Tíminn Sunnudagsblað - 10.03.1963, Blaðsíða 5

Ljósmynd: Tryggvi Samúelsson.
flugan — sendíngin — borað sér út
aftur.
Það var þá eftir allt saman eingin
tfurða, að lík Kristjáns hvarf úr
skemmunni: hvað annað en þeir Hall-
ur Hallsson og Aþanasíus Hnausa-
Bjarnason, þeir tóku til sinna ráða
um nóttina, meðan líkin lágu þar,
smugu inn, höfðu upp særínghr og
vöktu Kristján upp, sem ef til vill
hefur verið volgur eða varla dauð-
ur. Það fylgdi líka sögunni, þegar
henni tóku að spretta vængir, að Hall-
ur hefði gefið Aþanasíusi 20 spesí-
ur til þess, að hann yrði sér hjálp-
legur við uppvakníng til að senda
Elísabetu.
Q
En sama dag og Elísabet deyði
fljótlega á Skrið'nesenni vestur,
skildu þeir Hallur og Aþanasíus fé-
lag sitt.
Segir sagan, að Aþanasiusi hafi
ekki litizt meir en svo á ag eiga
draugsa yfir höfði sér, úr því erindi
hans var lokið, og álitið sig vart ein-
færan um að verja bæð; sig og Hall;
aðrir hugðu þó, að hann væri Halli
gramur fyrir bölvað umstángið og
vildi ekki ver.ia hann. — Sagt er, að
Ifallur hafi getið barn vestra, og
lézt það skyndilega um þessar mund-
ir; var það afrek draugsins fyrst, eft-
ir að liann fyrirkom Elísabetu.
Uppúr því varð Halli illa vært fyr-
ir reimleiikum, og sáu drauginn fresk-
ir menn og ófreskir; var hann ber-
leggjaður og klæddur mussu. Ekki
þóttj hann leingur líkjast Kristjáni
frá Gufuskálum, enda var þetta að
líkindum nýr ári, sem Hallur hafði
vakið upp til að vinna á hinum. En
úr því varð tómur klaufaiskapur;
sveimurinn varð aðeins magnaðri
kríngum Hall; andarnir hafa líklega
rur.nið saman í einn, að minnsta
kosli studdu þeir hvor annan í því
að hvekkja fólk og ekki sízt Hall, í
stað þess að eigast illt við innbyrðis.
Hvar sem Haliur Hallsson var stadd-
ur undir þaki gekk ekki á öðru en
barsmiðum og háreysti.
0
Mussuleggur lét ekki við það sitja
að brambolta kríngum Hall, því nú
tók hann til starfa á Skriðnesenni
á nýjan leik. Mest hélt hann sig kring-
um Guðmund, bróður Guðrúnar hús-
freyju, sem þar var til heimilis. Finn-
ur bóndi var einarður maður og
reyndi að þagga þetta niður, en það
dugði ekkert. Sagnir herma, að
draugsi væri ekki í mussuskrúðanum,
þegar liann var að slagsa með' Guð-
mundi; „strákur búkmikill og klof-
stuttur í mórauðri úlpu með lambhús-
hettu á höfði og skott afturúr“. Guð-
mundi varð um síð'ir illa vært á bæn-
um; ef hann reri á sjó, brást ekki,
SKRiÐNESENNI
að veður tók að ýfast, svo ekki var
einleikið. Leitaði Guðmundur ráða
hjá vísum manni, og kvað' sá hollast
fyrir hann að flytja til Broddaness
og koma aldrei á sjó þaðan af.
Guðmundur flutti því til Brodda-
ness vorið 1822. Sama ár fluttu Finn-
ur bóndi og Guðrún búferlum að
Sólheimum til Finns eldra.
Árið eftir brá Guðmundur í Brodda
nesi útaf ætlan sinni og sté á ótraust
skip við' fimmta mann, og fórust þeir
allir. Var mál manna, að undir það
síðasta hafi þeim sjötta brugðið fyr-
ir á skipinu, úr landi að sjá, og var
fólk ekki í vafa um, hver sá var.
Eftir að Finnur Finnsson og Guð-
rún hófu búskap í Sólheimum urðu
ærin umskipti þar, því Mussumóri
hafði farið með. Hóf hann nú að
murka niður kvikfénað fyrir þeim
hjónum, þar á meðal flesta reiðhesta
ifeð'ganna. Slikar aðf*rir voru þó
myrkraverk, en svo óforskammaður
var draugurinn, að oft lióf hann
smærri skemmdarverk í guðsglaðri
HVÍTAHLÍÐ í BITRU Ljósmynd: Tryggvi Samúelsson.
T í M I N N — SIJNNUDAGSBLAÐ
221