Morgunblaðið - 27.04.2003, Síða 20

Skotheldur slagsmála-
munkur sparkar frá sér
Hasarmyndin
Bulletproof
Monk frum-
sýnd hérlendis
um helgina.

HIn unga norska leikkona
Maria Bonnevie, sem segja
má að Hrafn Gunnlaugsson
hafi uppgötvað á sínum tíma
þegar hann réð hana í annað
aðalhlutverkanna í Hvíta vík-
ingnum, er nú ein sú eftir-
sóttasta á Norðurlöndum. Um
þessar mundir er hún að leika
í bíómyndum fyrir tvo af
þekktustu leikstjórum Svía.
Önnur er Tre solar eða Þrjár
sólir eftir Richard Hobert,
sem í fyrra hreppti mikla við-
urkenningu fyrir Alla älskar Alice/Allir elska
Alice. Leikstjórinn lýsir Þremur sólum sem
„vegamynd frá miðöldum“ um ferð konu til
móts við eiginmann sinn sem er á leið heim úr
krossferð. Í helstu hlutverkum eru Lena Endre,
Mikael Persbrandt, Kjell Bergqvist, Per Lass-
gård, auk Bonnevie. Hin myndin er spennumynd
eftir Kjell Sundvall sem átti mesta sænska að-
sóknarsmellinn í fyrra, Grabben í graven bred-
vid/Gaurinn í gröfinni í næsta garði með á 9.
hundrað þúsunda selda miða. Myndin heitir Hot-
et eða Ógnunin og fjallar um tölvunarfræðing í
njósnakreppu. Sá er leikinn af Shanti Roney.
Bonnevie í önnum
Maria Bonnevie.
Tvær sænskar.

EINN snjallasti „óháði“
leikstjóri og handritshöfundur
Bandaríkjanna er John Sayl-
es sem hvað eftir annað
skákar Hollywoodframleiðsl-
unni með mannlegum og fal-
lega sömdum myndum. Hann
er um þessar mundir að
ganga frá nýjasta verki sínu
sem heitir Casa de los Bab-
ys og fjallar um sex banda-
rískar konur sem leggja í
langferð til Suður-Ameríku til
að ættleiða þar börn en eru
svo tilneyddar lögum sam-
kvæmt að setjast þar að.
Þessar konur leika Daryl
Hannah, Marcia Gay Hard-
en, Mary Steenburgen, Lili
Taylor, Maggie Gyllenhaal og Susan Lynch.
Eins og í mynd Sayles frá 1997 Men With
Guns, sem hér var sýnd á Kvikmyndahátíð í
Reykjavík, er Casa de los Babys leikin til skiptis
á ensku og spænsku, en mest þó á ensku. Gert
er ráð fyrir að myndin verði kynnt á Canneshá-
tíðinni í næsta mánuði en frumsýnd síðsumars,
annað hvort á Feneyjahátíðinni eða í Toronto.
Sayles siglir enn í suðurátt
Marcia Gay
Harden: Barátta
um börnin.

TÖKUR eru hafnar á Spáni
á nýrri evrópskri stórmynd,
spænsk-fransk-breskri sam-
framleiðslu, The Bridge of
San Luis Rey, sem byggð er
á samnefndri skáldsögu
Thorntons Wilder. Sagan
kom út 1927 og hreppti
Pulitzerverðlaunin, en þar
segir frá rannsókn á dul-
arfullum dauðdaga fimm
manns þegar brú ein í Perú
á 18. öld fellur saman af
ókunnum ástæðum. Sagan
var áður kvikmynduð 1929 og 1944 en núna
leikstýrir henni Mary McHuckian frá Írlandi.
Hún hefur mikinn stjörnufans í leikhópnum –
Robert De Niro, Harvey Keitel, Kathy Bates, F
Murray Abraham, Gabriel Byrne, Geraldine
Chaplin og marga fleiri.
Stjörnufans á Brúnni
Robert De Niro:
Horft af brúnni.

HOLLENSKI leikstjórinn Paul
Verhoeven sem hvarf frá djörf-
um og umdeildum myndum í
heimalandi á sínu á borð við
Fjórða manninn til djarfra og
umdeildra mynda í Hollywood á
borð við Basic Instinct er að
semja um leikstjórn nýrrar
spennumyndar þar vestra. Hún
heitir Solace og fjallar um rann-
sóknarlögreglumann með dul-
ræna hæfileika á slóð morð-
ingja sem ekki skilur eftir sig neina slóð og veitir þá
væntalega ekki af dulrænum hæfileikum. Áður
höfðu Nick Cassavetes (John Q) og breski mynd-
bandaleikstjórinn Miguel Sapochnik komið til
greina fyrir verkefnið.
Dulræn spenna hjá Verhoeven
Paul Verhoeven:
Duló…
FRÓÐLEGT var það viðhorfágætshöfundar kvik-myndasamtala, handrits-
smiðsins Roberts Towne, sem kom
fram í grein hér í blaðinu á skír-
dag, að þögnin væri eitt mik-
ilvægasta atriði góðs handrits.
Þögul svipbrigði á andliti leikara
geta nefnilega sagt miklu meira
en þrælslega útpældar setningar,
sem útskýra eitthvað eða árétta
sem ætti að blasa við augum. En
eins og Towne bendir á er hand-
ritshöfundur í þeirri erfiðu stöðu
að þögnin á blaðsíðunni getur í
meðförum leikstjóra og leikara
orðið að myndrænu öskri uppi á
tjaldinu; því hneigist höfundurinn
til að skrifa frekar of mikinn sam-
talstexta en of lítinn, svo ekki fari
nú milli mála hvað eigi að komast
til skila hjá áhorfandanum.
Þöglu myndirnar svokölluðu
lifa auðvitað enn, einkum þó sem
söguleg heimild um liðna tíð í frá-
sagnartækni. Og ekki fer milli
mála að þöglar gamanmyndir end-
ast betur en þögul drömu, þöglir
rómansar eða þöglar spennu-
myndir, enda skyldari innsta eðli
látbragðsleiks. Chaplin sem dettur
þögull á rassinn er hlægilegur og
á að vera það; John Barrymore sem
játar konu ást sína þögull á
dramatískum hápunkti er nánast
hlægilegur án þess að eiga að vera
það. En auðvitað eru margar und-
antekningar frá slíkri almennri
reglu; blóðsugan í Nosferatu er
jafnvel enn ógnvænlegri en ella af
því hún kemur ekki upp orði.
Þrátt fyrir tilkomu hljóðrás-
arinnar með öllum sínum sam-
tölum, tónlist og effektum hafa
ævinlega verið til kvikmyndahöf-
undar, eins konar sérvitringar,
sem kusu að lifa áfram í ríki þagn-
arinnar, nýta veldi hennar í þágu
þess stóra sannleiks að maðurinn
er það sem hann gerir frekar en
það sem hann segir. Þannig sá
Frakkinn Jacques
Tati í hendi sér að
skopleg smæð
manneskjunnar í
þeim risavaxna,
tæknivædda nú-
tíma sem hún hefur
reist sér verður
ekki aðeins þeim
mun skoplegri ef
hún er orðlaus, held-
ur einnig átakanlegri.
Herra Hulot í mynd-
um Tatis rekur annaðs-
lagið upp ókennileg
bofs í samskiptum sín-
um við umhverfið en
segir aldrei heillega
setningu. Á þessari
tjáningu hvílir ekki síst sígildi
þessara mynda.
Hér á bíósíðum í dag er
rætt við ungan íslenskan
kvikmyndagerðarmann, Gunnar
Björn Guðmundsson, sem er
með tvær myndir í
smíðum. Önnur er
bíómynd í fullri
lengd, að sönnu
tilraunakennd í
formi, en gengur
mjög fyrir sam-
talsspuna. Hin
er stuttmynd,
handrits-
skrifuð en
ekki spunnin,
sem ekki hef-
ur að geyma
eitt einasta
samtal. Á tím-
um þegar hin
almáttuga tölvu-
tækni hefur getið
af sér yfirþyrm-
andi magn kvik-
mynda sem reiða
sig á brellur og
brögð af flóknasta
en um leið ein-
faldasta tagi til að
segja ekki neitt
og reyna að
breiða yfir skort
á alvöru sögu og
alvöru per-
sónum með fiff-
um, er gaman að
til skuli vera
fólk sem leitar í
öfuga átt, snýr
aftur til
grunnþátta
Að segja með
því að þegja
„Fólk sem er ómögulegt í mann-
legum samskiptum ætti bara að
halda kjafti,“ sagði talmeinafræð-
ingurinn eftir erfiðan dag. Kvik-
myndir byggjast eins og kunnugt er
á mannlegum samskiptum, en lengi
vel héldu þær kjafti; þær tjáðu sig
aðeins með mynd, látbragði, útliti
og andlitum leikara. En eftir að
Jazzsöngvarinn var frumsýndur árið
1927 hafa þær tæpast samkjaftað.
Þær tóku á hljóðrás.
Skari skrípó:
Látbragðs-
kvikmynd á 21.
öldinni.
Chaplin:
Látbragðs-
kvikmynd á
20. öldinni.
SJÓNARHORN
Árni Þórarinsson
KONUNGLEGT bros nefnist
ný íslensk bíómynd eftir Gunnar
Björn Guðmundsson sem nú er á
lokastigi í tökum. „Stór hluti
myndarinnar liggur þegar fyrir
fullklipptur en við eigum eftir
nokkrar tökur í hliðarsögunum,“
segir Gunnar Björn, sem stefnir
að frumsýningu með haustinu.
Konunglegt bros er óvenjuleg
hvað varðar form og vinnsluað-
ferðir að því leyti að hún er
„mockumentary“ eða platheim-
ildarmynd, handritið saman-
stendur af fjórum blaðsíðum
með lýsingum á lykilpersónum
án allra samtala og atriðin síðan
frjálslega spunnin í samvinnu
leikara og leikstjóra jafnóðum
og þau eru tekin. „Og eftir
hverja tökutörn höfum við klippt
atriðin saman þannig að við
sjáum hvað vantar og þannig
hefur sagan þróast smátt og
smátt. Miðpunktur hennar er
aðalpersónan, Frikki Frikk fjöl-
tæknilistamaður, sem Friðrik
Friðriksson leikur. Fjöltækni-
list hans felst í því að fá konur til
að verða ástfangnar af sér, segja
þeim upp þegar því markmiði er
náð og taka ljósmyndir af við-
brögðum þeirra. Þessar myndir
eru sem sagt fjöltæknilistaverk
Frikka Frikk; því ástfangnari
sem konurnar verða þeim mun
Konunglegt bros, ný íslensk platheimildarmynd, frumsýnd með haustinu
Fjöltæknilistamaður
á hálli listabraut
Listaverk 4: Rómantísk kvöld-
stund 2001.
Listaverk 3: Sunnudagsbíltúr
haustið 2002.
Listaverk 2: Kósíkvöld á
Freyjugötunni 2002.
Listaverk 1: Eftirminnileg versl-
unarferð 2003.
Fjöltæknilistamaðurinn: Friðrik Friðriksson í hlutverki nafna síns.