Pressan - 04.05.1989, Qupperneq 23

Fimmtudagur 4. maí 1989
23
Sylvie starfaði í þrjú ár
við skipasmíðar austur
á Seyðisfirði og fjöl-
skyldan í Frakklandi
var orðlaus.
„Það þýðir ekki að
bíða eftir að einhver
annar geri hlutina," er
lífsmottó Sylvie. Hún
hefur alltaf annast sjólf
„boddí"-viðgerðir á
bílunum sínum og nú
segir hún timabært að
laga þennan eftir vet-
urinn.
„Tók pokann mlnn og
stelpuna mína og hélt
til Reykjavíkur." Dótt-
irin Ganaelle er 9 óra
og talar frönsku jafn-
hliða islenskunni.
Mæðgurnar tala þó
eingöngu saman ó ís-
lensku.
búa á íslandi og vinna við skipa-
smíðar og ég gerði það.“
Með pokann sinn oa
dótturina til Reykjavíkur
Reykjavík var ennþá borgin í
fjarska, borgin sem Sylvie heim-
sótti aðeins af nauðsyn „til að fara
til læknis eða tannlæknis" segir
hún. Það var því stórt stökk að
flytja alveg til Reykjavíkur en það
gerði Sylvie fyrir fimm árum, 1984:
„Þá tók ég pokann minn og stelp-
una og kom hingað atvinnulaus og
húsnæðislaus," segir hún. Nú voru
engin áttatíu ensk pund með í ferð-
inni. Hún hafði skömmu áður
kynnst reykvískri fjölskyldu sem
bauð henni að búa í einu herbergi
meðan hún kæmi undir sig fótun-
um: „Mig langaði til að starfa þar
sem ég gæti notað heilann, ekki
orðið líkamlega þreytt eins og ég
hafði verið síðustu þrjú árin á und-
an. Það kom auðvitað ekki margt til
greina, en ég hafði lært að tala ís-
lensku og kunni ensku ágætlega svo
mér fannst að ferðamál myndu
henta mér best. Ég gekk því á milli
þeirra staða sem mig langaði að
vinna hjá og lagði inn umsóknir.
Innan mánaðar hafði ég fengið
starf á farskrárdeild Flugleiða þar
sem ég vinn enn.“
Næsta skref var að koma þaki
yfir höfuðið. Dugnaðarforkurinn
lét sér ekki detta annað til hugar en
kaupa íbúð og réðst í það verk. „Ég
vann og sparaði og sá að það eina
sem þýddi væri að fá mér auka-
vinnu í sumarfríinu," segir Sylvie.
„Þá fór ég í leiðsögumannaskólann
um veturinn og lauk námi úr hon-
um. Jú, það var rosalega erfitt,“
viðurkennir hún. „Námsefnið var
allt á íslensku og ég þurfti að setja
mig inn í námsgreinar sem ég hafði
aldrei fyrr lesið eins og jarðfræði,
íslandssögu og annað. En það
tókst.“
Hún tók á móti ferðamannahóp-
um i sumarfríunum sínum næstu
sumur á eftir: „Mest ferðaðist ég
með frönskum ferðamönnum, en
tók þó á móti einum og einum ensk-
um hópi í styttri ferðir," segir hún.
Þegar ég spyr hvernig hún hafi farið
að með barnagæslu, frönsk stúlka
sem átti engan að hér, svarar hún:
„Stundum þegar ég lít um öxl núna
skil ég það ekki sjálf! En ég átti
óskaplega góða vini og það vildu
allir hjálpa mér. Stelpan fór stund-
um til Frakklands og stundum til
Seyðisfjarðar þegar ég var í löngu
ferðunum, en annars hjálpuðu vinir
mínir mér. Og þetta bjargaðist!1
Gerir bílana sína sjólf upp
Sylvie er oft kölluð „franska
undrið“ manna á meðal. Hún þykir
einstaklega mikill vinnuforkur,
ósérhlífin og dugleg og ekki aðeins
á vinnustað. „Allt sem hægt er að
gera sjálfur gerir Sylvie," segja
menn, en sjálf segir Sylvie að hún
komi aldrei nálægt rafmagni. Hins
vegar gafst hún ekki upp þegar búið
var að klippa númerin af bílnum
hennar skömmu eftir komuna til
Reykjavíkur. Bíllinn var orðinn lú-
inn og ryðgaður, en Sylvie tók sig til
og gerði hann upp: „Ég þurfti að
spara svo mikið til að kaupa íbúð-
ina að ég ákvað að reyna að gera
Við skipasmíðar
Eins og aðrir foreldrar á íslandi
þurfti Sylvie að fara að vinna aftur
og ekki fannst henni lopapeysusal-
an borga sig: „Það var ekki úr
miklu að velja, en ég réðst til starfa
hjá vélsmiðju og vann við járn-
smíði,“ segir hún. „Vinnan fólst í
skipasmíði og ég eyddi dögunum
niðri i skipunum við að rafsjóða.
Síðar máluðum við skipin og gerð-
um það sem gera þurfti. Við vorum
tvær stelpur í þessari vinnu og
nokkrum mánuðum síðar bættist
sú þriðja við. Jú, auðvitað vorum
við með hjálma og í hlífðarfötum,
maður þarf að vera vel búinn í þessu
starfi svo maður brenni sig ekki.“
Vinnudagurinn var langur, oftast
tíu klukkustundir, og meðan
mamman slípaði og smíðaði úr
járni var dóttirin í gæslu á barna-
heimili og hjá dagmömmu. I þessu
starfi var Sylvie í þrjú ár og ber
samstarfsmönnum sínum vel
söguna: „Meistarinn sagði meira að
segja að við stelpurnar værum
vandvirkari en strákar!" segir hún
hlæjandi. Úti í París sat orðlaus
fjölskylda, foreldrar Sylvie, bróðir
og tvær systur, fjölskylda sem skildi
hvorki upp né niður í þessum fjöl-
skyldumeðlim: „Jú, þau urðu alveg
orðlaus!" segir hún og hlær. „En ég
gaf þeim bara aldrei neitt færi á að
biðja um útskýringar. Ég ákvað að
þetta sjálf,“ segir hún. „Ég notaði
bara kunnáttu mína úr skipasmíð-
inni og gerði bílinn það vel upp að
ég fékk númerin aftur og gat síðan
selt hann! Það er auðvitað tvennt
ólíkt að vinna við bíl eða skip, en
reynslan kom mér samt að gagni.“
Hún kom stundum við á bíla-
verkstæði til að spyrja ráða og áður
en yfir lauk höfðu bifvélavirkjarnir
ekki aðeins boðist til að lána henni
verkfæri heldur buðu þeir henni
líka að nýta sér húsnæðið til við-
gerðarstarfanna: „Það var nefni-
lega kominn vetur og kalt úti!“ seg-
ir hún.
Sama sagan gilti um íbúðina sem
hún keypti. Sylvie sá möguleikana í
henni, það þurfti bara að gera hana
upp. Hún gerði sér lítið fyrir, braut
niður vegg, keypti sér parket, lagði
það og slípaði: „Það þýðir aldrei að
bíða eftir því að einhver annar geri
hlutina,“ segir hún. „Ég hef fikrað
mig áfram með bílinn og veit alltaf
hvað er að. Stundum veit ég að ég
get sjálf gert við hann, stundum er
það eitthvað sem ég ræð ekki við og
þá fer ég auðvitað með hann á verk-,
stæði. En maður á að minnsta kosti
að vera viss um að maður ráði ekki
við hlutina áður en maður biður
einhvern annan að hjálpa sér!‘
Aldrei að bíða eftir að
aðrir geri hlutina
Sylvie Primel gengur oft undir
nafninu „franska undrið" og það
ekki að ástæðulausu. Tvítug að
aldri kom hún fyrst til íslands og
settist að á Seyðisfirði. Hún lærði
járnsmíðar og eyddi þremur árum
við skipasmíðar fyrir austan.
Hennar leiðarljós er að gefast
aldrei upp og bíða aldrei eftir að
einhver annar geri hlutina fyrir
hana.
tilfinningu, en ég veit ekki enn hvað
það var.“
Aldrei að gefast upp
Eftir mánuðina sex fannst Sylvie
ástæðulaust að hætta: „Mig lang-
aði líka að upplifa vetur á Seyðis-
firði,“ segir hún brosandi og bætir
við: „En ég bjóst aldrei við þessu
mikla myrkri eða þessum mikla
snjó!“ Þann vetur gáfust margir
upp og sneru til síns heima: „Ein
stúlkan fór til Reykjavíkur að
vinna, aðrir fóru heim til sín. Um
vorið vorum við þrjú eftir úr hópn-
um, hjón frá Nyja-Sjálandi og
ég.“ Hvort hana hafi í rauninni
aldrei langað til að rifta samningn-
um og snúa aftur í stórborgarlífið
svarar hún að bragði: „Nei, aldrei.
Það á aldrei að gefast upp.“
Um sumarið hélt Sylvie af stað í
ferðalag til Evrópu, nú orðin barns-
hafandi. „En ég kom til baka aftur
og hef búið á Islandi síðan,“ segir
hún. Nú var það ekki fiskurinn
heldur ullin sem Sylvie beindi kröft-
um sínum að. Hún prjónaði lopa-
peysur og seldi ferðamönnum jafn-
hliða því sem hún seldi til útlanda.
Dóttirin Ganaelle fæddist í desem-
ber 1979 og Seyðisfjörður varð enn
betri staður í augum Sylvie: „Mér
fannst ég eiga svo mikil tengsl við
þetta litla þorp,“ segir hún. „Mér
fannst ég myndi ekki geta farið það-
an aftur.“