Tíminn Sunnudagsblað - 27.05.1962, Blaðsíða 16

BEL O. GASCHE:
ÞEtR BIÐU DAUDANS, EN...
Ný var affeins um fáeina klukku-
_ííma að ræða/ þar til þeir hlutu að
-d.eyja'. Þeir viasu það allir fjórir og
'tóku_ því eins og bezt þeir. gátu —
Ihver á sinn hátt, en um leið meff
-þeirri samkennd, er oft einkennir hóp
manna í dauðanum.
Larson hnipraði sig saman einn sér
í öðrum enda skurðsins, sem þeir
höfffu grafið í skyndi. Hann dró undir
sig fæturna til þess aff reyna aff halda
á þeim hita.
„Hvar í fjandanum erum við eigin-
lega?“ spurði Langtry.
„1 Kóreu“, svaraði Kansas.
„Eg veit það. Einn liðsforingja her-
sveitarinnar sálugu sagði mér þaff. En
hversu langt erum við frá meginhern-
um?“
„Eg veit það ekki almennilega“,
svaraði Rusk liðþjálfi þreytulega.
„Við erum gjörsamlega einangraffir,
svo að það skiptir víst litlu“.
Larson hafði lagt við hlustir. „En
setjum svo, að við fáum tækifæri til
aff komast undan, í hvaða átt höldum
við þá?“ spurði hann. Rödd hans skalf
vegna kuldans og kvalanna í blæðandi
öxlinni.
„Viff fáum ekkert tækifæri til
flótta, drengur", mælti Langtry. Hann
var að bursta klossa sína vandlega
með dulu, sem hann bar ávallt með
sér.
„Og eigum við þá bara að sitja hér
í snjónum og deyja, þegar þeir
koma?“ hrópaði Larson.
„Nei, við d»yjum standandí", svar-
aði Langtry.
„í bónuðum klossunum!"
„Já, í bónuðum klossunum".
„Hættu þessu, Larson!“ skipaði
Rusk. Hann hlustaði, en ekkert hljóff
barst utan úr dimmri nóttunni.
„Hvað heldurðu, að herdeildin sé
langt að baki .okkur’" spurði Kansas.
Rusk hristi höfuðið. „Ef tii vill
þrjár mílur, kannsh" tíu“
„Þrjár skitnar mílur, og við verð-
um að deyja í þessu pestarbæli". Lar-
son-var tekinn að gráta.
Rusk horfffi á hann — tuttugu ára
unglinginn. Særður og blæðandi um
tvítugt! „Rólegur, drengur — stattu
þig. Við erum allir í sömu klípunni.
Óvinirnir hafa þessar þrjár mílur á
sínu valdi. Það er aðeins myrkrið,
sem heldur í okkur lífinu“.
„Hvað getum við gért?“ spurði
Kansas.
„Við getum verið kyrrir hér og selt
líf okkar dýrt. Hinn kosturinn er að
reyna aff komast til baka, og þá verð-
um við skotnir, áður en við komumst
tvö hundruð metra, án þess að fá einu
sinni tækífæri til þess að berjast",
svaraffi Rusk.
„En það er hugsanlegt, að við kom-
umst í gegn, er það ekki?“ Rödd Lar-
sons var biðjandi. „Þaff er ekki alveg
útilokað?"
„Jú, drengur minn, alveg útilokað“.
Rusk spýtti í snjóinn.
Langtry sló tusku sinni við kloss-
ana. Larson spratt á fætur og þreif
í hann með heila handleggnum.
„Hættu þessu!“ hvíslaði hann hás.
„Viltu, aff þeir heyri til okkar?"
Langtry reif sig lausan. „Þeir vita
þegar, hvar við erum. Þeir bíða aff-
eins birtu“.
„Já, víst vita þeir það“, sagði Rusk.
„En iþaff er ástæðulaust að hafa hátt“.
Langtry braut saman duluna og
stakk henni í vasann. „Heldurðu, að
margir hafi fallið, þegar við brutumst
í gegn?“
Rusk hristi höfuðið. „Mjög margir“.
„Eg vona, að Schiller hafi sloppið.
Hann skuldar mér tíu dali“, sagði
Langtry kyrrlátlega.
„Þú færð aldrei tækifæri til að
eyffa þeim“, varð Kansas að orði.
„Sástu Wilson höfuðsmann, þegar
hann komst að því, að ekki átti að
senda okkur neinn liðsauka?" spurði
Langtry.
Rusk brosti, er hann minntist höf-
uðmannsins. „Já, það lá við að talstöð
ín brynni upp. Drottinn minn! Hann
lét þá hafa það óþvegiff".
„Skyldi hann hafa komizt í gegn?“
spurði Kansas.
„Nei“, svaraði Rusk hljóðlega og
horfði niður í snjóinn. „Eg sá hann
falla um þrjú hundruff metra héðan“.
Langtry leit út í myrkrið. „Það
liggja margir vinir þarna úti. Þær
verða ófáar mæðumar, sem gráta eft-
ir eina viku effa svo“.
Larson lá í hnipri í enda skurðsins
og grúfði andlitið í höndum sér.
„Hann er að bila“, sagði Kansas
lágt.
Rusk kinkaði kolli. „Það er hætt
við því — hann er samt ekki huglaus.
Honum hefur verið ofboðið".
„Nei, hann er engin bleyða — hann
er affeins unglingur. Þetta er djöfuls
svívirða", sagffi Langtry.
„Eg á son á hans aldri heima“,
mælti Rusk. „Hann er kallaður
Bobby".
„Já, hann er heppinn að vera ekki
hér“, sagði Kansas og reyndi árangurs
laust að koma sér þægilega fyrir í
snjónum.
„Eg veit ekki — ég held hann vildi
fremur vera hérna“. Rusk starði út í
myrkrið. „Hann lenti í bifreiðarslysi
fyrir ári og missti báða fæturna“.
Langtry hristi höfuðið. „Óheppni —
slysin gera ekki boff á undan sér“.
„Nei, en það vildi svo til, að ég
ók bílnum og var drukkinn. Eg ók
utan í brúarstólpa. Eg fékk ekki einu
sinni skrámu, en sonur minn missti
báða fæturna".
„Svona getur komið fyrir“, muldr-
aði Langtry vandræðalega. Honum
varð nú Ijóst, hvers vegna Rusk hafði
ávallt látiff sér svo annt um Larson.
„Já, ég býst við því. Sektarkenndin
hefur lengi nagað mig, en nú hefur
mér tekizt að bæla hana aff nokkru
leyti“.
„Maður má ekki minnast allra
verknaða sinna, sem koma niður á öðr
um. Þá gengi maður af vitinu“, sagði
Langtry.
„Ef til vill ekki, en það er aldrei
hægt að gleyma svona atburðum al-
gjörlega — aldrei“. Rusk spýtti.
„Þetta er kaldur staður að deyja á“.
„Já“, svaraði Langtry.
Kansas horfði til himins. „Það er
farið að birta“.
Langtry athugaði byssu sina og
lagði skotfæri við hlið sér. „Nú er
ekki langt eftir; eftir klukkustund
eða svo verðum við farnir héðan, en
hvert?"
Larson grét hljóðlega. Axlirnar
hristust undir þykkum jakkanum.
Kansas horfði á hann. „Kannske
hressist hann, þegar skothríffin hefst“.
„Ef til vill . . . “, sagði Rusk. „Verst
[304
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ