Tíminn Sunnudagsblað - 10.03.1963, Blaðsíða 12

★
I.
„Þrándur er ekki maður, sem sit-
ur dægrin löng með hendur í skauti.
Hvort þú sérð hann seint éða snemma,
það gildir einu — alltaf er hann eitt-
hvað að sýsla. Sé stætt veður, þá er
hann í gijótinu — annars situr hann
við rokkinn“
„Ekki hefur hann ull til vors“.
„Til vors, segirðu? Hann er hverja
færa stund í jarðabótunum“.
„Þó það. Alltaf kvöldar, og óveðurs-
dagar koma ailan ársins hring“.
.Alveg rétt. En það er alltaf eitt-
hvað til þess að gripa í, smiðar og alls
konar dútl.“.
„Sá. held ég smíði!“
* ,>0-jú — þurfi að dytta að laup
eða telgja rekuskaft, þá gerir hann
það sjálfur, og ekki kaupir hann
heldur tréskóna, þegar-hann vantar
þá“.
„Það var og, — jú, veit ég vel.
Eitt kvöldið, þegar ég kom þar, var
hann að bregða hálmmottu".
,Sjáum til — skyldi það' vera! Hvers
Pottur í hó yfir
gömlu eldstæði f
færeyskri reyk
stofu. Við slíkt eld-
stæði hugsar skáld-
iS sér Þránd i Hiiði
á ióladaginn.

HEO.N BRÚ: ÞRANDURIHLIÐI
handverk heldurðu, að það sé, sem
!» hann breiðir yfir hestana? Og sé
ekki annað, þá grípur hann í prjóna“.
„Það er hverju orði sannara. En
ekki veit ég, hvers vegna hann er að
þessu. Hver hreppir reyturnar eftir
hans dag?“
„Dóttirin".
„Hu, dóttirin, sú. álka“.
„Hún á að lifa fyrir eigurnar".
„A-já, hún hefði haft í sig og á,
þó að minna væri dregið saman.
Sama er, hvað keppzt er við — aldrei
geta þau gift hana“.
„Hver veit, hvort hún kærir sig
um mann“.
„Vertu ekki að þessu þvaðri -— all-
ir vita, að stúlkutetrið er stríðkvalið
af brókarsótt eins og von er til“.
„Nú jæja, þá kemur maðurinn ein-
livern tíma Hún er auðvitað ekki eins
snoppufríð og sumar hinar. En
tíyggðamanneskja — það veit ég. Og
ekki er hún heidur svo gömul — hvað
er hún? Þrítug?“
„Fjandinn hafi það ég veit. Eg hei
aldrei gert mér títt um hana — jafn-
vel hundunum verður flökurt af því
að sjá hana“.
II.
Þrándur veit ekki, að það standa
tvær liðleskjur með hendur á síðum
niðri við lækinn og þvaðra um hann
Gamli maðurinn gefur sér ekki tíma
til þess að líta frá verki sínu, er ekk-
ert að skima upp um alla Gróf. Hann
hefur klofið grjót hér í urðarteignum
í allt haust, óræstisskika, sem gengið
hefur verið á snið við í miðri brekk
unni — enginn hefur fyrr tekið þai
til hendi. En í haust eignaðist Þránd-
ur teiginn, og svo fór hann að kljást
við grjótið. Nú var kominn aðfanga-
dagur, og svo mikið hafði gamla
manninum orðið ágengt, að bletturinn
var að breytast í tún.
Hann ieggur barkrókinn frá sér og
sezt. „Svona, nú verður það að vera
eins og það er. Það var í herrans
nafni, að ég réðst í þetta, og ekki
dagaði ég þó uppi með það“. Hann
ýtir húfunni aftur á hnakka og dregur
upp tóbakspung — leitar svo.að píp-
unni í vestisvasanum. „Ha? Eitu ekki
þarna? Ég týni öllu, sem við mig
hangir. Hef ég nú líka orðið af með
pípuna mína? Hvað er sjá — ekki
heil brú eftir . . .“ Hann skoðar vas-
ann, sem hangir í tætlum innan á
vestinu. „Ne; — sjáum til, hvar
skömmin kúrir og heyrir hvert orð,
sem ég segi. Það kom sér vel, að hún
var ekki hlaupin úr vistinni".
Æ-jæja. Hann treður í pípuna og
treður fast. Svo vætir hann góminn
á þumalfingri með tungunni, bregð-
ur honum á tóbakið og þjappar dá-
lítið betur — e-e-e. Loks teygir hann
frá sér fætuina og kveikir í. Það
snarkar í pípunni, og gamli maðui1-
inn verður einkennilega .mjóleitur,
þegar hann tottar hana: Pú-ú, pú-ú,
pa-a — reykjarstrókarnir velta út úr
honum. „Þú ert minn fylgifiskur,
garmurinn", segir hann við pípuna.
Heðin Brú kann einnig að slá á gamansama strengi.
Hér sjáum vií vinnubrögS hans, þegar sá gállinn er
á honum. Gömlu hjónin eru orðin langeygð eftir
tengdasyni . .
228
I 1 M I N N — SUNNDDAGSBLAÐ