Tíminn Sunnudagsblað - 03.06.1962, Blaðsíða 13

— Þeir ætluðu að bregða fæti fyrir
mig og varna því, að ég yrði meistari
í herrafatasaumi. Eg var nefnilega
fyrsta konan, sem lagði út í þá grein
klæðskeraiðninnar. Það urðu mikil á-
tök meðal meistaranna, og iðnráðið
dró alltaf að veita mér svör. Þeir hafa
víst haldið, að með þessum langa
drætti fengju þeir þennan kvenmann
til þess að hætta við að fara inn á
svið karlmannanna. En ég ætlaði mér
að brjóta einræðið. Það var númer
eitt. Og það tókst líka rækilega.
— Hvenær byrjaðirðu að fást við
smíðar?
— Eg var bara smábarn, þegar ég
byrjaði. Eg var alltaf með eitthvað í
höndunum. Það dýrmætasta, sem ég
gat eignazt í mínar hendur, var vasa-
hnífur. Það gat komið til mín í
draumi, að eignast góðan vasahníf,
hvað þá heldur í vöku.
— Hvernig leizt fólkinu á þig,
stelpuna, vera að smíða?
— Það sagði, að ég hefði átt að
vera strákur. Það þótti ekki kvenlegt
að fást við þetta. Strákar áttu einka-
rétt á því. En þessi smíðanáttúra var
góð. Eg smíðaði mér allt mitt leik-
dót sjálf, og á fullorðinsárunum smíð-
aði ég mér til nytsemdar borö, stóla,
bókaskáp, allt eftir því, hvað mig var.
hagaði um.
Bókaskápinn í stofunni smíðaði liún
sjálf. Þetta er vandaður skápur með
gleri. — Engin hætta á því, að hann
liðist í sundur, því að hann ef geir-
negldur, segir hún. Hún sýnir mér
líka s’kúffu fyrir borðbúnað, geir-
neglda og vel unna, og kirnu, rennda
— Eg fékk að vera í Handíðaskól-
anum um skeið 1949, meðal piltanna
í kennaradeildinni, gekk þar út og
ir.n eins og ég vildi. Þar fékk ';g í
fyrsta skipti aðstöðu til þess að geia
það, sem mig langaði til, móta mynd-
ir og smíða. Þar voru vélarnar, og ég
hafði mikið yndi af þeim og smíðaði
Geirnegld kista, sem Sigríður smíðaði
og sýnd var á iðnsýningunni 1958. —
Kistan er iögð eirskrauti.
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
og renndi ákaflega mikið: Diska,
stauka, bakka og margt og margt. En
mér hélzt ekkert á þessu. Það fór út
um hvippinn og hvappinn. Mér var
alveg sama. Eg vildi bara fá að svala
löngunum mínum og kærði mig eKk-
ert um að safna þessu.
— Ertu svona áköf við allt, sem þú
gerir?
— Það er alltaf þessi sami þrýsting
ur. Það, sem óá fæst við, tekur uig
alveg, alveg sama hvaða verk það er.
Það skiptir engu máli, hvort það eru
smíðar, saumaskapur eða venjuleg
húsverk. Mér hefur líka alltaf fund-
izt óhugsandi að hætta við það, sem
ég hef byrjað á.
Á veggnum andspænis okkur hang-
ir hljóðfæri, einkennilegt í laginu,
minnir þó dálítið á gítar, en er minna.
— Þetta er mandólín, segir hún, —
frumsmíð. — Mér hafði verið gefið
mandólín í tækifærisgjöf, og ég lærði
á það hjá Sigurði Briem, en féll ekki
alls kostar við tóninn í því, svo að ég
ákvað að smíða mér nýtt, sem hefði
þann tón, sem ég vildi fá. Mér tókst
að fá fram tóninn og var ánægð. Eg
ætlaði að smíða annað seinna, en það
varð aldrei úr því og verður kannske
aldrei.
Tónninn í þessu mandólíni er tnjúK
ur og fylltur, og hún fer fingrum um
strengina og segir, að það hafi fyrst
og fremst verið tónlistin, sem kallaði
á sig, — en við urðum að vinna, þessi
börn, — því var aldrei sinnt. Það r
ekki leitað eftir neinu í manni. ''g
var á prófastsheimili, þegar ég var
barn. Þar var pianó í stofu, og 'g vai
alltaf að stelast í það, þegar enginn
var heima. Og þegar stúlkurnar fóru
út í kirkju til þess að ræsta, fór ég
í orgelið. — Það var mér mikil kvöl,
þegar ég fór þaðan. En það þykir víst
ekki frásagnarvert, þótt einstaklingar
þjáist, hvað þá heldur, þegar börn
eiga 1 hlut. En ég man, þ^gar eg -ar
komin á nýja heimilið, stalst ég nurt
út í hraun og klifraði upp á dranga,
bara til þess að geta horft í áttina að
gamla heimilinu, sem geymdi það,
sem ég þráði. — Já, það hefði margt
orðið öðruvísi, ef maður hefði mátt
á sínum óskertu dögum þjóna því
eðli, sem manni var gefið.
— Lærðirðu svo seinna að spila?
— Já, ég lærði á orgel, og það gerði
mér mikið gott. Fyrsta hljóðfærið,
sem ég fékkst við, var harmónikka.
Þá var ég sex ára, átti heima í Garða-
hverfinu, og þar var stúlka, sem átti
harmónikku. Eg settist alltaf hjá
henni, þegar hún kom út og settist í
grasið og spilaði. Þessi stúlka skildi
mig, og hún leyfði mér að spila.
— En hvernig féll þér saumaskap-
urinn?
— Ágætlega. En þetta var Dra..ð-
strit. Mig lan0aði alltaf til þess að
komast úr honum, en hafði ekki tæKi-
færi til þess. Þessar þrár, sem il.lrei
fengu útrás, hafa verið lifanJi •
með mér frá barnæsku.
ilirgir.
I næsta blaði
hefst frásögn af
hinum kynngi-
magnaðaHjalta-
staðarfjanda
i
I
\
i
i
i
i
i
i
í
)
325