Nýja dagblaðið - 24.12.1936, Qupperneq 27

N Ý J A
DAGBLAí)]©
27
Guðrún Jónsdóttir:
Jóiakvöld
Jólin eru komin.
fíigga liggur í rúminu sínu og starir út í bláinn.
I rúminu á móti henni liggur gömul kona, heymar-
dauf og taugaveikluð. Hún liggur kyrr og þegir;
hún á víst nóg með sínar eigin hugsanir í kvöld;
þetta er önnur jólin hennar á hælinu, en Sigga hef-
ir aldrei verið að heiman um jólin fyrri. Hana lang-
ar til þess að yrða á gömlu konuna, spyrja hana
hvemig jólin í fyrra hafi verið; en hún veit að það
muni ekki þýða neitt, gamla konan heyrir svo illa.
Hún heyrir umganginn frammi á ganginum; —
allir eru að flýta séi*. En hvað allir þurfa að flýta
sér í kveld — allir nema Sigga og Þuríður gamla,
sem liggur þama í rúminu á móti henni, steinþegj-
audi með lokuð augu.
Sigga bælir sig betur niður í rúmið og breiðir upp
yfir höfuð.
Langt, langt í burtu, em pabbi og mamma og
systkinin hennar. Jólin eru líka komin þangað.
Hún sér í .huga sér litlu torfbæina heima og
þrejrtulegt andlit móður sinnar og vinnulúnar hend-
ur föður síns. Hún man síðustu jólin heima; þá
lá hún í rúminu og hóstaði án afláts, brjóstið var
eins og svíðandi sár, og sárindin ukust við hvert
hóstakast. Móðir hennar læddist inn að rúminu til
hennar öðru hvoru, aðeins til þess að strjúka henni
um vangann; og faðir heimar gekk eins gætilega
um og honum var unnt og lokaði baðstofuhurðinni
vandlega á eftir sér, svo dragsúgurinn kæmist síð-
ur inn. Systkini hennar reyndu að tala lægra en
þeim lá rómur til, svo hún gæti sofnað. En hún gat.
ekki sofnað.
Svo komu sjálf jólin, með kertaljósum, húslestri
og sálmasöng; en Sigga lá með tárin í augunum og
hlustaði á lesturinn hjá föður sínum. Hann var
dimmraddaður að venju, en nú var röddin hátíðleg
og klökk og ekki laus við skjálfta, þegar hann las
frásöguna urn barnið litla, sem komið var í heim-
inn til þess að leita að hinu týnda og frelsa það. —
Friður á jörðu! — Aldrei hafði Sigga eiginlega
skilið þau orð til fulls fyri- en þá; þessi jól heima
í litla kotinu hjá pabba og mömmu. Henni fannst
eins og allt og allir hvísluðu sama orðið; — friður
— friður! og hún fann það svo greinilega að nú
voru jól — heilög jól.
Hóstinn vekur hana og leiðir hana aftur inn í
veruleikans heim. Hún stynur þungt eftir hósta-
kastið og tárin koma í augu hennar. Hún heyrir
ennþá umganginn fyrir framan og raddir fólksins
renna svo einkennilega saman við dimmt ýlfrið í

H.f,
Eimskipafélag Islands
scndir viðflkiftamönnum elnum um
land allt beztu jóla- og nýárióflkir

| Gleðileg jól!
■>
| Prenimyndagerðin
lÍ (Olafvr Hvamufal)
BBBBHBgig»B!eiBBI»ía3li!iailiBlBeaiBBIIgi»»g»WgP»giM3i^—n—BBgli
Gleðileg jól!
PRJÓNASTOFAN HLÍN
Laugaveg 10
1 ^leðtfecj jó£!
$». ^maröoon & ^Sjörnoöott
/