Morgunblaðið - 25.05.2003, Blaðsíða 17

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 25. MAÍ 2003 B 17
bíó
Ársfundur Sameinaða lífeyrissjóðsins verður haldinn þriðjudaginn
27. maí 2003, kl. 16.00, að Hvammi Grand Hótel Reykjavík, Sigtúni 38.
1. Venjuleg ársfundarstörf samkvæmt samþykktum sjóðsins.
2. Tillögur til breytinga á samþykktum sjóðsins.
3. Önnur mál löglega upp borin.
Auk kjörinna fulltrúa eiga allir sjóðfélagar sjóðsins og rétthafar rétt til setu
á fundinum.
Þeim sjóðfélögum sem hafa áhuga á að kynna sér tillögur til breytinga á samþykktum
eða ársreikning sjóðsins fyrir fundinn er bent á að hægt er að nálgast þær á eftirfarandi
hátt:
• Á skrifstofu sjóðsins í Borgartúni 30, Reykjavík
• Fá þær sendar með því að hafa samband í síma 510 5000
• Fletta þeim upp á vefsíðu sjóðsins, www.lifeyrir.is
Reykjavík, 2. maí 2003.
Stjórn Sameinaða lífeyrissjóðsins
N
O
N
N
I
O
G
M
A
N
N
I
I
Y
D
D
A
•
9
3
9
2
/
S
ÍA
.I
S
DAGSKRÁ
Borgartún 30 • 105 Reykjavík • sími 510 5000 • fax 510 5010 • mottaka@lifeyrir.is • lifeyrir.is
ÁRSFUNDUR 2003 – 27. maí á Grand Hótel Reykjavík
Súrefnisvörur
Karin Herzog
...fegurð og ferskleiki...
Kynningar:
Mánudaginn 26. maí Hagkaup Smáralind.
Þriðjudaginn 27. maí Hagkaup Smáralind.
Miðvikudaginn 28. maí Hagkaup Smáralind.
Föstudaginn 30. maí Lyfja Smáralind.
Laugardaginn 31. maí Lyfja Smáralind. w
w
w
.k
a
ri
n
h
e
rz
o
g
.c
h

Endurbyggja húðina

Vinna gegn öldrunareinkennum

Vinna á bólum og bólgum

Stinna og þétta húðina

Vinna á appelsínuhúð og sliti

Viðhalda ferskleika húðarinnar

Þær eru ferskir vindar
í umhirðu húðar
MYNDIN, sem fengið hefuralmennt prýðilegar við-tökur vestra, markar
reyndar þau tímamót á ferli Liotta
að hann gerist þar framleiðandi
auk þess að leika annað aðal-
hlutverkið, ásamt Jason Patric.
Hann segir að hann hafi ekki ver-
ið yfir sig hrifinn af því hvernig
leikferillinn var að þróast og
ákveðið að taka málin í eigin
hendur. Hann stofnaði því fram-
leiðslufyrirtæki í félagi við eig-
inkonu sína og þriðja mann og
skipti í leiðinni um umboðsmann.
„Ég vildi í rauninni byrja upp á
nýtt og hreinsa til á borðinu,“
segir hann. Og fyrsta handritið
sem barst var Narc sem bauð upp
á áhugaverðar persónur og
óvæntan endi.
Narc er mynd sem minnir á
löggutrylla 8. áratugarins, sem
menn á borð við William Friedkin og
Sidney Lumet leikstýrðu, og sjálfur
tengir Liotta hana við The French
Connection Friedkins. Það var ein-
mitt undir lok þess áratugar sem
Ray Liotta hóf sinn leikferil í sápu-
óperum og sjónvarpssyrpum.
Hann er núna tæplega 48 ára að
aldri, fæddur í New Jersey, og
eignaðist hálfs árs að aldri kjör-
foreldra. Hann þótti hæfi-
leikaríkur íþróttamaður og lék
körfubolta og knattspyrnu í gagn-
fræðaskóla, auk þess að vinna í
bílapartasölu föður síns. Leiklist-
aráhugi var farinn að gera vart
við sig og Liotta lauk BA-prófi frá
leiklistardeild Miami-háskóla en
vann sér inn skotsilfur með því að
starfa í kirkjugarði og einhvern
veginn passar hann vel inn í leg-
steinalandslag. Á meðan hann
stundaði námið lék hann í fjölda
skólasýninga, ekki síst í söng-
leikjum á borð við Sound of Mus-
ic, West Side Story, South Pacific
og Cabaret, auk klassíkera eins og
Taming Of the Shrew, A Streetcar
Named Desire og Of Mice and
Men. Því má segja að Ray Liotta
hafi lagt upp með fjölbreytta leik-
reynslu, þótt ekki hafi hún nýst
beinlínis í sápunum sem við tóku
og frumrauninni í kvikmyndaleik,
ruslmyndinni The Lonely Lady
(1983) með Pia Zadora, afslátt-
arkynbombu.
Liotta hafði í háskólanum kynnst
Steven Bauer, sem síðar varð um
tíma allþekktur leikari (Scarface,
Thief Of Hearts). Bauer kvæntist
svo leikkonunni Melanie Griffith og
þegar hún fékk aðalhlutverkið í
kolsvörtu vegamyndargríni Jonath-
ans Demme Something Wild (1986)
fékk Liotta hana til að útvega sér
leikprufu. Demme sá fljótlega að
Liotta smellpassaði í snældugalið
hlutverk fyrrum eiginmanns Griff-
iths. Enda vakti túlkun hans verð-
skuldaða athygli og nú streymdu
til Liotta tilboð um að leika fleiri
geðsjúklinga og glæpahunda. Hann
var hins vegar staðráðinn í að fest-
ast ekki í slíku fari og þáði frekar
viðkvæmnislegt hlutverk í dramanu
Dominick and Eugene (1988) og
lék íþróttagoðsögnina Shoeless Joe
Jackson í Field Of Dreams (1989).
Svo kom tímamótarullan – mafíós-
inn Henry Hill sem kemur upp um
félaga sína í GoodFellas (1990), orð-
ljótum og grófum sannsögulegum
ofbeldisópus Martins Scorsese. Þarna
tókst Liotta það vandasama verk að
ljá frekar óaðlaðandi karakter und-
irliggjandi mýkt og dýpt.
Síðan hefur Ray Liotta leikið til
skiptis sálsjúka gaura og illmenni í
myndum á borð við Unlawful
Entry (1992) og reynt að færa út
kvíarnar með misjöfnum árangri í
rómantískri gamanmynd, Corrina,
Corrina (1994) og fjölskyldumynd-
unum Operation Dumbo Drop
(1995) og Muppets in Space (1999).
Árið 2001 var afar vel heppnað fyr-
ir leikarann því hann fór á kostum
í þremur ólíkum hlutverkum, sem
geðþekkur faðir dópsalans Johnnys
Depp í Blow, sem manngreyið sem
lenti í heilaskurðaðgerð Hannibals
Lecter í Hannibal og sem fórn-
arlamb bragðarefanna í gam-
anmyndinni Heartbreakers.
Og ekki er útlitið verra núna. Á
eftir Narc verður frumsýnd hér-
lendis um næstu helgi morðgátan
Identity sem notið hefur mikilla
vinsælda vestra undanfarið. Ray
Liotta getur því brosað sínu blíð-
asta, sem reyndar er ekki mjög
blítt.
Óblíður á manninn
Þegar Ray Liotta brosir sínu blíðasta
gæti sá sem brosað er til ímyndað sér
að hann verði senn bitinn á barkann.
Sjálfsagt er það einmitt ímyndun; sjálf-
sagt er Ray Liotta hinn vænsti maður og
góður við menn og málleysingja. En það
er eitthvað ógnvekjandi við svart-
brýndan augnsvipinn, eitthvað ískyggi-
legt í köldu brosinu. Því eru geðsjúkir
morðingjar fleiri á hlutverkaskránni en
góðmennin þótt Liotta hafi sýnt og
sannað að hann getur túlkað hvoru
tveggja. Og þótt hann leiki laganna vörð
í harðsoðna löggutryllinum Narc, sem
frumsýndur er hérlendis um helgina, er
ekki þar með sagt að sá ætti ekki fullt
eins heima bak við lás og slá.
Árni Þórarinsson
SVIPMYND
hefur lagt sig sérstaklega fram
um að leika hin fjölbreyttustu
hlutverk, einmitt vegna þess
hversu auðvelt væri að festa
hann í illmennunum. Þó var
meira að segja hann hikandi
þegar honum bauðst að leika
söngvarann og hjartaknúsarann
Frank Sinatra í sjónvarpsmynd-
inni The Rat Pack. „Það var of
ógnvekjandi. Ég er ekki eft-
irherma og á ekkert sameig-
inlegt með Sinatra, annað en að
við erum báðir frá New Jersey.“
En „ég ákvað að hætta að ótt-
ast hlutverkið og faðma það að
mér í staðinn.“ Ýmsum þætti
betra ef hann hefði sleppt því.
Reuters
Ray Liotta
SÖNGUR og
dans eru ekki
það fyrsta sem
áhorfendum
dettur í hug
þegar jafn
ágætir drama-
tískir leikarar
og Kate Winsl-
et og James
Gandolfinieru
annars vegar.
Hvort tveggja verður þó verk-
efni þeirra og meðleikkonunnar
Susan Sarandon þegar þau leika
íRomance & Cigarettes fyrir
bandaríska leikarann og í þessu
tilfelli leikstjórann og handrits-
höfundinn John Turturro. Sag-
an segir frá manni einum sem
missir fótanna í framhjáhaldi en
finnur síðan fótfestuna á ný.
„Hér er eitthvað fyrir alla,“ segir
Turturro. „Sagan nær utan um
alla þá þætti sem áhorfendur
kunna að meta í kvikmyndum,
þ.á m. ég – grín, drama, dásam-
lega tónlist og dans.“ John
Turturro leikur oft fyrir Coen-
bræður og þeir leggja nú honum
lið með því að standa að fram-
leiðslu Romance & Cigarettes.
Winslet og Gand-
olfini syngja og
dansa
John Turturro:
Músíkal.
ar og samstarfsmanns. Í Stevie leit-
ar höfundurinn uppi gamlan
skjólstæðing sinn, ofvirkan dreng
sem nú er fullorðinn, og leitast við að
skilja og skýra hlutskipti hans. Í Fa-
mily/Fjölskylda leitar fullorðinn
kvikmyndagerðarmaður uppi burt-
floginn föður sinn. Íslenskt dæmi
um mynd af þessu tagi er Leitin að
Rajeev eftir Rúnar Rúnarsson og Birtu
Fróðadóttur, þar sem sú síðarnefnda
leitar uppi horfinn æskufélaga.
Í svona myndum er kvikmynda-
listin að hluta til orðin að eins konar
þerapíu fyrir viðkomandi höfund,
sem sjálfur er þá í miðpunkti þeirra,
ekki síður en viðfangsefnið. Þörf
kvikmyndagerðarmannsins fyrir að
gera myndina er persónuleg, einka-
leg, en sú brýna þörf getur, þegar
vel tekst til, skilað sér í nærgöngulli,
áhrifasterkari miðlun á lífsreynslu
sem hefur altækt gildi. Allt um föður
minn er eitt besta dæmi sem ég hef
séð um gildi þess að opinbera einka-
mál sín.

NÆSTA
mynd hins at-
hyglisverða en
mistæka leik-
stjóra og leik-
skálds Neils
LaBute
(Possession,
Nurse Betty)
verður Vapor,
sem byggð er
á skáldsögu
Amanda Filipacchi. Þar segir frá
leikkonu sem ekki gengur vel á
framabrautinni þar til hún bjargar
lífi sérviturs vísindamanns. Hann
launar henni lífgjöfina með því að
beita vísindum sínum til að gera
hana fræga. Þau Sandra Bullock
og Ralph Fiennes hafa tekið að
sér aðalhlutverkin í myndinni
sem fara á í tökur með haustinu.
Sandra
Bullock: Fræg.
Fiennes gerir
Bullock fræga
klippir og leikur aðalhlutverkið,
mótorhjólakappa í ástarsorg, að
virðist. Í góða tvo tíma þarf maður
að horfa upp á kauða sitja undir
stýri, keyra, keyra, keyra og keyra,
horfa út um gluggann, klóra sér í
hausnum, bursta tennurnar, fara í
sturtu, þvo sér um hárið, taka bens-
ín, klæða sig í peysu, spóka sig í
þröngum buxum (sem hann greini-
lega telur fara sér mjög vel), heilla
konur og aðra og vorkenna sjálfum
sér.
Myndin hefur hrundið af stað há-
værri umræðu um það hvað í ósköp-
unum vaki fyrir þeim sem standi að
vali mynda í aðalkeppninna, hvort
hin þriggja manna valnefnd, skipuð
almættinu geltandi Gilles Jacob, að-
stoðarmanni hans hundtryggum og
listrænum stjórnanda Thierry Fré-
maux og Véronique Cayla fram-
kvæmdastjóra, sé eitthvað að tapa
áttum. Handónýtar myndir á borð
við japönsku marglyttu-myndina
Bjarta framtíð (Akarui mirai), ofur-
tilgerðarlegu Tiresia eftir Bertrand
Bonello sem fékk evrópsku Media
verðlaunin fyrir Le Pornographe og
innantómu stílorgíuna Fjólubláa
fiðrildi (Purple Butterfly) renna
sannarlega stoðum undir það.
Undirritaður hefur aldrei séð svo
hundleiðinlegar myndir í aðalkeppni
Cannes-hátíðar og vonar að þær
verði valnefnd víti til varnaðar.
Snemma hátíðar, þegar haldinn var
blaðamannafundur vegna sýningar
á Matrix-myndinni nýju, kom fyrst,
og óhjákvæmilega, upp á yfirborðið
umræðan sem flestir aðstandendur
hátíðarinnar höfðu klárlega vonast
til að sneiða hjá, togstreita milli
Frakklands og Bandaríkjanna
vegna Íraksstríðsins. Þótt allir hlut-
aðeigendur hafi harðneitað því að
slík pólitík snerti kvikmyndahátíð
eins og Cannes eru alltof mörg
merki þess að raunin sé önnur. Fyr-
ir það fyrsta eru óvenju fáar myndir
í keppni frá Bandaríkjunum og í of-
análag óvenju margar sem gagn-
rýna þetta stórveldi í vestri; nægir
þar að nefna Dogville, sem sögð hef-
ur verið ein beinskeyttasta en um
leið óræðasta Bandaríkjaádeila, sem
gerð hefur verið.
Valið á bandarísku myndunum í
keppninni hefur og vakið spurning-
ar; að velja mynd eins og Brúnu
kanínuna kjósa sumir að líta á sem
hreina móðgun við aðra bandaríska
kvikmyndagerðarmenn, hin vafa-
sama Elephant Gus Van Sants um
háskólaofbeldi þykir henta málstað
Frakka gegn stórveldinu vel og í
Innrás barbaranna notar Denys
Arcand tækifærið til að láta skoðun
sína í ljós á Bush og öðrum leiðtog-
um sem hann telur stefna öryggi
heimsins í hættu, reyndar á meðan
hann skýtur föstum skotum á lamað
velferðarkerfið í Kanada.
Það er hundur í Cannes í ár og
satt best að segja má títtnefndur
undirritaður hundur heita ef hann
hefur getið sér rétt til um hver hlýt-
ur Gullpálmann í kvöld og önnur
sigurlaun sem afhent verða við há-
tíðlega athöfn í Lumiére-sal Hátíð-
arhallarinnar við La Croisette.
Þetta er nefnilega allt spurning um
einhverja óskýranlega hunda-
heppni.