Tíminn Sunnudagsblað - 27.05.1962, Qupperneq 17

þykir mér, aS við skuluir, ekkert geta
gert við sárið á öxlinni".
„Já, við eigum ekki einu sinni aspi-
rín“.
Rusk skreið til Larsons og tók að
ræða við hann í hálfum hljóðum til
þess að reyna að róa hann áður en yf-
ir Iyki.
Kansas dró sígarettu úr vasa sín-
um. „Eg er lengi búinn að geyma
hana þessa. Eiguirl við ekki að reykja
hana núna?“
Langtry brosti. „Það væri til lítils
að geyma hana öllu lengur“.
„Rusk?“ Kansas lyfti sígarettunni.
Rusk hristi höfuðið.
Kansas skipti henni í tvennt og
rétti Langtry annan stubbinn. Þeir
reyktu og horfðu á dagsbrúnina þok-
ast upp á himininn. Þeir hlustuðu á
lága rödd Rusks, þar sem hann var
að reyna að róa Larson.
„Eitt er víst — við látum ekki
taka okkur höndum", sagði Langtry
hörkulega.
„Nei. Dauðir menn segja engar
fréttir, og það, sem við gætum sagt,
yrði til þess, að þeir flæddu yfir stöðv
ar hersins, áður en hann hefur fylkt
sér á nýjan leik“, sagði Rusk um leið
og hann kom aftur frá Larson.
„Hvernig líður honum?“ spurði
Kansas.
,,Hann er ekki með sjálfum sér af
ótta og sársauka".
„Slæmt“, muldraði Langtry og
kreisti vindlingsstúfinn milli kulda-
dr' nna fingranna.
.Eg hef heyrt ljótar sögur um það,
hvernig þeir fara með fangana, áður
en þeir drepa þá“, sagði Kansas.
„Sögurnar eru sannar. Það er betra
að deyja strax“, mælti Rusk.
Larson reis á fætur. Hann snökti
lágt og horfði móti dagsbrúninni.
„Rólegur, drengur, þessu verður
lokið eftir fjörutíu mínútur“, sagði
Langtry.
„Ekki fyrir mér! Eg ætla ekki að
deyja í þessu pestarbæli!" hrópaði
Larson.
Rusk stóð upp og sneri sér að tryllt
um drengnum. „Seztu niður! Þú verð
ur að bíða eftir þessu með okkur hin-
um“, skipaði hann hvasst.
„Nei, nei, nei . . . “, stundi Larson
lágt. Hann horfði á eitthvað úti í
ljósaskiptum morgunsins. En það,
sem hann sá var langt í burtu —
heima í Michigan. Ef til vill silungs-
vei^ á björtum morgni — ef til
vill ....
„Hlustaðu á mig, drengur minn!“
R^'-’d Rusks var biðjandi. „Við get-
um ekkert annað gert en dáið sem
menn“.
Larson virtist ekki heyra til hans.
Hann færði sig að skurðbrúninni og
starði út í hálfrökkrið.
Kansas hristi höfuðið, og Langtry
gerði slíkt hið sama. Þeir gátu ekki
leyft honum að fara. Þeir voguðu ekki
að hætta á, að hann segði frá undan-
haldi herdeildarinnar og mannfalli
hennar. Þeir gátu ekki leyft honum
áð segja frá falli höfuðsmannsins.
Þetla var of snemmt að segja Kín-
verjunum — bezt að láta þá sjálfa
hafa fyrir að komast að því. Þegar
þeir höfðu það, hefði herdeildinni gef
izt tóm til að fylkja liði að nýju.
„Hlustaðu, drengur minn“, bað
Rusk. „Þú mátt ekki fara. Taktu upp
byssuna þína, og bíddu með okkur“.
„Eg ætla ekki að deyja“, sagði Lar-
son ákveðinn. „Eg ætla ekki að
deyja!“
„Þú átt ekki annars kost, dreng-
ur! Þú mátt ekki einu sinni hugsa
svona“, sagði Langtry.
„Eg vil ekki deyja — mér er sama,
hvað þeir gera við mig — ég vil ekki
deyja! Kannske gera þeir eitthvað fyr
ir öxlina á mér — mér er illt í henni“.
Larson skreið upp úr grunnum skurð
inum.
„Larson!“ hrópaði Rusk. „Stanzaðu!
Eg skipa þér að nema staðar!“
„Mér er illt í öxlinni, Rusk. Þeir
lækna á mér öxlina, er það ekki,
Rusk?“ Hann stóð uppi á bakkanum.
Rusk horfði á hann og sárbændi
hann: „Komdu, drengur minn, komdu
hingað niður til vina þinna. Ekki
ráfa þarna innan um öll líkin. Við
skulum lækna á þér öxlina, sonur
sæll. Við skulum hjálpa þér“.
Larson staulaðist hægt í burtu.
Spor hans lágu í hlykkjum í snjónum.
„Ekki neyða mig, drengur — viltu
koma aftur, viltu . . . “. Rusk var
farinn að tauta.
Langtry og Kansas horfðu á, er
Rusk lyfti byssu sinni.
„Larson!“ Rödd Rusks var sem
svipuhögg. „Komdu strax hingað —
annars skýt ég þig!“
Larson heyrði ekkert. — Hann óð
snjóinn hægt óg meff erfiðismunum.
Rusk strauk tár úr auga sér og tók
síðan í gikkinn. Larson steyptist dauð
ur niður. Rusk fól andlitið í örmum
sér og grét.
„Þetta varð að gera“, sagði Lang-
try. „Þetta var eitt þeirra verka, sem
verður að vinna“.
„Eg veit það, — en hvers vegna?“
spurði Rusk. „Hvers vegna varð ég að
skjó.a tvítugan ungling?“
„Hann hefði getað kostað mörg
mannslíf, við vitum það allir“, svaraði
Langtry. „Svona er stríðið — djöf-
uls stríðið!“
„Nú megum við fara að búast við
þeim. Það er orðið ratljóst“, sagði
Kansas. „Þeir hafa ekki verið svo fá-
ir, Kínverjarnir, sem heyrðu skothvell
inn“.
Þeir athuguðu allir byssur sínar og
skotfæri og tóku sínar fáu hand-
sprengjur fram. Langtry og Kansas
fóru hvor út í sinn enda skurðarins,
svo að Rusk varð í miðjunni.
Það hélt áfram að birta og að lok-
um var orðið albjart. Þeir lágu kyrr-
ir með allar taugar þandar og biðu
árásarinnar.
Mínúturnar snigluðust áfram og
brátt skein sólin í heiði. Ekkert sást
til óvinanna í auðninni í kring.
„Hvað haldið þið?“ spurði Langtry.
„Þeir eru þarna úti — þeir hljóta
að vera þarna“, sagði Rusk órólegur.
„Eg sé engan", sagði Kansas.
„Ef til vill hafa þeir hörfað, hvcrn-
ig, sem á því stendur“, varð Langtry
að orði.
„Þá hefðum við heyrt til þeirra í
nótt“, svaraði Rusk.
„Það er ekki víst. Það er hugsan-
legt, að þeir hafi flutt sig til annarr-
ar hvorrar hliðarinnar og alls ekki
farið hérna um á leiðinni til baka“.
„Við höfum ekki hugmynd um
mannfall þeirra. Ef til vill hafa þeir
neyðzt til að hætta sókninni", sagði
Kansas. „Eitt er víst: Eg sé ekkert til
þeirra, og það er útilokað, að þeir
geli leynzt á þessum berangri“.
Langtry kinkaði kolli. „Mér finnst,
að við ættum að reyna að komast aft-
ur til herdeildarinnar. Ef þeir hafa
hörfað, þá koma þeir vafalaust fljót-
lega aftar. Ef þeir hafa ekki hörfað,
þá verðum við á vegi þeirra og erum
varla verr settir en hérna“.
„Já, við skulum koma“, sagði Rusk
og tók upp handsprengjur sínar og
skotfæri. Hann leit til Larsons, sem
lá í blóðlituðum snjóskafli. „Mér þyk-
ir þetta leiðinlegt, drengur minn. Þú
kemst aldrei að því, hve leiðinlegt
mér þykir þetta“, hvíslaði hann.
„Komdu, Rusk. Þetta verður ekki
aftur tekið!“ Langtry ýtti honum upp
úr skurðinum.
Tvö hundruð metra frá skurðinum
rákust þeir á könnunarflokk frá
þeirra eigin herdeild og fylgdust með
honum til herbúðanna.
„Þeir hörfuðu gjörsamlega af á-
stæðulausu", sagði Langtry yfir fyrsta
kaffibollanum í heila viku.
"7,Það er ómögulegt að reikna þessa
Kínverja út“, sagði Kansas. „Ja,
hérna! Ekki átti ég von á því að fá
heitt kaffi oftar“.
Rusk drakk hljóður úr fanti sín-
um og -inblíndi niður í snjóinn.
Langtry hafði auga með mönnum
þeim, sem fóru í gegnum matvælaaf-
greiðsluna. „Halló! Þarna er Schill-
er!“ hrópaði hann og reis á fætur.
„Halló! Schiller. Hvar eru dalirnir
mínir tíu?“
Schiller fyllti matarbakka sinn og
gekk yfir til þeirra. „Nú, já. svo að
þið komuð lifandi aftur. Eg var far-
inn að vona, að ég slyppi við að borga
þér“.
„Ekki aldeilis, lagsi. Eg kem alltaf
aftur, þangað til bú hefur borgað
mér“, sagði Langtry og glotti.
Framhald á bls. 310
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
305