Tíminn Sunnudagsblað - 19.05.1963, Page 3

reið og herforingi þrammaði inn.
Wang flaug út að fagna gesti, en
gleymdi, hve dyrnar voru lágar, fékk
feiknakúlu, þegar hann small upp und
ir. Kynsjúkdómur, Wang kærði sig
kollóttan um eina kúlu, andlitið varð
©itt bros, eins og nýútsprunginn rósa-
knappur. Honum stóð á sama, þótt
hann ræki sig 7 eða 8 sinnum upp-
undir til viðbótar. Án allra vafninga,
ein sprauta af 606. Tvær af hjúkrun-
arkonunum okkar afklæddu stríðs-
hetjuna, síðan nudduðu fjórar hvítar
hendur á honum handlegginn. Frú
Wang kom og potaði gildum vísi-
fingri á staðinn, sem í skyldi spraut-
að. Þá kom sjálfur Wang og gaf hon-
um lo'ks sprautuna. Stiíð'sjálkurinn
vissi hvorki upp né niður, leit til
skiptis á hjúkkurnar og veinaði: Sárt,
sárt, sárt . . . Ég, standandi til hliðar,
sagði, að við skyldum gefa honum
eina sprautu til viðbótar. Tsjú hafði
til allrar hamingju verið svo fyrir-
hyggjusamur að hita ilmte með salt-
lögg £. Wang sagði hjúkkunum að
nudda handleggi stríðshetjunnar, frú
Wang kom aftur og rak pattaralegan
fingurinn í handlegginn, og einn
skatnmtor af ilmtei streymdi inn.
Stríðshetjan kwtaði enn um verk,
og Watig gaf honum ótilkvaddur eina
sprautu af Drekabrunnstei. Við hérna
á sjúkrahúsinu erum vandlát á teið,
hitum aldrei nema ilmte eða Dreka-
brunnste. Tvær sprautur af tei, ein
af 606, við tókum tuttugu og fimm
dali. Upphaflega átti sprautan að
bosba tíu dali hver, en við slógum
fimm diali af, þar sem þær urðu þrjár.
Við sögðum honum að halda áfram
að koma, við fnllyrtum, að meinsemd-
in yrði upprætt eftir fjórar atrennur.
Hins vegar höfðum við notfært okkur
teið, hugsaði ég með sjálfum mér.
Hann kom sér ekki að því að fara,
þótt hann hefði þegar greitt pening-
ana. Við Wang fórum að glensast við
hann, skjölluðum hann, að hann
skyldi ekki teyna sjúkdóminum —
kynsjúkdómi — en leita sér þegar í
stað lækninga. Við fullyrtum, að eng-
in hætta væri á ferð'um, svo lengi
sem hann væri í okkar höndum. Kyn-
sjúkdómar væru sjúkdómar mikil-
menna, stórfenglegir, dýrðlegir. Væri
maður sjúkur, ætti maður að leita
sér lækni-nga án tafar; nokkrar spraut
ur af 606, og allt væri umliðið, eins
og ekkert hefði á bjátað. Við óttoð-
umst, að til að mynda búðardrjólar
eða miðskólastrákar leyndu svona
sjúkdómi, eða stælust til skottulækn-
is eð'a keyptu í laumi meðul af hómó-
pötum og sulturum. f>að ætti að
hengja upp sérstaka auglýsingu á al-
menningssaleraum, það hlyti að hrífa.
Stríðshetjan var ákaflega hrifin af
tali ökkar, trúði okkur fyrir því, að
hann væri búinn að fara á rúmlega
tuttugu sjúkrahús, en hefð'i aldrei
liðið eins þægtlega og hjá okkur. Ég
svaraði engu til.
Wang tók upp þráðinn. Kynsjúk-
dórnar gæto alls ekki talizt neinir
sjúkdómar, maður þyrfti bara að vera
iðinn að ganga i 606 sprautur. Stríð's-
hetjan var þessu fram úr hófi sam-
þykkur, hann kom meira að segja
með sannanirnar: Hann gat aldrei á
sér setið, unz honum væri fullbatnað,
heldur sleppti sér lausum í svallið,
þótt hann þyrfti ekki nema nokkrar
sprautor í viðbót til að' verða alheill.
Wang dáði mjög þessi orð og langaði
auk þess til að ná sér í fastan við-
skiptavin. Kæmi herforinginn langan
tíma í sprautur, skyldi hann lækka
gjaldið um helming, hver sprauta á
fimm dali. Mánaðargjald gæti einnig
komið til greina, 100 dalir á mánuði,
hvetsu margar sem sprauturnar yrðu.
Stríðshetjan varð feikilega hrifin af
þessari uppástungu. Ef það gengi allt-
af jafnvel og í dag, þá áttum við eng-
in orð I eigu okkar. Við kinkuðum
brosandi kollunum.
Rétt þegar stríðsmaðurinn var far-
inn, bittist önnur bifreið og fjórar
þemur og ein frú stukku út úr henni.
Fimm munnar spurðu einum rómi um
leið og stigið var úr bifreiðinni: „Haf-
ið þið sérstök herbet'gi?“ Ég stjakaði
einni þernunni til hliðar, þreif í hand
legg frúarinnar og stoddi hana inn í
miðjan húsagarðinn, benti á stórhýsi
flutningafirmans og sagði: „Öll her-
bergin á hæðinni eru full, en þú hef-
ur samt lukkuna þér hliðholla, þama“
— og benti á bessi fáu herbergi okk-
ar — „þarna eru tvö fyrsta flokks
herbergi, þú kemur þér þar fyrir til
að byrja með. Satt að segja eru þau
þægilegri en þau á hæðinni, þú losn-
ar við öll hlaupin upp og ofan stiga;'
ekki satt, frú mín góð?“.
Við fyrstu setningu frúarinnar fannst
mér sem ég hefði himin höndum
tekið: „Þetta er sannur læknir. Hvað
hafa sjúklingar að gera í sjúkrahús
nema láta sér líða sæmilega? Allir
læknarnir á Dúngsöngsjúkrahúsinu
eru naumast þess virði að kallast
manneskjur!"
„Hafið þér komið á Dúngsöngsjúkra
húsið, góða frú?“ spurði ég óvenju-
lega áfjáður.
„Nýkominn þaðan. Þessi ekkisen
mauraþúfa af skíthælum“.
Ég notaði tækifærið, meðan hún
krossbölvaði Dúngsöngsjúkrahúsinu
— í fullri einlægni sagt, þetta er
okkar stærsta og bezta sjúkrahús —
til að styðja hana inn í litla herberg-
ið. Ég vissi hún myndl alls ekki setj-
ast að í svona litlu herbergi, ef ég
ýtti ekki undir hana að úthúða Dúng-
söngsjúkrahúsinu: „Hve marga daga
bjugguð þér þar?“ spurði ég.
„Tvo daga, tvo daga sem næstum
kostuðu mig lífið. „Frúin hlammaði
sér á lítið rúmið.
Ég studdi við rúmstokkinn með fæt
inum. Sjúkrarúmin okkar eru öll góð,
bar ofurlítið komin til ára sinna, eink
ar lagin að kollsteypast.
, „Hvers vegna fóruð þér þangað?“,
Ég þorði ekki að steiniþegja, því þá
'hlyti frúin að taka efti'r, að ég
studdi við með fætinum.
„Minnstu ekki á það ógrátandi. Ég
fer öll úr lagi af gremju um leið og
vikið er að því orði. Þú skilur, læknir,
ég þjáist af magakveisu, þeir gáfu
mér ekkert að eta“. Frúnni lá við að
tárfella.
„Gáfu þér ekkert að eta?“ augun
ætluðu út úr höfðinu á mér af undr-
un. „Gefa fólki ekkert að eta við maga
veiki! Mongólskir læknar! Nota sér
yðar háa aldur. Góða frú, eruð þér
orðnar áttræðar?"
Frúin hætti við að skæla, brosti
hins vegar eilítið í þess stað: „Efcki
alveg. Nýorðin fimmtíu og átta“.
„Jafngömul móður minni, hún þjá-
ist líka af magaveiki o,g munnangri".
Eg nuddaði augun. „Góða frú, þér
búið þá hérna. Ég ábyrgist að lækna
þessa veiki. Lækning sjúkdómsins
byggist fyrst og fremst á góðu viður-
væri, borða bara það, sem mann lang-
ar í. Róast á taugum, ef borðað er
nógu vel, sjúklingurinn er þá þegar
kominn á góðan bataveg. Ekki satt,
frú mín góð?“
Tárin komu enn fram £ augu henn-
ar, í þetta skipti vegna þess, hve
hrærð hún var af orðum mínum. —
„Læknir, þú skilur, ég er gefin fyrir
fastan mat, þeir gáfu mér eintóman
graut. Var það ekki að gera sér leik
að því að skaprauna mér?“
„Þér hafið sterkar tennur og eig-
ið einmitt að snæða fastan mat“,
sagði ég festulega.
„Mig hungraði á augabragði, þeir
leyfðu ntér ekki að taka til matar
míns fyrr en kom að matmálstima".
„Snarbrjálaðir andskotar".
„Um miðja nótt, ég var rétt sofnuð,
ráku þeir einhvern glerstaut upp í
mig, létust vera að mæla einhver
stig“.
„Kunna ekki að skammast sín!“
„Ég vildi fá næturgagn, hjúkkum-
ar sögðu mér að bíða, þangað til
læknirinn kæmi að rannsaka sjú.k-
dóminn, sjá þá til“.
Framhald á bls. 454.
SKÚLI MAGNÚSSON ÞYDDI ÚR KÍNVERSKU
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
435