Tíminn Sunnudagsblað - 04.11.1962, Page 18

HJÓNABANDSKRÁIN
KÍNVERSK SAGA EFTiR LÍ FÚ»JEN
Wei Kú langaði til þess að finna
góða stúlku og ganga að eiga hana.
En enn sem komið var hafði það
ekkj borið árangur, því að hann var
svo sérvitur og vandlátur.
Á árinu 807 var hann á ferð til
Tsinghó og áði í krá fyrir utan suður-
hliðið í Sungcheng. Einhver hafði
stungið upp á því, að hann kvæntist
dóttur úr húsi Pans. Það þótti jafn-
ræði og hjónabandsmiðlarinn hafði
mælt sér mót við hann í Lungshing-
musterinu um morguninn. Hann var
léttur í skapi við tilhugsunina að
kvænast stúlku, sem bæðj var sögð
rík og fögur, og Wei átti því erfitt
með svefn og fór á fætur um dögun.
Tunglið skein enn á daufbláum himni,
því að Þetta var fyrir sólarupprás.
Þegar Wei kom að musterinu, rakst
hann á gamlan mann, sem sat á þrep-
unum og las í bók við dauft mánh-
skinið. Lítil taska lá við hlið hans.
Hann langaði til þess að vita, hvað
gamli maðurinn væri að lesa svo árla
dags og leit þess vegna yfir öxl hon-
um. Komst hann þá að því, að þetta
skildi .hann ekki. Hann hafði lagt
stund á forn og ný tungumál, meira
að segja sanskrít, en þessu gat hann
ekki áttað sig á.
„Leyfist mér að spyrja þig, hvað
Þú ert að lesa, gamli frændi? Ég
hélt, að ég þekkti öll má.1 veraldar,
en aldrei hef ég séð neitt þessu líkt“.
„Auðvitað hefurðu aldrei séð
þetta“, svaraði gamli maðurinn og
brosti við. „Þetta er ekki ritað á
neinu því tungumáli, sem þú gætir
kunnað“ .
„Hvað er þetta Þá?“
„Þú ert dauðlegur, en þetta er
bók úr andaheiminum".
„Svo að þú ert þá andi! Hvað ertu
að gera hér?“
„Hví skyldi ég ekki vera hér? Þú
komst of snemma út. Milli nætur og
sólaruppkomu er helmingur vegfar-
enda mannlegar verur, en hitt and-
ar. Auðvitað gætirðu ekki greint á
milli þeirra. Ég hef yfirumsjón með
ýmsum málum mannanna, og ég ferð-
ast á nóttunni og fylgist með því
fólki, sem ég á að gæta, og högum
þess.
„Hvaða mál eru það?“ spurði Wei.
„HjúskaparmáT1.
Wei fylltist brennandj áhu,ga.
„Þú ert einmitt maðurinn — eða
andinn, sem mig fýsir að hitta. Ég
hef verið óheppinn og aldrei fundið
konu við mitt hæfi. Sannast að segja
er ég hingað kominn til þess að ganga
frá samningi um ráðahag millj mín
og stúlku úr Panfjölskyldunni, og
hún er sögð vera einkarfögur og
fáguð og afbragðsstúlka. Segðu mér,
hvort þetta heppnast".
„Hvert er nafn Þitt og heimilis-
fang?“ spurði gamli maðurinn.
Wei Kú sagði honum það. Gamli
maðurinn fletti bók sinni, leit síðan
upp og mælti:
„Því miður ekki. Ég skal segja
þér, að öll hjónabönd eru ráðin á
himnum. Þau eru skrifuð í þessa bók.
Ég sé, að eiginkona þín er aðeins
þriggja ára gömul núna. Þegar hún
verður seytján ára, muntu ganga að
eiga hana. Hafðu engar áhyggjur“.
„Hafi ég engar áhyggjur! Þú átt
við, að ég verði enn piparsveinn í
fjórtán ár?“
„Einmitt“.
„Og ekkert verður úr hjónabandi
millj mín og Panstúlkunnar?“
„Laukrétt".
Wei vissi ekki, hvort hann átti að
trúa honum eða ekki, en hann spurði:
„Hvað ertu með í töskunni?"
„Rauð silkibönd". Og Það breiddist
glaðlegt bros yfir andlit öldungsins.
„Ég skal segja þér, hvernig ég haga
störfum mínum. Ég skrifa í þessa
bók, hvaða fólk skal eigast, og þegar
ég frétti fæðingu drengs og stúlku,
sem eiga að verða hjón, fer ég að
næturlagj og bind fætur þeirra sam-
an. Þegar hnúturinn hefur verið
hnýttur — hnútarnir rakna ekki hjá
mér — getur ekkert skilið þau. Ann-
að er kannski barn fátækra foreldra
og hitt rikra, þúsund mílur kunna
að aðskilja þau, kannski er fjand-
skapur milli fjölskyldnanna, en samt
verða þau hjón Þau geta engu
breytt þar um“.
„Og þú hefur bundið mína fætur,
geri ég ráð fyrir?“
„Já, Það hef ég gert“.
„Og mín fyrirhugaða kona er nú
þriggja ára barn? Hvar á hún heima?“
„Hún á heima hjá konu, sem selur
grænmeti á torginu. Það er ekki
ýkjalangt héðan, og konan kemur
á torgið á hverjum morgni. Ef þú
vilt, skal ég fylgja þér á torgið eftir
sólarupprás, og ég skal benda þér
á hana“.
Sólin var að koma upp, en maður-
inn, sem mælt hafði sér mót við Wei,
kom ekki. „Þú sérð, að það er þýðing-
arlaust að bíða hans“, sagði gamli
maðurinn.
Þeir röbbuðu saman stundarkorn,
og Wej þótti gamli maðurinn
skemmtilegur viðræðu. Gamli maður-
inn sagði honum, að honum þætti
afarvænt um starf sitt. „Það er merki-
legt“, sagði hann, „hvað þetta litla
silkiband hefur mikil áhrif. Ég sé
stúlkuna og piltinn vaxa upp, hvort
á sínu heimili og stundum óvitandi
um tilveru hins, en þegar tíminn kem
ur, hittast þau og verða strax ofsa-
lega ástfangin. Þau vita það eitt, að
þau geta ekki við þetta ráðið, Og ef
einhver önnur stúlka eða annar pilt-
ur kemst upp á milli þeirra, hrasar
hann um bandið og flækist í þvi, svo
að hann fremur sjálfsmorð. Ég hef
séð Það endurtaka sig hvað eftir ann-
að“.
Torgið var ekki langt undan, og nú
streymdi þangað fólk.
„Komdu með mér.“
Gamli maðurinn gaf honum bend-
ingu, tók upp pjönkur sínar og reis
á fætur.
Þegar þeir komu út á torgið, benti
gamli maðurinn á vagn, þar sem
drusluleg og óhrein kona var að
selja grænmeti. Hún hélt á barni á
handleggnum. Það var bundið fyrir
annað auga konunnar, og hún var
næstum blind.
„Þarna er hún. Þetta barn mun
verða eiginkona þín“.
Wej bölvaði upphátt.
„Hvað áttu við? Þú hlýtur að vera
að spotta mig“.
Og hann sneri sér reiðilegur að
gamla manninum.
„Nei. Ég fullvissa Þig um, að þetta
barn er fætt undir heillastjörnu.
Hún mun giftast þér, lifa í þægind-
um og síðar verða tign hefðarkona
vegna sonar síns.“
Wei leit á horaðan krakkaangann,
dapur í bragði. Hann vildi helzt
rengja orð gamla mannsins og rífast
við hann, en þegar hann leit við, var
öldungurinn horfinn.
Hann fór aleinn heim, vonsvikinn
yfir því, ag maðurinn, sem ætlaði að
hitta hann, hafði ekki komið. Hann
vissi ekki, hvort hann ætti að trúa
gamla manninum eða ekki. Ég er
menntaður maður, hugsaði hann með
sjálfum sér, og jafnvel þótt mér tak-
ist ekki að kvænast stúlku af góðum
ættum, skal ég að minnsta kosti ná
í léttúðardrós úr leikhúsheiminum.
Því meira sem hann hugsaði um það,
þeim mun hlægilegri fannsi honum
sú tilhugsun, að þetta litla og óhreina
barn yrði kona hans. Hann hafði svo
miklar áhyggjur af þessu, að hann
.gat ekki sofið.
Morguninn eftir fór hann út á
torgið með þjóni sínum. Hann lof-
aðj Þjóninum háum launum, ef hann
dræpi barnið með hnífstungu. Þeir
fundu konuna á sama stað og áður,
og enn hélt hún á barninu á hand-
834
T 1 M I N N
SÉNNUDAGSBLAÐ