Tíminn Sunnudagsblað - 04.11.1962, Page 14

„Konungadalurinn" vestan Nílar. Munninn á miSri myndinni er aS gröf Túf-ench-
Amons. — ÞaS er varla til sú stelnvala í dalnum, sem ekki hefur farið í gegnum
hendur fornleifafræðinga.
þeirri forsendu, að þessi fullyrðing
væri ósönn. Þeir létu þess hins veg-
ar ekki getið, ag brotizt hafði verið
inn í eina konungsgröf, tvær hof-
gyðjugrafir og fjölda annarra grafa
og þær rændar. Af þessu er augljóst,
að rannsóknarmennirnir hafa verið á
bandi Pewero, og sennilega jarlinn
líka. Rannsóknarnefndin taldi enga
ástæðu til þess að ráðast að jafn-
mikilhæfum embættismanni og hun
sagði Pewero vera. Hann fagnaði nú
sigri og smalaði saman „öllum eftir-
litsmönnum, ráðsmönnum, handverks
mönnum, lögreglumönnum og Aröb-
um Dauðra-manna-borgar“ og sendi
þá í austurhluta Þebu, þar sem Peser
var borgarstjóri, til þess að hrósa
sigri, og áttu þeir auðvitað að leggja
leig sína hjá húsi Pesers. Peser reidd
ist þessari ögrun, eins og vænta
má.tti og svall móður. Lýsti hann því
yfir, að hann myndi skjóta málinu
miUiliðalaust til sjálfs faraós. Pewero
hafði einmitt vonazt eftir því, að
Peser gerði þetta, sendi hann um-
svifalaust hraðboða til jarlsins og
upplýsti hann um, hvílíka dæmalausa
ósvífni Peser sýndi öllum embættis-
störfum með þessu tiltæki. Jarlinn
brást hart við og lét þegar skjóta
á dómþingi og neyddi Peser sjálfan
til þess að taka sæti meðal dómenda,
og varð hann að eiga hlut að ákæru
á. hendur sjálfs sín fyrir meinsæri og
dæma sig sekan!
En það mu.n .jálfsagt hafa verið
vesalings Peser dáiítii sárabót, að
fáum árum semna var átta manna
flokkur grafaræningja höndum tek-
inn, og eftir að þeir höfðu verið pynt
aðir, játuðu þeir að hafa brotizt inn"
í konungsgröf og stolið þar gulli og
gersemum af múmíu konungsins og
drottningar hans. Ein þeirra grafa,
sem þeir rændu, var gröf, sem Peser
hafði kært yfir ráni á. En ránunum
linnti ekki að heldur, og sérhver til-
raun faraóanna til þess að stemma
stigu við þeim, fór út um þúfur, að
heita mátti.
En það voru ekki allir jafnspilltir
í þessu þjóðfélagi, þótt þjófa og
grafarræningja væri að finna í öll-
um stéttum. — Stundum, þegar þjóf-
arnir laumuðust burt frá gröfunum
á niðdimmum nóttum með ránsfeng
sinn, var setið fyrir þeim og ráðizt
á þá og þeir sviptir ránsfengnum.
Þar voru að verki menn, sem höfðu
tekið til sinna eigin ráða og voru
ekki síður hugaðir og kænir en bóf-
arnir. Munurinn var aðeins sá, að
þeiira tilgangur var ekki ag auðga
sjálfa sig, heldur að vernda smyrl-
inga konunganna, svo að sálir þeirra
mættu njóta friðar um eilífð. Þeim
hefur sjáJfsagt sviðið, þessum mönn-
um, framtaksleysi réttvísinnar í land
inu og sú svívirðing, sem látnir þjóð-
höfðingjar urðu ag þola af hálfu
þjófa og illmenna. Og stundum urðu
þeir á undan þjófunum og brutust
sjálfir inn í grafirnar og báru burt
smyrlinga hinna látnu konunga til
annarra grafa, sem þeir höfðu búið
þeim. Þetta hefur verig áhættusamt
starf og ekkert í boði, aðeins vitund-
irj ein um að hafa bjargað líki kon-
unga sinna frá tortímingu. Þannig
hröktust múmiurnar, sem tryggja
áttu sálum manna eilíft líf, frá einum
stað til annars.
En loksins leið að því, ag ríkið
tók afstöðu. Hermenn faraós einangr-
uðu „Konungadalinn" og ein eða
fleiri af viðhafnarkistunujn í dalnum
voru fluttar burt til ókunns staðar.
En hrakningum smyrlinganna lauk
ekki strax, og sumir þeirra voru end-
urgrafnir mörgum sinnum; Ramses
XI. til dæmis þrisvar sinnum. Ag end-
ingu var það tekið til bragðs að
leggja þá marga saman í gröf. I
gröf Amenhótes II. liggja ekki færri
en þrettán múmíur faraóa. Aðrir voru
fluttir — sumir úr upprunalegri gröf
sinni, aðrir eftir meiri eða minm
hrakninga — úr „Konungadalnum
yfir eyðiheiði til grafhýsis, sem hafði
verið höggvið í hamraklettinn við
Der-el-Bahari. Og þar hvíldu smyrl-
ingarnir í friði i þrjú þúsund ar.
Sennilega vegna þess, að þekking a
grafstaðnum hefur glatazt. Það hlýt-
ur ag vera skýringin á því, að gröf
Tút-ench-Amons var ekki snert nema
einu sinni. Ef til vill hefur sand
skeflt yfir gröfina, svo að hún týnd-
830
TlUINN — SUNNUDAGSBLAÐ