem alltaf var í
kringum hana.
Vegna þess alls sem hún veitti
mér er ég þakklátur og kveð hana
með minni bestu kveðju og veit að
nú hefir hún uppskorið trúrra
þjóna laun. Góður guð blessi hana
og leiði á nýjum brautum eins og
hann var henni meðan hún var hér
meðal okkar. Og enn vil ég taka
fram þakklæti mitt fyrir farsæla og
góða samfylgd.
Árni Helgason.
✝ Guðrún Gríms-dóttir fæddist á
Húsavík hinn 12.
september 1931. Hún
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi þriðju-
daginn 14. maí. For-
eldrar hennar voru
Grímur Sigurjónsson
járnsmiður, f. 21.
apríl 1882, d. 2. sept-
ember 1955, og Jak-
obína Kristjánsdóttir
húsmóðir, f. 13. októ-
ber 1895, d. 1. janúar
1978. Systur Guðrún-
ar voru Aðalheiður
(hálfsystir samfeðra), f. 12. febr-
úar 1906, d. 26. júní 1970; Hólm-
fríður, f. 24. júlí 1920; Petrína, f.
14. janúar 1924; Júlíana, f. 8. júlí
1927, d. 4. maí 1960; Snæfríður, f.
9. september 1929, d. 1. júní 1971;
Svala, f. 17. október 1938, og
Huld, f. 10. janúar 1941.
Árið 1958 giftist Guðrún Krist-
jáni Þorlákssyni, f. 19. maí 1931 á
Veiðileysu í Árneshreppi. Bjuggu
þau allan sinn búskap í Hafnar-
firði, lengst af á
Glitvangi 27. Sonur
þeirra er Gunnar
Kristjánsson, f. 22.
ágúst 1965. Sam-
býliskona hans er
Erla Bragadóttir.
Einnig ólu þau upp
bróðurson Kristjáns
frá tveggja ára
aldri, Ólaf Bjarna-
son, f. 9. júlí 1969.
Sambýliskona hans
er Jóhanna Norlund.
Guðrún stundaði
nám við Húsmæðra-
skólann á Laugum
veturinn 1953-1954. Var hún
ráðskona til margra ára í verbúð-
um í Sandgerði, Keflavík og víðar
um land. Síðast starfaði hún í
mötuneyti Landsbankans í Hafn-
arfirði.
Guðrún var til margra ára virk-
ur þátttakandi í starfi Slysavarna-
deildar kvenna í Hafnarfirði.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Víðistaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Það er með sorg og hryggð í
hjarta sem ég sest niður og rita fá-
einar línur um elskulega frænku
mína og besta vin, hana Gunnu,
sem lést eftir erfið veikindi hinn
14. maí síðastliðinn. Hún Gunna
frænka, sem var móðursystir mín,
fékk í vöggugjöf gott skap og ég
minnist hennar ætíð brosandi og
kátrar. Hún var alltaf jákvæð og
tilbúin að rétta öðrum hjálparhönd
og fær hún þúsund þakkir fyrir
allt sem hún gerði fyrir mig og
mína. Allar samverustundirnar
með Gunnu og Stjána, eiginmanni
hennar, geymi ég í hjarta mínu.
Stjáni minn, þinn missir er mik-
ill, þú stóðst eins og klettur við
hlið hennar þar til yfir lauk. Megi
góður Guð styrkja þig, elsku
Stjáni, og fjölskylduna alla.
Ég og fjölskylda mín vottum
Stjána, Gunnari, Ólafi, systrunum
fjórum og fjölskyldum þeirra okk-
ar dýpstu samúð.
Hvíl í friði, elsku frænka.
Þín
Jakobína.
Veturinn 1953–54 settust ungar
stúlkur á skólabekk í húsmæðra-
skólanum á Laugum í Reykjadal.
Þetta voru kátar ungar stúlkur
hvaðanæva af landinu sem haldið
hafa hópinn frá fyrstu kynnum.
Smátt og smátt hafa verið höggvin
skörð í þennan hóp og er Gunna sú
sjöunda sem er kvödd.
Ekki höfðum við verið lengi í
skólanum er mannkostir Gunnu
komu í ljós. Það lék allt í höndum
hennar, hvort heldur var matar-
gerð eða handavinna. Var hún
bæði vandvirk og dugleg til allra
verka. Sést það best á fallegu
heimili hennar og Kristjáns hversu
öllu er þar haganlega og vel fyrir
komið.
Þegar við lítum um öxl og hugs-
um um samveruna í skólanum
kemur margt fram í hugann. Öll
okkar uppátæki, glens og kannski
smá hrekkir sem engan skaðaði.
Alltaf var Gunna með og fann upp
á ýmsu okkur til skemmtunar.
Gunna var stórbrotin persóna,
hafði sínar skoðanir, lét þær
óspart í ljós og stóð fast á sínu.
Sparaði ekki stóryrðin ef svo vildi
til, en hún var tryggur og góður
félagi, mátti ekkert aumt sjá og
gestrisin með afbrigðum og skar
aldrei við nögl þegar hún gerði
öðrum gott til. Skólasysturnar sem
verið hafa með Gunnu í sauma-
klúbb til margra ára hafa ekki far-
ið á mis við rausnarskap hennar,
hlaðin borð í hverjum sauma-
klúbbi, allt upp í 17 sortir eins og
ein sagði.
Síðastliðið sumar komum við
skólasystur saman á Bifröst. Bauð
þá Gunna öllum í kaffi í sumarbú-
staðinn sinn þar sem okkar biðu
góðar veitingar. Á þessum tíma
gekk Gunna ekki heil til skógar,
gekk við göngugrind eftir erfið
veikindi sem hún tókst á við með
dugnaði sínum. Þetta lýsir henni
vel, gera öðrum gott sama hvernig
hennar heilsa var. Við munum
lengi minnast þessa dags þegar við
komum saman og rifjuðum upp
liðnar stundir og við þökkum fyrir
allar góðu samverustundirnar sem
við áttum.
Elsku Kristján og fjölskylda,
megi góður Guð styrkja ykkur í
ykkar sorg.
Hvíl þú í friði.
Skólasystur frá Laugum.
Nú kveðjum við eina af okkar
ötulu félagskonum, Guðrúnu
Grímsdóttur, sem látin er eftir erf-
ið veikindi. Guðrún var afskaplega
dugleg og bar ávallt hag deild-
arinnar mjög fyrir brjósti. Hún
var góð fundakona og var í mörg
ár formaður kaffinefndar 11. maí
og stjórnaði kaffisölunni af mikilli
röggsemi. Í þá daga voru gullald-
arár deildarinnar, margir og stórir
vinnustaðir í Hafnarfirði gáfu
starfsfólki sínu frí til að koma í
kaffi. Það þurfti hröð handtök og
mikla útsjónarsemi til að leysa öll
verkefnin vel af hendi, en þeim
eiginleikum var Guðrún ríkulega
búin, harðdugleg og vön að vinna
frá blautu barnsbeini. Henni eru
færðar bestu þakkir fyrir sam-
veruna frá þeim konum sem unnu
með henni og fengu að njóta sam-
vista með henni í skemmtilegu
starfi.
Fjölskyldu hennar vottum við
okkar dýpstu samúð. Veri góð
kona guði falin.
Fyrir hönd Slysavarnadeildinn-
ar Hraunprýði,
Ragna Björnsdóttir, formaður.
GUÐRÚN
GRÍMSDÓTTIR
✝ Jón ÞórarinnBenediktsson
fæddist í Keflavík
12. júlí árið 1927.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
austurlands föstu-
daginn 17. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Björg Ein-
arsdóttir og Bene-
dikt Jónsson. Systir
Jóns er Kristín Ingi-
björg. Eftirlifandi
eiginkona Jóns er
Halldóra Gísladótt-
ir. Þau eiga ekki börn saman en
Jón gekk syni Halldóru, Ingi-
bergi Hraundal, í föðurstað.
Kona Ingibergs er
Svanhvít Pálsdóttir
og eiga þau fjögur
börn. Barnabörnin
eru fimm.
Jón og Halldóra
bjuggu í Reykjavík
þar til árið 1970, en
þá flytja þau til
Hafnar. Jón lærði
og starfaði sem
skósmiður, bæði í
Reykjavík og á
Höfn. Einnig vann
hann mikið við
smíðar auk þess að
mála í frístundum.
Útför Jóns Þórarins verður
gerð frá Hafnarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku afi, takk fyrir allar góðu
stundirnar sem við höfum átt með
þér í gegnum árin. Baráttan við
veikindin var búin að vera löng og
ströng en ávallt sýndir þú sig-
urvilja hvern einasta dag og varst
alltaf jákvæður og bjarsýnn. Lifðir
í voninni um að þú myndir sigrast
á veikindunum með hjálp góðra
manna sem þú talaðir oft um. Sér-
staklega minntist þú á Sigurð
Björnsson lækni og starfsfólk sem
gaf þér mikinn styrk og baráttu-
vilja. Flugferðirnar milli Horna-
fjarðar og Reykjavíkur eru búnar
að vera margar síðustu tvö ár, á
fimmta tug, og aldrei datt nein
ferð úr. Oft talaðir þú um að veð-
urguðirnir væru þér hliðhollir.
Samverustundirnar með þér og
ömmu gáfu okkur öllum mikið,
sögurnar þínar frá því þú varst
strákur í Keflavík og hláturinn var
smitandi og gaf mikla gleði. Þú og
amma voru alltaf til staðar þegar
eitthvað var um að vera í skól-
anum hjá okkur, grímuböll og aðr-
ar uppákomur, en þá voru þið allt-
af tilbúin að búa til og gefa
hugmyndir um búninga og föndur
ýmiss konar.
Það var alltaf mikið líf og fjör á
Höfðanum, margt fólk sem kom
með skóna, jakkana og annað sem
þurfti að láta laga, enda gátuð þið
hjálpað öllum sem þurftu á aðstoð
að halda. Þegar þú hættir að vinna
fyrir 5 árum voru penslar og trön-
ur teknar fram og mörg falleg
málverk sköpuð.
Það er okkur ómetanlegt að eiga
verk eftir meistara okkar, Jón Þ.
Ben.
Þú varst góður afi og langafi
með mikla þolinmæði og alltaf með
svör á reiðum höndum. Þú og
amma eru okkar fyrirmyndir um
það hvað það er mikilvægt að geta
verið bæði hjón og vinir og staðið
alltaf saman.
Það er sárt að kveðja þig, elsku
afi, og missir ömmu er mikill en
við skulum hugsa vel um hana fyr-
ir þig. Þú ert núna vel geymdur
hjá Guði og ert hetjan okkar allra.
Minningin um þig er vel geymd í
hjarta okkar.
Guð geymi þig, elsku afi okkar.
Sigurpáll, Halldóra, Jón
Ingi og Ásgerður Hildur.
Við söknum þín mikið og send-
um þér versið sem við förum með
á hverju kvöldi:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þín langafabörn,
Sif, Svanhvít, Birna Ósk,
Ingiberg Ólafur og
Særún.
JÓN ÞÓRARINN
BENEDIKTSSON