Tíminn Sunnudagsblað - 15.07.1962, Blaðsíða 22

Viðfal við Lárus Rist -
Framhald af 469. síSu.
að spretta upp, og þar var sami eldur-
inn kyntur. Satt að segja áttu þau
aldrei sérstaklega upp á pallborðið
hjá ráðamönnum skólans, hvorki skóla
meistara né kennurunuog raunar ekki
séra Matthíasi heldur. Svo minnist
ég þess alltaf, að fyrsta daginn, sem
ég kem til kennslu við gagnfræða-
skólann, heilsar séra Matthías mér og
býður mig velkominn að skólanum og
spyr: „Ætlar þú að vera með þessum
ungu mönnum í að leiða asnann inn
í herbúðirnar?" Ég svaraði hressi-
lega: „Já, ég ætla að vera með, en ég
ætla að halda asnanum utan dyra“.
Þá hló Matthías hátt og karlmannlega,
en sagðist halda, að það yrði erfitt.
Eg hef alltaf talið skyldu mína að
vara við ofurkappi í íþróttum engu
síður en að hvetja deyfingjana. Eg
hef eingöngu áhuga á velferð manns-
líkamans. Með ofstundun íþrótta og
mikilli keppni tel ég, að vitinu sé
hætta búin, og við höfum þess dæmi,
en þetta á að vera öfugt.
— Fórstu hingað til Reykjavíkur
frá Akureyri?
— Já, þá lá leiðin hingað suður.
Hugurinh hafði alltaf verið hér syðra
s æskustöðvunum og hjá frændfólkinu
og krökkunum, sem ég lék mér við,
þúfunum og lautunum og klöppunum
og söridunum, sem ég mundi svo vel
eftir frá Læk og Akranesi. En ég varð
að setjast að í Reykiavík og hugðist
fá mér atvinnu. sem hæfði mínum
aldri; og hafði sérstakan áhuga á að
komast að Sundhöllinni, því að ég
bjóst við, að það yrði mér auðvelt
vegna áhugans, sem ég hafði vakið á
þeirri íþrótt með því að efna það
heit mitt að synda yfir Eyjafjörð, en
þessi heitstrenging mín og átak okkar
ungmennafélaga hefur framar öllu
orðið til að vekja þjóðina til umhugs-
unar um sund og aðrar íþróttir.
— Fékkstu nokkurn tíma þetta
starf?
— Nei, eftir starfinu við Sundhöll-
ina beið ég heilt ár hér í Reykjavík
án þess að fá svo nokkuð að gera.
Þetta var stuttu eftir 1930. Svo var það
að haustlagi undir veturnætur, að ég
ákvað að fara austur yfir Fjall til þess
að kenna Ölfusingum að synda, og
höfðu margir ýmislegt við það að at-
huga, að ég skyldi ekki geta fundið
mér annað þarfara verkefni að taka
mér fyrir hendur. En álit hinna mörgu
breytti engu. Eg fór austur i Hvera-
gerði og var þar í ellefu ár. Og Ölfus
ingar lærðu að synda. Þar kom ég upp
sundlaug líkt og ég hafði gert á Akur-
eyri, fyrst minni, en svo var hún stækk
uð, svo að hún varð 50 metrar á lengd
og 12 á breidd. Á Akureyri hafði ég
staðsett laugina þannig, að auðvelt
væri að lengja hana upp í 50 metra,
en það var of mikið fyrir okkur að
færast í fang á þeim tíma. Hún varð
37 og hefur verið það síðan. Fyrir
þroskaða unglinga er nauðsynlegt að
geta reynt sig á 50 metra spretti, og
við það skapast miklu meira líf, að
þar sé hægt að hafa lögmæta sund-
keppni, enda fer svo stórum bæ ekki
að veita af slíku rými fyrir fólk sitt.
— Hélztu áfram að kenna, eftir að
þú fórst frá Hveragerði?
— Nei, þá var nú eiginlega allt bú-
ið, enda ég orðinn aldraður. Þá flutti
ég til bama minna hér í Reykjavík,
og er nú svo komið, að ég dvelst hér
á Dválarheimili aldraðra sjómanna
eða sjúkradeild þess. Það er vel við-
eigandi, því að ég hef jafnan haft hug
ann við sjóinn, frá því að ég var á
Akranesi, þó að ég hafi alltaf verið
landkrabbi, og mér er hlýtt til sjó-
mannastéttarinnar, enda tel ég, að
ævistarf mitt við sundkennslu hafi
verið unnið í þágu hennar.
— Hvað hefurðu helzt fyrir stafni
hér eða þér til skemmtunar?
— Ekkert. Og það þykir mér verst,
að svo skuli vera komið, að ég get
ekkert gert.
— Hvenær fórstu síðast í sund,
Lárus?
— Það eru svona tveir til þrír mán-
uðir síðan. Eg hef ekki komið í vatn
þann tíma og geri nú ráð fyrir, að því
sé að fullu lokið, — enda býst ég við,
að úr þessu fari ég að synda inn í
eilífðina.
— Ætlarðu að gera það á bakinu
eða bringunni?
— Ætli ég fari það ekki bara á
hundasundi, — þangað til englarnir
kenna mér annað. Og þá verður gam-
an að lifa. — hjp.
Sínu, dóttur hans. Voru þau feðgin
bæði dæmd til þess að greiða dálitla
sekt — hann tuttugu ríkisdali, en
jómfrúin fimm. Þau skutu málinu til
landsyfirréttar, og var þá dóttirin
sýknuð, en sektardómurinn yfir skó-
smiðnum var staðfestur.
Billenberg þóttist harðneskju beitt-
ur, og urðu þessir atburðir tíl þess,
að hann lokaði skósmíðastofu sinni,
seldi húsið og fluttist af landi brott.
En þegar til lengdar lét, uiðu hinir
gjallróma hanar hans mönnum minn-
isstæðari en banalega hinnar drykk-
felldu konu hans. Þó veit enginn,
hvernig þeirra sögu lauk.
J. H.
Hanar Billenbergs -
Framhaid af 461. síðu.
Billenberg væri alls hugar feginn
dauða konu sinnar. En nú þótti bæj-
aryfirvöldunum mælirinn fylltur.
Þau hófu rannsókn á meðferðinni á
að suður i Evrópu, þótt ekki entist
honum aldur til framkvæmda. En
skrifafj hafði hann hjá sér til minn
is þessa fyrirætlan:
..Sækja um það hjá kónginum i Sax
':andi að mega eiga tvær með
þvi skilyrði að annast báðar jafnt,
pí báðar hrsvta iafnal’V'ioo við
míg".
'Hann hafði einnig gefið nöfn tólf
.'iórnum, sem hann ætlaði að eignast
íneð þessum konum, og skyld; elzti
sonurinn heita Guðbrandur Gabríel,
annar Friðrik Fílomathes, þriðji
Hóseas Hoffmann.
maddömunni. Billenberg bar það
fyrir sig, að hann hefði haldið sjúk-
leika konu sinnar brennivínskrampa
og eftirköst hans, og sögðust þau
feðginin hafa reynt að koma undir
hana þurrum tuskum einu sinni á
dag. Þau töldu sig ekki hafa getað
betur gert, því ag maddaman hefði
kveinkað sér svo, ef við henni var
hrært.
Yfirvöldunum þótti samt hjúkrun-
in hafa verið slælega stunduð. Var
því mál höfðað gegn Billenberg og
ILausn 19.
krossgátu
r M
P s K O M y N D
É fi' L F H N Ý R
V L I V i D R ó
r U Ð fl s fl V c

M I X fl R 0 P /E R N fl
É N I D U •R F fl L L m H
M fi N H N y T Æ L D N
P p N fl tí p s K E R P fl
i p ^ • 6 U N e L 1 N S 0 R ||
E G G N a U Ð I N fl M
E L V A Ð I K U R F fl N fl
S fl L 1 w s T P í "V G G
H I R fl N B M B ö L V R R
S N 0 ■R P T fl M fl R I Ð R
P L D fl L fl Ð r T R
.1 N D I fi' N fl •R s N J ö I
1 R ft D P ö N U G U
TjV T J 6 L D H N N H
1 T 0 L D R P U u
i fl L D u R I N N
478
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ