Tíminn Sunnudagsblað - 10.03.1963, Blaðsíða 16

hann ekki að segja meira. Sigga verð-
ur enn ákafari. biður hann að hleypa
sér að. Svo byrjar hún að skattyrð-
ast. Þrándur lætur það ekki á sig
bi’ca, hann Iiggur kyrr, tuldrar, logar
af áfergju.
„Nei, nú læt eg þig ekki bjóða mér
þetta léngur, þverhausinn þinn“. Hún
þrífut báðum höndum í hárið á
Þrándi og hnykkir honum frá gat-
inu. Gamlj maðurinn rekur upp gól,
því að þetta var sárt, en meira þó af
því, hve honum varð illt við. Þegar
Sigga komst loks að gatinu, var ekki
neitt að sjá í kamersinu. Gamli mað-
urinn situr á gólfinu í öngum sinum.
„Nú gerðir þú þeim slæman grikk,
konukind". Það er rétt, að það heyr-
ist í honum.
„Æ-já, góði minn. Mér rann í skap
við þig, þú þurftir heldur ekki vera
með þessa þvermóðsku vig mig. En
það var leiðinlegt, að svona skyldi
takast til“.
„Það verður hafa það eins og hvert
annað hundsbit. kannski ræðst þetta
betur en á horfist. Ég reyni að draga
mig aftur í dansinn".
„Hafðu heill sagt, reyndu það“.
Honum verður vel ágengt. Hann
kemur með annan mann heim með
sér, og allt fer sem áður, nema hvað
þessi maður er fjörnieiri en hinn
fyrri. Hann skálmar fram og aftur og
reigir sig og snýst eins og skoppara-
kringla. -Þrándur leggur ríkt á við
konu sína að gera engan óskunda,
þau verða að fá vera í næði. Sigga
hefur fá orð um það, hún er lögzt
endilöng á góifið við kvistgatið, og
henni verður ekki þokað þaðan: í
þetta skipti skal hún ekkj missa af
því, sem fram fer. En það er gamla
sagan: Þolinmæði Þrándar þrýturv og
hann stjakar gömlu konunni frá gat-
inu. Af bessu verður svo mikiil skar-
kali, að hann heyrist niður Inga
hleypur að glagganum og gáir út,
hvort þessi fyrirgangur berist utan
af hlaðinu. Pilturinn situr skimandi
í sæti sínu, rekur svo upp roknahlát-
ur, og hvernig báð atvikaðist, það veit
ég ekki, nema hann fær hugboð um,
að ekkj sé allt með felldu með kvist-
gatið stóra á loftinu. Hann rýkur upp,
og það er eins og hendi sé veifað:
kaffið stendur ems og bogi upp í loft-
ið úr boilanum — og piltur á dyr
Þarna húkir Þrándur, karlanginn,
og nýr á sér augun. en Sigga hlær,
þar sem hún tiggur kylliflöt á gólf-
inu: „Spreyttu þig nú — seint vill
þér batna. Enginn bað þig að vera
með þennan fyrirgang".
Það er liðið langt á kvöldið: Þránd-
ur kemur enn einu sinni úr dansin-
um með hóp af mönnum og býður
þeim sæti við borðið í fremri stof-
unni. Það er borið á borð fyrir þá
og ekkert til sparað: Sauðarlærin
ligg.ii í haugum. Sjálfur gengur hann
milli manna með flöskuna.
Inga hefur borað sér inn i kamers-
ið, einhver dyntur í henni, býst ég
við — er farin að gruna gömlu hjúin
um græsku. Þrándur sífrar i sífellu:
Að stúikan skuli ekki koma fram
Fleirj en einn í hópi borðgestanna
tekur undir, þeir segjast undir eins
vilja fá hana ■ dans. Og það verður
látlaus straumor ínn til hennar —
einn fer af öðrum til þess að tala við
hana og dekra hana til þess að koma
í dansinn. Þá hýrnar yfir gamla mann-
inum, hann víkur ekki langt frá hurð-
inni: Nei — hún er þrá. hún bvrstir
sig meira og neitar að koma.
O-já, það er etið og drukkið, mál-
æðið er mikið Þeir fara í krumlu,
kveða við raust,, lofa heimilið upp í
hástert, hrósa Þrándi og konu hans
— þó dótturinnt allra mest — enginn
botnar í því, hvers vegna hún er svona
baldin við karlmennina. Því ag það
hlýtur hún að vera — annars væri
hún löngu höfnuð í hjónarúminu.
Gamli maðurinn tekur ófeiminh undir
það lof, sem borið er á Ingu, og eyk-
ur við, og ekki verður heldur sagt,
að hann dragi dul á það, hve hún er
loðin um lófana. „Og baldin“, segir
hann — „það er lítið mark takandi
á því. Kvenfólkið, piltar, það er nú
svo kyndugt — nei, enginn skyldi
setja það fyrir sig: Sá, sem er nógu
einhuga, hann hefur sitt fram við
þær, skepnurnar. He-he — því er nú
þannig farið.“
Nú standast þeir ekki mátið, þeir
fara inn til Ingu og draga hana fram
á gólfið. Og svo dansa þeir og koma
henni fljótlega í gott skap. Þá er eins
og nýtt fjör íærist í Þránd: Hann
seilist undir handlegginn á elzta syni
Jóhannesar á Sjónarhóli og segir lág-
um rómum: „Líttu á, þama sérðu
sjálfur,. að ekki er hún óhnellin —
bara að vera einbeittur, hafðu mín
orð fyrii því — og efnin, þau hefur
hún.“
Allir þakka tyrir sig, og svo er far-
ið í dansinn í Lön. Sigga og Þrándur
eigra á eftir, bæði tvö.
V.
Það er dansað langt fram á nótt.
Þá er það, að Þrándur saknar dóttur
sinnar. Hann fer út til þess að skyggn-
ast eftir henni. Og stendur hún ekkt
þarna á hlaðinu, rétt til svona, og
glápir upp í loftið. Spölkorn frá henni
er hópur af körlum og konum með
alls kyns galsa. En Inga, hún rorrar
þarna ein.
„A-jæja“, hreytir hann út úr sér
— „það lá að, ekki var á betra von“.
Hann ætlar að Götu. Mjöðurinn er
farinn að svífa á hann, og hann reik-
ar í spori.
„Nú dreg ég mig burt - nenni þessu
ekki lengur" Hann sezt á götubakk-
ann fyrir utan Keldu, því að nú er
hann kominn svo langt, að hér fær
hann að vera í friði.
„Illa lánuðust þau mér, þessi jólin.
það er víst og áreiðanlegt," andvarp-
ar hann. „Stóð bá ekki stelpugægsnið
alein í allri þessari fólksþvögu! Þeir
líta ekki við henni, það er hreint
brennt fyrir það“. Hann þagnar —
fólk að nálgast.
„A-há, þú hér, gæzkan“.
,,0-já. Ég nenni ekki að dansa
meira. Ég fer heim að sofa“. Konan
hélt áfram sína leið.
Þannig artað: þetta sig. „Nú var
gæfan þér ekki hliðholl, Þrándur —
þú færg ekki neinn tengdasoninn, nei
ég sá það við fyrsta tillit — það gerir
öfundin. Það vill ekki, að hún nái í
mann, það ætlai sér að éta upp góss-
ið í höndunum á hennii En það skal
komast að því keyptu, það segi ég —
ég skal samt krækja í tengdason."
Framhald á 23/. síðu.
232
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ