Pressan - 03.10.1991, Side 19

FIMMTUDAGUR PRESSAN 3. OKTÓBER 1991
19
Á sama hátt og fatatískan sveiflast upp
og niður ganga tískubylgjurnar yfir
húsgögnin, innréttingarnar og heimilið.
Og það sem er smart úti á götu er
einnig hámóðins heima; íburðarmikil
og œvintýraleg munstur, sterkir, kröft-
ugir og margbreytilegir litir og persónu-
legur stíll.
ir tískunni i húsgögnum og
innréttingum. Annars
vegar er þar tímabil
nýjunga. Þær
hellast yfirallt
sem fyrir er og
eira engu.
Einfaldleiki
blífur og
ekkert það,
sem ekki
fellur
fyliilega að
honum, fær
staðist. Stuttu
síðar verður
fólk þreytt á
fábreytninni. Þá
rís upp tíð
fjölbreytileikans
og
krónur fyrir nýtt í einhverri
forngripabúðinni eða liggja í
símanum í mánuð í von um
að draga upp eitthvað ódýr-
ara úr smáauglýsingum DV.
Og skattholið er aðeins
hluti vandans. Þegar það er
fengið þarf að koma sér upp
myndum af allri fjölskyldunni
langt aftur í aldir, gömlum út-
saumsbútum, kirnum og
krúsum, klukkum og spegl-
um, mottum og bleðlum. Og
þeir verða að hafa í sér ein-
hverja sögu, þessir hlutir sem
fólk henti fyrir átta árum,
þegar það taldi þetta einskis-
nýtt drasl sem stæði í vegi fyr-
ir frama sínum í starfi. Þetta
sama drasl er nú orðið tákn
um að fólk sé eitthvað; hafi
persónu og sál, bakgrunn og
sögu.
Gegnum glerið í Skipholti er bæði
HÚSGÖGNIN meö "ýtisku húsgögn og nýtísku
Á HAUGANA Pilleri'
MEÐ
REGLULEGU MILLIBILI
Þeir, sem finnst hart að
þurfa að falsa sér fortíð með
þessum hætti, geta huggað
sig við að þetta er síður en
svo í fyrsta skipti sem fólk
lendir í þessum vanda. Þegar
palisanderinn kom, í upphafi
sjöunda áratugarins, lagðist
fólk á eitt við að fínkemba
hús sín og fleygja öllu því sem
var úr ómerkari viði. Jafnvel
eikinni var ekki eirt. Nú er
palisanderinn ekki notaður
nema í leikmyndir og fólkið,
sem henti húsgögnum í hans
nafni, er komið í forngripa-
búðirnar að leita að svipuð-
um gripum og það losaði sig
við fyrir þrjátíu árum.
Þannig hafa tveir megin-
kraftar skipst á að drottna yf-
um tíma er allt
leyfilegt. Fólk
keppist við að blanda saman
tré og járni, grænu og rauðu,
úttroðnum púðum og fín-
gerðum vösum.
LÍTINN HEIM
EÐA STÓRAN?
Þannig hefur saga tískunn-
ar á heimilunum endurspegl-
að þá tvo kosti sem við stönd-
um frammi fyrir og Felix
Krull köm auga á. Annars
vegar getum við litið á heim-
inn sem lítinn og að hægt sé
að kynnast honum og þekkja
hann. Ef við trúum því
hneigjumst við að einfald-
leika og leitum lausna. Það
fannst Felix slæmur kostur.
Hinn kosturinn er að heimur-
inn sé stór og óskiljanlegur.
Ef við trúum því verður ver-
öldin margbreytileg og við
leitum að ævintýrum i stað
lausna. Þetta fannst Felix öllu
betri kostur.
Einhvers staðar þar erum
við stödd í tíðarandanum og
heimilin draga dám af því.
Eru margbreytileg, mislit, dá-
lítið ofhlaðin og persónuleg.
Því ef heimurinn er ekki ein-
faldur þá höfum við ríkara
frelsi til að búa okkur per-
sónulega veröld. Að minnsta
kosti heima hjá okkur.
Gunnar Smári Egilsson
Fílías Fogg mundi ábyggi-
lega fíla tíðarandann í botn.
Eins og tískukóngarnir eru
arkitektar og hönnuðir
komnir á flakk um alla
heimsbyggðina í leit að marg-
gœti kallast „Kringum jörð-
ina á 80 mismunandi uegu“.
Tískan hefur breytt heimil-
inu í sambland af stáss
stofu eldri hjóna,
þjóðminja-' eða popp-
minjasafni og leikmuna-
deild í áhugaleikhúsi. Ef
Ray Bradbury hefði
snefil af smekk hefði
hann sjálfsagt verið
dreginn fram og gerður
að spámanni
tískunnar fyrir
getað sagt sér að svona
mundi fara. Uppaheimilin
voru umgerð um líf með einu
ákveðnu takmarki; frama í
starfi. Þau voru ekki beint til
að dvelja í og heldur ekki til
þess að bjóða gestum. Eld-
húsið var til þess að fá sér
morgunmat og kannski
vodkaglas að aflokinni vinnu
klukkan 22.30. Heimili upp-
anna voru fyrst og fremst
tákn um hvert eigandinn ætl-
aði. Upp.
I Fríöu frænku í Grófinni má finna borö-
stofuboröiö sem hent var á haugana til aö
rýma fyrir stálboröinu og matarstellið líka.
kompuna sína, þar sem hann
geymir allt dótið sem kveikir
hjá honum hugmyndirnar að
þessum líka vondu sjónvarps-
þáttum.
MÍNIMALISMI UPPANNA
FYRIR BÍ
Stálhúsgögn
uppanna eru fokin
og í þeirra stað
komið sambland af
antík og andlits-
upplyftum húsgögnum
frá sjöunda áratugnum.
Málverk í stofustærð
(200 x 160 sentimetrar)
hafa líka þurft
að víkja fyrir alls kyns
pilleríi; gömlum myndum,
skrítnum klukkum,
dúkkum og guð má vita
hvað. Það skiptir ekki
meginmáli hvað fólk tínir
saman. Aðalatriðið er að það
safni nógu miklu saman og
fylli alla veggi og hirslur.
Sjálfsagt hefði hver sem er
Að sjálfsögðu
voru fáir sem
lifðu iífi
uppanna. En
þeir voru miklu
fleiri sem reyndu
að klæðast eins og þeir og
búa sér heimili í þeirra anda.
Tóku gamla skattholið henn-
ar ömmu úr heiðurssætinu og
settu þrekhjólið í staðinn.
Þeir sem vildu vera ekta
hentu skattholinu.
UT I BUÐ
AÐ LEITA AÐ FORTÍÐ
Og það er einmitt vandinn
í dag. Nú hefur tíðarandinn
breyst og upparnir þykja leið-
inlegastir allra manngerða.
Það er í sjálfu sér ágætt að
fólk skuli rækta starfsframa
sinn, en það verður að fá eitt-
hvað meira út úr lífinu. Því
verður fólk að fylla heimili
sitt af táknum um fjölbreyti-
leg áhugamál og væntum-
þykju um það smáa í lífinu.
Þeir sem hentu skattholinu
hennar ömmu geta því nagað
sig í handarbökin. Þeir þurfa
líklega að borga 150 þúsund
Fólk getur keypt sér ættargripina í Antikhúsinu i Þverholti.
KRINGUM JORÐINA A
80 MISMUNANDI VEGU
Við svöruni samkrpjmisaftilum okkar og
bjóðuni ykkúr, ágætu viðskiptavirtir,
betra verð á KVIK innréttúiguni.
Þjónustan í öndvegi ineð ráðgjö
íagmanna og innanhússarkitekta
Múnið ,,hei]darlausnitui“'!
GODGHEIDSLUKJOH
STUTTUR AFGREIÐSLUTÍMI