Tíminn Sunnudagsblað - 10.03.1963, Blaðsíða 9
kostaði áfloR í heila klukkustund
Ljósm : TÍMINN—RE.
úð, en heimafólkið sýndi mér aldrei
annað en gott og lærði fljótt að leita
til mín. Ég fór fram á þag við sýslu-
manninn fljótlega eftir komu mína,
að dan.sleikir yrðu látnir hætta klukk
an eitt á virkum dögum, en tvö laug-
ardaga. Ástæðan fyrir því, að ég bar
þetta fram, Tar sú, að sjómenn, sem
áttu að mæta í vinnu klukkan 5—6
á morgnanna, voru þá oft dauða-
drukknir og lítt vinnufærir. Sýslu-
maðdrinn samiþykkti þetta, og engir
árekstrar urðu út af þessu fyrr en
á eins konar lokaballi vertíðarinnar.
Þá gerðu nokkrir drukknir menn upp
steit og urðu af því handalögmál.
— Hvernig byrjuðu þau?
— Þeir kröfðust þess, að dans-
leikurinn 'héldi áfram fram yfir þann
tíma, sem áskilið var, og réðust síðan
á mig inni í danshúsinu. Ég fór und-
an þeim út í horn, og þar króuðu
þeir mig af og ætluð'u að taka áf
mér kylfuna' og handjárnin, en mér
tókst að lauma þeim undir bekk. Svo
gerði ég útrás úr horninu, og þá
hremsaðist salurinn, og átökin bár-
ust út á götu. Þar gerðu þeir marg-
ar atlögur að mér, en ég bað mann,
svo lítið bar á, að fara til Sverris
Júlíussonar símstöðvarstjóra og
biðja hann að fara niður á símstöð
og gefa beint samband heim til mín.
Hann komst á símstöðina og tókst
að gefa samband áður en árásarmenn
irnir komu og lokuðu símstöðinni. —
Þeir voru hinir ánægðustu yfir að
hafa komig í veg fyrir, að hann
hrinsdi á hjáln. En ég lét það ber-
ast út, að ég væri farinn heim.
Síðan hringdi ég til lög-
reglunnar í tíeykjavík og bað um
aðstog í gegnutn línuna, sem Sverrir
hafði gefið heim til mín. Þeir réðust
á Sverri og slógu hann í öngvit, og
eftir þetta gerðust mörg upphlaup.
Eg hafði oft tvo þá sterkustu undir, en
gat aldrei komið járnum á þá, því
að hinir réðust alltaf aftan ag mér,
börðu, klóruðu og bitu og beittu ýms-
um fantatökum, sem oft leiða til
meiðsla. Sjálfur var ég náttúrlega
miskunnarlaus líka. Svona gekk þetta
lengi, þótt ég hefð'i þá hættuleg-
ustu hvað eftir annag undir, gat .ég
aldrei komið á þá járnum. Nokkr-
ir menn lögðu mér liðsinni; Guð-
mundur Elíasson hét einn. Þeir
meiddu hann og slógu í rot. — Hjört-
ur Síríusson hét annar. Strákurinn
hans grýtti árásarmennina, þegar þeir
réð'ust á föður hans. Þeir eltu hann,
og þá gafst mér ráðrúm til að jáma
þann hrausitasta. — Lögreglan úr
LÁRUS SALÓMONSSON
Reykjavík fékk bíl á BSR, sem ók á
mettíma lil Keflavíkur og síðan réð-
um við niðurlögum óeirðaseggjanna,
en þá höfðu handalögmálin staðig yf-
ir hátt á þriðju klukkustund.
— Varstu ekki mikig meiddur eft-
ir þessi ósköp?
— Eg var meg kúlur á höfði og rif-
inn og klóraður, en annars furðu lít-
ið meiddur. í eitt skiptið hafði ég
látið mig falla undir högg, sem snerti
mig á annað kinnbeinið. Þá komust
þeir ofan á mig og einn þeirra spark-
aði í mig. Síðar sagði hann, að hann
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAS
225