Tíminn Sunnudagsblað - 03.06.1962, Blaðsíða 4

XXXIII.
Ýmsar erjur spruttu af Sjöundár-
málum, á meðan þau Bjarni og Stein-
unn sátu í haldi og löngu eftir dauða
þeirra var enn verið að þrefa og
þrátta um vangoldna reikninga.
Um skeið var tvísýnt, hversu pró-
fastinum í Sauðlauksdal, séra Jóni
Ormssyni, myndi farnast. Geir biskup
Vídalín skipaði s^n fyrir haustið 1803,
samkvæmt fyrirmælum í dómi lands-
yfirréttar um Sjöundármál, að mál-
sókn skyldi hafir gegn honum fyrir
tómlæti og vanrækslu í embætti.
Kvaddi hann tyrst séra Gísla Einars
sun í Selárdal t.il þess að rannsaka
háttsemi prófasts og kveða upp dóm
í málinu Séia Gísla 'ar þetta óljúft
verk. enda vék hann þvi algerlega frá
sér Bar hann við vanþekkingu sinm
í lögum vináttn við séra Jón og
tæpri heilsu sinni Fól biskup þá séra
Hjalta Jónssyni á Stað í Steingríms
firði að takasi þetta á hendur En
heilsan prestann? i Vestfirðingaíjórð
ungi hefur líkleg verið bágborin um
þessar mundir þv’ að á daginn kom,
að hann var einnig of lasburða ti)
þess að fjalla um málið Varð þá
þrautalending biskups að fela hinum
mikla málagarp séra Eggerti !ón^
synj á Ballará. málareksturinn En
hann hafði ekk’ enn hafizt handa
er hingað spurðist um dóm hæstarétt
a- í Sjöundármálum. og var þá hætt
við málsókn gegn séra Jóni Orn.ssyni.
þar eð þar var kveðið á um það. að
allir skyldu sýknir saka, nema þau
Bjarni og Steinunn
Eggertssonar, á Saurbæ á Rauðasandi,
og höfðu þau Bjarni og Steinunn
verið landsetar hennar. Kærði Arn-
fríður Guðmund sýslumann fyrir þær
sakir, að hann hefði komið á skipi
með sex menn að Sjöundá og látið
rífa þar að grunni fjárhús, „sem
engin dönsk spýta var í“, ásamt öðru
húsi, byggðu úr íslenzkum viði. Lét
hann flytja viðina heim til sín, ásamt
heyi, báti, rekaviði og hvalrifjum, en
þetta kallaði Arnfriður allt sína eign.
Eina kú og seyt.ján leiguær lét hann
færa að Saurbæ, án þess að vetrar-
fóður fylgdi og vantaði þá eina ána
á rétta tölu. Á bæjarhúsin fékk Arn-
fríður ekkert álag, þótt þeim væri
illa haldið við, og loks taldi hún, að
hún hefði ekki fengið nema hluta
if því, er hún átti inni hjá Bjarna
og Steinunni í leigur og landskuld,
lióstoll og legkaup.
Þessi deila leystist þó á þann veg
heima í héraði fyrir meðalgöngu séra
Eyjólfs Kolbeinssonar, að Arnfríður
játaði kæru sína „fávíslegar innbyrl-
ingar“ En þótt með því orðalagi sé
fyllilega látið í veðri vaka, að sýslu-
maður hafi veri' borinn röngum sök-
um en láti sér af mildi sinni nægja
eins konar fyrirgefningarbón, er varla
hægt að verjast þeim grun, að ekkj
an hafi orðið að gjalda þess, að hún
mátti sín minna en sýslumaðurinn.
Um sama leyti og Guðmundui
Scheving átti í þessu þrasi við Arn
friði, barst honum bréf frá amt
manni, er krafði hann sagna um
skipti hans við Jón bónda Þórðarson
í Miðhlíð, er skjólshúsi skaut yfir
Bjarna frá Sjöundá, er hann strauk
frá Haga. Kvaðst amtmaður hafa
frétt, að hapn hefði tekið skepnur
af Jóni í bætur og margsinnis neitað
með ósæmilegum svívirðingarorðum
að láta honum í té kvittun fyrir, Er
ljóst af skilríkjum, að sýslumaðurinn
hefur tekið hest af Jóni til þess að
greiða með honum fé það, er hann
lagði til höfuðs Bjarna, og komið
þannig af sjálfum sér þeim kostnaði,
er strok fangans olli. En sýslumaður
synjaði þverlega fyrir það, að hann
hefði veitt Jóni nokkura ágang eða
beitt hann ofbeldi, og verður ekki séð,
að Miðhlíðarbóndinn hafi fengið leið-
réttingu mála sinna.
Séra Hjörtur Jónsson átti aftur á
móti í erjum við stjórnarvöldin um
greiðslu á ferðakostnaðinum til Nor-
egs. Eins og áður hefur verið getið,
hafði því verið skotið undir úrskurð
stjórnardeildanna í Kaupmannahöfn,
hvort hann skyldi fá sérstaka greiðslu
til þess að standa straum af viðhöfn
í klæðaburði vegna dvalar sinnar er-
lendis, og var krafa um níutíu dala
þóknun í þessu skyni að hrekjast á
milli embættismanna í Reykjavík og
Kaupmannahöfn hin næstu misseri
eftir aftöku Bjarna. Var að lokum
felldur sá úrskurður, að ekki væri
ástæða til þess að sinna þessari kröfu
prestsins.
Valdbom tukthúsráðsmaður gleymdi
ekki heldur föngunum frá Sjöundá
þegar í stað. Það sést af bréfaskipt-
um, sem áttu sér stað veturinn 1807,
Nú tók þess að gæta, að Guðmund
ur sýslumaður Scheving þótti hafa
verið djarftækui fil fjármuna i sam-
bandi við Sjöundármál. Um þessar
mundir bjó Arnfríður Brynjólfsdóttir
frá Fagradal, ekkja Eggerts bónda
316
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ