Tíminn Sunnudagsblað - 03.03.1963, Síða 15

BELGUR, SPURUL
AUGU
Hann er býsna þriflegur, belgurinn á selnum
þeim arna, svo aö auðséð er, að hann er við
góð þrif. Breið bringan Ihvelfist fagurlega á milli
hreifanna, og kampamir gæða hann virðuleg-
um svip. En það eru þó ekki sízt augun, sem
vekja athygli, stór og spurul. Það er Hka margra
mál, að þag sé eitthvað furðulega mannlegt við
augu sela.
Oft hefur verið gert orð á því, að hérlendis sé
selurinn vargur í véum við mynni iaxánna, og
mörg hríðin hefur verið gerð þar ag honum til
þess að vinna honum geig og útrýma honum
eftir föngum. En svo eru líka margir, sem lagt
hafa elsku á selinn — ekki aðeins vegna þess,
að hann hefur verið þeim féþúfa, heldur af allt
öðrum hvötum.
Það er til dæmis alkunna, að séra Sigurður
i Hindisvík hefur um Iangt árabil friðað alger-
lega sel þann, sem heldur sig fyrir landi hans,
því að honum hefur þótt gaman að íjá; hann bylta
sér í sjónum í víkinni fyrir framan bæinn og
skríða upp á skerin. Menn kalla þetta sérvizku.
En það er mörg sérvizkan og sum viðsjárverðari
en það að hafa yndi af að sjá villt dýr lifa í friðl
og spekt. Að minnsta kosti er eitthvað óhugnan-
legt við það, þegar menn fíkjast eftir því sem
leik að drepa dýr og fugla úti í náttúrunni. Og
mörgum myndi finnast tómlegra, ef aldrel sæist
selur á skeri eða klöppum og hvergi skyti
selur upp gljáandi haus á vík eða vogi og renndi
forvitnum augum tU lands.
T f M I N N — SIJNNUDAGSBLAÐ
207