Tíminn Sunnudagsblað - 16.06.1963, Blaðsíða 6

rór, og vegna blessunar Guðs naut
I ég þess sálarfriðar, sem heimur-
j inn veitir ekki og getur ekki veitt.
Á þriðja eða ef til vill fjórða
degi, var ég tekinn til annarrar
yfirheyrslu minnar, að þessu sinni
til embættismanns, sem hét Young.
Hann mátti heita aðalrannsóknar-
dómarinn yfir kaþólskum mönnum
í Lundúnum og nágrenni, og hann
hafði yfirumsjón með húsran'nsókn
um og saksóknum. Það var hann,
sem hafði komið gestgjafa mínum
í vanda hans, og hann hafði tekið
við skýrslum svikarans. Með honum
var annar maður, sem nú hefur
um margra ára skeið yfirheyrt ka-
þólska menn með pyndingum.
Hann hét Topcliffe. Hann var
’grimmdarmenni og þyrsti í ka-
Jþólskt blóð. Hann var óvenjulega
slægur og undirförull og í návist
hans virðist ekkert verða úr hin-
um, sem þó var svikfullur og prett-
vís maður. En hann sagði ekki
nema örfá orð alla yfirheyrsluna.
Þeir voru tveir einir, þegar ég
kom. Young var klæddur venjuleg-
um fötum, en Topcliffe var í hirð-
búningi með sverð sér við hlið. —
Hann var gamall og skorpinn ,og
margreyndur í mannvonzku. —
Young byrjaði á því að spyrja um
þá staði, sem ég hefði búið á og þá
kaþólska menn, sem ég þekkti, og
éf, svaraði, að ég gæti ekki og
vildi ekki nefna nein nöfn af á-
stæðum, sem ég hefði þegar gefið.
Ég ætlaði mér ekki að koma öðrum
mönnum í vanda. Þá sneri hann
sér til Topcliffes.
„Ég sagði þér þetta“, sagði hann.
„Ég vissi, að hann myndi láta
svona".
Topcliffe leit á mig og hvessti
sjónir.
„Veiztu, hver ég er? Ég er Top-
cliffe. Þú hefur eflaust oft heyrt
talað um mig“.
Þetta sagði hann til að hræða
mig. Og til þess að auka áhrifamátt
inn skellti hann sverðinu upp á
borðið fyrir framan sig eins og
hann ætlaði að nota það, ef ástæða
gæfist. En tilburðir hans höfðu eng
in áhrif á mig. Ég skelfdist ekki
vitund.
Við tækifæri sem þetta, svaraði
ég alltaf kurteislega, en þegar ég
sá, að hann hugðist skelfa mig,
sýndi ég honum ókurteisi með vilja.
Hann gerði sér grein fyrir því, að
hann myndi ekki fá mig til að
segja neitt frekar, og tók þá upp
'enna og skrifaði mjög lævíslega
g illkvittna skýrslu um yfirheyrsl-
na.
„Líttu á þetta blað“, sagði hann.
Eg ætla að leggja það fyrir stjórn
na. Það sýnir svart á hvítu, að þú
;rt svikari, og það fyrir ^margra
hluta sakir".
Það ,sem hann hafði skrlfað, var
þetta:
„Páfinn og Kristsmunkurinn Per
sons sendu yfirheyrðan til Eng-
lands í stjórnmálalegum tilgangi
til þess að spilla löglegum þegnum
drottningarinnar og fleka þá frá
trúnaði við hana. Hann kom hing-
að frá Belgíu, þar sem hann átti
tal við Kristmunkinn Holt og hr.
William Stanley. Ef hann þess
vegna neitar að skýra frá því, hvar
hann hefur dvalizt og hvaða menn
hann hefur staðið í sambaindi við,
verður að álíta, að hann hafi unn-
ið ríkinu mikið tjón“.
Og í þessum dúr hélt hann á-
fram. Ég las skjalið og sá strax, að
ég gæti ekki svarað öllum þessum
lygum með einni neitun. Og þar
sem ég vildi ,að svar mitt kæmi
fyrir augu ráðherranna, sagði ég
honum, að ég myndi svara skrif-
lega. Topcliffe varð himinlifandi.
„Núna sýnirðu þó örlitla skyn-
semi“, sagði hann.
En hann varð fyrir vonbrigðum.
Hann hafði gert sér vonir um að
geta flækt mig í því, sem ég ritaði,
eða að minnsta kosti fengið sýn-
ishorn af rithönd minni. Hefði
hann það sýnishom, gæti hann
sannað, að ég hefði skrifað ýmis
skjöl, sem fundizt höfðu við hús-
rannsóknir. Eg sá gildruna og rit-
aði breyttri hendi:
„Yfirboðarar mínir sendu mig til
Englands. Eg hef aldrei til Belgíu
komið og ekki séð Föður Holt, síð-
an ég fór frá Rómaborg. Ég hef
ekki hitt hr. Stanley, síðan hann
fór frá Englandi ásamt jarlinum
af Leicester. Mér er bannað að
hafa afskipti af stjórnmálum, og
hef aldrei gert það og mun aldrei
gera það. Viðleitni mín hefur verið
sú, að koma sálum til þekkingar
og ástar á Skapara sínum, íá þær
til að lifa i réttri hlýðni við lög
Guðs og manna, og þetta síðast
talda tel ég vera samvizkuatriði.
Ég bið þess auðmjúklega, að synj-
un mín að svara spurningum um
fólk, sem ég þekki, verði ekki talin
lítilsvirðing sýnd yfirvöldunum. —
Boðorð Guðs bjóða mér að breyta
á þann veg. Annað væri synd gegn
réttlæti og kærleika.
Karlinn varð reiðari og reiðari,
meðan ég skrifaði þetta. Hann
skalf af bræði og ætlaði að slíta
mig burt frá blaðinu.
„Annaðhvort skrifa ég sarmteik-
/ann eða ekkert“, sagði ég.
„Nei“, hvæsti hann, „skrifaðu
eins og ég segi þér, og ég skal taka
nýtt afrit af því, sem þú skrifar".
„Ég skrifa það, sem ég vil skrifa,
en ekki það, sem þér viljið. Ef yð-
ur sýnist, getið þér sýnt stjóminni
það, sem ég hef ritað. Ég bæti ekki
öðru við en undirskríft mlnni".
Síðan skrifaði óg undir skjalið
íast upp við neðstu línuna, svo að
hann hefði ekki rúm til að bæta
neinu við. Hann sá, að hann hafði
beðið ósigur, og í reiði sinni ruddi
hann úr sér hótunum og guðlasti.
„Ég skal sjá um, að þú verðir
færður mér og komir á mitt vald.
Ég skal hengja þig upp og ætla ekki
að sýna þér neina miskunn. Svo
skulum við sjá til, hvort Guð kem-
ur og tekur þig úr greipum mínum“.
Hann mælti af sora hjarta síns. En
áhrif hans á mig voru öfug við
það, sem hann ætlaði sér. Hann
jók vonir mínar. Þá og alltaf hef
ég fyrirlitið guðlastara, og ég hef
lært af reynslunni, að Guð gefur
hjörtum þjóna sinna von, um leið
og Hann lætur élið ganga yfir þá.
Ég svaraði fáum orðum.
„Þér getið ekkert gert nema Guð
leyti. Hann afneitar aldrei þeim
sem bera traust til Hans. Verði
Guðs vilji“.
Young skipaði fangaverðinum,
sem hafði komið með mig, að fara
með mig til fangelsisins aftur. Þeg-
ar við vorum að leggja af stað, hróp
aði Topcliffe til hans og skipaði
honum að láta setja mig í fótajárn.
Síðan álösuðu þeir báðir fanga-
verðinum fyrir að hafa komið sjálf
ur með mig. Þeir voru hræddir
um, að ég myndi strjúka.
Ég sneri aftur til klefa míns, og
fætur mínir fengu það skraut, sem
fyrirskipað var! Manninum, sem
setti á mig hlekkina, virtist leið-
ast að þurfa að gera það, en mig
tók það síður en svo sárt. Þvert á
móti, ég fann til mikillar hamingju
— Guð er góður hinum sízta af
þjónum sínum. Til að hugna mann
inum fyrir góðverk sitt gaf ég hon-
um fáeina aura og sagði honum, að
það væri engin refsing að þjást fyr-
ir góðan og göfugan málstað. (’
!) Faðir Garnet, yfirmaður allra
Kristmunka í Englandi á þessum
tímum, lýsir fangavist Föður Ger-
ards svo í bréfi: — „Þegar hann
var fyrst tekinn fastur og fanga-
vörðurinn setti þunga hlekki um
íætur honum, gaf hann (Gerard)
honum peninga. Fangavörðurinn
taldi víst, að hann myndi gefa
honum hærri upphæð, ef hann
tæki hlekkina af honum, gerði það
næsta dag, en fékk ekkert. Eftir
nokkra daga kom hann til að setja
hlekkina á hann aftur og fékk um-
bun fyrir. Síðan tók hann þá af, en
fékk ekki túskilding. Þeir héldu
þessum leik áfram um nokkra hríð,
en að lokum sá fangavörðurinn, að
hann fékk ekkert fyrir að taka
hlekkina af honum ,og lét hann
bera þá svo lengi, að um tveggja
ára skeið var hætta á, að önnur
stóra tá hans myndi rotna burt“.
— Þessa gefcur (Jerard ekki í ævÞ
X I M I N N — SUNNUDAGSBLAfi