Tíminn Sunnudagsblað - 27.05.1962, Page 3

Verðlaun vikunnar
EKIÐ Á
HJARNI

aSP'

S . / ■•tefSÍ ! 'ÉJC V'! í : '1
- %
■aiii....i /
- \ -vV
■ ;.: v ■ „■ / í
;-„p Y'í Ý
...... V, / /■ . v£
■•■■-"’ ■■' íjjl
. ' .,■■■' ,-/ ,
' ' : .. ' .," ■' ■
■ / y ■ / ffá } > i %
v/ u r i ,

„ :
- • ,.....

Heiðarslóðirnar fram af Víöidal, þar sem nú eru vallgrónar rústir eyðibýlanna.
Þangað geröi bóndinn pílagrímsferðina — ók þangað á hjarni á jeppa sínum.
Það er mánudagur 12. marz. Þessi
dagur hefst með því, eins og aðrir á
þessum árstíma, að gefa í fjós og
fjárhús og mjalta kýr. Laust fyrir
hádegi renni ég fénu á beit og rek
það spölkorn, að dýi, sem það getur
drukkið úr. Ég hinkra við á meðan
féð drekkur, því að komið getur fyrir
að kind hrökkvi ofan í dýið, og þá
þarf kannski að hjálpa henni upp úr.
Síðan sný ég heim á leið, en féð
dreifir sér um móana.
Það er kyrrt veður, glaða sólskin,
en frost. Nú um nokkurt skeið hefur
verið óvenjukyrrt og sólríkt, en lítið
klökknað vegna frosta. í lágdalnum
er snjólétt, en mikil svellalög. Á há-
lendinu inn af dalnum er óslitin fann
breiða að sjá. Vafalaust harðfenni, því
að svo mikið hefur hlákan í febrúar
bleytt í snjónum.
Það virðist því vera gullið tækifæri
til þess að skreppa á jeppanum að
kanna fornar slóðir, og ferðalagið er
þegar hafið í anda og leiðin könnuð
að því er að líkum má ráða. — Jú,
allt ætti að geta gengið vel. Og nú
líður óðum að hádegi, og því verður
að hrökkva eða stökkva. Síðari kost-
urinn er valinn og búizt til ferðar í
snatri. Með mér fer sonur minn,
fjórtán ára. Við ökum sem leið ligg-
ur fram í dalbotninn og um hlaðið
á Hrappsstöðum, sem er innsti bærinn
í dalnum. Hér slæst í förina jafn-
aldri og frændi sonar míns. Nú tekur
hálendið við. Leiðin upp Hrappsstaða
brekkur er seinfarin, því að þar er
snjóiétt, en hálka sums staðar. Efst
á Hrappsstaðabrúnum hefur urgað
saman í skafl, sem veldur okkur
nokkrum töfum, en vinnst þó von
bráðar, og nú er mesta brekkan að
baki. Við beygjum upp með Bergá í
svokallaðan Krók, svo þar suður með
ánni, og nú fer að verða greiðfærara,
því að þúfurnar standa nú ekki leng-
ur upp úr hjarninu. Leiðin er greið
framundan, fram hjá eyðibýlinu
Gafli, þar vestur yfir Bergá og fram
með henni að vestan, fram á Gafls-
bungu. Þar stönzum við andartak og
nú sést þangað sem ferðinni er heitið
— að eyðibýlinu Lækjarkoti.
Við höldum ferðinni áfram fram
með ánni. Móts við Heylækinn förum
við austur yfir ána og svo beina stefnu
suður og austur, heim Keldu, yfir
bæjarlækinn, heim holt og heim tún
o.g stöðvum bílinn á hlaðinu í Lækjar
koti. Andartak skoðum við umhverfið
áður en farið er út. Það er eins og
framandi að sjá þessar fornu slóðir
gegnum bílrúðuna. Við opnum bílinn
og stígum út.
Nú er dalurinn horfinn, en Víði-
dalsfjall og Vatnsnesfjall reka saman
norðurendana í fjarska. f suðri sést
á kollinn á Eiríksjökli, en í vestri
gnæfir Tröllakirkja. Yfir henni hvílir
nokkur dulúð í hugarheimi bernsk-
unnar. Á þessari stundu má segja, að
hér sé sannkallað sólarland. Yfir að
horfa er ein fannbreiða, óvenjubjart
í hinu glaða sólskini og kyrrð. Hér er
ég nú komin í hlað æskuheimilis
míns, þar sem foreldrar mínir bjuggu
í rétt tuttugu ár — kominn hér á
bílnum mínum. Mér er ekki kunnugt
um, að hér hafi komið bíll fyrr Þetta
er viðburður, sem mig hafði naumast
dreymt um, og var þó á allra vitorði,
að ekki var þetta nein þrekraun. En
hér er annað og meira, hér mætist
nýi og gamli tíminn á svo rómantísk
an hátt, að sá einn skynjar það, sem
lifað hefur „tvenna tímana“. Eðlilega
verður mér nú að bera saman kjör
foreldra minna hér með sinn barna-
hóp og kjör okkar, sem nú gegnum
foreldrahlutverkinu. Hvilíkur munur
er það nú. Hversu mjög hafa tímarn-
ir breytzt. Ánægð megum við vera
með okkar kjör. En sú ánægja er þó
sársaukablandin, þegar staðið er hér
við rústir eyðibýlisins og hugurinn
reikar um liðna tíma.
Hér sést nú ekkert kvikt, nema við
félagarnir þrír. Órofakyrrð ríkir yfir
þessum slóðum. Haglaust er nú hér
að kalla og er það ekki nýtt fyrirbæri
í Lækjarkoti. Átján vikna innistaða
var ekkert einsdæmi, þegar faðir
minn bjó hér, og 1918 munu það hafa
orðið þrjátiu vikur. Auk rýmri fjár-
hags og tæknilegra bjargráða búum
við nú við langtum betri veðráttu en
feður okkar, og mætti raunar segja,
að víða fyndust gloppur á nýsköpun-
inni, ef veruleg harðindi steðjuðu að.
Mér verður reikað upp fyrir bæ-
inn, upp tún. Austan í túnhólnum
er fjárrétt, en þar voru áður kvíar.
Þar er nú allt á kafi í fönn, svo að
Framhald á bls. 308
T f M 1 N N
SUNNUDAGSBLAÐ
291