Tíminn Sunnudagsblað - 05.08.1962, Síða 22

var kollhríðin í algleymingi — en
óvenju léttbær þó, og mér kom það
skemmtilega á óvart, að sjá eigin-
manninn hraða sér að sæng kon-
unnar til að halda í hönd hennar
og gefa henni styrk. Slíkt viiiðist
þó ekki nema eðlilegt viðbragð af
eiginmanni og föður, en of sjald-
gæft — að mínu áliti.
Að andartaki liðnu bergmálaði
húsið af hraustlegum barnsgráti og
hamingjan Ijómaði á andlituin
allra viðstaddra. Það getur víst
enginn efazt um, að góð öfl eru að
verki í hvert sinn, sem barn fæðist
— jafnvel þótt það sé á mannanna
mælikvarða „ekki velkomið“! Þá
er það athyglisvert, hvernig er eins
og öll neikvæð öfl virðist hopa fyr-
ir samúð, velvild og kærleika —
eða þannig hefur mín reynsla verið.
Þórdís hafði hröð handtök við
að ganga frá öllu, þvi að fleiri
skyldustörf biðu hennar þennan
morgun, og er ég hafði framkvæmt
fyrirmæli hennar, fékk ég góðan
göngutúr 1 bæinn í blíðviðrinu —
og átti enn þá eftir frídaginn minn
frá hádegi. Ánægjulegri fyrsta
sumardag hef ég varla átt — þótt
ekki þætti mér hann byrja vel!
Emilía Biering.
Séra Oddur og Sólveig
Framhald af 545. síSu.
ar hún féll frá, ef rétt er hermt hjá
séra Páli á Brúarlandi, að hún hafi
verið ráðskona séra Odds í níu ár. En
vitanlega gat þeim séra Lárusi og
Stefáni á Höskuldsstöðum skeikað,
þegar þeir áætluðu aldurinn af tönn-
um þeim, er fundust meðai beinanna.
Sumir sökuðu þá, sem að beina-
flutningnum störfuðu, um hjátrú, og
þótti sem þeir gerðu gælur við hind-
urvitnin, en flimtuðu með draumana
og vitranirnar. Og með því að hag-
mælskan hefur löngum átt heima-
land í Skagafirði, var sumt af því
skopi fellt í stuðla.
Til voru þeir einnig, sem hneyksl-
uðust og fannst helgar athafnir vera
gerðar að athlægi og skotspæni, enda
víða að leita beina í dysjum, ef hver
kind, sem fyrirfór sér á liðnum öld-
um eða var af lífi tekin og husluð á
víðavangi, sek eða saklaus, ætti að
njóta þvílíkrar viðhafnar. Viku sumir
að því, að þá bæri ekki síður að leita
beina séra Odds, sem lægju í Solku-
/
i: Lausn 22.
i ;
krossgátu
i ;
pytti, að sögn miðlanna, og búa þeim
gröf í kirkjugarði, en mun í þvi hafa
verið fólgin nokkur ögrun, því að til
lítils kynni að verða, þótt pytturinn
væri kannaður.
Aðrir voru svo þeir, sem sannfærð-
ir voru um, að hér hefði gott verk og
göfugt verið unnið eftir vísbendingu
frá öðrum heimi og þótti, sem sitt-
hvað hefði verið sagt fyrir af miðl-
um og jafnvel draumar hlotið nokkra
staðfestingu. Og sízt efnðu þeir, að
' það hefðu verið bein Miklabæjar-
Solveigar, sem séra Lárus söng yfir
í Glaumbæjarkirkjugarði á Benedikts-
messu sumarið 1937.
Framhald af 539. síðu.
sóttheitum drengnum, lágu eins og
dökkt hrúgald á gólfinu. Og allt í
einu datt henni snjallræði í hug: gat
ekki verið, að einhver vildi gefa
þeim peninga, þegar öllu var á botn-
inn hvolft? Hún mundi nú eftir því
að hafa heyrt nágranna tala um veð-
lánara inn í Grand Bazaar, þar sem
þeir keyptu notaða hluti — en nú
var sennilega lokað.'Jæja, hún varð
þá að bíða til morguns með það.
Hún hætti að ganga fram og aftur,
sál hennar fylltist friði, þar sem hún
hafði fundið lausn á vandanum. Hún
gekk að rúmi drengsins og settist á
stokkinn.
Hitinn hækkaði enn. Konan' sat
hreyfingarlaus og starandi. Yngri
drengurinn gat ekki sofnað fyrir
hungri. Hann fylgdist líka með, lá
með opin augun. Sjúki drengurinn
stundi, bylti sér í hitasóttinni. Kinn-
Mun svo enn fara, þegar þessi mál
eru rifjuð upp, að mjög skiptist í tvö
horn um skoðanir fólks og viðhorf.
En það er ekki hlutverk þessarar frá-
sagnar að leggja þar neitt til'mála,
og má hver það hafa, er honum virð-
ist sannlegt.
(Helztu heimildir: Blanda (Lbs. 1121
4to., Lbs. 1292 4to„ J.S. 591 4to„
f.B. 3 4to); Árbækur Espólíns; Nýja
dagblaðið; Morgunblaðið; Lesbók
Morgunblaðsins; Morgunn; Annálar
1400—1800; Lærðra manna ævir
Hannesar Þorsteinssonar; Rauð-
skinna).
ar lians voru brennheitar. Hann talaði
óráð, augu hans einblíndu á eitt-
hvað — en sáu ekkert. Stór, vitfirr-
ingsleg augu. Yngri drengurinn
horfði athugull á hann úr rúmi sínu.
Þegar sjúki drengurinn fór aftur að
tala, settist sá yngri upp í rúminu
sínu og sagði lágri röddu, svo hljóð-
lega til þess að aðeins móðir hans
heyrði: — Mamma, deyr bróðir
minn?
Konan nötraði eins og kaldur vind-
gustur léki um hana. Hún leit ótta-
full á litla drenginn: — Hvers vegna
spyrðu?
Drengurinn hikaði andartak og leit
undan augnaráði móður sinnar, svo
hallaði hann sér að henni og hvísl-
aði í eyra henni og reyndi að láta
bróður sinn ekki heyra það, sem
hann sagði: — Vegna þess, að þá
kemur aftur matur frá hvíta húsinu.
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi.
12 i 1 T
H tí tí s J fir R
0 T R R r 0 F U
T U G fí B R o T
i. T É a M B U R1
E s S C N fl. U
1 N ö T T U N U
T T Æ fi Ð P I
O B |Ð F tí R T
| T fi P fl d s fl
& T F Q fí G N F
H í T i N N fí
P A B fi D fl N
H R R Ð S K tí K
N R fí V *• o
¥ n I fl. «/ 0 T? R
I fl R r F * 0 |M pj
oP
L 6ERL
iU E fl N
Ó G N
T T
HUÐ
1 N
fl N
RÆÐflSKoL
1
P .
H fl S T a
E 0 fl L
1 u n Þ
|l D n p? I
s L a j N
U L u Q
s K fl
Ð L A U Sl! R N
0 S T fl
N N I
N
V
Ý
0 R Ð MlJ Ljfl Nl Q V fl
F fí ÐlMrTlNl U|M|S<3íÍa|f
fl F
iG
ftl n(T)
js" fl T?
G
fl
N
J.H.
HÁTÍÐ HINNA DAUÐU
550
T I M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ