Pressan - 09.05.1991, Blaðsíða 16

FIMMTUDAGUR PRESSAN 9. MAÍ 1991
*
Eg veit ekki alveg hvað ég vil
verða þegar ég verð stór
segir Valgarður Guðjónsson kerfisfræðingur og fyrrum söngvari í Fræbbblunum
Kerfisfræðingurinn Val-1
garður Guðjónsson lítur út
óskðp svipað og maður
ímyndar sér kerfiafræð-
inga. Það hefur því líklega
fáum dottið í hug þegar
þeir sáu hann í Sjónvarp-
inu á kosninganótt, þar
sem hann stjórnaði tðlvu-
kerfi er reiknaði út nýj-
ustu tðlur, að þarna væri
kominn fyrrum sðngvari
pðnkhljómsveitarinnar
Fræbbblanna. Það væri því
nærtækast að halda að
Valgarður, eða Valli eins
og hann var kallaður í
Fræbbblunum, hefði um-
turnast úr villtum pðnkara
í stilltan kerfisfræðing, en
það er ððru nær. í fyrsta
lagi var Valli aldrei neitt
sérlega villtur. í ððru lagi
virðist hann lítið hafa
breyst. Hann hefur ennþá
Raman af sömu tónlistinni,
spilar ennþá í hljómsveit-
um annað slagið og svo er
hann búinn að gegja upp
vinnunni. Hann ætlar í
nám, reyndar tengt tðiv-
um, enda leiðin úr pðnk-
inu í tölvurnar styttri en
maður skyldi ætla. Því Val-
garður er ekki eini fyrrum
Fræbbblarinn sem vinnur
við tðlvur í dag.
Frœbbblarnir voru stofnaö-
ir árid 1978 og hœttu 1983.
En hvernig hófst áhugi þinn á
pönktónlist, Valgaröur?
„Mér fannst ekkert að ger-
ast í tónlistinni eftir 1970, en
sem strákur hlustaði ég á
Kinks, Troggs og allar þessar
hljómsveitir. Þegar ég fór svo
að lesa um pönkið í enskum
tónlistarblöðum fannst mér
það hljóma spennandi. Þann-
ig að ég fór að kaupa plötur
og varð alveg heillaður.
Hvernig urdu Frœbbblarn-
ir svo til?
„Við Stebbi höfðum hlustað
á þessa tónlist og langaði til |
að gera eitthvað. Við fengum
tvo félaga okkar, sem höfðu
engan áhuga á þessari músík,
ásamt fimmta manni, til að
koma fram í eitt skipti á I
Myrkramessuhátíð, sem var •
menningarhátíð í skólanum.
Það kom upp rígur við skóla-
stjórann og í Rokksögu kem-!
ur fram að við höfum verið
að syngja níð um hann kall-
inn. Sem var ekki nákvæmt,
því við vorum meira að gera
grín að honum og breyta
þessari hátíð.
Þetta eina skipti átti bara |
að vera upp á grín, en svo
komu þarna tveir menn sem
voru að gera einhverja sjón-
varpsþætti og báðu okkur
endiiega um að koma í ein-
hverja upptöku. Þá ákváðum
við að spila einu sinni til
tvisvar í viðbót til að halda
okkur gangandi þangað til
kæmi að upptökunum. Upp-
frá því gátum við ekki hætt.
Þeir duttu reyndar fljótlega
út þessir tveir kunningjar
okkar sem engan áhuga
höfðu á tónlistinni, en af þess-
um eru þrír sem eru að vinna
við tölvur ... Það er örugg-
lega samhengi þarna á milli."
GÆTI SKRIFAÐ UNDIR
ANARKISMA
Fylgdi því ekki ákvedinn
lífsstíll ad vera í pönkinu?
„Nei, ekki hjá mér alla-
vega. Og ég held að það hafi
ekki verið úti heldur. Ekki þar
sem ég kynntist því. Það var
reyndar ákveðin tíska sem
fylgdi þessu og svolítið reynt
að gera þetta að stéttabaráttu
hjá ákveðnum hópi, en það
átti ekki við í mínu tilviki.
Það var fyrst og fremst tón-
listin sem ég var að sækjast
eftir.“
Þú hefur ekki verid pólitísk-
ur pönkari?
„Neei. Ég gæti næstum því
skrifað undir anarkisma. Það
er allavega falleg en
heimskuleg hugmynd, en
gengur bara ekki upp.
Skemmtilegar minningar
frá þessum árum?
„Það eru hljómleikarnir í
Kópavogsbíói, þar sem við
vorum oft með tónleika. Ég
veit eiginlega ekki hvernig ég
á að lýsa þessu svona eftir á.
Við héldum þessa tónleika yf-
irleitt á föstudagskvöldum
eða laugardagseftirmiðdög-|
um. Og það var bara alveg
rosalega gaman. Það kom
upp ákveðin stemmning í
kringum þetta. Oftast spilaðil
slatti af hljómsveitum meðJ
Margar byrjuðu þarna."
Héldud þid tónleikana
sjálfir?
„Já og vorum með hljóm-
sveitir með okkur. Einhvern-
tíma héldu Utangarðsmenn
tónleikana með okkur. Svo
var okkur nú úthýst. Leikfé-
lagið vildi fá það háa leigu að
við gáfumst upp. En þetta var
gamall salur, sjabbí bíósalur
og stemmningin sem kom
upp var skemmtiieg.
Annars spiluðum við aldrei
neitt rosalega mikið. Aðal-
lega þarna og á Borginni.
Stundum í félagsmiðstöðv-
um. En þetta var aldrei nema
hobbý hjá okkur.“
FYRSTA PLATAN ORÐIN
SAFNGRIPUR í ENGLANDI
Þig hefur aldrei langað til
að leggja þetta fyrir þig?
„Ég hefði nú gert það ef
þetta hefði einhverntíma
gengið. Þetta bara gekk ekk-
ert,“ segir hann hlæjandi.
„Svo það kom aldrei til
greina."
Það kemur fram hjá Val-
garði að Frœbbblarnir
reyndu að koma sér á fram-
fœri í Englandi, en gekk ekki
betur þar en hér heima.
Fyrsta platan þeirra var
reyndargefin útþar, afkunn-
ingja Einars Arnar, en seldist
illa.
„Mér skilst reyndar að hún
sé orðin einhver safngripur
hjá þeim í dag.“
Áttuð þið ykkur drauminn
um velgengni erlendis?
„Við gerðum okkur nú ekki
miklar vonir, en okkur fannsh
það vera eina vonin til að
koma okkur á framfæri. Því
við þóttumst vera búnir að
fullreyna það hérna, að það
virtist enginn hafa áhuga á
okkur. Okkur fannst við líka
vera meira í takt við það sem
var að gerast þar.
Við fórum til London með
upptökur af Nammi plötunni
og vorum að reyna að koma
okkur á framfæri. Við kom-
um þarna eins og bjánar og
báðum um viðtöl hjá plötuút-
gefendum, en það var auðvit-
að ekkert hægt að labba inn
án þess að eiga pantað við-
tal.“ 1
PÖSSUÐUM EKKIINN
í PÖNKÍMYNDINA
„Ég hugsa að okkur hafi,
verið best tekið í Osló þegarj
við spiluðum þar. Það voru
miklir fordómar gagnvart
okkur hérna heima. Mikið'
um að fólk hataði okkur eins
og pestina. Svo þegar við fór-
um til Osló í janúar ’82 þá
vissi fólk ekkert hvað þetta
var. Kom bara til að skemmta
sér og það heppnaðist rosa-
lega vel.“
Hvernig lýstu þessir for-
dómar sér? Voru það textarn-
ir, tónlistin?
„Það voru textarnir og eins
að við þóttum ekki fitta inn í
þessa hugmynd um pönkara.
Fólk gerði sér svolítið aðrar
hugmyndir hérna heima.
Textarnir áttu að vera póli-
tískir. Við áttum að lifa helst í
ræsinu og ganga í ákveðinni
tegund af fötum. Ég held það
hafi aðallega verið ég sem
fólk hafði á móti.“
„Við áttum !
helst að lifa i
í ræsinu."
Hverjir voru helst á móti {
ykkur, áheyrendur eöa aðrar
pönksveitir?
„Ég held við höfum verið
tiltöluiega sáttir við aðrar
hljómsveitir sem voru að
vinna á sama tíma.
Það voru þessir menning-
arvitar sem uppgötvuðu pönk-
ið seint og ákváðu hvernig
þeir vildu hafa það. Og við
fittuðum ekki alveg inn.“
GERÐU GRÍN SEM
ÞÓTTI ÓÞOLANDI
Hverjir voru þessir menn-,
ingarvitar?
„Ég man nú ekki nöfnin, en
það var hluti af nýlistafólkinu
og mikið af því fólki sem '
stundaði Borgina á þessum
tíma.
Pönkið byrjaði sem tiltölu-
lega einföld hugmynd, en svo
kemur, eins og ég sagði, allur
andskotinn þarna inn. Og
allskonar hópar fara að finna
sér eitthvað þarna. Eins og
þessi nýlistaklíka sem var
hérna. Þeir höfðu allt aðrar
hugmyndir en við og gátu
ekki þolað að við hefðum
aðrar hugmyndir en þeir.
Textar höfðu verið yfirleitt
mjög pólítískir og vinstrisinn-
aðir og við gerðum grín að
þessu ef eitthvað var í okkar
textum. Og það var auðvitað
gersamlega óþolandi."
Svo lékstu í kvikmynd,
Okkar á milli?
„Já. Það var helvíti góð
mynd. Mér fannst hún aldrei
metin að verðleikum.
Ég hef alltaf haft mikinn
áhuga á kvikmyndum. Var
með Fjalaköttinn á sínum
tíma í einn vetur, sem var
kvikmyndaklúbbur fram-
haldsskólanna. Ég kynntist
Hrafni einmitt þannig, að við
vorum í menntamálaráðu-
neytinu að sækja einhverja
pappíra til að senda myndina
Lilju á kvikmyndahátíð í
Finnlandi. Ég sagði honum
að við værum að stofna
hljómsveit og var að spyrja
hann um einhverja effekta,
eða ég man ekki hvað, þegar
hann segir að hann hafi ein-
mitt verið að semja pönklag.
Og byrjar þarna hlaupandi
um alla ganga í menntamála-
ráðuneytinu að lemja í borðin
og öskra lagið á fullu. Ansi
gott meira að segja. Mér
fannst svolítið til hans koma.
Hann bauð mér síðan
vinnu við Óðal feðranna, þar
sem ég er víst titlaður aðstoð-
arleikstjóri. Og síðan hlut-
verkið í Okkar á milli.“
Þú hefur ekki getað hugsað
þér aö fara út í kvikmyndirn-
ar?
„Jú, það hefur alltaf blund-
að svolítið í mér. En ég hugsa
að ég rífi mig ekki upp í
það héðan af. Þetta er
kannski spurning um að gera
sér grein fyrir hvar maður
hefur hæfileika og hvar ekki.
Það er ekki þar með sagt, að
þó maður hafi gaman af hlut-
unum að maður hafi hæfi-
leika til að gera þá.“
Frœbbblarnir, lognuðust
þeir bara út af?
„Nei. Tryggvi gítarleikari
hætti og við vorum að prófa
nýja gítarleikara. Við vorum
komnir út í allt aðra sálma og
ég vaknaði upp við að ég
hafði engan áhuga á þessu.
Þetta gerðist um svipað leyti
og konan varð ófrísk og mér
bauðst þessi vinna sem ég er
i núna.
Það stóð líka þannig á með
hljómsveitina að það var ann-
að hvort að hætta eða fiytja
út. Eftir fyrri reynslu var það
ekki fýsilegur kostur. Svo ég
hætti og hljómsveitin breytti
um nafn. Hét Vá, en starfaði
stutt eftir það. Og ég byrjaði
reyndar í annarri hljómsveit,
Fitlaranum á bakinu. En við
æfðum lítið og hættum fljót-
lega.“
Þú hefur aldrei lagt tónlist-
'ina alveg á hilluna?
„Nei. Við gáfum út plötu ár-
ið 1987 undir nýju nafni,
Mamma var Rússi. Sú plata
seldist í 100 eintökum.
Núna erum við með nýja
hljómsveit og komum senni-
lega fram á Tveimur vinum í
lok maí.“
Hvernig tónlist œtlið þið að
spila? Ertu ennþa í pönkinu?
„Nei, þessi nýja sveit er
svona létt popp. Hratt, ein-
falt. Ofboðslega skemmtilegt.
Ég hef ekkert skipt um skoð-
un á einu eða neinu, en þetta
er ekki sama tónlistin. Enda
enginn tilgangur að spila
hana aftur.“
Á hvernig tónlist hlustaröu
í dag?
„Eg hef alltaf jafn gaman af
að hlusta á tónlist frá þessum
tíma pönksins og finnst lítið
spennandi vera að gerast í
dag. Ekkert sem maður getur
sótt hugmyndir í. Helst ég
hafi gaman af The Pbgues og
E’Vis Costello, sem er alltaf
spes. Hér heima hafa Sykur-
molarnir gert ágætis hiuti,
Risaeðlan og Bless og Bubbi
framan af.
ÆTLA EKKI AÐ VERÐA
ELLIDAUÐUR í STARFINU
Nú ertu búinn að segja upp
vinnunni og œtlar í nám?
„Já, en svo var ég að fá þær
fréttir fyrir helgi að þeir skól-
ar sem ég var mest að spá í
eru alltof dýrir. Þannig að ég
er svolítið í lausu loft akkúrat
þessa dagana.
En þar sem ég hef enga
framhaldsmenntun og verð
að byrja alveg frá grunni er
spurning hvort ég fer til Sví-
þjóðar eða annað þar sem
skólar eru ekki eins dýrir og
í Bandaríkjunum og Bret-
landi. Ég veit þó ekki hvað
verður. Er bara ákveðinn í að
breyta til núna. Eftir átta ár er
maður aðeins farinn að
skjóta rótum. Það gengur
ekki... Þetta er að vísu búið
að vera mjög gott, skemmti-
leg vinna og fínt á meðaii
maður er búinn að vera að
koma sér upp fjölskyldu og
kaupa sér hús. En þetta er
ekki eitthvað sem ég ætla að
verða ellidauður í.“
Hvað œtlarðu að lœra?
„Ég veit ekki alveg hvað ég
vil verða þegar ég verð stór.
Hvað mig langar að læra er
svolítið í lausu lofti, en ég
reikna með að taka eitthvað
tengt tölvunum. Ekki þó al-
veg það sama og ég hef verið
að vinna við. En nýta mér þá
reynslu,” segir Valgarður
Guðjónsson, fyrrum
Fræbbblari, bráðum fyrrum
kerfisfræðingur, en kannski
eilífðar pönkari.
Margrét Elisabet Ólafsdóttir