Tíminn Sunnudagsblað - 19.05.1963, Qupperneq 11

sldri ma,nna, að okkar myndi bíða
köld nótt. En ekki kipptu þeir sér
upp við það, þessir heiðursgarpar. Og
hver sem þú ert, er þessar línur lest,
þá vU ég segja þér þetta: Ég er alveg
viss um, að sá, sem leitar til almættis
guðs í huganum, þegar hann fer til
vinnu sinnar, er öruggari að horfast
í augu við örðugleika og taka afleið-
ingum af þeim heldur en sá, sem
þykist ekki vita, að við eigum vald
yfir okkur.
Eft'r nokkra stund kom vélbátur-
inn Hjalti. Hann var frá Fáskrúðsfirði
og hafði því stefnu þangað. En þar eð
við vorum með öllu ljóslausir, var
tilgangslaust fyrir okkur að leitast
við að ná sambandi við þann bát.
En ekki raskaði það ró Guðmundar,
þótt ekki horfði vænlega um það, að
við kæmumst heim á þessu kvöldi.
Hann sagði, að við gætum ekkert ann
að gert en talið stjörnurnar. Ég hafði
orð á því, að okkur gæti mistalizt í
svona heiðskíru veðri. Hann gæti al-
veg eins sungið um stjörnurnar, og
kannski tækjum við undir, úr því að
enginn heyrði til okkar nema Skrúðs-
toóndinn. Mér var þá vel í minni, og
er enn, hvað Guðmundur Jóhann
Magnússon, og synir hans, Vilhjálmur
heitinn og Stefán, nú á Vattarnesi,
höfðu oft stytt okkur stundir þetta
sumar með góðum söng. Guðmundi
lá sjaldan svo mikið á, að hann gæti
eklci stjórnað söng.
Guðmundur tók þessu líka vel
þarna í Hellisvíkinni við Skrúðinn og
byrjaði þegar á þessu kvæði:
Uppi á himins bláum boga
bjartir stjörnuglampar Ioga,
yfir sjóinn undurbreiða
unaðsgeisla máninn slær.
En hvað er fegurð himinsala?
Hvað er rós og blómin dala?
móti djúpu meyjarauga,
mátt er allan sigrað fær.
Ekki var búið að syngja kvæðið allt,
er við sáum ljós á vélbáti, er hafði
stefnu frítt vestan við Skrúðinn. And-
æfðum við því vestur að Löngunöf-
inni, sem er klettahyrna suðvestur úr
Skrúðnum. Þegar hér var komið, lét
Guðmundur setja upp og gaf aðeins
fokkuna lausa, því að enn var storm-
ur, þótt að vísu væri heldur vægara.
Á fokkunni var látið slaga í áttina að
bátnum, og vorum við komnir að hon-
um eftir nokkrar mínútur.
Þessi bátur var frá Eskifirði og hét
Fálkinn. Formaðurinn var Jóhann
Þorvaldsson, nú dáinn fyrir nokkrum
árum, orðlagður fyrir lipra sjó-
mennsku. Það var undir eins festur
spotti í bát okkar, og síðan var stefn-
an tekln í áttina þangað, sem við þurft
um að komast, og var ætlunin að fara
inn úr svonefndu Engihjallasundi,
sem er milli Andeyjar og lands. Ekki
gekk ferðin þó sem bezt. Tvisvar
sbtnuðum við aftan úr, stafnsetan
kipptist úr bátnum. Þá var reynt að
hafa dráttartaugina lengri, og voru
þrír Unusteinar settir í buktina. Þetta
reyndist betur, o.g vannst nú heldur
á, þótt varlega yrði að fara, enda er
betra að vera laus við að fara yfir
Skrúðsála í misjöfnu veðri og hörðu
falli.
Nú sáum við, að Jóhann var bú-
•inn að kveikja í tvisti og festa á
reyrstöng. Vissum við strax, að fiann
var að gefa merki, enda reyndist
það svo. að hann hafði séð ljós á báti
út af suðurhorni Andeyjar. Þessi bát-
ur kom til okkar eftir nokkra stund,
og reyndist það vera Kastor frá Tanga
verzluninni á Fáskrúðsfirði. Formað-
urinn var Finnbogi Jónsson, frændi
minn.
Enginn sími var kominn í Skála-
vík á þessum árum né neins staðar í
sveitina. Hafði Stefán því farið gang-
andi inn í kaupstað til þess að leita
hjálpar, þegar hann sá, í hvaða ó-
efni komið myndi.
Dráttartauginni var nú þegar í stað
komið yfir td Finnboga, og kvöddum
við Jóhann með þakklæti fyrir aðstoð-
ina. Kom Finnbogi með okkur inn á
Skálavík klukkan hálftíu um kvöld-
ið. Beið hann á meðan við tókum sam
an föt okkar og föggur, og fór ég
þaðan alfarinn þetta kvöld. Lagði
hann ríkt á við Stefán að hafa Ijós-
merki á Skálavíkurtanganum þessa
nótt, því að tveir bátar aðrir voru
farnir að leita okkar og hafði verið
svo um talað, að þarna yrði sett upp
merki, ef við kæmum til skila. Bát-
arnir, sem tóku þátt í leitinni, voru
þessir: Þráinn, formaður Guðni
Björnsson, kvæntur Kristínu, systur
Guðmundar, þá og einnig Vilogx, for-
maður Stefán Jakobsson, sem síðan
rak verzlun og útgerð á Fáskrúðsfirði.
Finnbogí skilaði okkur inn að Búð-
um kl. hálf tólf um nóttina. Sýndi
hann í öllu þessu hina mestu lipurð
og fómarlund, sem fylgdi honum ætíð
hina löngu sjómannsævi hans. Dag-
inn eftir 19. október borgaði Guð-
mundur hið umsamda kaup 60 kr. um
mánuðinn með ávísun [ reikning for-
eldra minna við verzlun Örum &
Wulff á Djúpavogi. Enginn frádrátt-
ur. — En hvað var þá orðið um krón-
urnar fimm, sem ég fór með að heim
an? Sjóstígvél átti ég, og hafði ég
notað hálfa fjórðu krónu til þess að
sóla þau. Eina fernisolíuflösku hafði
ég keypt fyrir eina krónu. Þá voru
eftir fimmtíu aurar. Má það varla
kallast óhófleg eyðsla, að ég keypti
tvö pund af eplum fyrir þessa aura.
Degi síðar hélt ég af stað gangandi
frá Búðum á Fáskrúðsfirði. Ég fór
beinustu leið inn Tungudal, yfir Rein
dalsheiði, þvert yfir Breiðdalinn og
þaðan Fagradalsskarð.
Handan skarðsins var ég allt í einu
kominn aftur í Steinaborgarland, og
þegar ég lít til baka, að fimmtíu ár-
um liðnum, þá vildi ég óska þess, að
unglingarnir nytu jafnsannrar og sak-
lausrar gleði hið innra með sér sem
ég, þegar ég gekk fram úr dalnum og
niður sniðgötuna heim að Steinaborg,
með tvp pund af eplum handa syst-
kinum mínum, er öll voru yngri en
ég.
GLETTUR
Von hann spyrði
Jón var í eggjaleit hátt í bjargi í
Elliðaey í Vestmannaeyjum. Tókst
þá svo i'lla tH, að hann missti fót-
anna og hrapaði í sjó niður. Eftir
dýfu mikla skaut honum loks úr kafi
skammt þar frá, er bátur lá undir
eynni. Bátverjar gripu til ára og
hugðust ná líkinu. En Jón kallaði í
sömu andrá og hann varð mannanna
var:
„Heyrðuð þið ekki dynk, piltar?"
Ólukkans Fossverjarnir
Séra Þórður Jónsson í Reykjadal
var lagztur banaleguna eftir hrakn-
ingasama ævi. Þegar sýnt þótti, að
hverju fór með séra Þórð, var prestur
fenginn til þess að lesa honum bænir
og ritningarorð og veita honum hina
síðustu þjónustu. Séra Þórður leit til
hans og mælti;
„Domine pater! Mi'klir ólukkar
voru þeir, Fossverjar."
Sunnudagsmorgunn
á Landeyjasandi
Landeyjaprestur var á leið til út-
kirkju snemma á sunnudagsmorgni
að vetrarlagi. Hitti hann þá bónda úr
sókninni, er var að stíga af baki,
ásamt vinnumönnum 'Sínum, hjá bát-
kænu sinni, og þóttist prestur sjá, að
hann hygðist róa með birtingunni.
Prestur vildi sæta færinu og vanda
um við bónda fyrir slíka breytni á
helgidegi. Hann greip því til Passíu-
sálmanna og mælti:
„Mjög árla uppi voru, Þorsteinn
minn“.
„Liðsemd prestarnir lögðu
litla, sem von var að“,
svaraði bóndi, um leið og þeir hrundu
fram skipinu.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
443