Tíminn Sunnudagsblað - 15.07.1962, Blaðsíða 5

Blað me3 teikningum, versum og rlssi eftir Benedikt
Gröndal varðveitt i böggii á Landsbókasafnl, Lbs. 2183 B
4to. Þarna sjáum við jómfró Sínu Billenberg, ærið mittis-
mjóa stúlku að tízku þess tíma, og einn hinna sígalandi
hana skósmiðsins, er Gröndal gat aldrel gleymt. Skósmiðs-
hanarnir minntu hann ævinlega á versið í Passiusáimun-
um um lærisveininn Pétur og hanann, sem gól honum
að morgni dags austur í Jerúsalem forðum tíð.
/oýii/ •/'yt/ /ý-t /
("í ' ^
\ kbu flM L, jj/ JtL.
I /.1 , * * - .
■'tr£^*t4Ur< 'H.V11
O-Híl **L~ .
, .VaT ni VbtíH-f * ‘UAMH.H, r,
. Juucf «•« - hx/*r fitw*/im/
"Einarsdóttur í Garðshorni, að móður
sinni væri illt. Ekki skeytti Guðrún
þó um lasleika maddömunnar að sinni,
en þó mun hana hafa grunað, að illt
væri í efni, því að næsta dag sagði
liún við dótturina:
— Má ég ekki koma inn til móður
yðar og gefa henni vatn að drekka?
Þag er svo gott fyrir hana að drekka
kalt vatn.
— Jú, gerðu það, svaraði jómfrú
Billenberg. Þú getur farið inn til
hennar.
— God Morgen, maddama góð,
sagði Guðrún, þegar hún kom inn,
En maddaman svaraði ekki. Hún
lá máttvana í öllum fötum á berri dýn-
unni í rúmi sínu, nema eitthvag var
af óhrjálegum tuskum í kringum
hana.
Guðrún tók nú undir herðar madd-
ömunni og lyfti henni lítið eitt upp,
um leið og hún bar vatnsbollann að
vörum hennar. Virtist henni, að hún
þakkaði fyrir sig, er hún hafði tæmt
bollann.
— Viljið þér ekki kaupa nokkuð af
hafragrjónum handa henni móður
yðar, sagði hún svo við jómfrú Bill-
enberg. Það er víst betra.
— O-jú, svaraði jómfrúin. Ég skal
tala um það við föður minn.
Það varð úr, að Guðrún keypti
einn pott af hafragrjónum, og var af
þeim gert seyði handa maddömunni.
En Guðrún var ekki alls lcostar
ánægg með aðhlynninguna.
— Viljið þér ekki, að ég hjálpi til
að færa hana móður yðar úr kjólnum
og klukkunni, því að það er ófært
að láta hana liggja lengur í því
svona? sagði hún við jómfrúna.
Þeta féllsrt dóttirin á. En hin sjúka
kona mun ekki hafa þolað handatil-
tektir þeirra, enda þung og holdug,
og varð það fangaráð þeirra að skera
utan af henni kjólinn. Kom nú í ljós,
að maddaman var blaut upp á herða-
blöð. Þannig til reika hafði hún legið
x fletinu síðustu dægrin
— Fáið þér mér nú serk handa
móður yðar, sagði Guðrún.
En dóttirin eyddi því og taldi móð-
ur sína ekki þola, ag kvotlazt væri
meira með hana. Lét Guðrún sér þau
svör lynda og fór leiðar sinnar. Þó
leit hún eitthvað inn næstu daga, en
hafðist ekki frekar að.
Billenberg var allar stundir á loft-
inu vig skósmíðar sínar, og þar sat
dóttir hans oftast hjá honum á dag-
inn. Enginn skeytti um hina sjúku
konu, þar til á laugardagsmorgun,
að Jón Þorsteinsson landlæknir var
kvaddur til. Lá maddaman þá enn
órist á nærklæðunum á dýnunni,
rænulítil. Þó hafði Billenberg kom-
izt að því, eftir að kjóllinn var skor-
inn af henni, að hún var almáttlaus
öðrum megin.
Landlæknir lét þegar senda eftir
yfirsetukonu bæjarins, Ragnheiði
Ólafsdóttur, og skipaði svo fyrir, að
hún skyldi setja 'Sjúklingnum stól-
pípu. Varð þá fnykur svo stækur í
húsinu, að vart var brjóstheilasta
fólki við vært þar inni. Yfirsetukon-
an kvaðst aldrei hafa séð nokkurn
sjúkling svo vanhirtan sem þennan.
Hún gerði nú það, sem fyrir hana
var lagt, og hjúkraði maddömunni
eftir föngum með aðstoð tveggja
kvenna annarra. Voru þá komnar
bláar rákir á líkama hennar eftir
fimm daga legu í sömu stellingum.
Þær gáfu henni einnig hafraseyði,
sem hún kyngdi, þegar hún var möt-
uð, enda hafði hún ekki nærzt á öðru
þessa daga en því jítilræði, sem Guð-
rún í Garðshorni hafði gefið henni
um miðja vikuna. En ekki hafði hún
fyrr lokig hafraseyðinu úr spilkom-
unni en hún gaf upp andann.
IV.
Það þóttust nágrannarnir finna, að
Framhald á 478. síðu.
/
461
T f M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ