Tíminn Sunnudagsblað - 15.07.1962, Side 19

— O, jæja, það var meira rúm í rúm-
inu, sagði ég sanngjarn, — ef það er
það, sem þú meinar. I sama bili tók
ég eftir því, að Amy varð áhyggjufull
á svipinn, því að þótt foreldrar henn-
ar væru fátækari en mínir, hafði hver
krakki sitt rúm. Ég held, að það hafi
verið af ótta við alls kyns óþrif og
þess háttar, en ég hef aldrei farið
neitt nánar inn á þá sálma.
— Maturinn hefur væntanlega orð
ið drýgri líka, sagði hann og keyrði
pípuna í kjaftinn aftur.
— Ojá, það var einum munni
færra að metta, en það var líka ein
um færra til að vinna fyrir honum.
— Var það nú svo mikið, sem ég
græddi? spurði hann, eins og hann
væri búinn að gleyma því. — Mig
minnir, að ég hafi hætt fljótlega,
bæði hjá kaupmanninum og skógar-
verðinum.
— Gleymdu ekki vinnunni, sem
yfirvöldin máttu ekki vita um, sagð'i
ég.
— Arvid þó, sagði Amy og skakk-
skaut hausnum, eins og hún hafði séð
í einhverju kvennablaði, að ætti að
gera. En hann, hann hló í fyrsta sinn.
— Nú heyri ég, að við erum bræður,
sagði hann.
— Jæja, heyrirðu það, þakka þér
fyrir, sagði ég, og hugsaði um orð-
róminn, sem sagð'i, að hann hefði
unnið fyrir sér i hóruhúsi og verið
bendlaður við víxla. Má mikið vera,
ef hann hefur ekki verið eitthvað
riðinn við falsanir líka. Það eina, sem
hann getur, er að skrifa, þessi kamar-
sitjari. Aldrei unnið ærlegt handtak
frá því hann kom úr móðurkviði.
— Onei, ekki held ég, að skyldleik-
inn sé áberandi Það er að minnsta
kosti ekki hægt að segja það um mig,
að ég sói tíma mínum í bækur. Líttu
f kringum þig. Hér er allt dýrt og
fínt — jú, Amy litla, það er dýrt,
hvað mikið sem þú grettir þig. Og
engar bækur, lagsmaður. Svoleiðis
notum við ekki. Það er hægt að fá
nóg af grillum án þess að þurfa að
borga fyrir það. Og hér er unnið,
drengur minn. Meira að segja vinnur
Amy sjálf i eldhúsinu, þótt við höf-
um vel efni á þvi að hafa vinnukonu.
Hún er ekki eins og finu frúrnar,
sem liggja í bókum og krossgátum.
Og okkur umgangast hvorki eiturlyfja-
neytendur né sálsjúklingar, heldur
heiðarlegir Svíar, sem fá sér neðan
í því og syngja og eru eins og menn!
Svo að ég get ekki séð mikla líkingu
með okkur.
Og þar, með fór ég út á svalirnar
til þess að kæla mig. — Uss, sagði
hann, þessi skratti, og sat eins og
dáleiddur við útvarpið. Ég varð að
koma í veg fyrir, að það færi eins
með tíufréttirnar. Það væri bezt að
borða kvöldmatinn uppi. Ég fór aftur
inn og gaf fyrirskipanir.
Hann sagði, að við skyldum ekki
gera okkur ómak hans vegna. Og það
var líka mesta vitleysa. Þvi að þegar
Amy hafði hlaðið borðið uppi, þar sem
við höfum gullfiskana og vínsettin,
með nautabuffi, fínhökkuðum lauk,
ristuðu brauði og smásnittum með
persillusmjöri og kavíar, gengur þá
ekki þessi uppskafnings andskoti
beint yfir að skápnum, nær sér í epli
og segist ekki hafa lyst á meiru!
Ég veit ekki, hvort ég fyrirlít hann
meira að framan eða aftan. Þegar ég
stend og sé hann valsa þarna á gras-
inu mínu, fara um mig næstum sömu
tilfinningar og fyrrum, þegar hann
fór að heiman fjórtán ára gamall.
Aldrei get ég fyrirgefið mér, að ég
skyldi ekki senda lögregluna á hann
þá, því að það var áreiðanlega ólög-
legt. Eins og það sé ekki ólöglegt,
þegar fólk hleypur að heiman og
leggst upp á aðra! Maðurinn er ekki
sú heilaga kýr, að hann megi, þegar
honum sýnist, ganga sér til beitar í
annarra högum.
Og þegar hann kemur á móti mér
með pípuna eins og vanskapnað, gró-
inn við trýnið á sér, með þessi
ómennsku augu sín, sem klístrast á
mig eins og heftiplástur, versnar skap
mitt um allan helming. Hann er ná-
kvæmlega eins og ég vonaði, að hann
væri ekki, eftir öll þessi ár. Jafn
andskoti bláeygur. Sami áhuginn fyrir
öllu, sem er þýðingarlaust, og sama
kæruleysið fyrir gildi lifsins. Reynið
að tala við hann um hlutafé og banka,
og hverju svarar skepnan? Éngu, en
glottir við, eins og hann sé ekki jarð-
nesk vera, þótt hann sitji við mat-
borðið og sulli í sig matnum, svo að
englarnir fara hjá sér. Talið við hann
um vexti og verðlag — það kemur
honum ekki við.
En ef þið bregðið ykkur út úr ykkar
eigin stofu, þegar þið hafið fengið
svona klafa um hálsinn, ef þið snúið
bakinu að í eina eða tvær mínútur,
þá losnar aldeilis um kjaftatólin hjá
þeim! Eins og það væri kaffiboð hjá
frænkunni. Þau tvö skilja hvort ann-
að. Börn og bjánar, hugsa ég og læt
þau mala. í dag væri ráð að renna
fyrir fisk. Og svo lagði ég af stað nið-
ur að vatninu.
Þegar ég kom aftur neðan frá vatn-
inu með stærðar vatnageddu í veiði-
kassanum, stóð einhver bölvuð bíl-
drusla á afleggjaranum, og einhver
kvenmannsrola við stýríð flautaði og'
flautaði. Ég flýtti mér nær og ætlaði
rétt að fara að spyrja, hvern fjand-
ann sjálfan hún væri að gera þar á
mínum afleggjara, þegar hún skrúfaði
niður rúðu, rak út hausinn og sagðist
bara vera að bíð'a eftir Georg Jörgen-
sen. Hann ætlaði nefnilega að verða
samferða til borgarinnar. — Jahá,
hann bróðir minn, skrapp upp úr mér,
og þá mældi hún mig upp úr og niður
úr og sagði: — Jæja, svo að þetta er
bróðir hins mikla skálds.
— Kallar daman hann mikið skáld?
spurði ég. Það er svo sem ekki verið
að spara titlana!
í sama bili kom hann niður malar-
stíginn frá svölunum með töskuna í
annarri hendi og pípuna í kjaftinum "
og Amy í kjölfarinu. Og sem ég er
lifandi maður, Amy hafði gefið hon-
um sólrós! Það var það fíflalegasta,
sem ég hafði séð, því að maður gefur
ekki sólrósirnar sínar. En hann glans-
aði allur og var eins ánægður og
strákbjálfi með blöðru á hátíðisdegi.
— Það er aldrei, að þú skartar,
sagði ég og lagði frá mér veiðikass-
ann með geddunni, svo að hann kæm-
ist ekki hjá því að sjá hana. En hann
leit ekki við henni.
— Þú rýkur burt, eins og það hefði
verið kveikt í rassgatinu á þér, sagði
ég og blikkaði kvenmannsduluna í
bilnum. En hann bara glotti og hló,
svo að hann var í þann veginn að
glopra út úr sér pípunni. Svo tók
hann báknið út úr sér, sagði bless við
kerlinguna mína og rétti mér lúkuna. ‘
— Já, vertu nú sæll, sagði ég höfð-
inglega og þreif í höndina á honum.
Það var ekki svo erfitt að vera al-
mennilegur núna, þegar hann var að
fara.
— Þakka þér fyrir gestrisnina,
sagði hann. — Það var gaman að sjá,
hvað þið hafið komið ykkur vel fyrir
hér.
— O, þú hefur ekki komið þér svo
laklega fyrir heldur, sagði ég og
blikkaði stúlkukindina aftur. En þá
svaraði hann engu. Nei, engu.
Bang! Hurð skellt og bíllinn burt.
Sólrósin ein við afturgluggann glápti
á okkur eins og skrýtinn negrakóngur
með gula hárkollu.
— Jú, það er greinilegt, að hann
er mikið skáld, sagði Amy, sem alltaf
þarf að vera að koma með einhverjar
fáránlegar athugasemdir. Ég tók upp
veiðikassann og hélt honum þannig,
að hún hlyti að sjá ofan í hann, en
hún lét sem hún sæi hann ekki!
— Skáld, sagði ég og gat ekki var-
izt hlátri. — En ef þú hrífst af skáld-
um, skaltu bara fara og komast að
því, hvernig þau haga sér. hahahaha!
Hann ók sem sagt í burtu í þessum
bO með frú eða frillu eða fýsu eða
hvað það nú var. Kominn í fóðraðan
jakka, svo að ég þurfti ekki að horfa
á sjúklingslega hrygglengjuna á hon-
um. Og vonandi þarf ég aldrei framar
að sjá hann framan frá heldur.
Amy stóð og reyndi að vera móðguð
á svipinn. Ég lét það ekki á mig fá:
— Skáld — þessi ósköp!!! Ekki sagði
hann neitt skáldlegt við mig!
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
475