Pressan - 01.06.1989, Síða 15

15
Fimmtudagur 1. júni 1989
Ég hoppa t.d. ekki upp í bíi með
hverjum sem er. Fyrst þarf ég að fá
svör við nokkrum spurningum og
eftir slíka yfirheyrslu er viðkom-
andi bílstjóri stundum orðinn gjör-
samlega afhuga því að skutla mér
þangað, sem ferðinni er heitið. Flver
vill svo sem aka um með brjálaða
manneskju í framsætinu! Eða getur
kona verið heil á geði, sem lætur
eins og sakleysislega bifreiðin þín sé
stórhættuleg þangað til þú hefur
upplýst hana um eftirfarandi:
1. Áttu hund?
2. Áttu kött?
3. Ekki það, nei, en þekkirðu ein-
hvern, sem á hund eða kött?
4. Hefurðu leyft þeinr að korna
með dýrin inn í bílinn þinn?
5. Ertu alveg viss?
6. Ertu lika öruggur á því að ntaki
þinn hleypi aldrei hundi eða
ketti upp í drossíuna?
7. En sonur þinn eða dóttir, þegar
þau nota bílinn?
8. Heyrðu, Gunni, varstu ekki að
bjóða mér far?! Gunnnniiiii...
Er þetta ekki
bara ímyndun?
Ég verð lika að yfirheyra fólk,
sent í elskulegheitum ætlar að
gleðja mig nteð heimboði. Og fólk,
sent ég þarf að taka viðtal við vegna
vinnunnar. Manneskja með dýra-
ofnæmi segir aldrei í lífinu „já,
takk“ umhugsunarlaust, þegar
henni er bóðið inn á heimili senr
hún hefurekki heimsótt áður. Hún
bregst við slíkum vinarhótunr
nteð þvi að fara í spurningaleik
svipaðan þeim, sem rakinn var hér
að framan. „Áttu hund? En kött?
Á einhver nágranni, ættingi eða
vinur þinn dýr, sem stundum kemur
í heimsókn til þín? Hvað er langt
síðan gæludýr kom síðast inn fyrir
dyr hjá þér?“
Langoftast svarar fólk slíkum
spurningum sannleikanum sam-
kvænrt, en einu sinni var mér sagt
ósatt. Mér var boðið í mat hjá sér-
lega elskulegu kunningjafólki, sem
sagðist ekki eiga nein gæludýr, en
þegar komið var að borðhaldinu
var ég orðin afar illa haldin. Það var
erfitt að ná andanum, hálsinn á mér
var að lokast og augun voru rauð og
þrútin. Þá viðurkenndu húsráðend-
ur að það væri köttur á heimilinu.
Þetta var auðvitað ekki viljandi
gert. Fólkið langaði einfaldlega til
að geta boðið mér heim og hélt að
það nægði að fjarlægja köttinn og
láta mig ekki vita af tilvist hans.
Þetta með hárin hlyti að vera
ímyndunarveiki, en til vonar og
vara ryksugu þau þó bæði teppið,
sófasettið og gardínurnar. Þá hlaut
öllu að vera óhætt. En þau hefðu
betur trúað nrér, því ævintýrið kost-
aði tveggja eða þriggja daga veik-
indi. Dýrkeypt heimboð það...
Reykjavíkurdömunni
fært kaffi út í bíl
Dýraofnæmið varð þess líka vald-
andi að ég móðgaði afa og ömrnu
eiginntanns míns fyrir lífstíð. Þau
bjuggu á bóndabæ í Skagafirði og
sonarsonur þeirra var nýtrúlofaður
einhverri Reykjavíkurdömu —
þ.e.a.s. mér — sem auðvitað þurfti
að kynna fyrir gömlu hjónunum.
Við drifum okkur því hið snarasta í
kurteisisheimsókn.
Þegar bíllinn renndi í hlað kom
fallegur fjárhundur hlaupandi og í
stofuglugganum lá kisa og horfði
út. Ég hefði svo sem mátt vita það.
Bóndabær = dýr. Dýr = ofnæmi.
Heimsókn = fíaskó.
Afi og amma skildu ekkert í því
að Reykjavíkurdaman skyldi ekki
rjúka út úr bílnum til að heilsa
þeim. Það var heldur ekki hægt að
ætlast til þess. Þau hlustuðu á út-
skýringar sonarsonarins, læstu
hundinn inni í fjárhúsi og köttinn
inni í svefnherbergi, en samt vildi ég
ekki ganga í bæinn! Þau röbbuðu
því við mig á hlaðinu og færðu mér
kaffi og pönnukökur út í bíi. En
þau skildu þetta ekki. Skildu ekki
þessa uppátekt í höfuðstaðarstelp-
unni, sem var greinilega of fín með
sig til að stiga fæti inn í íslenskan
sveitabæ.
Stokkið frá
mat og drykk
Ég er svo sem ekkert óvön skiln-
ingsleysi á dýraofnæminu. Margir
halda t.d. að þetta sé bara afsökun
fyrir óstjórnlegri hræðslu minni við
hunda og ketti. Og fólk, sem ég hef
oft og mörgum sinnum í gegnunt
tíðina beðið vinsamlegast að fara
með hvutta litla út úr tnyndbanda-
leigum, búðum og biðsölum, hefur
ekki beinlíriis sent mérskilningsríkt
augnaráð. Þó er dýrafárið hér á
landi hátíð miðað við það stapp,
sent maður lendir í á erlendri grund.
Víðast hvar í Evrópu er mun
meira um gæludýr en á íslandi og
þar þykir það alveg sjálfsagt mál að
taka hunda með sér inn á veitinga-
staði. Mér er lífsins ómögulegt að
telja saman allar þær máltíðir, sem
ég hef orðið að hlaupa frá í miðjum
klíðunt, vegna þess að einhver gest-
ur mætti á svæðið með hundinn
sinn. Á síðustu árum er ég þó orðin
harðari af nrér og læt fyrst reyna á
það hvort eigandinn samþykkir
ekki að binda hundinn fyrir utan
veitingahúsið, en slíkum óskum er
ekki alltaf rnætt með skilningi.
Fjöldinn allur af kisum á þar að
auki hreinlega heima á krám (t.d. á
Bretlandi) og ótrúlega algengt er
einnig að sjá hunda liggja í makind-
um bakvið afgreiðsluborö á börum.
Þau eru nefnilega lika ófá glösin,
sem ég hef stokkið skýritigarlaust
frá í miðjum klíðum, enda seint lal-
in sú skemmtilegasta til að l'ara með
út að borða eða drekka á
ferðalögum.
Má ég koma
með hundinn minn?
Verst cr þó að finna gistingu við
hæfi, því í Evrópu er það tegla
fremur en undantekning að hafa
rnegi hunda og ketti með sér inn á
hótel. Og hafi dýr verið inni á hótel-
herbergi getur ofnæmissjúklingur
veikst hastarlega — jafnvel þó langt
sé um liðið — sem þýðir auðvitað
að nota verður Sherlock Holm-
es-aðferðina við bókun á utan-
landsferðum:
1. Sannfæra þarf starfsmann ferða-
skrifstofu eða flugfélags hér á landi
um að viðskiptavinurinn (ég!) sé
hvorki klikkaður né meiriháttar
kverúlant.
2. í samvinnu við fyrrnefndan
starfsmann verður síðan að leita
Ijósum logunr að hóteli, senr bann-
ar algjörlega hunda og ketti í sínum
húsum, en ekki skal taka trúanlegar
yfirlýsingar hótela í glansbækling-
um um að dýr séu óæskileg á staðn-
unt. Undirrituð hefur þjáningar-
fulla reynslu af þvi að hótelstarfs-
fólk gerir gjarnan undanþágur, ef
um litla og vel uppalda hunda er að
ræða. Þess vegna verður ferðaskrif-
stofu/flugfélags-starfsmaðurinn
ávallt að láta eins og viðskiptavinur
hans eigi liund, sem hann vilji taka
með sér á hótelið. Gististaðurinn er
einungis „öruggur", el' starfsfólk
hótelsins harðneitar að verða við
þessari ósk, þó það viti að ella fari
kúnninn annað.
Það er kannski ekkert skemnrti-
legt aö standa í stappi sem þessu, cn
ég hætti alveg að veigra mér við þvi
að undirbúa ferðalög með þessu
móti, þegar ég hafði nokkrum sinn-
um þurft að flýja hótelherbergi í er-
lendum borgum um miðjar nætur
og sol'a i baksætinu á bílaleigubíln-
um mínum...
Þakstál með stfl
þakstáE
Aðrir helstu sölu- og þjónustuaðilar:
Blikksmiðjan Funi sf, Kópavogi, sími 78733.
Blikkrás hf, Akureyri, sími 96-26524.
Vélaverkstæði Björns og Kristjáns,
Reyðarfirði, sími 97-41271.
Vélaverkstæðið Þór,
Vestmannaeyjum, sími 98-12111
Plannja
Hjáokkurfærðu allar
nýjustu gerðir hins vinsæla
og vandaða þakstáls
frá Plannja. Urval lita
og mynstra, m.a. Plannja
þakstál með mattri litaáferð,
svartri eða tígulrauðri.
ISVOR HF.
Smiðjuveg 4e, 200 Kópavogur.
Póstbox: 435, 202 Köpavogur.
S: 91-67 04 55, Fax: 67 04 67

g.