Tíminn Sunnudagsblað - 03.03.1963, Page 3

um Bala hafði beitt. Hún hafði saum
að sér nærskjól úr þykkri prjóna-
peysu föður síns og ekki látið sér
nægja minna en hafa það tvöfalt.
Og svo hafði hún sprangað um með
þennan líka rass og iæri — dásemdir,
sem henni voru þó ekki gefnar —
og þetta þrýstna vaxtarlag hafði
heillag Hordingulinn, svipt hann dóm
greind srnni og látið hinar fegurstu
sýnir stíga fram fyrir hugskotssjón-
ir hans. Svo' vann hann eiðinn við
altarið, en jafnskjótt og því var lokið,
uppgötvaði hann, að innan undir
Ihinni fyrirferðarmiklu prakt sel-
skinnsbuxnanna leyndust aðeins hold
lausir leggir og harðar hnútur. Hor-
dmgullinn lýsti því að vonum nöpr-
um orðum, hvaða reynslu hann hafði
orðið fyrir, og duldist þess ekki, hve
honum sárnaði fordild og sviksemi
kveniþjóðarinnar.
Þetta kostaði prestinn aukaferð í
byggðina og margar tilvitnanir í ritn
inguna, því að hann vildi einskis láta
ófreistað til þess að afstýra því, að
,bin heilög tengsl rofnuðu. En það
gleður mig að geta sagt frá því, að
honum tókst þag um síðir.
II.
Norðar, meðal hinna ágætu heim-
skauts-Eskimóa minna, þar sem menn
fastna sér konu og Iáta hana frá sér
fara, ef svo verkaðist. með miklu
umstangsminni hætti, hefði ég
ekki að óreyndu trúað því, að hégóma
girndin gæti valdið slíkum árekstr-
um. Þar átti þó heima maður, sem
ihét Napsangúaq, og Arnangúaq var
dóttir hans, mjög elskuleg stúlka,
feít svo unun var á að horfa og bráð-
dugleg við sauma. En hún hafði ekki
gifzt, enda þótt hún ætti heima i
landi, þar sem hörgull var á-konum.
Ó-nei. Og ástæðan var sú, að henni
lóx ekki nóg hár til þess, að hún
gæti vafið það í hnút ofan á höfðinu,
svo sem ailar konur verða að gera,
ef þær vilja ganga í augun á karl-
mönnunum. Stutt strýið var allt í
óreiðu kringum hið fríða andlit henn
ar. Hver viil kvænast stúlku, sem er
manni sínum og heimili til háðung-
ar?
Napsangúaq var áhyggjufullur.
Dóttirin var auðvitað liðtæk í bezta
lagi á heimilinu, en hann kaus þó
frekar tengdason. Napsangúaq vddi,
að hún giftist góðum veiðimanni, er
yrði stog hans í ellinni, því að sjálf-
ur gerðist hann nú senn aldraður.
Svo fór Napsangúaq á sauðnauta-
veiðar til Ellesmerelands — óralanga
leið Heilt ár var liðið, þegar hann
kom aftur meg fólk sitt, og það var
að sjálfsögðu uppi fótur og fit. Það
var ekki einungis, að Napsangúaq
itafði komið heim með kynstur af
skinnum og feldum og kunni frá
mörgu nýstárlegu að segja, heldur
hafði Arnang'úaq vaxið svo hár í þess
ari ferð, að kvenfólkið, seAi heima
hafði setið, varð miður sín af öfund,
þegar það sá hve hárprúg hún var
orðin.
Ungu mennirnir brugðust vel við,
svo sem þeirra var von og vísa, og
það varð hin mesta keppni þeirra á
milli um hylli stúlkunnar. Sleðaferð-
irnar ag bústað Napsangúaq gerðust
svo tíðar, að brautin um fannbreið-
urnar var eins og ísaður þjóðvegur.
Biðlarnir komu með gjafir, og
Napsangúaq hreppti veiði þeirra á
meðan þeir dvöldust hjá honum. —
Giftumálin voru komin á góðan rek-
spöl, og loks vitnaðist það, að ungur
og glæsilegur maður, Akrióa að nafni,
hafði hreppt hnossið. Stúlkan var
manni bundin, og litlu síðar fregnaði
ég, að ungu hjónin lifðu sæluvikur
sínar á lítilli og afskekktri eyju. Eg
bætti nöfnum þeirra á hjónaskrána
mína, svo að ekkert færi á milli
mála.
Svo var það dag nokkum, að ég
heyrði hundgá, líka því að ferða-
menn væru skammt undan meg sleða
sína. En þar var raunar aðeins mað-
ur á ferð, Napsangúaq. Hann var al-
einn — ekkert af fólki hans með
honum, engin brosandi andlit í dúð-
um á sleðanum, enginn tengdasonur
í eftirdragi. Aleinn ók hann hljóð
lega í byggðina án þess að varpa
kveðju á nokkurn mann. Það var eitt
hvað að. En hann var þó ekki kom-
inn til þess að segja andlátsfregn,
því að hann hafði ekki numið staðar
á ísnum fyrir framan byggðina. Ég
iðaði í skinninu af forvitni. En maður
verður að gæta. háttvísi meðal Eski-
móa. Það var frekleg ókurteisi að
spyrja spurningar, sem gat komið
illa við komumann.
Ég verzlaði við Napsangúaq, og
hann sagði mér, ag hann myndi snúa
heimleiðis að morgni. Þetta var svo
óvenjulegt, að ég gat leyft mér að
spyrja, hvernig því véki við.
,,Æ-æ — það er svo komið, að
maður óskar þess ekki að horfa fram
an í annað fólk. Manni lá á að fá
þetta. Annars hefði ég setið heima.“
„Hvag hefur eiginlega komið fyrir?
Hvað veldur því, að þú hefur skilið
gleði þína og alla fjölskylduna eftir
heima?“
„Lygin hefur gist hús okkar. Mann-
eskjurnar fleygja því á milli sín, að
ung kona sé e!cki eins og búizt hafði
verið við og óskag eftir.“
Ég varð að hálfdraga Napsangúaq
inn í húsið. Við tókum okkur sæti
inni í herberginu mínu, tveir einir,
og þar gerði hann játningu sína.
Hárprýði dóttur hans hafði dregið
að sér augu karlmannanna, ástríður
þeirra urðu að funheitum loga og
allir gengu urn í vonglaðri vimu.
Akrióq var aðfara^e^tur veíðimað-
ur, og það var ekki neinum vafa undir
orpið, að veiði hans myndi drjúgum
auka forða heimilisins. Þess vegna
fékk hann stúlkuna. Hann fór með
Framhald á 213. síðu
f ÍMINN - SUNNUDAGSBLAB
195