Tíminn Sunnudagsblað - 27.05.1962, Blaðsíða 22

! Um þetta var honum jafnan óljúft
að tala. En 'þeim mun oftar og lengur
var það rifjað upp, lágum og sefandi
rómi, á rökkurstundum í baðstofun-
um, að það var gamli presturinn á
Gilsbakka, hann séra Hjörtur, sem
fy.gdi Bjarna frá Sjöundá til aftök-
unnar í Noregi.
Þannig seytlaði hrollurinn, í senn
ógnlegur og kitlandi, frá kynslóð til
kynslóðar.
Þeir bi5u dauðans —
Framhald af bls. 305
„Hvar er strákurinn? Larson?“
spurði Schiller.
Rusk starði niður í troðinn snjóinn.
„Féll hann, ha? Það var slæmt“,
sagði Schiller.
,.Já“, tautaði Langtry. „Hann féll“.
„i.ú, einhverjir okkar verða að
deyja“, sagði Schiller, drakk kaffið
og gretti sig. „Stríðinu fylgir dauði
og vont kaffi“.
Rusk stóð upp og gekk burtu.
„Hvað gengur að liðþjálfanum?“
spurði Schiller.
„Sennilega minnist hann of margs.
Honum þótti vænt um strákinn“.
Schiller hellti kaffinu niður í snjó-
inn. Svartur hringur myndaðist á
hvi .i jörðinni. „Ef fleiri minntust
liðinna atburða, þyrftum við ef til
vill ekki að ganga í gegnum þetta hel-
víti á tíu ára fresti eða svo“.
„Já, en við breytumst ekkert“.
„Nei, ið breytumst ekkert".
Þeir sátu þöglir og reyktu. Þeir
virtu fyrir sér þreytta mennina, sem
sátu umhverfis þá, og veltu því fyrir
sér, hver þeirra lægi næstur eftir í
köldum snjónum.
Skyndilega rauf skothvellur þögn-
ina.
Langtry þreif byssu sína og stökk
á fætur.
„Þetta var einhver af okkur strák-
un sagði Kansas „Hvellirnir frá
byssum Kínverjanna eru ekki svona“.
Þeir lögðu við hlustir. en heyrðu
ek! fleiri skot.
„Einhver taugaspenntur hefur
skotið skuggann sinn“, sagði Schiller.
„Já“, svaraði Langtry. Hann horfði
á eftir nokkrum mönnum, sem hlupu
yfir ' hinn enda herbúðanna. Sumir
komu strax aftur; einum þeirra varð
illt, og hann spjó í snjóinn. Langtry
stöðvaði hann. „Hvað kom fyrir?
Slys?“
„Rusk skaut sig í gegnum hausinn",
svaraði hermaðurinn. „Hvílík að-
koma!“
Langtry settist niður víð flutninga-
bíl Honum varð litið á Kansas, sem
sat g dró litla hringi í snjóinn teð
gaffli sínum „Heyrðirðu þetta?“
„Jamm", svaraði Kansas þreytulega.
Schiller dró djúpt andann. „En
hvers vegna í fjandanum dettur mann
inum í hug að gera svona lagað?“
„Hann drap Larson", anzaði Lang-
try. „Við héldum, að við værum dauð-
ans matur, og Larson bilaði. Hann
ætlaði að gefast upp, svo Rusk skaut
hann“.
„Og síðan komust þið að þvi, að þið
hefðuð getað geagið hingað, hvenær,
sem þið vilduð?" muldraði Schiller.
„Bölvað — stríðið hendir oft grátt
gaman að manni“.
Langtry dró upp tusku sína og tók
að bursta klossana. „Eg held, að þetta
hafi ekki verið öll orsökin, heldur
kornið, sem fyllti mælinn. Það var
önnur yfirsjón, sem líka hvíldi þungt
á honum — hún kom niður á syni
hans“.
„Eitthvað gamalt?“
„Já, honum varð á yfirsjón áþekk
þessari". Langtry sló tuskunni fast
við gljáfægða klossana. „Hún kostaði
son hans báða fætur“.
Schiller virti hann fyrir sér. „Svona
minningar geta unnið á manni með
tímanum. Reyndar hafa flestir sinn
djöful að draga“. Hann stakk hend-
inni í vasann og dró upp vöðlaðan
tíu dala seðil. „Hérna. ef ég skyldi
liggja eftir næst“.
Langtry hristi höfuðið. „Nei, haltu
honum. Þetta er eina ástæðan til
þess, að ég kem alltaf aftur. Eg kem
til þess að rukka þig“.
Schiller brosti. „Jæja, hann er ó-
hultur hjá mér. Eg veit ekki, hvar
í fjandanum ég ætti að geta eytt hon
um“.
Langtry kinkaði kolli og tók aftur
til við klossana.
„Sé þig seinna“, sagði Schiller um
leið og hann gekk í burtu.
„Já“, svaraði Langtry. „Lánið fylgi
þér“.
Hann horfði niður á gljáandi kloss-
ana og neri fastar — reyndi að
þurrka burt blettina, sem tárin létu
uðu niður súkkulaði, ódýru skarti
og öðrum smáhlutum, sem vitaS
er, að Indíánar eru ginnkeyptir
fyrir. í þessum ferðum komu þeir
ekki auga á neitt þorp og ekkert
l'ífsmark sáu þeir, hins vegar
hvarf allt það, sem þeir köstuðu
niður, jafnóðum. Eftir að þessu
hafði farig fram um hríð, töldu
þeir, að þeir hlytu að hafa öðlazt
vinfengi Indíánanna, og það væri
mál til komig að síga niður úr
koptanum og treysta vinfengið.
Þeir voru samt ekki öruggari en
svo um mátt súkkulaðsins og
glingursins, að þeir létu brúðu,
sem klædd var í flugbúning, síga
niður til að sjá, hvaða viðtökur
þeim voru ætlaðar af hálfu hinna
innfæddu. Þag stóð heldur ekki
á móttökunum. Brúðan hafði ekki
sigið langt, þegar örvarnar hvinu
í loftinu og stóðu alls staðar í
gegnum hana. Það þarf ekki að
taka það fram, að trúboðarnir á-
ræddu ekki að feta í fótspor brúð
unnar. Má segja, ag þar hafi mik
ig súkkulaði farið fyrir lítið
Myndirnar, sem flugmaðurinn
tók af hinum nýfundnu þorpum,
varpa allmiklu ljósi á þennan
þjóðflokk. Það er þegar ljóst af
framansögðu, að þetta fólk er
mjög herskátt. En myndirnar gefa
greinilega til kynna, að þjóðflokk
ur þessi hlýtur ag búa yfir tals-
verðum skipulagshæfileikum. Um
það vitna stígarnir, sem liggja
frá inngöngum hússins. Menn eru
þeirrar skoðunnar, að tilvist
þessa þjóðflokks grundvallist á
fjölskyldulífi og að húsið rúmi
alla ættina. Aftur á móti sé hver
inngangux ætlaður sérstakri fjöl-
skyldu innan ættarfjölskyldunnar.
eitir sig a íeonnu. I i V T
b s K I M 0 fl R
kutu örvum — n R G E N T U M
ð K fl N T A T r N
i i F R ■r
Framhald af bls. 290 T 1 i n h L T fi F
i kvnni við menninuuna á síð- I V E T R u fi N fl
ustu áruin, þótt enn séu þeir 1 E 1» D fl Ð S K fi K
mjög frumstæðir — reyndu að 1 D D R fl K K L
komast í samband við frumskóga 1 R 1 p D fl ■R I W .0 ÍE
búana. Þeir flugu dag eftir dag i V V E h K L Æ D D i R >
yfir frumskóginn í kopta og köst s I N fl R S h ■lE D D fl R
L 1 E> N U B fl U l F K
(i 1 s I, fl 1 U M fl r>
u V 1 fl u Ð fl R N rf L fl
Lausn 12. R R F NYN’ N V ' E G G s S
B R R N D fl R I F fl U T
krossgátu E. 0 6 "R fl R Qr T 1 R fl 4
s fl G G n P i L Ú $ V
V fi N I li b fl 0 L K fl' I
si R fl Ð fl i R y K S K y I V
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ