Tíminn Sunnudagsblað - 16.06.1963, Blaðsíða 4

HUNDEL TUR KLERKUR
EFTIR nokkra hvíld hélt ég til
heimilis vinar míns eins ekki langt
frá. Þar hafði ég hægt um mig í
hálfan mánuð. En þær aðstæður,
sem vinir mínir voru í, þegar ég
fór frá þeim, ollu 'mér óróa, og
ég fór til Lundúna til að vita, hvort
ég gæti veitt þeim aðstoð eða ein-
hverja huggun. Að þessu sinni bjó
ég hjá mjög tiginni konu og var
algjörlega öruggur. í því húsi hafði
Faðir Southwell búið, þar til hann
var tekinn höndum og settur í
fangelsi í Lundúnaturni ári áður.
Meðan ég var þar, svipaðist ég
um eftir húsnæði, þar sem ég gæti
dvalizt öruggur og án þess að
vekja eftirtekt, en þó gegnt þeim
störfum, sem ég varð að vinna í
þágu vina minná. En það var örð-
ugt í annarra manna húsum, ekki
sízt þar sem ég var niður kominn
þá. Með aðstoð hins ágætasta
manns, sem hafði mikla reynslu
í slíkum útvegunum, — ég á við
þjónustumann Föður Garnets,
Litla-Jón, sem kallaður var —
tókst mér að finna mjög ákjósan-
legan stað, og við náðum samkomu
lagi við eigandann um ieiguna.
(Það var Litli-Jón, sem bjó til
fylgsnin fyrir okkur, og það var
raunar hann, sem hafði útbúið það
fylgsni, sem ég átti undankomu
mína fyrir skemmstu að þakka).
Meðan verið var að koma húsinu
í lag, bjó ég í íbúö í 'húsi leigjanda
míns. Ég ætlaði að vera þar tvær
eða þrjár nætur, en bjó mig ann-
ars undir að flytja. Mig fýsti einn-
ig að fá bréf frá vinum mínum,
sem ég var nýfarinn frá, og ég ætl-
aði að skrifa þeim og sýna þeim
huggunarvott. En það varð mér að
falli, því að svikarinn var notaðnr
sem sendiboði milli okkar. Aðeins
örfáir vinir mínir vissu um sama-
stað minn, en Guð hafði ákveðið,
að stund mín væri komin.
Kvöld nokkurt, þegar Litli-Jón
og ég vorum báðir í svefnherbergi
okkar, kom svikarinn með bréf, sem
þurfti að svara þegar í stað, og
hann fór aftur um klukkan tíu.
Ég hafði komið heim um klukkan
niu úr hinu húsinu og farið þaðan
gegn vilja konunnar, en hún hafði
lagt óvenju fast að mér að gista.
Svikarinn fór þegar í stað á fund
ofsækjendanna og sagði þeim, hvar
og hvenær hann hefði hitt mig.
Þeir söfnuðu liði og komu að hús-
inu um miðnætti. Ég var nýsofnað-
ur, þegar Jón og ég vorum vaktir
við skyndilegan hávaða fyrir utan.
Mér datt strax í hug, hvað væri
á seyöi, og skipaði Jóni, að fela
bréfið, sem við höfðum fengið fyrr
um kvöldið, í arinöskunni. Hann
gerði það og fór svo aftur í rúmið,
en okkur heyrðist skarkalinn fær-
ast nær herbergi okkar. Siðan var
barið harkalega að dyrum. Það var
greinilegt, að komumenn höfðu í
hyggju að brjóta dyrnar upp, væri
ekki opnað skjótlega. Það var eng-
in undankomuleið. Út úr herberg-
inu var ekki hægt að komast nema
um dyrnar, og mennirnir hömuð-
ust á þeim, svo að ég sagði Jóni,
að stíga upp og opna fyrir þeim. Á
næsta augnabliki ruddust menn
inn í herbergið og fylltu það, en
margir aðrir stóðu fyrir utan, án
þess að komast inn.Meðal þeirra tók
ég eftir tveimur ofsækjendum, sem
svo voru kallaðir, og annar þeirra
þekkti mig vel. Það þýddi, að ég
hafði enga möguleika til að sleppa
Þeir skipuðu mér að fara á fæt-
ur og klæðast, sem ég gerði. Allar
eigur mínar voru rannsakaðar, en
þeir fundu ekkert, sem gat sakfellt
vini mína. Síðan tóku þeir mig og
félaga minn fasta. En Guð veitti
okkur blessun, því að hvorugur okk
ar komst í uppnám eða sýndi nokk
urn ótta. En ég var fjarska á-
hyggjufullur út af konunni, sem
ég hafði farið frá um kvöldidð.
Þeir gætu hafa séð mig koma þar
út og veitt mér eftirför, og ég var
hræddur um, að þetta tigna fólk
gæti lent í þjáningum af mínum
völdum. En ótti minn var ástæðu-
laus. Síðar komst ég að því, að svik
arinn haföi aðeins sagt þeim, hvar
hann hefði skilið við mig. Og það
var þar, sem þeir fundu mig.
f tvær nætur var ég fangi heima
hjá ofsækjandanum, þeim, sem
þekkti mig. Annaðhvort höfðu
rannsóknardómararnir ekki tíma
til að fást við mig strax eða þá,
eins og mér datt i hug síðar, þeir
kusu heldur að yfirheyra félaga
minn, Litla-Jón, fyrst.
Ég tók eftir þvi fyrstu nóttina,
að herbergið, sem ég var í var ekki
hátt frá jörðu, og að ég mundi
geta komið mér út um gluggann, ef
ég rifi rúmlökin í sundur og hnýtti
þau saman í taug. Ég hefði gert
þetta þessa sömu nótt, hefði ég
'ekki heyrt til einhvers i næsta
herbergi. Mig grunaði, að sá hefði
verið settur til að njósna um at-
hafnir mínar, og það reyndist vera
rétt. Af þessum sökum ákvað ég
að fresta flóttanum til næstu næt-
ur, ef varömaðurinn yrði þá ekki
við. En það tækifæri kom aldrei.
Til þess að losna við að borga varð-
manni, batt gæzlumaður minn sam
an á mér hendurnar ,og gerði það
þannig, að ég gat hvorki fært þær
saman né aukið bilið milli þeirra.
Þótt nú færi verr um mig, var
hugur minn rórri. Allar ráðagerð-
ir um flótta voru horfnar, og
þarna fann ég til mikillar ham-
ingju yfir að vera leyft að þjást
þetta mikið vegna Krists og ég
þakkaði Drottni eftir því sem ég
gat.
Næsta dag var ég leiddur fyrir
rannsóknardómarana. Forsæti með
ái þeirra hafði maður, sem nú er
ráð'herra (Sir Thomas Egerton). —
Hann hafði eitt sinn verið kaþólsk-
ur, en hann var veraldarmaður og
hafði gengið í lið með hinum,
Fyrst spurðu þeir mig um nafn
og stöðu. Þegar ég nefndi nafn það,
sem ég gekk undir, hrópaði einn
þeirra upp hið rétta nafn mitt og
nhpVk’Tiii'
í þessum þætti segir faðir Gerard frá hand-
töku sinni, fangavist við misjafnan viður-
gerning og tíðum yfirheyrzlum, þar sem
reynt var með öllum brögðum að fá hann
til að nafngreina þá menn, sem hann hafði
staðið í sambandi við þann tíma, sem hadn
hafði unníð sem trúboði í Englandi.
532
IÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ