Tíminn Sunnudagsblað - 03.06.1962, Blaðsíða 20

eins þrír og höfðu ekki með sér netið
né neitt af böndum. Þeir handsama þó
þarna annan kálfinn, en hinn kálfur-
inn og vetrungurinn sleppa út eftir
fjallinu. Þeir Markús og Finn-
bogi fóru á eftir hinum kálfinum,
fyrst út eftir fjallinu, síðar kom hann
aftur og leitaði upp að gilinu, og var
þá reynt að króa hann, en hann gat
skotizt í burtu og nú inn með fjallinu.
Finnbogi hinn ódrepandi þaut á eftir
hcnum og aðrir með honum, en eftir
ailmikil hlaup og leit misstu þeir al-
veg af honum. Alveg gat maður dáðst
að því, hvað þessi vesalings kálfur
þoldi. Það er af handsamaða kálfrn-
um að segja. að með afskaplegri fyr-
irhöfn er bann borinn niður af fjali-
inu. Þorvaldur bar hann lengst af á
herðunum og gekk sinn maðurinn
hvorum megin til þess að halda hon-
um og styðja Stöðugt var verið að
hvíla, bæði vegna mannanna og dýrs
ins. En þegar komið var svo sem
miðja vegu niður að sjó, var lcálfur-
inn dauður.
Skrokkurinn var tekinn um borð og
þegar hann var gerður til kom í ljós,
að ínjaðmarbeinið var brotið, mikið
mar í kring og hafði blóð safnazt að
innýfiunum. Af þeim orsökum hafði
hann drep* Þennan áverka hafði
hann feneið bp<rnr hann hrapaði með
móður sinni dauðri.
Þetta var þá árangur fyrstu veiði-
fararinnar: 9 dýr skotin, án þess að
nokkuð væri hægt að hagnýta af þeim,
náð einum kálfi dauðvona og annar
móðurlaus einhvers staðar inni í
firði. Og allir veiðimennirnir svo slit-
uppgefnir, að þeir gátu sig varla
hreyft. Þetta var daprasta kvöldið á
öllu ferðalaginu."
Betur tókst þó til í næsta skipti,
sem þeir lögðu til við dýrin. Þá tókst
þeim að ná 3 kálfum í net, en urðu
að skjóta ellefu dýr. Þeir heftu kálf-
ana og yfirgáfu þá svo um stund til
þess að gefa þeim tækifæri til þess
að jafna sig. í þetta sinn fór allt vel
og þeir komu kálfunum til skips. En
fjallið, þar sem öll þessi víg höfðu
farið fram, skírðu þeir félagar Víg-
Ijót, og má nokkuð af því marka,
hvernig þeim hefur verið innanbrjósts
eftir veiðarnar.
Það hafði verið við það miðað í
upphafi ferðarinnar, að þeir hand-
sömuðu tíu kálfa, en vegna þess hve
áliðið var sumars og gengið var á olíu-
birgðirnar, töldu leiðangursmenn ráð-
legast að síga heim á leið. Þeir svip-
uðust um eftir dýrum og gróðurlendi,
þar sem þeir gætu heyjað handa kálf-
unum, á leiðinni út Dúsensfjörðinn.
Gróður í landi var mjög rýr, en hey
urðu þeir að fá, svo að þeir gengu á
land í Vegas-sundi og heyjuðu þar í
tvo poka.
Þegar út úr sundinu kemur verður
fyrir þeim ishrafl og skömmu síðar
lokast leiðin af ís, verða þeir þá að
snúa við aftur, halda inn í sundið og
reyna að komast vestur úr því inr, í
Óskarsfjörð, og var þó viðbúið, að ís'inn
hefði lokað honum líka. Þeir komust
eftir mikla erfiðleika að sundinu, en
þá tekur ekki betra við: Stóreflis
jakabákn liggur þvert fyrir sundið og
lokar því alveg, og er botnfastur i
báða enda. Öðrum megin milli lands
og jakans var þó bil, sem var nægi-
lega breitt fyrir Gottu, en í því var
dálítill jaki, sem lokaði leiðinni. Nú
var illa komið, en þeir félagar létn
ekki bugast og réðust að jakanum
með skóflur, haka og allt það, sem
að gagni málti koma og sigldu auk
þess Gottu á hann. Þeir unnu við
þetta allan daginn, en hvernig sem
þeir hömuðust, hreyfðist jakinn ekki
heldur skorðaðist þeim mun fastar,
sem hækkaði í sjónum. Þeim var ekki
farið að lítast á blikuna: „Áttum við
að lokast þarna inni fyrir fullt og allt?
Sauðnautskálfur kominn á íslenzka grund.
332
T I M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ