Morgunblaðið - 02.06.2002, Side 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 2. JÚNÍ 2002 41
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Rúnar Geirmundsson
útfararstjóri
Önnumst allt er lýtur að útför.
Hvítar kistur - furukistur
- eikarkistur.
Áratuga reynsla.
Símar 567 9110 & 893 8638
utfarir.is
áður en hann lést, þar sem við gátum
spjallað aðeins við hann um daginn
og veginn og fylgst með þegar hann
gerði fótaæfingarnar sínar, sem við
höfðum svo oft áður séð hann gera.
Elsku amma hefur nú misst lífs-
förunaut sinn og dansfélaga. Við
biðjum góðan guð að blessa hana og
veita henni styrk á þessum erfiða
tímum.
Guð blessi minningu Guðmundar
Þorgrímssonar.
Guðmundur Jóhann,
Þórunn Hanna, Halldís Hrund
og Andrea Eir.
Elsku afi, nú ertu kominn þangað
sem þér líður vel, þar sem ríkir ró og
friður. Þú varst kominn á níræðis-
aldurinn en þú lést aldurinn aldrei
aftra þér. Þú varst ætíð duglegur að
hreyfa þig, fórst reglulega í sund þar
sem þú syntir þínar ferðir og gerðir
gömlu góðu Mullersæfingarnar.
Ekki má gleyma gönguferðum ykk-
ar ömmu og var þá Óslandshring-
urinn oft tekinn. Dansinn var líka líf
ykkar og yndi og höfum við ekki
sjaldan tekið sporin með þér.
Oddný minnist yndislegs tíma
þegar þið amma heimsóttuð hana til
Austurríkis ásamt mömmu og
pabba. Þið ferðuðust um hæstu tinda
og dýpstu neðanjarðarvötn og
rennduð ykkur á milli hæða í salt-
námunni, þú áttræður og lést ekkert
stoppa þig. Þetta var yndislegur tími
og mun hann lengi lifa í huga henn-
ar.
Í huga okkar minnumst við fallega
og bjarta brossins þíns sem tók á
móti okkur þegar við hittum á þig.
Elsku amma, það er sárt að missa
lífsförunaut sinn og biðjum við því
guð að styrkja þig.
Oddný og Friðdóra.
Um og fyrir miðja síðustu öld var
líflegt í gamla timburhjallinum á Sel-
nesi. Þar var tvíbýli og heimilisfólkið
alls 20-25 manns. Þar af voru börnin
17, þegar flest var, auk sumarbarna.
Elstur í þessum barnahópi var Guð-
mundur, eða Mummi Þorgríms, eins
og hann var gjarnan nefndur. Ég get
ekki sagt að við Mummi höfum verið
leikbræður. Til þess var aldursmun-
urinn of mikill. Aftur á móti voru svo
mikil tengsl og samgangur milli fjöl-
skyldnanna tveggja á Selnesi að líkja
mátti við eina stórfjölskyldu. T.d.
var lengstum innangengt úr öðrum
húsendanum í hinn og þær dyr aldr-
ei læstar. Húsið þannig byggt, að
bætt var við báða enda eftir því sem
heimilisfólkinu fjölgaði. Ferðast var
innan dyra þannig að gengið var úr
einu herbergi í það næsta, þar til
komið var á áfangastað. Ónæðissamt
hlýtur að hafa verið þarna þegar
hópur af krökkum fann upp á því að
efna til kapphlaups gegnum húsið
með viðkomu í sem flestum vistar-
verum, þar af tveimur eldhúsum og
fjórum til sex svefnherbergjum.
Það er allra mál að einstaklega
gott samkomulag hafi verið innan
„stórfjölskyldunnar“ á Selnesi.
Kannski einmitt vegna þess hvernig
allt var í pottinn búið þarna. Sum-
part var þetta þjóðfélag, út af fyrir
sig, með heimatilbúna umgengnis-
hætti. Í þessum jarðvegi ólst
Mummi upp og mótaðist. Mér er
reyndar nær að halda að öll börnin
hafi dregið dám af hvers annars
hegðan. Ekki er ólíklegt að þau elstu
hafi átt talsverðan hlut í persónu-
mótun þeirra yngri.
Það er margt handtakið, sem hver
og einn verður að geta leyst af hendi
þar sem sjálfsþurftarbúskapur er
stundaður. Segja má að heima í föð-
urgarði hafi Guðmundur verið bæði í
„verkmenntaskóla“ og „sjómanna-
skóla“, svo eitthvað sé nefnt. Um tví-
tugsaldur réðst hann í það stórræði
að sækja sér aukna menntun á
Laugarvatnsskóla. Á haustdegi í að-
draganda heimsstyrjaldar fór hann
hús úr húsi á krummavíkinni Breið-
dalsvík og kvaddi alla með handa-
bandi. Líklega hefur hann grunað,
að héðan í frá yrði hann lítið meira
en gestkomandi heima á Selnesi,
sem og rættist. Lífshlaup Guðmund-
ar eftir að hann hleypti heimdrag-
anum var fjölbreytilegt: daglauna-
vinna, landbúnaðarstörf, sjósókn,
vegavinna o.m.fl.
Guðmundur var enginn æringi.
Líklega var hann hæglátastur allra
systkinanna, dags daglega. En þeg-
ar dansmúsík hljómaði héldu honum
engin bönd. Þegar hér á Höfn var
stofnaður dansklúbburinn Taktur,
voru þau Jóhanna og hann stofn-
félagar og síðar kjörin fyrstu heið-
ursfélagar klúbbsins. Og segir það
meira en mörg orð.
Síðasta aldarfjórðunginn vorum
við hjónin svo næstu nágrannar
þeirra Hönnu og Mumma á Vega-
mótum. Fyrir utan tíðar heimsóknir
þvert yfir Hafnarbrautina, gat ég
fylgst með vinnubrögðum húsbónd-
ans á Vegamótum þegar hann var að
sinna lóðinni eða snurfunsa bílinn.
Þar endurspeglaðist snyrtimennsk-
an og vandvirknin, sem hann hlaut í
vöggugjöf.
Ég votta hans kæru eiginkonu,
Jóhönnu Þorsteinsdóttur, afkom-
endum öllum, öðru skyldfólki og vin-
um þeirra hjóna samúð mína.
Heimir Þór Gíslason.
Góður drengur er fallinn frá,
langt um aldur fram. Hugurinn
reikar þessa dagana mörg ár aftur í
tímann. Minningarnar hrannast upp
frá samverustundum okkar. Við ól-
umst upp í mikilli nánd við Reyni og
hans fjölskyldu enda er stutt á milli
REYNIR
ÞÓRÐARSON
✝ Reynir Þórðar-son fæddist 3.
mars 1961. Hann lést
27. maí síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Þórður Sigvaldason,
f. 19. maí 1929, og
Sigrún Júlíusdóttir,
f. 25. feb. 1932. Þau
búa á Hákonarstöð-
um á Jökuldal.
Systkini Reynis eru
Sigvaldi Júlíus, f. 1.
janúar 1956, Gréta
Dröfn, f. 19. maí
1958, Hákon Jökull,
f. 1. nóv. 1959, og
Trausti, f. 25. mars 1963.
Reynir kvæntist 22. ágúst 1993
Heiði Kr. Sigurgeirsdóttur. Þau
skildu. Dætur þeirra eru Perla
Sólveig, f. 24. júlí 1995, og Tinna
Mirjam, f. 5. ágúst 1997.
Útför Reynis verður gerð frá
Egilsstaðakirkju á morgun,
mánudaginn 3. júní, og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Grundar og Hákonar-
staða. Það hefur alla
tíð verið mikil og góð
vinátta og samvinna
milli fólksins á þessum
bæjum. Alla tíð þegar
við vorum börn og
unglingar áttum við
margar góðar sam-
verustundir með
Reyni. Eftir að fullorð-
insárin komu tvístrað-
ist fólk eins og gengur
og minna hefur verið
um samveru undanfar-
in ár en áður var.
Við fylgdumst oft að
í leik og starfi. Það rifjast upp
stundir þegar við vorum í göngum
og réttum, heimsóknirnar milli bæj-
anna, jólaboðin og síðar böllin og
skemmtanir sem við sóttum oft
saman. Einnig árin sem við áttum
samleið á Hornafirði, ferðirnar á
Hornafjörð á vertíð eru oft eftir-
minnilegar en þá fór oft hópur af
ungu fólki af Jökuldal samferða á
vertíð, það eru ógleymanleg ár.
Reynir var hress og skemmtileg-
ur maður en umfram allt mjög dug-
legur verkmaður. Hann stóð sig
með sóma í vinnu, hvar sem hann
var, og var eftirsóttur starfskraftur.
Við erum þakklát fyrir allar
stundirnar sem við áttum með
Reyni í gegnum árin og það er sökn-
uður í hjarta okkar.
Perla, Tinna, Þórður, Silla, Sig-
valdi, Gréta, Hákon, Trausti og fjöl-
skyldur, ykkar missir er mikill. Við
og foreldrar okkar, Mansi og Kolla,
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur og megi guð
styrkja ykkur.
Systkinin frá Grund.
Góður vinur er horfinn á braut.
Reyni hef ég þekkt frá barnæsku
þar sem við ólumst upp á bæjum
sem stutt var á milli. Alla tíð hef ég
átt mikil samskipti við Reyni og
hafa þau ávallt verið einstaklega
góð. Hann var sannur vinur.
Samgangur milli bæjanna var
mikill og hittumst við oft fyrst við
leik en síðar við störf. Leiðir okkar
lágu saman við störf bæði til sjós og
lands. Sérstaklega er eftirminnileg-
ur tíminn sem við vorum saman á
Sigurði Lárussyni. Það var gott að
vinna með Reyni. Hann var útsjón-
arsamur, harðduglegur og hlífði sér
hvergi.
Reynir fór mörg ár til Hafnar í
Hornafirði til að sækja vinnu áður
en hann festi þar rætur og flutti
þangað. Ég var einnig samferða
honum á Höfn og bjó þar í tæpan
áratug. Á þeim tíma styrktist vin-
átta okkar mikið, við nágrannar úr
æsku urðum aftur nágrannar á öðr-
um stað. Oft kom ég til Reynis, en
heimili hans var nokkurs konar fé-
lagsmiðstöð Jökuldælinga á Horna-
firði.
Reynir kvæntist Heiði og eru
dætur þeirra, Perla Sólveig og
Tinna Mirjam, jafngamlar stelpun-
um mínum. Á þessum árum var
mikill samgangur milli heimilanna
og margs að minnast. Oft komu
Reynir og Perla til mín á Kirkju-
brautina. Þá ræddum við sveitung-
arnir málin meðan þær vinkonurnar
Perla og Ísold léku sér saman. Það
er sárt að hugsa til þess að Reynir
geti ekki fylgst með þeim vaxa úr
grasi.
Að fá ekki fleiri samverustundir
með góðum vini er sár tilhugsun.
Ég er þakklátur fyrir allar þær
stundir sem við Reynir áttum sam-
an og kveð hann með söknuði.
Perla Sólveig, Tinna Mirjam og
Heiður, við Ísold og Hólmfríður
sendum ykkur innilegar samúðar-
kveðjur okkar. Fjölskyldunni á Há-
konarstöðum sendum við einnig
samúðarkveðjur og biðjum guð að
styrkja ykkur á erfiðum tímum.
Jakob Karlsson.
✝ Svandís Guð-mundsdóttir
fæddist í Bolungar-
vík 15. júlí 1920.
Hún lést 27. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
Svandísar voru
Guðmundur S. Ás-
geirsson, sjómaður í
Bolungarvík, f. 21.
sept. 1894, d. 29.
ágúst 1972, og Hall-
gerður S. Hall-
grímsdóttir, verka-
kona í Bolungarvík
og Ísafirði, f. 18.
nóv. 1898, d. 24.
mars 1983. Svandís ólst upp í
Bolungarvík hjá fósturforeldrum
sínum Bergi Kristjánssyni og
Ingibjörgu Tyrfingsdóttur. Svan-
dís átti sjö hálfbræður, sam-
mar f. 1978, sambýlismaður
hennar er Ingibergur Oddsson, f.
1973, sonur þeirra er Jökull Ingi,
f. 2000; Benedikt Þórður, f. 7.
feb. 1982; og Júlíus Ágúst, f. 1.
feb. 1984. 2) Bergur, f. 1952.
Maki Ragnhildur Þórarinsdóttir,
f. 1953. Börn þeirra eru Kristín
Halla, f. 1980, unnusti hennar er
Guttormur Hrafn Stefánsson, f.
1979; Þórður, f. 1982; og Signý, f.
1985. 3) Helgi, f. 1953. Maki
Kristín Helgadóttir, f. 1961.
Dóttir þeirra er Helga María, f.
1998. Börn Kristínar eru Magnús
Jónsson, Margrét Helga Stefáns-
dóttir og Andri Már Stefánsson.
4) Sigurbjörn, f. 1964.
Svandís ólst upp hjá fósturfor-
eldrum sínum í Bolungarvík.
Hún flutti árið 1944 til Reykja-
víkur, þar sem hún bjó síðan.
Starfsvettvangur hennar var
húsmóðurstarfið.
Útför Svandísar verður gerð
frá Fossvogskirkju á morgun,
mánudaginn 3. júní, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
mæðra voru Sigurð-
ur, Valdimar og
Elías, þeir eru allir
látnir, samfeðra eru
Sævar, Geir, Gunnar
og Rögnvaldur, en
hann er látinn.
Svandís giftist 6.
sept. 1952 Benedikti
Þ. Jakobssyni, f.
1920, d. 2000. For-
eldrar hans voru Jak-
ob Þórðarson, bóndi
á Horni og víðar í
Miðfirði, f. 1860, d.
1924, og Helga Guð-
mundsdóttir, f. 1877,
d. 1958. Svandís og Benedikt
eiga fjóra syni: 1) Jakob, f. 1951,
d. 1996. Maki Gunnhildur J. Hall-
dórsdóttir, f. 1955. Þau skildu.
Börn þeirra eru: Jóhanna Dag-
Það er komið að kveðjustund, hún
Svandís tengdamóðir okkar er öll.
Yndislegt vorveðrið heillaði hana.
Hún fór út að ganga sér til ánægju
og á þeirri göngu kvaddi hún þennan
heim. Svandís vildi alltaf vera sjálf-
stæð og ekki upp á aðra komin. Og
henni auðnaðist að halda reisn sinni
til æviloka.
Já, Svandís var sjálfstæð kona og
það sem vakti sérstaka athygli var
hversu ákveðið hún tók málstað
þeirra sem minna máttu sín. Sú lífs-
sýn var byggð á hennar eigin
bernsku.
Svandís og Benedikt eignuðust
fjóra syni og erum við tengdadætur
þeirra svo lánsamar að hafa hreppt
þá Berg og Helga sem eiginmenn.
Elsti sonurinn Jakob lést fyrir
nokkrum árum og sá yngsti, Sigur-
björn, býr á sambýli fyrir fatlaða í
Stigahlíð. Samband Svandísar og
Benedikts við Bjössa og sambýlis-
fólk hans var einstakt og víst er að
þar er þeirra sárt saknað. Meðan
Bjössi bjó á Kópavogshælinu voru
þau hjónin mjög virk í foreldrastarfi
þess og studdu það heilshugar með-
an kraftar þeirra leyfðu.
Heimili Svandísar og Benedikts
einkenndist af mikilli gestrisni, þar
sem Svandís var við stjórnvölinn og
veitti af rausn. Barnabörnunum lá
alla tíð mikið á, að komast í kjötboll-
urnar hennar ömmu. Inn á það mat-
reiðslusvið treystum við okkur ekki,
því það var öruggt að engar kjötboll-
ur jöfnuðust á við hennar.
Síðustu árin voru Svandísi nokkuð
erfið, því heilsan gaf sig. Eftir lát
Benedikts haustið 2000 hélt Svandís
heimili með Jóhönnu sonardóttur
sinni og Inga sambýlismanni hennar.
Það gerði henni mögulegt að búa
áfram heima.
Við kveðjum Svandísi með þakk-
læti í huga og geymum með okkur
góðar minningar um mæta konu.
Ragnhildur Þórarinsdóttir
og Kristín Helgadóttir.
Líklegast hefur afa þótt tómlegt á
himninum því hann hefur náð í þig
og kveðjum við þig elsku amma í
hinsta sinn. Við áttum margar góðar
stundir saman og munu þær lifa
áfram í minningunni. Þú varst
hjartahlý kona og vildir alltaf hjálpa
þeim sem sem minna máttu sín og
líklegast réð þar þín eigin reynsla.
Þú vildir ávallt bjóða okkur eitt-
hvað þegar við komum til þín. Ef við
afþökkuðum spurðir þú: „Er fólk
hætt að borða nú á dögum eða eru
allir í megrun?“ Stundum var erfitt
að finna svarið við þessari spurningu
svo að maður lét undan. Kjötbollur,
pönnukökur og draumatertur koma
fljótt upp í hugann þegar maður
hugsar um ömmu. Við töluðum oft
um að úlfahjörðin væri komin í mat
þegar við settumst við matarborðið
hjá þér, og eflaust var það rétt því
sjaldnast var einn biti af kjötbollun-
um eftir, svo góðar voru þær.
Þó að síðustu ár hafi stundum ver-
ið þér erfið hélstu ótrauð áfram og
heima vildir þú vera. Þegar sólin
hækkaði á lofti og túlipanarnir
sprungu út ákvaðstu að skilja við
þennan heim. Nú eruð þið afi og Jak-
ob saman á ný og ég veit að þér líður
vel þar sem þú ert núna. Takk fyrir
allt.
Kristín Halla.
SVANDÍS
GUÐMUNDSDÓTTIR
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.