Tíminn Sunnudagsblað - 16.06.1963, Blaðsíða 15

wamwív jy a/•*. <í sm " ww
Hallartorgið r Lenlngrad, sem hét St. Pétursborg og var höfuðborð Rússlands.
valdið í Riga, voru búnir ag heim-
sækja þær mæðgur, héldu þær áfram
ferðinni til Sankti Pétursborgar og
var nú ekið í sleða. Þegar til borgar-
innar kom, var skotið úr fallbyssum
þeim til heiðurs, og þar biðu þeirra
fjórar hirðmeyjar, sem áttu að fylgja
þeim til Moskvu. Eftir að þær höfðu
matazt, var þeim skemmt með því
að láta fjórtán fíla, sem drottningin
hafði fengið' að gjöf frá Persíu, leika
listir sínar fyrir þær í garði Vetrar-
hallarinnar. Eftir tveggja daga dvöl í
Pétursborg var aftur lagt af stag til
Moskvu og eftir þriggja daga akstur
voru þær í þorpi 50 kílómetra norð-
an við borgina. Þar mætti þeim sendi
boði, sem sagði, að drottningin óskaði
að þær ækju um Moskvu að nætur-
lagi til keisarahallarinnar.
Bestujev greifi var þrátt fyrir allt
síður en svo hrifinn af komu mæðgn-
anna til hirðarinnar. Aðalandstæðing
ur hans var liflæknir drottningarinn-
iar, Lestocq, sem Katrín segir, að hafi
hvorki skort gáfur né meðfædda hæfi
leika til undirferli, en hann hafi ver-
ið vondur maður og hjarta hans svart
og illt. Fleiri hirðmönnum lýsir hún
í svipuðum tón.
En nú var komin sú stund, að El-
ísabet drottning tæki á móti þeim
mæðgum.
„Klukkan var sjö eða átta um
kvöldið hinn 9. febrúar 1744, þegai
við komum tii Annenhof-hallarinnar,
þar sem hirðin þá bjó. Prinsinn af
Hessen-Homburg beið okkar neðan
vig stigann, ásamt allri hirðinni. —
Hann tók móður mína við hönd sér
og leiddi okkur til herbergja okkar.
Brátt kom storfurstinn (það er rík-
iserfinginn) með fylgdarliði sínu og
um tíuleytið kom Lestocq greifi, sem
tilkynnti móður minni, að drottning-
in byði hana innilega velkomna og
mæltist til þess, að hún kæmi til
fundar við si.g í herbergjum sínum. —
Stórhertoginn leiddi móður mína, en
prinsinn af Hessen mig, og við geng-
um gegnum höllina og heilsuðum á
báða bóga.
Drottningin kom til móts við okk-
ur að þrepskildinum á móttöku-svefn
sal sínum. Énginn, sem þá sá hana,
gat annag en dáðst að fegurð hennar
og konunglegri reisn. Hún var hávax-
in og alltof þrekin, en það fór henni
ekki illa og dró ekki úr yndisþokka
hreyfinga hennar. Höfuðið var einnig
fagurt. Við þetta tækifæri var hún i
feiknastórri krínólínu undir silfurofn
um kjól með gullleggingum. í vang-
anum hafði hún svarta fjöður, sem
reis beint upp, hárið féll laust og
var skreytt meg sindrandi gimstein-
um.
Móðir mín mælti sín kuxteisisorð
og þakkaði drottningunni fyrir alla
þá góðvild, sem hún hefði sýnt fjöl-
skyldu sinni. Þar eftir fór drottnmgin
mn í svefnherbergið og við á hæla
hennar. Þar stóðu stólar, en þar sem
hún ekki settist sjálf, urðu allir að
standa. Hún ræddi við móður mína
og mældi mig rækilega með augun-
um á meðan“.
Síðan segír Katrin frá því, að þær
hafi kvatt og farið aftur í herbergi
sín og setzt til borðs. Við hlið hennar
sat greifi einn, lærður maður og heið-
arlegur, en varð að athlægi við hirð-
ina fyrir það, ag hann las upphátt öll
bréf frá konu sinni fyrir hvern, sem
nálægt honum kom allt frá drottn-
ingu niður í vikapilta. Meðan setið
var til borðs kom drottningin inn í
hliðarherbergi og fylgdist með fram-
komu gestanna.
Næstu daga voru veizlur og mót-
tökur, og á kvöldin sat hiiðfólkið við
fjárhættuspil. Stórfurstinn virtist á-
nægður með komu mæðgnanna, segir
Katrín, sem þá var fimmtán ára göm-
ul. Hann skrafaði margt við hana
' þessa fyrstu daga, lýsti fyrirlitningu
sinni á Rússlandi og fann Katrínu
mest það til ágætis ag þau væru
skyld, svo hann gæti leyft sér að vera
opinskár við hana. Næst lýsti hann'
því, hve ástfanginn hann væri af einni
hirðmeynni, sem búið var að reka
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
543